Sense

1. driven or hunted by a god
2. sent or caused by a god, destiny
3. built for the gods

Examples

• ἔκλειπε βωμὸν καὶ θεηλάτουσ ἕδρασ. (Euripides, Ion, episode, iambics 1:29)
• ἰδοὺ περίπτυγμ’ ἀντίπηγοσ εὐκύκλου ὡσ οὐ γεγήρακ’ ἔκ τινοσ θεηλάτου, εὐρώσ τ’ ἄπεστι πλεγμάτων· (Euripides, Ion, episode, iambics 4:2)
• Οὐκ ἔστιν οὐδὲν δεινὸν ὧδ’ εἰπεῖν ἔποσ οὐδὲ πάθοσ οὐδὲ ξυμφορὰ θεήλατοσ, ἧσ οὐκ ἂν ἄραιτ’ ἄχθοσ ἀνθρώπου φύσισ. (Euripides, episode 1:1)
• ὁ δ’ ἅπαξ ἐνειληθεὶσ μένει χρεώστησ διὰ παντόσ, ἄλλον ἐξ ἄλλου μεταλαμβάνων ἀναβάτην, ὥσπερ ἵπποσ ἐγχαλινωθείσ ἀποφυγὴ δ’ οὐκ ἔστιν ἐπὶ τὰσ νομὰσ ἐκείνασ καὶ τοὺσ λειμῶνασ, ἀλλὰ πλάζονται καθάπερ οἱ θεήλατοι καὶ οὐρανοπετεῖσ ἐκεῖνοι τοῦ Ἐμπεδοκλέουσ δαίμονεσ · (Plutarch, De vitando aere alieno, chapter, section 7 10:1)
• "μὴ θεοὺσ οἷσ ἀπηλλάχθαι τῶν περὶ γῆν προσῆκόν ἐστιν, ἀλλὰ δαίμονασ ὑπηρέτασ θεῶν, οὐ δοκεῖ μοι κακῶσ ἀξιοῦσθαι τὸ δὲ τοῖσ δαίμοσι τούτοισ μονονουχὶ δράγδην λαμβάνοντασ ἐκ τῶν ἐπῶν τῶν Ἐμπεδοκλέουσ ἁμαρτίασ καὶ ἄτασ καὶ πλάνασ θεηλάτουσ ἐπιφέρειν, τελευτῶντασ δὲ καὶ θανάτουσ ὥσπερ ἀνθρώπων ὑποτίθεσθαι, θρασύτερον ἡγοῦμαι καὶ βαρβαρικώτερον. (Plutarch, De defectu oraculorum, section 16 1:1)
• ἐπέσχε δ’ αὐτοῦ τὰ βουλεύματα ὄντα τυραννικὰ ἑτέρα συμπεσοῦσα θεήλατοσ συμφορά. (Dionysius of Halicarnassus, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 9, chapter 42 1:1)
• ἐπεὶ δὲ δαιμονίη τισ γίνεται ὁρμή, καὶ Ἕλληνασ, ὡσ οἶκε, καταλαμβάνει τισ φθορὴ θεήλατοσ, ἐγὼ μὲν καὶ αὐτὸσ τρέπομαι καὶ τὴν γνώμην μετατίθεμαι, σὺ δὲ σήμηνον μὲν Πέρσῃσι τὰ ἐκ τοῦ θεοῦ πεμπόμενα, χρᾶσθαι δὲ κέλευε τοῖσι ἐκ σέο πρώτοισι προειρημένοισι ἐσ τὴν παρασκευήν, ποίεε δὲ οὕτω ὅκωσ τοῦ θεοῦ παραδιδόντοσ τῶν σῶν ἐνδεήσει μηδέν. (Herodotus, The Histories, book 7, chapter 18 4:2)

Similar forms

• θεήλατον (6)
• θεήλατος (3)
• θεηλάτου (3)
• θεηλάτους (2)
• θεήλατοι (1)

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.