Sense

1. without end or issue, to no purpose, without effect, unaccomplished
2. uninitiated in

Examples

• περὶ δὲ ἐρωτήσεως, εὔκαιρόν ἐστι ποιεῖσθαι μάλιστα μὲν ὅταν τὸ ἕτερον εἰρηκὼς ᾖ, ὥστε ἑνὸς προσερωτηθέντος συμβαίνει τὸ ἄτοπον, οἱο῀ν Περικλῆς Λάμπωνα ἐπήρετο περὶ τῆς τελετῆς τῶν τῆς σωτείρας ἱερῶν, εἰπόντος δὲ ὅτι οὐχ οἱό῀ν τε ἀτέλεστον ἀκούειν, ἤρετο εἰ οἶδεν αὐτός, φάσκοντος δὲ "καὶ πῶς, ἀτέλεστος ὤν· (Aristotle, Rhetoric, Book 3, chapter 18 1:1)
• καὶ κινδυνεύουσι καὶ οἱ τὰς τελετὰς ἡμῖν οὗτοι καταστήσαντες οὐ φαῦλοί τινες εἶναι, ἀλλὰ τῷ ὄντι πάλαι αἰνίττεσθαι ὅτι ὃς ἂν ἀμύητος καὶ ἀτέλεστος εἰς Αἵδου ἀφίκηται ἐν βορβόρῳ κείσεται, ὁ δὲ κεκαθαρμένος τε καὶ τετελεσμένος ἐκεῖσε ἀφικόμενος μετὰ θεῶν οἰκήσει. (Plato, Euthyphro, Apology, Crito, Phaedo, 172:2)
• εἰς τὸν αὐτόν ἵππος ἐήν ἀκάρηνος, ἀνὴρ δ ἀτέλεστος ἔκειτο, ὅν γε Φύσις παίζουσα θοῷ ἐνεκέντρισεν ἵππῳ. (Unknown, Greek Anthology, Volume V, book 16, chapter 1161)
• οὔ τοι ἔπειθ ἁλίη ὁδὸς ἔσσεται οὐδ ἀτέλεστος. (Homer, Odyssey, Book 2 26:2)
• χαλεπὸν δ ἦν τὸ ἀναπληροῦν διὰ βάθος ἄπειρον καὶ τῶν Ιοὐδαίων πάντα τρόπον εἰργόντων ἄνωθεν, κἂν ἀτέλεστος ἔμεινεν τοῖς Ῥωμαίοις ὁ πόνος, εἰ μὴ τὰς ἑβδομάδας ἐπιτηρῶν ὁ Πομπήιος, ἐν αἷς παντὸς ἔργου διὰ τὴν θρησκείαν χεῖρας ἀπίσχουσιν Ιοὐδαῖοι, τὸ χῶμα ὕψου τῆς κατὰ χεῖρα συμβολῆς εἴργων τοὺς στρατιώτας: (Flavius Josephus, De bello Judaico libri vii, 206:2)

Similar forms

• ἀτέλεστον (9)
• ἀτέλεστα (6)
• ἀτέλεστος (6)
• ἀτελέστους (2)
• ἀτέλεστ (2)
• ἀτέλεστοι (1)
• ἀτελεστέρα (1)
• ἀτέλεστόν (1)
• ἀτελεστέρων (1)
• ἀτελέστατον (1)
• ἀτελέστοις (1)
• ἀτελέστερα (1)
• ἀτελέστων? (1)

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.