Plutarch, De communibus notitiis adversus Stoicos, section 44

(플루타르코스, De communibus notitiis adversus Stoicos, section 44)

παρίημι δὲ πολλὰσ ἀτοπίασ αὐτῶν τῶν παρὰ τὴν ἔννοιαν ἐφαπτόμενοσ. ὁ τοίνυν περὶ αὐξήσεωσ λόγοσ; ἐστὶ μὲν ἀρχαῖοσ·

ἠρώτηται γάρ, ὥσ φησι Χρύσιπποσ, ὑπ’ Ἐπιχάρμου· κατεβόησαν, ὡσ τὰσ προλήψεισ ἀναιρούντων καὶ παρὰ τὰσ ἐννοίασ φυλάττουσιν, ἀλλὰ καὶ τὴν αἴσθησιν προσδιαστρέφουσιν.

ὁ μὲν γὰρ λόγοσ ἁπλοῦσ ἐστι καὶ τὰ λήμματα συγχωροῦσιν οὗτοι, τὰσ μὲν ἐν μέρει πάσασ οὐσίασ ῥεῖν καὶ φέρεσθαι, τὰ μὲν ἐξ αὑτῶν μεθιείσασ τὰ δέ ποθεν ἐπιόντα προσδεχομένασ·

λέγεσθαι, γενέσεισ καὶ φθορὰσ μᾶλλον αὐτὰσ ὀνομάζεσθαι προσῆκον, ὅτι τοῦ καθεστῶτοσ εἰσ ἕτερον ἐκβιβάζουσι τὸ δ’ αὔξεσθαι καὶ τὸ μειοῦσθαι πάθη σώματόσ ἐστιν ὑποκειμένου καὶ διαμένοντοσ.

οὕτω δέ πωσ τούτων λεγομένων καὶ τιθεμένων, τί ἀξιοῦσιν οἱ πρόδικοι τῆσ ἐναργείασ οὗτοι καὶ κανόνεσ τῶν ἐννοιῶν;

"ἕκαστον ἡμῶν δίδυμον εἶναι καὶ διφυᾶ καὶ διττόν·

οὐχ ὥσπερ οἱ ποιηταὶ τοὺσ Μολιονίδασ τοῖσ μὲν ἡνωμένουσ μέρεσι τοῖσ δ’ ἀποκρινομένουσ, ἀλλὰ δύο σώματα ταὐτὸν ἔχοντα χρῶμα, ταὐτὸν δὲ σχῆμα, ταὐτὸν δὲ βάροσ καὶ τόπον ὑπὸ μηδενὸσ ἀνθρώπων ὁρώμενα πρότερον· ἀλλ’ οὗτοι μόνον εἶδον τὴν σύνθεσιν ταύτην καὶ διπλόην καὶ ἀμφιβολίαν, ὡσ δύο ἡμῶν ἕκαστόσ ἐστιν ὑποκείμενα, τὸ μὲν οὐσία τὸ δὲ ποιότησ·

καὶ τὸ μὲν ἀεὶ ῥεῖ καὶ φέρεται, μήτ’ αὐξόμενον μήτε μειούμενον μήθ’ ὅλωσ οἱο͂́ν ἐστι διαμένον, τὸ δὲ διαμένει καὶ αὐξάνεται καὶ μειοῦται, καὶ πάντα πάσχει τἀναντία θατέρῳ, συμπεφυκὸσ καὶ συνηρμοσμένον καὶ συγκεχυμένον καὶ τῆσ διαφορᾶσ τῇ αἰσθήσει μηδαμοῦ παρέχον ἅψασθαι.

καίτοι λέγεται μὲν ὁ Λυγκεὺσ ἐκεῖνοσ διὰ πέτρασ καὶ διὰ δρυὸσ ὁρᾶν·

ἑώρα δέ τισ ἀπὸ σκοπῆσ ἐν Σικελίᾳ καθεζόμενοσ τὰσ Καρχηδονίων ἐκ τοῦ λιμένοσ ναῦσ ἐκπλεούσασ, ἡμέρασ καὶ νυκτὸσ ἀπεχούσασ δρόμον·

Καλλικράτη καὶ Μυρμηκίδην λέγονται δημιουργεῖν ἁρ́ματα μυίασ πτεροῖσ καλυπτόμενα καὶ διατορεύειν ἐν σησάμῳ γράμμασιν ἔπη τῶν Ὁμήρου·

ταύτην δὲ τὴν ἐν ἡμῖν ἑτερότητα καὶ διαφορὰν οὐδεὶσ διεῖλεν οὐδὲ διέστησεν·

οὐδ’ ἡμεῖσ ᾐσθόμεθα διττοὶ γεγονότεσ καὶ τῷ μὲν ἀεὶ ῥέοντεσ μέρει τῷ δ’ ἀπὸ γενέσεωσ ἄχρι τελευτῆσ οἱ αὐτοὶ διαμένοντεσ. ἁπλούστερον δὲ ποιοῦμαι τὸν λόγον ἐπεὶ τέσσαρά γε ποιοῦσιν ὑποκείμενα·

περὶ ἕκαστον, μᾶλλον δὲ τέσσαρ’ ἕκαστον ἡμῶν· οὐχ ὁρᾶν αὐτὸν ἀλλὰ παρορᾶν λέγομεν, ἐκτρεπόμενον καὶ παρακινοῦντα τοῖσ λογισμοῖσ·

τούτουσ δ’ οὐ μίαν πόλιν, ἀλλὰ πάντασ ἀνθρώπουσ καὶ ζῷα καὶ δένδρα πάντα καὶ σκεύη καὶ ὄργανα καὶ ἱμάτια διττὰ καὶ διφυᾶ τιθεμένουσ οὐ χαίρειν ἐῶμεν, ὡσ παρανοεῖν ἡμᾶσ μᾶλλον ἢ νοεῖν ἀναγκάζοντασ;

ἐνταῦθα μὲν οὖν ἴσωσ αὐτοῖσ συγγνωστέον πλάττουσιν ἑτέρασ φύσεισ ὑποκειμένων·

διαφυλάξαι τὰσ αὐξήσεισ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION