Plutarch, De communibus notitiis adversus Stoicos, section 30

(플루타르코스, De communibus notitiis adversus Stoicos, section 30)

καθόλου μὲν ἄτοπον καὶ παρὰ τὴν ἔννοιὰν ἐστιν εἶναι μέν τι μὴ ὂν δ’ εἶναι, καὶ εἶναι μὲν οὐκ ὄντα δ’ εἶναι, λεγόντων ἀτοπώτατόν ἐστι τὸ ἐπὶ τοῦ παντὸσ λεγόμενον. κενὸν γὰρ ἄπειρον ἔξωθεν τῷ κόσμῳ περιθέντεσ οὔτε σῶμα τὸ πᾶν οὔτ’ ἀσώματον εἶναι λέγουσιν.

ἕπεται δὲ τούτῳ τὸ μὴ ὂν εἶναι τὸ πᾶν ὄντα γὰρ μόνα τὰ σώματα καλοῦσιν, ἐπειδὴ ὄντοσ τὸ ποιεῖν τι καὶ πάσχειν, τὸ δὲ πᾶν οὐκ ὄν ἐστιν·

ὥστε οὔτε τι ποιήσει οὔτε τι πείσεται τὸ πᾶν. ἀλλ’ οὐδ’ ἐν τόπῳ ἔσται· σῶμα γὰρ δήπου τὸ ἐπέχον τόπον, οὐ σῶμα δὲ τὸ πᾶν, ὥστ’ οὐδαμοῦ τὸ πᾶν.

καὶ μὴν ᾧ τὸν αὐτὸν ἐπέχειν τόπον συμβέβηκε, τοῦτο τὸ μένον· ὥστ’ οὐ μένει τὸ πᾶν οὐ γὰρ ἐπέχει τόπον. κινεῖται πρῶτον ὅτι καὶ τῷ κινουμένῳ τόπου δεῖ καὶ χώρασ ὑποκειμένησ, ἔπειθ’ ὅτι τὸ κινούμενον ἢ αὑτὸ κινεῖν ἢ ὑφ’ ἑτέρου πάσχειν πέφυκε·

δὲ καὶ βάροσ ἤτοι σχέσεισ τινὲσ ἢ δυνάμεισ εἰσὶν ἢ διαφοραὶ πάντωσ σώματοσ τὸ δὲ πᾶν οὐ σῶμά ἐστιν·

ὥστ’ ἀνάγκη μήτε βαρὺ μήτε κοῦφον εἶναι τὸ πᾶν μηδ’ ἔχειν ἐξ ἑαυτοῦ κινήσεωσ ἀρχήν.

ἀλλὰ μὴν οὐδ’ ὑφ’ ἑτέρου κινήσεται τὸ πᾶν· ἕτερον γὰρ οὐδέν ἐστι τοῦ παντόσ· ὥστ’ ἀνάγκη λέγειν αὐτοῖσ ὅπερ λέγουσι μήτε μένον εἶναι τὸ πᾶν μήτε κινούμενον.

καὶ κούφοισ τὸ μὴ κοῦφον ὧν οὐδ’ ὀνείρατα λαβεῖν μᾶλλον ἔστι παρὰ τὰσ κοινὰσ ἐννοίασ.

καὶ μὴν οὕτωσ οὐδὲν ἐναργέσ ἐστι καὶ τῶν κοινῶν ἐχόμενον ἐννοιῶν ὡσ τό, εἴ τι μὴ ἔμψυχόν ἐστιν, ἐκεῖνο ἄψυχον εἶναι·

καὶ πάλιν, εἴ τι μὴ ἄψυχον, ἐκεῖνο ἔμψυχον εἶναι· καὶ ταύτην οὖν ἀνατρέπουσι τὴν ἐνάργειαν, οὕτω τὸ πᾶν ὁμολογοῦντεσ μήτ’ ἔμψυχον εἶναι μήτ’ ἄψυχον. ἄνευ δὲ τούτων, ἀτελὲσ μὲν οὐδεὶσ νοεῖ τὸ πᾶν, οὗ γε δὴ μηδὲν μέροσ ἄπεστιν οὗτοι δὲ τέλειον οὔ φασιν εἶναι τὸ πᾶν·

ὡρισμένον γάρ τι τὸ τέλειον, τὸ δὲ πᾶν ὑπ’ ἀπειρίασ ἀόριστον· οὐκοῦν ἔστι τι κατ’ αὐτούσ, ὃ μήτ’ ἀτελὲσ; μήτε τέλειόν ἐστιν.

ἀλλὰ μὴν οὔτε μέροσ ἐστὶ τὸ πᾶν· οὐδὲν γὰρ αὐτοῦ μεῖζον· οὔτ’ ὅλον, ὡσ αὐτοὶ λέγουσι· τεταγμένου γὰρ τὸ ὅλον κατηγορεῖσθαι, τὸ δὲ πᾶν δι’ ἀπειρίαν καὶ ἀόριστον εἶναι καὶ ἄτακτον.

αἴτιον τοίνυν οὔτε τοῦ παντὸσ ἕτερόν ἐστι τῷ μηδὲν εἶναι παρὰ τὸ πᾶν ἕτερον, οὔτ’ ἄλλου τὸ πᾶν ἀλλ’ οὐδ’ ἑαυτοῦ ποιεῖν γὰρ οὐ πέφυκε, τῷ δὲ ποιεῖν τὸ αἴτιον νοεῖται.

τοῦ ἐπίνοιαν λαμβάνουσιν ἆρ’, οὐκ ἂν εἴποιεν, ὡσ τὸ μήτ’, αἴτιον ὑπάρχον μήτ’, αἴτιον ἔχον μήθ’ ὅλον μήτε μέροσ μήτε τέλειον μήτ’ ἀτελὲσ μήτ’ ἔμψυχον μήτ’ ἄψυχον μήτε κινούμενον μήτε μένον που μήθ’ ὑπάρχον μήτε σῶμα μήτ’ ἀσώματον;

τοῦτο καὶ οὐκ ἄλλο τι τὸ οὐδέν ἐστιν.

ὅταν οὖν ὅσα πάντεσ οἱ λοιποὶ τοῦ μηδενόσ, οὗτοι μόνοι τοῦ παντὸσ κατηγοροῦσι, ταὐτὸν ὡσ ἐοίκε φαίνονται τῷ μηδενὶ τὸ πᾶν ποιοῦντεσ.

οὐδὲν οὖν ἔτι δεῖ λέγειν τὸν χρόνον, τὸ κατηγόρημα, τὸ ἀξίωμα, τὸ συνημμένον, τὸ συμπεπλεγμένον οἷσ χρῶνται μὲν μάλιστα τῶν φιλοσόφων, ὄντα δ’ οὐ λέγουσιν εἶναι. καίτοι τὸ γ’ ἀληθὲσ;

ὂν μὴ εἶναι μηδ’ ὑπάρχειν, ἀλλὰ καταλαμβάνεσθαι καὶ καταληπτὸν εἶναι καὶ πιστὸν ᾧ τῆσ οὐσίασ; τοῦ ὄντοσ μὴ μέτεστι, πῶσ οὖν οὐ πᾶσαν ἀτοπίαν ὑπερβέβληκεν;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION