οἴκτιστος
First/Second declension Adjective;
자동번역
Transliteration:
Principal Part:
οἴκτιστος
οἴκτιστη
οἴκτιστον
Structure:
οἰκτιστ
(Stem)
+
ος
(Ending)
Etym.: irreg. Sup. of oi)ktro/s (cf. ai)sxro/s, ai)/sxistos)
Sense
- most pitiable, lamentable
Declension
First/Second declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- Ὁ μὲν οὖν ἀνδροφόνοσ καὶ βλάσφημοσ τὰ χείριστα παθών, ὡσ ἑτέρουσ διέθηκεν, ἐπὶ ξένησ ἐν τοῖσ ὄρεσιν οἰκτίστῳ μόρῳ κατέστρεψε τὸν βίον. (Septuagint, Liber Maccabees II 9:28)
- προειπὼν δὲ διὰ χρησμοῦ περὶ αὑτοῦ ὅτι ζῆσαι εἵμαρται αὐτῷ ἔτη πεντήκοντα καὶ ἑκατόν, εἶτα κεραυνῷ βληθέντα ἀποθανεῖν, οἰκτίστῳ τέλει οὐδὲ ἑβδομήκοντα ἔτη γεγονὼσ ἀπέθανεν, ὡσ Ποδαλειρίου υἱὸσ διασαπεὶσ τὸν πόδα μέχρι τοῦ βουβῶνοσ καὶ σκωλήκων ζέσασ· (Lucian, Alexander, (no name) 59:1)
- ἔνθα δ’ ἐπὶ Πριόλαο κασιγνήτοιο θανόντοσ ἡμετέρου Μυσοῖσιν ὑπ’ ἀνδράσιν, ὅντινα λαὸσ οἰκτίστοισ ἐλέγοισιν ὀδύρεται ἐξέτι κείνου, ἀθλεύων Τιτίην ἀπεκαίνυτο πυγμαχέοντα καρτερόν, ὃσ πάντεσσι μετέπρεπεν ἠιθέοισιν εἶδόσ τ’ ἠδὲ βίην· (Apollodorus, Argonautica, book 2 13:4)
- ἐν δὲ κάρη πέπλοισι καλυψάμενοι σφετέροισιν ἄκμηνοι καὶ ἄπαστοι ἐκείατο νύκτ’ ἔπι πᾶσαν καὶ φάοσ, οἰκτίστῳ θανάτῳ ἔπι. (Apollodorus, Argonautica, book 4 20:38)
- καὶ μάλιστα μὲν ἀκέσασθαι ἐσ ὠτειλὴν ἄγοντα τὸ τρῶμα· ἢν δὲ μὴ, Ῥυάδα γενέσθαι τοῦ οὔρου βέλτιον ἐσ τὸν αὖθισ τοῦ ἀνθρώπου βίον, ἢ τῇ ὀδύνῃ οἰκτίστωσ θανεῖν. (Aretaeus, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., ARETAIOU KAPPADOKOU OCEWN NOUSWN QERAPEUTIKON, 301)
- ἀπέθανεν ὑμῖν ἄτεκνοσ, λελυπημένοσ, ὀδυρόμενοσ, δακρύων, πεπενθηκὼσ πένθοσ ὀλιγοχρόνιον μέν, ἀλλ’ ἱκανὸν πατρί, καὶ τὸ δεινότατον, αὐτὸσ ὑφ’ αὑτοῦ, ὅσπερ θανάτων οἴκτιστοσ καὶ πολλῷ χαλεπώτεροσ ἢ εἰ ὑπ’ ἄλλου γίγνοιτο. (Lucian, Tyrannicida, (no name) 18:7)
- Τρόποσ δὲ θανάτου οἴκτιστοσ· πόνοσ μὲν δριμὺσ καὶ θερμὸσ, ὡσ ἐπ’ ἄνθρακοσ, ἀναπνοὴ κακή. (Aretaeus, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., , 114)
- οὖρα σχεθεῖσα κύστισ ὑπὸ σπασμοῦ· ἀλλ’ οὐδὲ οὖρον ἁλίζεται ὑπὸ τῆσ ἐσ τὸ ἔντερον τῶν ὑγρῶν μετοχετεύσεωσ· ἀφωνίη, σφυγμοὶ σμικρότατοι καὶ πυκνότατοι, ὁκόσοι ἐπὶ ξυγκοπῇ· ἐντάσιεσ ἐμέτου ξυνεχέεσ κενεαὶ, προθυμίαι τεινεσμώδεεσ, ξηραὶ, ἄχυλοι · θάνατοσ ἐπώδυνοσ καὶ οἴκτιστοσ , σπασμῷ καὶ πνιγὶ καὶ ἐμέτῳ κενῷ. (Aretaeus, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., , 125)