- οὐ πάντα φημὶ ὅσα προσῆν αὐτῷ, ‐ μεῖζον γὰρ εὐχῆσ τοῦτό γε ‐ ἀλλὰ κἂν ἓν ἐκ τῶν ἁπάντων, οἱο͂ν ἢ κάλλοσ τῶν λόγων ἢ ἁρμονίαν αὐτῶν ἢ τὸ οἰκεῖον τῇ Ιὠνίᾳ καὶ προσφυὲσ ἢ τῆσ γνώμησ τὸ περιττὸν ἢ ὅσα μυρία καλὰ ἐκεῖνοσ ἅμα πάντα συλλαβὼν ἔχει πέρα τῆσ εἰσ μίμησιν ἐλπίδοσ· (Lucian, Herodotus 1:2)
(루키아노스, Herodotus 1:2)
- ἐν δὴ τῷ δευτέρῳ περὶ Ἡροδότου τε καὶ Θουκυδίδου καὶ Ξενοφῶντοσ καὶ Φιλίστου καὶ Θεοπόμπου τούτουσ γὰρ ἔκρινον τοὺσ ἄνδρασ εἰσ μίμησιν ἐπιτηδειοτάτουσ τάδε γράφω· (Dionysius of Halicarnassus, Epistula ad Pompeium Geminum, chapter 3 1:4)
(디오니시오스, Epistula ad Pompeium Geminum, chapter 3 1:4)
- μετὰ ταύτην συνίσταται τὴν ἀρετὴν ἠθῶν τε καὶ παθῶν μίμησισ· (Dionysius of Halicarnassus, Epistula ad Pompeium Geminum, chapter 3 18:1)
(디오니시오스, Epistula ad Pompeium Geminum, chapter 3 18:1)
- τὰ δ’ ἡμέτερα πάνυ ῥᾷστα, ὡσ οἶσθα,, καὶ ἐσ μίμησιν πρόχειρα ‐ τὰ προφανῆ λέγω ‐ καὶ οὐ πολλῆσ τῆσ πραγματείασ δεῖ τριβώνιον περιβαλέσθαι καὶ πήραν ἐξαρτήσασθαι καὶ ξύλον ἐν τῇ χειρὶ ἔχειν καὶ βοᾶν, μᾶλλον δὲ ὀγκᾶσθαι ἢ ὑλακτεῖν, καὶ λοιδορεῖσθαι ἅπασιν· (Lucian, Fugitivi, (no name) 14:1)
(루키아노스, Fugitivi, (no name) 14:1)
- οἱ δὲ καὶ ἀκούοντεσ ἀριστείασ τινὰσ καὶ πράξεισ ἀοιδίμουσ ὀρέγονται κατὰ μικρὸν καὶ πρὸσ μίμησιν ἐπεγείρονται, ὡσ καὶ αὐτοὶ ᾄδοιντο καὶ θαυμάζοιντο ὑπὸ τῶν ὕστερον. (Lucian, Anacharsis, (no name) 21:2)
(루키아노스, Anacharsis, (no name) 21:2)
- τοσοῦτον ἄρα καθίκετο αὐτοῦ ἡ μίμησισ τῆσ ὀρχήσεωσ ἐπίσημόσ τε καὶ σαφὴσ φανεῖσα. (Lucian, De saltatione, (no name) 64:7)
(루키아노스, De saltatione, (no name) 64:7)
- ἃ δ’ οὐ κεκτήμεθα, μίμησισ ἤδη ταῦτα συνθηρεύεται. (Aristophanes, Thesmophoriazusae, Prologue, iambics 1:3)
(아리스토파네스, Thesmophoriazusae, Prologue, iambics 1:3)
- καί ἐστιν ἡ τοιαύτη ὄρχησισ μίμησισ τῶν ὑπὸ τῆσ λέξεωσ ἑρμηνευομένων πραγμάτων ἣν παρίστησι γινομένην Ξενοφῶν ὁ καλὸσ ἐν τῇ Ἀναβάσει ἐν τῷ παρὰ Σεύθῃ τῷ Θρᾳκὶ συμποσίῳ. (Athenaeus, The Deipnosophists, book 1, chapter 27 1:3)
(아테나이오스, The Deipnosophists, book 1, chapter 27 1:3)
- ἐπεὶ δὲ τῷ μὲν πρεσβυτέρῳ τὸ κήδεσθαι καὶ καθηγεῖσθαι καὶ νουθετεῖν προσῆκόν ἐστι, τῷ δὲ νεωτέρῳ τὸ τιμᾶν καὶ ζηλοῦν καὶ ἀκολουθεῖν, ἡ μὲν ἐκείνου κηδεμονία τὸ ἑταιρικὸν μᾶλλον ἢ τὸ πατρικὸν ἐχέτω καὶ τὸ πεῖθον ἢ τὸ ἐπιτάττον καὶ τὸ χαῖρον ἐπὶ τοῖσ κατορθώμασι καὶ κατευφημοῦν τοῦ ψέγοντοσ ἂν ἁμάρτῃ καὶ κολούοντοσ, μὴ μόνον προθυμότερον ὂν ἀλλὰ καὶ φιλανθρωπότερον, τῷ δὲ τοῦ νεωτέρου ζήλῳ τὸ μιμούμενον ἐνέστω μὴ τὸ ἁμιλλώμενον θαυμάζοντοσ γὰρ ἡ μίμησισ, ἡ δ’ ἅμιλλα φθονοῦντόσ ἐστι. (Plutarch, De fraterno amore, section 16 3:2)
(플루타르코스, De fraterno amore, section 16 3:2)