Aristides, Aelius, Orationes, Κατὰ τῶν ἐξορχουμένων 5:

οὐ γὰρ δὴ τό γε τοῦ Ζωπύρου καὶ τοῦ Κεφαλλῆνοσ παράδειγμ’ ἂν εἴποιμεν, ὧν ὁ μὲν τὴν ῥῖνα τὴν ἑαυτοῦ καὶ τὰ ὦτα λωβησάμενοσ εἰσῆλθεν εἰσ Βαβυλῶνα, ὁ δὲ πληγαῖσ αὑτὸν αἰκισάμενοσ κατέδυ Τρώων πόλιν εὐρυάγυιαν, ὁ μὲν Βαβυλῶνα λαβεῖν, ὁ δὲ Τροίαν ἐσπουδακώσ. πρῶτον μὲν γὰρ οὐκ ἴσα δή που τὰ ἆθλα, κρατῆσαι πολεμίων καὶ τὰ ὦτα γαργαλίσαι τινῶν. ἔπειτ’ αὐτὸ τοὐναντίον ἐκ τῶν παραδειγμάτων ἀπαντᾷ. εἰ γὰρ ἐκεῖνοι μὲν οὕτω σφόδρα καρτερεῖν ἠπίσταντο ὥστε μηδὲ τοῦ σώματοσ φείδεσθαι τοῦ ἑαυτῶν, ἀλλὰ τὰσ ἐσχάτασ ἀλγηδόνασ καὶ πόνουσ ὑπομένειν ὑπὲρ τοῦ μηδὲν τῶν ἐξ ἀρχῆσ ἐγνωσμένων ἐγκαταλιπεῖν, οὗτοι δ’, ἐξὸν ἄνευ πραγμάτων καὶ ταλαιπωρίασ τὴν ὑπόθεσιν διασώζειν τὴν ἑαυτῶν, αἱροῦνται μαλακίζεσθαι, πῶσ οὐχὶ δικαίωσ ὁτιοῦν ἂν πάθοιεν; ἐγὼ μὲν γὰρ ἁκεῖνοι σφᾶσ αὐτοὺσ ἔδρασαν, ταῦτ’ εἰκότωσ ἂν τούτουσ ὑπὸ τῶν ἄλλων παθεῖν οἰόμαι, πορνείασ ἕνεκα καὶ ὕβρεωσ τῆσ εἰσ τοὺσ λόγουσ. ἢ κομιδῆ γ’ ἂν ἐκείνουσ μιμήσαιντο ὑπὲρ τοῦ τὴν τάξιν μὴ λιπεῖν, οἳ νῦν ἐπὶ τῷ λιπεῖν πάντα ποιοῦσιν, ἵνα μὴ λέγω πάσχουσιν. ἔτι τοίνυν Ὀδυσσεὺσ μὲν καὶ Ζώπυροσ οὐκ οὔσησ ἴσωσ ἄλλησ ἁλώσεωσ αὐτοῖσ τῶν πολεμίων οὕτω ταῦθ’ ὑπέστησαν· οὗτοι δὲ τί καὶ φήσουσι; πότερον οὐκ εἶναι τοῖσ βελτίστοισ καὶ τοῖσ ὀρθοτάτοισ λόγοισ ἄγειν καὶ πείθειν ἀνθρώπουσ; ἀλλ’ αἰσχρὸσ ὁ λόγοσ, οὐ μόνον ψευδήσ. ἀλλ’ ἐξὸν ἐκείνωσ ἄγειν οὕτωσ μᾶλλον αἱρεῖσθαι; περιττὴν ἄρα τὴν αἰσχύνην προστίθενται. πάλιν δὲ ἀναλάβωμεν. οὐκ ἔσθ’ ἕτερον τρόπον ἀνθρώπουσ ἄγειν ἢ τοῦτον, δῶμεν τοῦ λόγου χάριν, εἰ δοκεῖ. οὐκοῦν εἰ χωρὶσ μὲν τὸ βέλτιον, χωρὶσ δὲ τὸ ἄγειν, τί δεῖ τὸ βέλτιον προί̈εσθαι, εἴπερ, κἂν μὴ ἄγωμεν, τό γε βέλτιον τοῦτο πράττομεν;