Aristides, Aelius, Orationes, Ἰσθμικὸσ εἰσ Ποσειδῶνα

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ἰσθμικὸσ εἰσ Ποσειδῶνα)

ἐπειδὴ τῆσ γε Ὀλυμπικῆσ πανηγύρεωσ ἀπελείφθην τύχῃ τινι ἀδυνάτωσ ἔχων κατὰ τὸ σῶμα συμμετασχεῖν ὑμῖν τῶν γιγνομένων, κινδύνου τε εἰσ ἔσχατον ἐλθὼν ἐκ τοῦ τότε μοι συμπεσόντοσ νοσήματοσ, Διόσ γε σωτῆροσ τυχὼν καὶ Ποσειδῶνοσ ἀδελφοῦ Διὸσ ἀσφαλίου, καί τινοσ οἱο͂ν λιμένοσ τῆσ τε παρούσησ ταύτησ ὑγιείασ τε καὶ σωτηρίασ λαβόμενοσ καὶ τῆσ διατριβῆσ τῆσ μεθ’ ὑμῶν, πρὸσ δὲ καὶ λόγου διαγγελθέντοσ ἐπὶ τούτῳ τοιούτου τινὸσ, ὡσ ἄρα ἐπόθουν τινὲσ τὴν ἐμὴν παρουσίαν, καὶ τούτων οἱ ἐμφανέστατοι, οὐ δι’ ἐμὲ τοσοῦτον, ὥσ γε ἐγὼ νομίζω, οὐδὲ διὰ τοὺσ λόγουσ τοὺσ ἐμοὺσ, ἀλλ’ ἐνδεικνύμενοι τό τε γενναῖον καὶ τὸ φιλότιμον τὸ περὶ ταῦτα καὶ τὴν πρὸσ τοὺσ πρεσβυτέρουσ τιμήν τε καὶ εὔνοιαν ὁπόσοισ ὁ βίοσ ἐν τούτοισ, ὑφ’ ὧν καὶ πρότερον ἡσθέντασ πολλάκισ ἑαυτοὺσ μέμνηνται καὶ ἡδίουσ γενομένουσ ἐν ταῖσ κοιναῖσ τῶν Ἑλλήνων πανηγύρεσιν, ἔγνων μὴ ὀκνητέον εἶναί μοι διὰ ταῦτα παρελθεῖν εἰσ ὑμᾶσ, ἀλλ’ ἅμα ἐν τῷ αὐτῷ ἀποτιστέον διπλῆν ἔκτισιν δυοῖν ἀδελφοῖν, τὴν μὲν προτέραν τε καὶ πρεσβυτέραν καὶ τρόπον τινὰ εἰωθυῖαν, τὴν δὲ νῦν ἄρξεσθαι μέλλουσαν. εἶναι γὰρ οὐδὲ εὐαγὲσ ἴσωσ ἐμὲ πανταχοῦ τοῦ θείου μεμνημένον, καὶ σχεδὸν τῆσ πλείστησ μοι διατριβῆσ τῶν λόγων περὶ ταῦτα οὔσησ, παρεορακέναι δοκεῖν τὸν ἀπὸ τῶν λόγων ἔρανον πρὸσ μόνον θεῶν τοῦτον, καὶ μηδένα εἶναι λόγον ἐπώνυμον ἐμὸν μήτε τοῦ θεοῦ μήτε αὐτοῦ τοῦ τόπου τούτου ἐν ᾧ νῦν ἐσμὲν, ἀλλ’ ὠλιγωρῆσθαι πρᾶγμα τηλικοῦτον·

ὑπὲρ οὗ καλῶσ ἂν ἔχειν ἴσωσ καὶ ἐξιλάσασθαί μοι τὸν θεὸν πρότερον καὶ ἐξευμενίσασθαι, τῶν μὲν πρότερον συγγνώμην ἔχειν, εἰ ἄρα τι παρῶπταί μοι εἰσ ταῦτα, τὰ δὲ παρόντα ταῦτα εὐμενῶσ προσδέξασθαι καὶ ἵλεῳ τῇ γνώμῃ καὶ τἄλλα τε ἀγαθὰ διδόναι καὶ εἰπεῖν τι οἱο͂ν χρή. κἂν ὡσ ἑτέρωσ συμβαίνῃ, πρὸσ τὴν ἐμὴν δύναμιν ὁρᾶν, καὶ μὴ πρὸσ τὸ τοῦ λόγου μέγεθοσ ἀμύθητον ὂν, καὶ ταῦτα ὂν ἀτεχνῶσ τὸ λέγειν τι περὶ τούτων καὶ ἐγχειρεῖν ὥσπερ ἂν εἴ τισ ἐξαριθμεῖσθαι βούλοιτο τοὺσ χόασ τῆσ θαλάττησ. οὐ μὴν ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ τὰ μέγιστα τῶν πελαγῶν καὶ ἀνήνυτα παρέχειν ὁ θεὸσ οὗτοσ εἰώθε πορεύσιμα, καὶ ἐνίοτέ γε καὶ ἐξ οὐρίων οἷσ ἂν ἵλεωσ ὢν τυγχάνῃ, ἀνήχθω καὶ νῦν ἡμῖν ὁ περὶ αὐτοῦ λόγοσ· καὶ ἀνήφθω γε ἐξ αὐτοῦ τοῦ θεοῦ πρυμνησίου τινὰ τρόπον, ὡσ ἂν εἴποι τισ. ὅσα μὲν οὖν εἰσ τὴν τῶν ὅλων φύσιν ἀνάγειν ἀξιοῦντεσ οἱ πρῶτοι ταῦτα φιλοσοφήσαντεσ τοὺσ περὶ τοῦ θεοῦ τούτου λόγουσ πᾶν ὅσον ὑγρὸν ἐν τῷ παντὶ, ἤτοι μέροσ ὂν τὸ μέγιστον τοῦ σύμπαντοσ ἢ καὶ τὸ σύμπαν αὐτὸ τοῦτο· ἐν ἑτέρῳ ὀνόματι τῷ τοῦ Ὠκεανοῦ, καὶ τροφήν τε καὶ ζωὴν ξυμπάντων ὁπόσα τε θεῖα καὶ τῆσ κάτω μοίρασ· καὶ διὰ τοῦτο καὶ ὁρ́κον τοῦτ’ εἶναι μέγιστον θεῶν ἐν ἑτέρῳ πάλιν ὀνόματι τῷ τῆσ Στυγὸσ ὕδατι· καὶ ὡσ θεοὺσ πηγὰσ καὶ ποταμοὺσ ἐνόμιζον οἱ πρῶτοι μεγίστουσ τε καὶ πρώτουσ, καὶ ἔτι γε νάματα· καὶ εἶναί τε πάντα ἐνθένδε ὁπόσα γενέσεωσ μέτοχα καὶ ἀπιέναι πάλιν ἐκεῖσε κατὰ τὴν φθορὰν αὐτῶν, καὶ τοῦτ’ εἶναι τὴν ἀρὰν τὴν Ὁμήρου ἐπαρωμένου εἰσ ὕδωρ πάντα ἐλθεῖν, ὡσ ἔχει καὶ τὸ ἔποσ ἀλλ’ ὑμεῖσ γε πάντεσ ὕδωρ καὶ γαῖα γένοισθε, καὶ ὅσα ἄλλα τοιουτότροπα ὑπό τε ἀνδρῶν καὶ ποιητῶν σοφῶν εἴρηταί τε καὶ ἐξεύρηται, ταῦτα μὲν ἤτοι τέλεον ἡμῖν παρείσθω ἢ ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω ἐν γοῦν τῷ παρόντι.

ἃ δέ ἐστι κοινὰ πάντων καὶ γνώριμα καὶ ἐν τοῖσ πάντων ὀφθαλμοῖσ, τούτων δὲ καὶ νῦν ἄν πωσ πρέποι μνησθῆναι. ἔστι δὲ οὐδὲ ταῦτα καθ’ ἑαυτὰ, ἀλλὰ καὶ ταῦτα σὺν μάρτυσι τοῖσ ποιηταῖσ λεγόμενα. ὁμολογεῖται μὲν γὰρ Κρόνῳ τρεῖσ παῖδασ γενέσθαι ἐκ Ῥέασ τῆσ μητρὸσ αὐτῶν, Ποσειδῶν καὶ Ζεὺσ καὶ τρίτοσ ὃν ἐπὶ τούτοισ ἀκούομεν. καὶ δῆτα διαλαχεῖν ἐπὶ τούτοισ τὸν κλῆρον τοῦ πατρὸσ, τὸ πᾶν τοῦτο νομῇ δικαιοτάτῃ δασαμένουσ. Δία μὲν σχεῖν τόν τε οὐρανὸν καὶ τὸν αἰθέρα καὶ τὰ ἐν τούτοισ, καὶ αὐτόθεν ὁρμᾶσθαι, τὸν δὲ Ποσειδῶ τὴν θάλατταν, τὸν δὲ τρίτον ἀδελφὸν τὸν ὑπὸ γῆσ τόπον. θεασώμεθα δὴ νῦν ἐν ἡμῖν αὐτοῖσ πότεροσ αὐτῶν τὴν ἀρχὴν φιλανθρωποτέραν ἐποιήσατο τὴν αὑτοῦ καὶ κοινοτέραν, πότερον ὁ μηδὲ μεταδοὺσ μηδὲν αὐτῆσ μηδενὶ, ἢ ὁ μεταδιδοὺσ μὲν, οὐ πρότερον δὲ πρὶν ἢ οἴχεσθαι, ἢ ὁ ζῶντάσ τε ὑποδεχόμενοσ ἅπαντασ καὶ παρέχων ἑαυτῷ συζῆν καὶ συνεῖναί τε καὶ συμπολιτεύεσθαι, καὶ ἐπεργάζεσθαι τὸν κάλλιστον τῶν κλήρων τὴν θάλατταν, καὶ πάνθ’ ὅσα ἀγαθὰ ἀπὸ θαλάττησ ἔκ τε αὐτῆσ καὶ δι’ αὐτῆσ ἐξεύρηται, καὶ δοὺσ ἑαυτὸν εἰσ ἅπαντα τῷ γένει τῷ τῶν ἀνθρώπων. καὶ μὴν ἄνθρωπόσ γε τί μὲν τῶν δένδρων διέφερε τῶν ἐν τῇ γῇ τῶν αὐτοφυῶν, ἑώσ ἐν γῇ μόνον ἦν; τί δὲ ἦν αὐτῷ καλὸν, πρὶν παρανοῖξαι τὸν θεὸν τοῦτον τὴν θάλατταν, ἔπειτα δὲ καὶ ἀναπετάσαι; ἢ τί μὲν ἰδεῖν, τί δὲ ἀκοῦσαι; ὃσ οὐδὲ τὴν γῆν αὐτὴν ἐν ᾗ ἦν ἠπίστατο, πλὴν τὰ ἐν ποσὶν, οὐχ ὅπωσ τὰ πέρατα αὐτῆσ, ἢ τὴν ἑτέραν ἤπειρον, ἢ τὴν καταντικρύ. ἀλλ’ ἔζων τρόπον θηρίων οἱ πρότερον ἐκεῖνοι, κατὰ χειὰσ καὶ χηραμοὺσ καὶ δένδρα, οἱ μακάριοι καλούμενοι. ὧν τί ἦν ἀθλιώτερον, μήτε εἰδότων μηδὲν μήτε ἑορακότων μήτ’ ἐχόντων, πλὴν ὅσα ἐφ’ ἡμέραν ἑκάστην ἐπ’ ἴσησ τοῖσ ἀλόγοισ ζώοισ;

καὶ ἔστι γε οὓσ καὶ ἀνέφηνεν ἐκ τῆσ θαλάττησ, ὡσ τόν τε Ἀπόλλω καὶ τὴν Ἄρτεμιν. ἐπειδὴ δὲ ἀνεῖπεν οὗτοσ ὁ θεὸσ φοιτᾶν παρ’ αὑτὸν θαρρούντωσ καὶ ἐπινέμεσθαι τὴν θάλατταν, καὶ τρόπον τε ὑπέδειξε δι’ ὅτου καὶ τὸ δεῖμα ἐξεῖλε τῆσ ψυχῆσ, ὃ καθάπερ πρὸσ θηρίον δεινόν τε καὶ φοβερὸν εἶχον τὴν θάλατταν συναρπασθήσεσθαι προσδοκῶντεσ ἀεὶ καὶ αὐτοὶ καὶ τὴν γῆν σύμπασαν ἅμα τοῖσ ἀνέμοισ βλέποντεσ, τηνικαῦτα δὲ οὐδὲ εἰπεῖν τῷ λόγῳ ῥᾴδιον τὸ πλῆθοσ τῶν ἀγαθῶν τῶν φοιτώντων εἰσ τὴν γῆν παρὰ τῆσ θαλάττησ. συνελθεῖν τε εἰσ ταυτὸν ἄμφω ταῦτα τὸ μέγιστον ἔργον Ποσειδῶνοσ, καὶ φιλίαν αὐτοῖσ γενέσθαι καὶ ἐπιμιξίαν. πρότερον δὲ οὐδὲ τοῦτο ἦν, ἀλλὰ πολεμίω ἤστην ἀλλήλοιν ἥ τε γῆ καὶ ἡ θάλαττα. νυνὶ δὲ συνῳκισθήτην ὑπὸ τοῦ θεοῦ τούτου καὶ πόλεισ τε ἐπολίσατο τοῖσ ἀνθρώποισ αὐτόθι, ἃσ δὴ νήσουσ νυνὶ καλοῦμεν, ὡσ μηδὲ ἐν θαλάττῃ ποθεῖν τὴν γῆν, μηδὲ ἄλλο τι ἢ ἐν γῇ εἶναι. καὶ πάντα τὰ ὄντα ἀνῆκε καὶ ζῶα παντοδαπά. ὅπου δὲ καὶ φυτὰ τὰ μὲν εἰσ χρῆσιν τῷ ἀνθρώπῳ, τὰ δὲ καὶ τέρψιν τε καὶ ἡδονήν. καὶ μὴν καὶ τράπεζαν πολλῷ ἀφθονωτέραν παρέθηκε τῆσ γῆσ, ἀναπαύλασ τε μυρίασ ἐξεῦρε, καὶ τὸν ἄνθρωπον ἁπλῶσ εἰπεῖν πτηνὸν ἀπέδειξε, μόνον οὐχ ὡσ πτεροῖσ τισι διὰ τῆσ θαλάττησ χρώμενον, τάξασ μετὰ τῶν ἀνέμων φέρεσθαι, καὶ οὐδὲ τούτου φθονήσασ, οὐχ ὅπωσ ἄλλου τινὸσ, οὐχ ὥσπερ ὁ πρεσβύτατοσ ἀδελφὸσ αὐτοῦ ἕνα τὸν Περσέα παρεῖναι λέγεται εἰσ τὴν ἀρχὴν τὴν αὐτοῦ, καὶ τοῦτον μικρὸν ἀπέχοντα τῆσ γῆσ καὶ τῆσ θαλάττησ, καὶ τὸν Βελλεροφόντην τὸν ἐνθένδε μετὰ ταῦτα οὐκ ἐπὶ καλῷ. οὗτοσ δὲ πάντα τινὰ τὸν βουλόμενον καὶ ἄνδρα καὶ γυναῖκα καὶ αὐτοὺσ τοὺσ παῖδασ· καὶ τούτων μὲν ὁ Ζεὺσ εἰκότωσ ἂν χάριν αὐτῷ εἰδείη, ὅτι οὔτε τὴν Λητὼ περιεῖδεν ἐλαυνομένην πάντα τὸν χρόνον ὑπὲρ ὧν ἐτύγχανεν, οὔτε τὴν γένναν αὐτοῦ μικροῦ γε ἐξαμεληθεῖσαν.

οὗτοσ δὲ καὶ τὸ Ἀφροδίτησ κάλλοσ ἀνήνεγκεν ἐξ ἑαυτοῦ, καθάπερ ἐκ κεφαλῆσ τινοσ καὶ οὗτοσ τῆσ θαλάττησ κατὰ τὴν πρὸσ Δία μίμησιν, εἴτε καὶ πρότεροσ οὗτοσ οὐ μόνον τὰ ἀνθρώπινα, ἀλλὰ καὶ τὰ θεῖα, ὡσ ἔχει ὁ κατὰ τὴν Ἴδην τὴν Τρωικὴν λόγοσ λεγόμενοσ. ἐπεὶ δὲ Λητοῦσ ἐμνήσθημεν, εἰσῆλθέ με ὅσουσ καὶ ἄλλουσ ἔρωτασ συνδιήνεγκε τῷ ἀδελφῷ· καὶ γὰρ τὸν Ιοὖσ τῆσ Ἰνάχου καὶ τὸν Εὐρώπησ τῆσ καλῆσ, τάχα δέ που καὶ ἄλλον καὶ ἄλλον, ὧν ἔτι καὶ νῦν ὀνόματα κατ’ ἀνθρώπουσ. τὸν δὲ παῖδα τὸν καλὸν τὸν μετὰ τῆσ μητρὸσ τῆσ καλῆσ καὶ παῖδα ἔθετο ἑαυτῷ καὶ κοινωνοὺσ τῆσ ἀρχῆσ ἐποιήσατο αὐτόν τε καὶ τὴν μητέρα. ἀλλ’ οὗτοσ μὲν ὁ λόγοσ ἀναμένει ἡμᾶσ εἰσ τὸ ἐπειδὰν αὐτῷ καθήκῃ, νῦν δὲ τὰ Ποσειδῶνοσ ἔργα διέξιμεν ἐν ἀλλήλοισ, οἱᾶ́ τε καὶ ἡλίκα καὶ τὴν ἀρχὴν αὐτοῦ ὁπόσου ἀξία. ἐφεξῆσ δ’ ἂν ἴσωσ εἰή καὶ τὰσ τιμὰσ τὰσ κατ’ ἀνθρώπουσ ὁποῖαί τινεσ καὶ ὁπόσου ἄξιαι. πάντα γὰρ ὁπόσα μέρη τῆσ γῆσ ἐπισημότατα καὶ ὀνομαστότατα Ποσειδῶνι ἐπιπεφήμισται. ἐπὶ μὲν ταῖσ εἰσβολαῖσ τοῦ Εὐξείνου πόντου ᾗ τὸ στενότατον τῆσ θαλάττησ ἀναπετάννυσιν ἐξ αὑτοῦ τὴν πολλὴν θάλατταν, καὶ πέτρα τε κυανέα αὐτόθι ὠνόμασται καὶ πύλαι θαλάττησ πρότερον εἶναι κλεισταὶ δοκοῦσαι, ἱερά τε αὐτοῦ καὶ τεμένη καὶ βωμοὶ, ἄλλα τε καὶ ἡ καταίρουσα πρὸσ ἡμᾶσ ἐκεῖθεν θάλαττα, Λευκάτα τε οὕτωσ ἐπωνομασμένη κατὰ τὴν ἐνταυθοῖ Λευκάτα τὴν ἐπὶ τῷ Ἀκτίῳ, οὐ πέτρα τισ οὖσα ὥσπερ αὕτη, ἀλλὰ γῆ πολλὴ προχωροῦσα εἰσ θάλατταν, προχωννύουσα ἐπὶ πολὺ αὐτὴν σχήματι κυκλοτερεῖ ἐξ ἡμισείασ, δρεπάνησ τινὰ τρόπον ἀτεχνῶσ ὡσ καὶ τὸ ὄνομα εἶναι τοῦτο τῇ προχώσει, καὶ λέγεσθαί γε ἐπ’ αὐτῷ καὶ λόγον τινὰ καὶ μῦθον, ὡσ ἄρα ἐνταῦθα ἐπράχθη τὸ ἔργον τὸ περὶ τὸν Κρόνον ὑπὸ τῶν παίδων αὐτοῦ, τὸ περὶ τὴν ἐκτομήν. ὑπερβάντι δὲ τὴν Προποντίδα καὶ τὸν Ἑλλήσποντον, καὶ διαβάντι τὰσ νήσουσ τὰσ Κυκλάδασ καλουμένασ κατὰ μὲν τὴν πρὸσ τῷ Αἰγαίῳ θάλατταν ἥ τε Εὔβοια καὶ τὰ ἄκρα αὐτῆσ, ὁ ἐν Γεραιστῷ λιμὴν, καὶ ἱερὸν τοῦ θεοῦ. οὗ καὶ Ὅμηροσ μέμνηται ἐν Ἀχαιῶν νόστῳ καὶ τῷ ἀπόπλῳ τῷ ἐξ Ἰλίου. κατὰ δὲ τὰσ εἰσβολὰσ τὰσ εἰσ τὸν Ιὄνιον ἥ τε ἐπὶ Ταινάρῳ ἄκρα τοῦ θεοῦ καὶ ἡ αὐτόθεν ἀναγωγή.

Ὅμηροσ δὲ καὶ εἰσ Αἰγὰσ καὶ Ἑλίκην ἀποδημοῦντα πεποίηκεν αὐτὸν ἐπὶ δαῖτα, καὶ ἄνωθεν ἐπὶ τῶν κυμάτων ἐπιθέοντα αὐτόν τε καὶ τοὺσ ἵππουσ αὐτοῦ, οὐ προσαπτομένουσ τῆσ θαλάττησ· ὃν τρόπον καὶ τῷ ἀνθρώπῳ διπλοῦν ὄχημα ὑπέθηκεν, ἁρ́μα μὲν ἐν γῇ, ναῦν δὲ ἐν θαλάττῃ. ἔνθα ἱερά τε αὐτοῦ καὶ τεμένη καὶ βωμὸσ θυήεισ, ὡσ αὐτὸσ οὗτοσ ἔφη· ὃν τρόπον καὶ εἰσ γαλακτοφάγουσ τὸν Δία τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ. καθάπαξ μὲν γὰρ εἰ δεῖ μὴ κατασμικρύνειν τὸν λόγον, πᾶσαι μὲν ἀκταὶ, πάντεσ δὲ λιμένεσ καὶ πάντα μέρη τῆσ γῆσ καὶ τῆσ θαλάττησ ἱερὰ Ποσειδῶνοσ καὶ ἀναθήματα καὶ ἀγάλματα καὶ τεμένη καὶ νεῴ. οὐ μὴν οὕτω γε φίλον οὐδὲν οὐδὲ ἀγαπητὸν αὐτῷ οὔτε τίμιον, ὡσ ὁ Ἰσθμοῖ οὗτοσ καὶ ὅδε ὁ χῶροσ. καὶ τοῦτ’ ἐγὼ καὶ ἀρχεῖα Ποσειδῶνοσ καλῶ καὶ βασιλείαν καὶ αὐλὴν, ὥσπερ Ὅμηροσ τὴν Διὸσ αὐλὴν ὠνόμασε, καὶ ὁρμητήριον. τεκμαίρομαι δὲ τοῖσ τε ἄλλοισ καὶ ὅτι πᾶσαν τὴν πανταχόθεν θάλατταν ἐπέστρεψε δεῦρο, πύλασ ἑκατέρωθεν ἐπιθεὶσ καὶ ἀναπετάσασ αὐτῇ τὸν ἰσθμὸν τοῦτον καλούμενον, πρόσ τε ἑώ καὶ πρὸσ ἑσπέραν ὁμοίωσ, συγκλείσασ τε ἅμα, ὡσ μὴ ἐπιμίγνυντο, οὐ πολλῷ τινι μέτρῳ γῆσ, ἀλλ’ οἱο͂ν αὐλῶνι στενῷ, καὶ νόμον θεὶσ καὶ τάξασ ἐπ’ αὐταῖσ φυλάττειν τὰ ἑαυτῆσ ὁρ́ια ἑκάστην, καὶ ἀναπετάσασ πάλιν καὶ δοὺσ πολλήν τινα τὴν πρόσω εὐρυχωρίαν ἑκάστῃ, θεαμάτων ἁπάντων ὁπόσα ἐν γῇ παραδοξότατόν τε ὁμοῦ καὶ ἥδιστον, εἰσπλεῖν τε καὶ ἐκπλεῖν ἐν τῷ αὐτῷ ἐξ οὐρίων ἑκάστουσ, καὶ ὑπὸ τοὺσ αὐτοὺσ ἀνέμουσ ἀναγωγάσ τε καὶ καταγωγὰσ γίγνεσθαι ἐν μόνῃ τῶν πασῶν τῇ γῇ ταύτῃ καὶ τῇ θαλάττῃ· πάντα τε δεῦρο φοιτᾶν τὰ πανταχόθεν κατά τε γῆν καὶ κατὰ θάλατταν, καὶ τοῦτ’ εἶναι ὑφ’ οὗ καὶ ἐκ παλαιοτάτου ἀφνειόν τε ὕμνηται χωρίον ὑπὸ τῶν ποιητῶν, ἅμα μὲν διὰ τὸ πλῆθοσ τῶν παρόντων ἀγαθῶν, ἅμα δὲ καὶ διὰ τὴν ὑπάρχουσαν εὐδαιμονίαν ἐν αὐτῷ.

καὶ περὶ μὲν τοῦ εἴδουσ τῆσ πόλεωσ τί ἄν τισ καὶ λέγοι, ὅ γε οὐδὲ οἱ πάντων ὀφθαλμοὶ χωρεῖν εἰσιν ἱκανοί; ἔστι γὰρ οἱο͂ν ἀγορά τισ καὶ αὐλὴ κοινὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ πανήγυρισ, οὐχ ἣν διὰ δυοῖν ἐτοῖν συμπληροῖ αὐτῇ τὸ Ἑλληνικὸν, καθάπερ ἡ παροῦσα αὕτη, ἀλλ’ ἣν διὰ παντὸσ ἔτουσ καὶ καθ’ ἡμέραν ἑκάστην. εἰ δὲ ἦν ὥσπερ ἀνδράσιν, οὕτωσ δὴ καὶ πόλεσι προξενία πρὸσ ἀλλήλασ, τοῦτ’ ἂν εἶχεν ἡ πόλισ τοὔνομα καὶ τὴν τιμὴν ταύτην ἁπανταχοῦ· ὑποδέχεται γὰρ ἁπάσασ εἰσ ἑαυτὴν καὶ προπέμπει πάλιν ἐξ αὑτῆσ, καὶ κοινὴ πάντων ἐστὶ καταφυγή· καθάπερ τισ ὁδὸσ καὶ διέξοδοσ ἁπάντων ἀνθρώπων, ὅποι καὶ μόνον πορεύοιτό τισ, καὶ κοινὸν ἄστυ τῶν Ἑλλήνων, οἱο͂ν μητρόπολίσ τισ ἀτεχνῶσ καὶ μήτηρ αὐτὸ τοῦτο. τά τε γὰρ ἄλλα καὶ οὐκ ἔσθ’ ὅπη τισ ἀναπαύσαιτο καθάπερ ἐν μητρὸσ κόλποισ οὔτε ἥδιον οὔτε προσφιλέστερον, οἱο͂ν αὐτὴ ἀνάπαυλά τέ ἐστι καὶ καταφυγὴ καὶ σωτηρία πᾶσι τοῖσ ἐντυγχάνουσιν. ἀλλὰ δῆτα τοῦ κάλλουσ αὐτῆσ καὶ τῶν ἱμέρων καὶ τῶν ἐρώτων ὅσον ἐξῆπται τὸ πλῆθοσ, ὡσ πάντασ μὲν ἀναδήσασθαι τῷ ἡδεῖ, φλέγεσθαί τε ἅπαντασ ἐπ’ αὐτῇ ὁμοίωσ, ἔχειν δὲ ἐν ἑαυτῇ φιλότητασ, ἱμέρουσ, ὀαριστὺν, πάρφασιν, ὡσ κλέψαι τὸν νοῦν καὶ τῶν μέγα ἐφ’ ἑαυτοῖσ φρονούντων, καὶ εἰ δεῖ τι ἄλλο πρὸσ τούτοισ πάντα ὅσα λέγεται τῆσ θεοῦ φάρμακα, ὡσ εἶναι σαφῶσ τε Ἀφροδίτησ τὴν πόλιν, ἣν ἐμοὶ ἐπονομάζειν ἔπεισιν· ὅστισ ποτὲ οὗτοσ ὁ κεστόσ ἐστιν, ᾧ πάντασ ἡ θεὸσ ἀναδεῖται πρὸσ ἑαυτὴν, καὶ καθάπερ τινὰ ὁρ́μον καὶ περιδέραιον συμπάσησ τῆσ Ἑλλάδοσ τοῦτ’ εἶναι, καὶ τέμενοσ Νυμφῶν, Ναί̈δων ἁπασῶν ἐνταυθοῖ ναουσῶν, καὶ θάλαμον Ὡρῶν, ᾧ πάντα τὸν χρόνον ἐγκάθηνται καὶ ὅθεν προέρχονται ἀνοιγνῦσαι τὰσ πύλασ εἴτε Διὸσ σύ γε βούλει καλεῖν εἴτε Ποσειδῶνοσ. εἰ δὲ καὶ ἔρισ ποτὲ περὶ κάλλουσ ἐνέπεσε ταῖσ πόλεσιν, ὥσπερ ταῖσ θεαῖσ λέγεταί ποτε γενέσθαι ἐν ἀλλήλαισ, μετὰ Ἀφροδίτησ ἂν ἦν. μεγέθουσ γε μὴν τί ἄν τισ μεῖζον τεκμήριον ποιήσαιτο ἢ τὸ ἀποτετάσθαι αὐτὴν εἰσ ἁπάσασ θαλάττασ, καὶ συνῳκίσθαι τε αὐταῖσ καὶ παρακατῳκίσθαι, οὐ τῇ μὲν, τῇ δὲ οὒ, ἀλλὰ πάσαισ ὁμοίωσ.

καὶ μὴν εὐνομίασ γε ὁρμητήριον ἡ πόλισ ἔτι καὶ νῦν βραβεύει τὰ δίκαια τοῖσ Ἕλλησι. πλούτου γε μὴν καὶ πλήθουσ ἀγαθῶν ὅσον εἰκὸσ ἐπαντλούσησ αὐτῇ τῆσ τε γῆσ τῆσ πανταχόθεν καὶ τῆσ πανταχόθεν θαλάττησ, οἱο͂ν ἐννάουσαν ἐν μέσοισ τοῖσ ἀγαθοῖσ καὶ περικλυζομένην αὐτὴν, καθάπερ τινὰ ὁλκάδα ἐν κύκλῳ μεστὴν τῶν ἀγαθῶν· σοφὸν δὲ δὴ καὶ καθ’ ὁδὸν ἐλθὼν ἂν εὑρ́οισ· καὶ παρὰ τῶν ἀψύχων μάθοισ ἂν καὶ ἀκούσειασ· τοσοῦτοι θησαυροὶ γραμμάτων περὶ πᾶσαν αὐτὴν, ὅποι καὶ μόνον ἀποβλέψειέ τισ, καὶ κατὰ τὰσ ὁδοὺσ αὐτὰσ καὶ τὰσ στοάσ. ἔτι τὰ γυμνάσια, τὰ διδασκαλεῖα, καὶ μαθήματά τε καὶ ἱστορήματα. τί οὖν δεῖ Σισύφου μεμνῆσθαι, ἢ τῆσ Σισύφου συνέσεωσ, ἢ Κορίνθου τοῦ Διὸσ, ἢ Βελλεροφόντου τοῦ Ποσειδῶνοσ, ἢ ἄλλου του τῶν ἡρώων τε καὶ τῶν ἡμιθέων, ἢ τὰ μετὰ ταῦτα πάλιν τοὺσ ἐξευρόντασ σταθμά τε καὶ ζυγὰ καὶ μέτρα, καὶ τὸ ἐν τούτοισ δίκαιον, καὶ τὸ ὡσ ναῦν ἐναυπηγήσατο αὕτη ἡ πόλισ, οὐ τριήρη μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν τὴν Ἀργὼ ἔγωγ’ ἂν φαίην. ὁ γοῦν ἡγεμὼν αὐτῆσ τοῦ στόλου μετὰ τὸν ἀνάπλουν τὸν ἐκεῖθεν φαίνεται δεῦρό τε καταγόμενοσ αὐτὴν καὶ δεῦρο ὁρμισάμενοσ· ἢ τὰ ἐν τῇ γῇ πάλιν, τὸ Πηγάσου πτερὸν λεγόμενον εἴτε ὡσ ἵππου σὺ φήσεισ, εἴτε καὶ ὡσ ὄρνιθοσ· καὶ τὸν πρῶτον ἐπιτολμήσαντα αὐτῷ τὸν μετάρσιον ἱππέα. ἀλλὰ ταῦτα μὲν παλαιὰ καὶ μυθώδη· τά γε μὴν ἔτι καὶ νῦν μνημονευόμενα εἰρηναῖά τε ὅσα αὐτῶν καὶ πολεμικὰ τίνοσ μὲν οὐ λαμπρότερα τῶν Ἑλληνίδων; τίνοσ δὲ οὐκ ἐπισημότερα ἢ κατὰ γῆν ἢ κατὰ θάλατταν;

τίνων δὲ ἔργα καὶ πράξεισ περιφανέστεραι; ἀλλὰ γὰρ οὐ πολέμων ὁ παρὼν καιρόσ· ὥστ’ οὐδὲ ἡ μνήμη ἐν καιρῷ ἂν ἐρρήθη τῶν τοιούτων, πανηγυριζόντων τε τῶν Ἑλλήνων καὶ ὁμονοούντων ἐν τῇ καλλίστῃ τῶν πανηγύρεων τῇδε καὶ ὀνομαστοτάτῃ, διὰ δυοῖν δὶσ εἰσ ἓν συνιούσῃ, διπλασιαζομένῃ τε παρὰ τὰσ ἄλλασ καὶ προσιούσῃ, καὶ φθανούσῃ τὰσ λοιπὰσ καὶ αὖθισ ἐπικαταλαμβανούσῃ ἀτεχνῶσ ὥσπερ ἐν ἁρματηλασίαισ, εἴ πωσ ἦν ἰδεῖν ἀνθρώποισ οὖσι φερόμενον τὸ Ποσειδῶνοσ ἁρ́μα, καὶ ἐπὶ κοινὸν κρατῆρα συνιόντων καὶ σπενδόντων τε ἅμα καὶ θυόντων, καὶ θεωρίασ ἀπαγόντων τῷ τε Ποσειδῶνι καὶ τῇ Ἀμφιτρίτῃ καὶ τῷ Παλαίμονι καὶ τῇ Λευκοθέᾳ. ταῦτα οὖν καὶ ὑμνεῖν καὶ λέγειν καλῶσ ἂν ἔχοι καὶ διάγειν ὑμᾶσ ἐν τοῖσ περὶ τούτων λόγοισ. τὰ μὲν δὴ αὐτοῦ τοῦ Ποσειδῶνοσ εἴρηται τρόπον τινὰ καὶ ὕμνηται, οὐ μεμπτῶσ ὥσ γέ μοι δοκεῖ· ὁρῶ δὲ καὶ ὑμᾶσ οὕτω διακειμένουσ· καὶ νὴ Δία γε καὶ περὶ αὐτῆσ τῆσ πόλεωσ ὡσ ἐν βραχυτάτῳ τισ ἂν εἴποι· ὁρῶ δὲ λοιπὸν ὄντα ἡμῖν τὸν περὶ τοῖν θεοῖν, τοῦ τε παιδὸσ καὶ τῆσ μητρὸσ αὐτοῦ, εἴτε λόγον εἴτε καὶ μῦθον χρὴ φάναι. ὃν ἐγὼ δέδοικα καὶ πάνυ ὀρρωδῶ τε καὶ ἀπορῶ ὅπη ποτε χρή με διαθέσθαι μεθ’ ὑμῶν, πότερα ὡσ τοῖσ πολλοῖσ δοκεῖ καὶ Ὁμήρῳ δὲ συνδοκεῖ, θεῶν παθήματα συμπεισθῆναι καὶ ἡμᾶσ, οἱο͂ν Ἄρεοσ δεσμὰ καὶ Ἀπόλλωνοσ θητείασ καὶ Ἡφαίστου ῥίψεισ εἰσ θάλατταν, οὕτω δὲ καὶ Ἰνοῦσ ἄχη καὶ φυγάσ τινασ, ἢ τοῦτο μὲν οὔτε ὅσιον οὔτε εὐσεβὲσ εἰπεῖν, ἄλλωσ τε καὶ περὶ τῶν θεῶν τὸν λόγον ποιούμενον, ἀλλὰ τοῦτον μὲν τὸν λόγον ὑπεροριστέον ἡμῖν οὐ μόνον ἔξω τοῦ Ἰσθμοῦ καὶ τῆσ Πελοποννήσου, ἀλλὰ καὶ ξυμπάσησ τῆσ Ἑλλάδοσ· καὶ ἀποκαθαρτέον γε καὶ ἐπ’ ἄμφω ταῖν θαλάτταιν ἐλθόντασ, εἰ δέοι, τὸν Ἀθάμαντα, ὅστισ ποτὲ ἦν, καὶ τὴν μανίαν τὴν ἐκείνου, εἴτε οὖσαν εἴτε ψευδῶσ θρυληθεῖσαν ὑπὸ τῶν κάκιστα ἀπολωλότων τῶν ταῦθ’ ἕκαστα ἡμῖν συνθέντων. Ἰνὼ δὲ ἢ οὔτε ἦν οὔτε ἐγένετό ποτε ἣν οἱ πολλοί φασιν, ἢ εἴπερ ἦν καὶ ἐγένετο, ἀλλ’ οὐδέν γε προσήκουσα τοῖσ τῇδε γιγνομένοισ.

Λευκοθέα δὲ θεόσ τ’ ἦν ἀπ’ ἀρχῆσ εὐθὺσ καὶ οὐκ ἐντεῦθεν ἤρξατο ὅθεν οἱ πολλοὶ οἰόνται. εἰ δὲ καὶ αὐδήεσσά γε ἦν, ὡσ ἔφη ὁ τοῦτο εἰπὼν, ἀλλὰ βροτόσ γε οὐκ ἦν. Ὅμηροσ δὲ καὶ θεοὺσ ὄντασ πεποίηκεν ὥσπερ ἀνθρώπουσ, καὶ φθεγγομένουσ γε ἄντικρυσ καὶ ἀνθρώποισ διαλεγομένουσ, καὶ Ἀθηνᾶν καὶ Ἑρμῆν καὶ αὐτὸν τὸν Ποσειδῶνα. τὸ δ’ ἐπὶ τούτοισ καλῶσ ἂν ἡμᾶσ ἴσωσ ἔχοι καὶ φίλωσ τοῖσ θεοῖσ λέγειν τε καὶ ἀκούειν ἐν ἀλλήλοισ, ἐρασθῆναι μὲν Ποσειδῶνα Λευκοθέασ, καὶ ἐρασθέντα γε ἔχειν αὐτὴν παρ’ ἑαυτῷ· ὃν τρόπον καὶ Τυροῦσ τῆσ Σαλμωνέωσ καὶ Ἀμυμώνησ καὶ ἄλλησ τινὸσ καλῆσ, καὶ κρύψαι γε ταύτην ὑπὸ τῷ κύματι, τὰσ δὲ ὁδοὺσ αὐτῆσ τὰσ δεῦρο ἐκεῖθεν, εἰ ἄρα καὶ ταύτασ παραδέξασθαι ἡμᾶσ χρὴ, οὐ φυγῇ φευγούσησ γενέσθαι, ἀλλ’ ὥσπερ ἐπὶ θάλαμον ἰούσησ τὴν θάλατταν· οὐδὲ τὸν παῖδα, ὃσ ἦν ἐξ ἑτέρου λέχουσ ἄρα, αὐτὴν φέρειν ἁρπάσασαν, ἀλλὰ παρακαταθήκην καὶ ἄθυρμα καὶ δῶρον Ποσειδῶνι. δηλοῖ δὲ ὅτι ταῦτα τοῦτον ἔχει τὸν τρόπον τό τε ἀληθὲσ αὐτὸ καὶ τὰ περὶ αὐτῶν ἔτι καὶ νῦν λεγόμενά τε καὶ δρώμενα ὡσ περὶ θεῶν. κακὰ γὰρ οὔτε ἔστιν ἐν θεοῖσ, ἀλλ’ οὐδ’ ἂν δύναιτο γενέσθαι ποτέ· ὑπερωρίσθαι γὰρ ταῦτά γε εἰσ τὸν πρὸσ γῆν τόπον· οὐδὲ παθήματά τε καὶ συμφοραί. τοσούτου δὴ τοῦτο ἂν ἀρχὴ γένοιτο τοῦ ἀθανάτου τινί. κακὰ γὰρ ἐκ κακῶν, ἀγαθὰ δὲ ἔργα τὰ θεῶν. ἄλλωσ δὲ οὐδαμῆ θέμισ γίγνεσθαι. ἀλλ’ εἰ μὲν ἄνθρωποσ οὐκ εὐτυχὴσ ἦν, πῶσ ἂν οὖν θεὸσ ἐγένετο εἰπέ μοι· εἰ δ’ ἦν θεοφιλὴσ, οὐδ’ ἂν ἐδυστύχησε πώποτε. καὶ εἴ γε μὴ ἀπ’ ἀρχῆσ ἦν τοιαύτη, οὐδ’ ἂν ἐγένετο μετὰ ταῦτα ‐ εἰ γὰρ ἀπαλλάξαι κακῶν οἱοῖ́ τέ εἰσιν οἱ θεοὶ, μηδὲ προσελθεῖν τὰ κακὰ ἐᾶσαι ἐπ’ αὐτοῖσ ἔστι· καὶ μὴν εἴ γε ἀντιδοῦναι ἀγαθὰ κακῶν, καὶ τὸ μέγιστον τὴν τοῦ ἀθανάτου μοῖραν, καὶ φῦναι εὐθὺσ οὕτωσ ἔχοντα. ἦν οὖν Λευκοθέα θεὸσ εὐθὺσ ἀπ’ ἀρχῆσ, καὶ οὐχ αἱ συμφοραὶ εἰσ τοῦτό γε ἤγαγον αὐτὴν, ἀλλὰ τὸ εἶναι τοιαύτην εὐθὺσ ἀπὸ γενεᾶσ μηδὲ ἐν συμφορᾷ τινι τὸ παράπαν γενέσθαι παρεσκεύασεν αὐτήν.

‐ οὐδ’ ἂν ἦν μετὰ θεῶν θεὸσ οὖσα, οὐδ’ ἂν ἔσχεν ἰσχὺν τοσαύτην ὅσην ἀκούομεν. νυνὶ δὲ ἐπειδὴ δεῖ πείθεσθαι τῷ Ὁμήρου λόγῳ, κινδυνεύει τὸ κατ’ αὐτὴν μοναρχία τισ εἶναι τῆσ ἀρχῆσ τῆσ κατὰ θάλατταν, καὶ οὐδὲ τῷ Ποσειδῶνι αὐτῷ ἐξεῖναι οὐδὲν μὴ συνεθελούσησ ταύτησ. εἰρήσθω γὰρ οὖν, εἴ γε οὐδὲ τὸν φονέα τοῦ παιδὸσ παρῆν αὐτῷ τιμωρήσασθαι, ἔχοντα καὶ ταῦτα ἐν ταῖσ χερσὶν ὡσ ἂν εἴποι τισ, ἀλλὰ τηνάλλωσ ῥοιβδεῖν, καὶ μηδὲν εἶναι τὸ κυκᾶν πάντα χρήματα μηδ’ ὅσα ἐποίει τὴν τρίαιναν ἡρπακὼσ πρὸσ τὸ τῆσ θεοῦ ταύτησ πρόβλημα, εἴτ’ οὖν κρήδεμνον τῷ ποιητικῷ λόγῳ εἴτε καὶ ἄλλωσ πωσ χρὴ φάναι, τὸ δ’ ἦν σωτηρία καὶ ἀσφάλεια ἐν μέσοισ τοῖσ δεινοῖσ, δῆλον ὡσ οὐ πρὸσ βίαν τούτων γιγνομένων οὐδὲ ἀκουσίωσ τοῦ θεοῦ, ἀλλ’ ὑφιεμένου τοῦ Ποσειδῶνοσ πρὸσ ἅπαντα αὐτῇ καὶ ἐφιέντοσ ποιεῖν ὅ τι βούλοιτο. καὶ καλῶσ γε ἐποίησεν ὁ λόγοσ εἰσ τοῦτο ἐλθὼν, ἄλλωσ τε καὶ ὅτι καλόν τι ἡμῖν ἐξ αὐτοῦ ἀνεφάνη φιλόσοφόσ τισ οὖσα ἡμῖν ἡ Λευκοθέα, οὐ φιλοικτίρμων μόνον καὶ φιλοῦσα τοὺσ Ἕλληνασ· ἥ γε καὶ τὸν Ὀδυσσέα ἔσωζεν ἄρα τὸν σοφώτατον τῶν Ἑλλήνων καὶ ἄριστον, ὡσ καὶ ἄλλον τινὰ, καὶ πάντασ ὁπόσοισ σοφίασ ἔρωσ ἦν, καὶ ἐπηταὶ βούλονται εἶναι καὶ ἀγχίνοι καὶ ἐχέφρονεσ, τὰ καὶ κατὰ τοῦ Ὀδυσσέωσ λεγόμενα. ταῦτα μὲν δὴ περὶ αὐτῆσ, φίλα καὶ αὐτῷ τῷ Ποσειδῶνι, ὡσ οἰόμαι. Παλαίμονα δὲ καὶ εἰπεῖν καλὸν καὶ τοὔνομα αὐτοῦ ὀνομάσαι, καὶ ὁρ́κον ποιήσασθαι, καὶ τῆσ τελετῆσ ἐπ’ αὐτῷ καὶ τοῦ ὀργιασμοῦ μετασχεῖν, τοσοῦτόσ τισ ἵμεροσ πρόσεστι τῷ παιδὶ καὶ ἰδεῖν γε καὶ ἐν γράμματι, ὅπου μὲν ἐπὶ δελφῖνοσ φερόμενον, ὅπου δὲ καὶ ἐπ’ αὐτῶν τῶν νώτων τῆσ θαλάττησ, ὅπου δὲ καὶ ἐν ταῖσ χερσὶ τῆσ μητρὸσ τὸ θάλοσ τοῦ παιδὸσ καὶ τὴν ὡρ́αν καὶ τὸ ἄνθοσ. ταῦτα γὰρ θεάματα θεαμάτων ἥδιστα, καὶ ἰδεῖν γε καὶ ἀκοῦσαι·

καὶ θάλατταν αὐτοῦ παρεῖναι ἐν γράμματι καὶ γαλήνην, καλὸν καὶ τοῦτο, καὶ μειδιάματα τοῦ παιδὸσ πρὸσ Ποσειδῶνα ὑποδεχομένου τῷ πέπλῳ. ἄλλο δὲ μηδ’ ὁτιοῦν προσπαραγράφειν τούτοισ, οἱᾶ ἐνιαχοῦ τὰ φοβερά τε καὶ ἀσεβῆ γράμματα, ἃ ἐγὼ θαυμάζω πῶσ ποτε καὶ ἠνέσχοντο οἱ πρῶτοι ταῦτα ἰδόντεσ, καὶ οὐ μετ’ ὀργῆσ ἦλθον ἐπὶ τοὺσ τούτων δημιουργούσ τε καὶ αὐτόχειρασ, ἢ ἔτι καὶ νυνὶ ἀνέχονται ἐν μέσοισ τοῖσ ἱεροῖσ. ἀλλὰ γὰρ οὐκ ἐμὸν ἴσωσ τοῖσ τοιούτοισ ἐπιτιμᾶν. λοιπὸν οὖν εὐξαμένουσ τῷ Ποσειδῶνι καὶ τῇ Ἀμφιτρίτῃ καὶ τῇ Λευκοθέᾳ καὶ τῷ Παλαίμονι καὶ Νηρηίσι καὶ δαίμοσι θαλαττίοισ πᾶσί τε καὶ πάσαισ ἀσφάλειάν τε καὶ σωτηρίαν ἔν τε γῇ καὶ ἐν θαλάττῃ διδόναι βασιλεῖ τε τῷ μεγάλῳ καὶ γένει ξύμπαντι τούτου καὶ τῷ γένει τῷ τῶν Ἑλλήνων, καὶ κατὰ τὰ ἄλλα τε εὐθενεῖν ἡμᾶσ καὶ κατὰ τοὺσ λόγουσ χωρεῖν ἐπὶ τὰ προσήκοντα ἡμῶν ἑκάστῳ.

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION