헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́40́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Συμβουλευτικὸσ περὶ τοῦ μὴ δεῖν κωμῳδεῖν)

ἔστι μὲν οὐ σμικρὸν, ὦ ἄνδρεσ Σμυρναῖοι, πλεονέκτημα τῷ μέλλοντι πείσειν τὸ πρὸσ ἡδονὴν εἶναι τοὺσ λόγουσ τοῖσ ἀκούουσι· τῶν δ’ ἐθελόντων νουθετεῖν μὴ ὅτι χρῶνται ταῖσ γνώμαισ οἱ πολλοὶ ῥᾳδίωσ, ἀλλ’ οὐδ’ ἀνέχονται τὸ παράπαν. οὐ μὴν ἀλλ’ ὅσα μὲν τῶν πραγμάτων αὐτὰ ἐφ’ αὑτῶν παρακαλεῖ σπουδάζειν, οὐ δεῖ συμβούλου περὶ τούτων, ἀλλ’ ἡ φύσισ πρὸσ τὸ ἴδιον ἄγει πανταχοῦ, ἃ δὲ τῷ λόγῳ δεῖ διδαχθέντασ ἢ διώκειν ἢ φυλάττεσθαι, ταῦτα δὲ τῷ συμβούλῳ καταλείπεται.

ὥστ’ ἄν τισ ἀκούειν μὴ βούληται, τὸ συμβουλεύειν ἀναιρεῖ τῷ καθ’ αὑτὸν μέρει. ἔτι δ’ ἄλλουσ μέν τινασ εἰκὸσ ἀγροικίζεσθαι, ὑμᾶσ δὲ, οἳ καὶ συνέσει καὶ τῷ πεπαιδεῦσθαι τοσοῦτον προέχειν δοκεῖτε, μὴ πρῶτον μὲν ὅλωσ εὐμενῶσ ἔχειν πρὸσ τὰσ ἀκροάσεισ τῶν λόγων, ἔπειτα ἄν τισ τὰ βέλτιστα παραινῇ, μὴ κεχρῆσθαι μετὰ τοῦ χάριν πρὸσ ἔχειν, ἕν γέ τι τῶν ἀτοπωτάτων, ὥσ γ’ ἐμοὶ κρῖναι. εἰ μὲν οὖν ἢ πόνουσ τινὰσ ἢ πραγματείασ ἔμελλον εἰσηγήσεσθαι, πρῶτον μὲν ἀγῶνοσ ἴσωσ ἂν ἔδει, ἔπειτα διδάσκειν ἐπειρώμην ἂν ὡσ τῆσ παραχρῆμα ψυχαγωγίασ αἱρετώτερον τὸ συνοῖσον τοῖσ ὅλοισ. νῦν δὲ τοσοῦτον ἀπέχω τοῦ δυσχερὲσ εἰσηγεῖσθαί τι, ὡσ ταὐτὰ δὴ ταῦτα καὶ συμβουλεύσων ἥκω, μήτε λέγειν μήτ’ ἀκούειν δυσχερὲσ μηδὲν, οὕτω πολλοῦ δέω πράττειν γέ τι ἢ συμβουλεύειν τῶν δυσχερῶν. ἄρξομαι δὲ ὅθεν καὶ ὑμεῖσ ἄριστ’ ἂν ἀκολουθήσαιτε καὶ ἀπὸ τῆσ ἐμαυτοῦ συνηθείασ. φημὶ δὴ χρῆναι τῷ μὲν Διονύσῳ τὴν ἑορτὴν ποιεῖν καὶ νὴ Δία τῇ γε Ἀφροδίτῃ καὶ τοῖσ ἄλλοισ ἅπασι θεοῖσ, σπένδοντασ καὶ θύοντασ καὶ παιωνίζοντασ καὶ στεφανηφοροῦντασ καὶ τῶν εἰσ εὐσέβειαν μηδὲν ἐλλείποντασ. ἓν δὲ τούτοισ ὃ πρόσεστι τοῖσ μὲν πολλοῖσ ἐπιεικῶσ κεχαρισμένον, τοῖσ δ’ ἐπιεικέσι πάντων ἀνιαρότατον, τοῦτ’ ἐκποδὼν ἀνελεῖν, λέγω τὰσ βλασφημίασ καὶ τοὺσ κώμουσ τουτουσὶ τοὺσ μεθημερίνουσ, καὶ νὴ Δία γε τοὺσ ἐπὶ ταῖσ παννυχίσι, καὶ μήτε ποιητὰσ εἶναι τούτων μήτε ἀγωνιστὰσ, μηδὲ παίζειν ἃ μὴ βέλτιον. ὡσ ἔχει γε οὕτωσ, κακηγορίασ ἄκοντασ μὲν ἀκούειν οὐ τερπνὸν, ἑκόντασ δὲ ἀνέχεσθαι μελέτη κακοηθίασ· τοῦτο δὲ τῶν πρώτων εἰσ μοχθηρίαν καὶ οὔτε ἰδιώτου μεῖζον οὐδὲν ἄν τισ κατηγορήσειεν οὔτε πόλεωσ ἢ ὅτι χαίρει κακοῖσ. ὃ γὰρ ἔσχατον εἶναι δοκεῖ τῶν ἀνθρωπίνων ἁμαρτημάτων ὁ φθόνοσ, οὐκ ἔχων παραίτησιν, τούτου μετέχειν ἀνάγκη, καὶ τοῦτον αὔξειν ἐν αὑτῷ τὸν τῆσ ἐπιθυμίασ ταύτησ ἐλάττω, σημεῖον δέ· οὐδεὶσ γοῦν οὓσ ἀγαπᾷ καὶ οἷσ ἀγαθόν τι συμβούλεται, τούτοισ κακῶσ ἀκούουσιν ἐφήδεται.

περὶ μὲν οὖν αἰκίασ καὶ βλάβησ καὶ τῶν τοιούτων ἔξεστιν εἰπεῖν ὡσ ἄκων τισ ἔπραξε, τὸ δὲ τῆσ κακοηθίασ τοσοῦτον διενήνοχεν ὥστε πρῶτον μὲν ἐπώνυμόν ἐστι τῆσ κακίασ, ὡσ οὐδεμίαν συγγνώμην ἐνδεχόμενον, ἔπειτ’ οὐδενὸσ πράγματόσ ἐστι πρόσρημα, ἀλλὰ φύσεωσ μηδὲν ἄν τῳ χρηστὸν εἶναι συμβουλομένησ. ὥσπερ δ’ αὐτὸ πλεῖστον μετέχει κακίασ ἀπὸ τῆσ προσηγορίασ ἀρξάμενον, οὕτωσ ἡ κακηγορία πάλιν αὐτοῦ πλεῖστον μετέχει μέροσ ἐκ τῆσ παρισώσεωσ ἀρξάμενον τῆσ περὶ τοὔνομα· οὕτωσ ἄμφω κακῶν καὶ φαύλων ἐστὶν ἀνθρώπων. ἀεὶ μὲν οὖν οἶμαι τὰ βέλτιστα προαιρετέον καὶ φρονεῖν καὶ λέγειν, ἐν δὲ ταῖσ ἱερομηνίαισ καὶ ταῖσ ἑορταῖσ πῶσ οὐκ εἰκὸσ ἅπασαν μὲν εὐφημίαν εἶναι προθυμεῖσθαι, πᾶσαν δὲ γνώμην ἀστειοτάτην, πάντασ δὲ ὡσ οἰκειότατα ἀλλήλοισ ἔχειν, ὡσ τῶν θεῶν ταύτην τὴν φιλίαν καὶ ὁμόνοιαν βραβευόντων, καὶ νομίζειν γε τὰσ ἑορτὰσ σχεδὸν ὡσ εἰπεῖν φιλίασ συνθήματα, καὶ μήτε θυσίαν οὕτω λαμπρὰν μήτε σπονδὰσ κεχαρισμένασ, ὧν οὐχ ἥδιον ἂν εἶναι τοῖσ θεοῖσ ἢ εἰ τὴν γνώμην ἐκ τῶν δυνατῶν ὡσ βελτίστην παρεχοίμεθα. καὶ μὴν τοῦ γε αἰδεῖσθαι τοὺσ θεοὺσ τί μεῖζον ἂν εἰή σύμβολον ἢ μηδὲν ἀπηχὲσ μήτε λέγειν μήτε ἀκούειν ἐναντίων αὐτῶν; ἢ φίλου μὲν αἰδεσίμου παρόντοσ πολλὰ ἂν ὀκνήσαιμεν εἰπεῖν, κἂν εἴ τῳ δικαίωσ ἔχοιμεν λοιδορήσασθαι, τὰσ δὲ τῶν θεῶν ἀκοὰσ προστησάμενοι ῥᾳδίωσ οἱ μὲν ἐροῦμεν, οἱ δὲ ἀκουσόμεθα ἃ μηδ’ αὐτοὶ φαῖμεν ἂν εἶναι τῶν καλῶν, ἀλλ’ ὡσ αἰσχρῶσ ἔχοντα οὕτω διασύρομεν; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι οὐδὲν καινὸν λέγω, ἀλλὰ πάλαι ταῦτα ἀνωμολόγηται κἀν τοῖσ νόμοισ κἀν τοῖσ ἔθεσι τοῖσ κοινοῖσ, ἐνθυμήθητε μὲν τῶν κηρύκων τὰσ πρώτασ φωνὰσ εὐφημεῖν ταῖσ πανηγύρεσι κελευόντων, ἐνθυμήθητε δὲ τῶν ἱερέων καὶ τῶν καταρχομένων ἡμῖν, ἐπειδὰν θύωμεν· ἔτι δ’ ὡσ αὐτοὶ τοῦτο μάλιστα ἐπὶ ταῖσ εὐχαῖσ σπουδάζομεν.

ἃ δὲ ποιήσαντασ ἢ παθόντασ οὐ θέμισ εἴσω περιρραντηρίων παριέναι, ταῦτ’ ἐν μέσοισ ἱεροῖσ ᾄδομεν, καὶ θύειν μὲν ἃ μὴ χρὴ δυσσεβὲσ ἡγούμεθα, τιμᾶν δὲ οἷσ οὐ χρὴ τοὺσ θεοὺσ εὐσεβείασ μέρει προστίθεμεν, καὶ τὴν εὐσχημοσύνην ἐπὶ μὲν τῶν ἄλλων τιμῶμεν, τῶν δ’ αἰσχρῶν ῥᾳδίωσ μὲν πάντα σχήματα ὁρῶμεν, ῥᾳδίωσ δὲ πάσασ φωνὰσ ἀποδεχόμεθα. καίτοι τίν’ ἔχει λόγον ἡγεῖσθαι μὲν κάλλιστον ἁπάντων τὴν εὐφημίαν καὶ μάλιστα πρέπειν ἱεροῖσ, ἄδειαν δ’ εἶναι τοῖσ ἐθέλουσι βλασφημεῖν; καὶ θύοντασ μὲν οὕτω κοσμίουσ εἶναι, οἷσ δὲ τὰσ θυσίασ ποιοῦμεν θεοῖσ, ἐπὶ τῇ τούτων προφάσει τὰ αἴσχιστα ἀκούειν καὶ λέγειν, καὶ τοὺσ αὐτοὺσ ἅμα μὲν δυσχεραίνειν ταῖσ κακηγορίαισ, ἅμα δ’ ὧν κακῶσ ἀλλήλουσ ἀγορεύομεν προστάτασ ποιεῖσθαι; καὶ μὴν εἰ μὲν φίλον αὐτὸ νομίζομεν τοῖσ θεοῖσ, τἀναντία ἡμῖν αὐτοῖσ γιγνώσκομεν, φυλαττόμενοι ταυτὸν τοῦτο, ὁπόταν προσίωμεν τοῖσ θεοῖσ, εἰ δ’ ἐχθρὸν ἡγούμενοι χαίρομεν αὐτῷ, πῶσ εὐσεβῶσ διακείμεθα; ἢ πῶσ διὰ τούτων τιμῶμεν τοὺσ θεοὺσ, ἃ τῶν θεῶν χάριν εἰκὸσ ἦν φεύγειν; θαυμαστὸν δέ μοι φαίνεται, εἰ τὰσ μὲν τῶν ὀρνίθων φωνὰσ ὡσ αἰσιωτάτασ ἀξιοῦμεν ἡμῖν γίγνεσθαι, κἂν ἐπὶ τῆσ ἐρημίασ ὄντεσ, ἢ οὗ τύχοιμεν, τὰσ δὲ παρ’ ἡμῶν αὐτῶν οὐδ’ ἐπὶ τῶν θεάτρων φυλαξόμεθα μὴ οὐ δυσχερεῖσ εἶναι. καὶ τοῖσ μὲν τῆσ Κληδόνοσ βωμοῖσ προσιόντεσ βουλοίμεθ’ ἂν ὡσ εὐφημότατ’ ἀκούειν, οὕτωσ ἰσχυρόν τι τὸ τῆσ θεοῦ ταύτησ ἡγούμεθα· ἃ δὲ μηδαμῶσ ἀνέχεσθαι χρῆν, ταῦτα ταῖσ ἑορταῖσ ἀποδώσομεν· καὶ τοὺσ μὲν παῖδασ κελεύομεν εὐστομεῖν, κἀν τοῖσ διδασκαλείοισ καὶ κατ’ οἰκίαν προδιδάσκοντεσ ὡσ ἃ ποιεῖν αἰσχρὸν οὐδὲ λέγειν καλὸν, πάλιν δὲ εἰσ ταυτὸν ἀθροίσαντεσ παῖδασ καὶ γυναῖκασ καὶ πᾶσαν ἡλικίαν κακηγορίασ ἆθλα τίθεμεν, καὶ τοῖσ ἄριστα ἐκμελετήσασιν ὅπωσ εἰσ κέρδοσ ἔσται παρασκευάζομεν. κἂν μὲν εἷσ τισ ἀπᾴδῃ τῶν χορευτῶν, τοῦτον ἐκβάλλομεν, ἂν δ’ ἅπασ ὁ χορὸσ οὕτωσ ἀμούσωσ ᾄδῃ, ποιούμεθα κέρδοσ.

κἂν μὲν ὑπ’ ἄλλων οὕτωσ κακῶσ ἀκούωμεν, ὀργιζόμεθα, ἂν δ’ ἡμᾶσ αὐτοὺσ τοῦτο ποιῶμεν, ἑορτὴν ἡγούμεθα ἀληθινὴν, οὕτω καὶ πρὸσ τοὺσ θεοὺσ ἀλλοκότωσ καὶ πρὸσ ἡμᾶσ αὐτοὺσ πολὺ τἀναντία ἢ προσῆκε διακείμεθα. καίτοι τολμῶσί τινεσ λέγειν ὡσ ἀγαθὸν τὸ κακῶσ ἐξεῖναι λέγειν ἐν τῷ θεάτρῳ, τούσ τε γὰρ κακῶσ βεβιωκότασ ἐξελέγχεσθαι καὶ τοὺσ ἄλλουσ φόβῳ τοῦ κωμῳδεῖσθαι σώφρονασ παρέχειν αὑτούσ. ἐγὼ δὲ πολλοῦ σφόδρα ἂν ἡγούμην ἀξίαν εἶναι τὴν μέθην, εἰ παιδεύειν οἱά τε ἦν ἀνθρώπουσ, ἀλλὰ μὴ τῶν χαλεπῶν ᾖ μεθύοντασ αὐτοὺσ ἑτέρουσ ποιεῖν σωφρονεῖν, καὶ πρὶν αὐτοὺσ καταπαῦσαι, τοῖσ ἄλλοισ ᾄδειν ὅπωσ εἰσ κάλλοσ βιώσονται. τίσ γὰρ οὐκ οἶδεν ὑμῶν ὅτι πρῶτον μὲν οὐ πολλῶν τὰ τοιαῦτα παιδεύειν, οὐ μᾶλλόν γε ἢ νόμουσ τιθέναι καὶ γνώμασ ἐν δήμῳ λέγειν; ἢ τὸν μὲν εἰσ Κόρινθον πλοῦν οὐ παντὸσ ἀνδρὸσ εἶναι πιστεύσομεν, τὴν δὲ τοῦ βίου τοῦ παντὸσ πορείαν ἥντινα καὶ δι’ ὧν δεῖ τῶν ἐπιτηδευμάτων ποιήσασθαι πᾶσ ἀνὴρ εἴσεται καὶ πᾶσ ἐπὶ τούτοισ τοῖσ οἰάξι καθεδεῖται τῇδε κἀκεῖσε κομίζων τοὺσ νέουσ ὡσ ἂν αὐτῷ δοκῇ; καὶ τῶν μὲν ἀθλητῶν ἐγκρίσεισ ποιοῦμεν, ὅπωσ αὐτῶν ὅστισ φαῦλοσ ἑαυτὸν καταισχύνασ ἀπίῃ καὶ δίκην ἅμα δοὺσ ἐκ τοῦ σώματοσ, τοὺσ δὲ τῶν σπουδαιοτάτων ἡγεμόνασ καὶ διδασκάλουσ ἀπὸ πάντων μὲν ἐργαστηρίων, πάντων δὲ τῶν σπουδαιοτάτων οὑτωσὶ φαύλωσ ἐγκρινοῦμεν; διδασκάλων ἄρα αὐτοὶ δεῖσθαι δόξομεν. καὶ θυρωροῖσ μὲν οὐ πᾶσιν, ἀλλὰ τοῖσ πιστοτάτοισ χρώμεθα, ἵνα μή τισ αἰσχύνη συμβαίνοι περὶ τὴν οἰκίαν, παῖδασ δὲ καὶ γυναῖκασ καὶ πάντα τὰ τῆσ πόλεωσ πληρώματα καὶ συλλήβδην ἔστιν εἰπεῖν τὴν ἀξίαν τοῖσ βουλομένοισ μεταχειρίζεσθαι δώσομεν· καὶ ὧν νηφόντων κατεγνώκαμεν, τούτοισ μεθύουσι πιστεύσομεν;

καὶ μὴν οὐδ’ ὁ καιρὸσ παιδευόντων, ἀλλὰ παιζόντων εἰ μὲν βούλεσθε ὁ τῶν Διονυσίων, εἰ δὲ βούλεσθε, ὁ τῶν σάμων τῶν ἱερῶν καὶ τῶν παννυχίδων. ὥστε πῶσ εἰκὸσ ἐν ᾧ τῶν ὄντων διδασκάλων τοὺσ παῖδασ ἀφίεμεν, ἐν τούτῳ τοὺσ μηδὲν προσήκοντασ καὶ τοὺσ ἑαυτοὺσ εἰσποιοῦντασ ἐφιστάναι, καὶ μηδὲ παρ’ αὐτοῦ τοῦ τόπου δύνασθαι μαθεῖν ὅτι ἄλογοσ ἡ προσποίησισ. δεῖ γὰρ τόν γε διδάσκαλον οὐκ εἰσ τὰ θέατρα βαδίζειν κἀκεῖ νουθετεῖν· ταῦτα μὲν γὰρ ταῖσ ἡδοναῖσ καὶ ταῖσ ψυχαγωγίαισ ἀνάκειται· ἀλλ’ εἰσὶ τόποι δήπουθεν ἐπώνυμοι τοῦ προσρήματοσ, οὗ δεῖ φιλοσοφεῖν, καὶ οὐδ’ ἐν τούτοισ τοῦτον, οἶμαι, τὸν τρόπον χλευάζοντα καὶ κακῶσ ἀνέδην ἀγορεύοντα, ἀλλ’ ὡσ χρὴ τοὺσ ἐλευθέρουσ παιδεύοντα καὶ προδιδάσκοντα πρὸσ τοῖσ ἄλλοισ καὶ τὴν ἀσχημοσύνην φυλάττεσθαι. καὶ μὴν εἰ μὲν τοὺσ ἀσελγαίνοντασ κωμῳδοῦντεσ τῶν ἄλλων ἀπείχοντο, τάχ’ ἄν τισ λόγοσ ἦν· νῦν δὲ ἄρχεται μὲν τὸ πρᾶγμα ἀπ’ ἀρχῆσ εὐπροσώπου, τελευτᾷ δὲ εἰσ καλὸν οὐδαμῶσ. πολλοὶ μὲν γὰρ οὐδὲν προσῆκον αὐτοῖσ ἀκούουσι κακῶσ, εἰσὶ δ’ οἳ καὶ μηδένα λανθάνοντεσ ὅμωσ τὴν ἐν τῷ μέσῳ λοιδορίαν διαφεύγουσι. διὰ τί; ὅτι οὐ διδασκάλων οὐδὲ σωφρονιστῶν οὐδὲ βελτίουσ ποιεῖν βουλομένων τρόποισ χρῶνται, αὑτοὺσ γὰρ ἂν πρότερον ἐποίησαν βελτίουσ, ἀλλὰ καὶ πρὸσ ἔχθραν καὶ πρὸσ χάριν τὴν ἑτέρων, τὸν μὲν ἀργύριον αἰτήσαντεσ οὐ τυχόντεσ, τοῦ δ’ ἐρασθέντεσ οὐ πείσαντεσ, οὕτω ψέγουσι, καὶ πάλιν αὖ σιωπῶσι διὰ θάτερα, ὥστε οὐ τοὺσ αἰσχρῶσ ζῶντασ φανεροὺσ καθιστᾶσι. σκέψασθε δ’ οὑτωσὶ, τίνασ μάλιστ’ εἰκὸσ ἐξωνεῖσθαι τὰσ κακηγορίασ; ἆρ’ οὐ τοὺσ τὰ τοιαῦτα συνειδότασ ἑαυτοῖσ φαίητ’ ἄν; τίνασ δ’ ὡσ ἥκιστα τούτων φροντίζειν; ἆρ’ οὐχ οἵτινεσ αὑτοῖσ καὶ τοῖσ βεβιωμένοισ θαρροῦσι; δῆλόν που. οὐκοῦν τἀναντία τῆσ ὑποσχέσεωσ γίγνεται, οἱ μὲν ἀσελγεῖσ καὶ αἰσχροὶ ἀθῶοι τῷ λόγῳ, κωμῳδοῦνται δ’ οὓσ ἥκιστα δεῖ. φέρε δὴ θῶμεν ἀμφοτέρουσ ἀναμὶξ ἀκούειν κακῶσ, ‐ οὐ γὰρ ἐκεῖνό γ’ ἂν σὺ φαίησ, ὡσ οὐδεὶσ μή ποτ’ ἀκούσῃ κακῶσ ἐπιεικὴσ ὢν τοὺσ τρόπουσ ‐ οὐκοῦν οἱ μὲν δόξησ ἠμεληκότεσ καὶ διεφθαρμένοι καθάπαξ ὑπὸ τῶν αἰσχρῶν ἐπιθυμιῶν οὐδ’ ὁτιοῦν δή που ζημιοῦνται, ἀλλὰ καὶ κέρδοσ ἂν θεῖντο ἀγαλλόμενοι τῷ φανεροὶ πᾶσι γίγνεσθαι, οἱ δὲ παρ’ ἀξίαν ἀγωνιζόμενοι πῶσ οὐ πολὺ τῶν ἄθλων ἃ τῆσ σωφροσύνησ εἶναι χρὴ διαμαρτάνουσιν; ὥστ’ οὐχ ἵνα βελτίουσ ὑμῖν ὦσιν οἱ νέοι, διὰ τοῦτο κωμῳδητέον, ἀλλ’ εἰ μηδενὸσ ἄλλου χάριν, τούτου γε παυστέον τοῦ κωμῳδεῖν.

ἵν’ ἐξῇ τοῖσ νέοισ ἀσκεῖν ἀδεῶσ τὰ βελτίω. τοὺσ μὲν γὰρ δὴ φαύλουσ ἔνι δή που καὶ ἄλλωσ ἀμύνασθαι, τοὺσ δ’ ἐπιεικεῖσ ὅταν τοιαῦθ’ ὑβρίζωμεν, τίν’ ἐροῦμεν λόγον; οἷσ γὰρ μηδὲ λόγον δίκησ προσήκει λαγχάνειν, πῶσ ἀνυπευθύνωσ γε ἀτιμοῦν τῷ βουλομένῳ δεδόσθαι προσήκει; εἰ τοίνυν κἀκεῖνό τισ ὑμῶν ὑπείληφεν, ὅτι καὶ τῶν ἐπιεικῶν πολλοῖσ αἱρετώτερον εἶναι δόξει ἀργύριον τοῦ μὴ κακῶσ ἀκούειν προί̈εσθαι, καὶ τοσούτῳ μᾶλλον ὅσῳπερ ἂν αἰσχυντηλότεροι τοὺσ τρόπουσ ὦσι, πῶσ οὐ πανταχόθεν δῆλον ὡσ δυσχερὲσ ἡ κωμῳδία καὶ βέλτιον εἰσάπαξ ὑφ’ ὑμῶν κωλυθῆναι; εἴ γε οἱ μὲν χρηστοὶ δυοῖν θάτερον, ἢ οὐ δόντεσ ἀκούσονται κακῶσ, ἢ ὑπὲρ τοῦ μὴ ἀκοῦσαι κακῶσ ζημιώσονται, χρήμασι τὰσ βλασφημίασ ὠνούμενοι· εἰ δὲ μηδὲν φροντίζουσιν ἀκούοντεσ κακῶσ, τί ἔσθ’ ὃ πείσονται; ὅλωσ δ’ οὐκ ἔνεστι μὴ τῆσ τῶν ἰδιωτῶν δόξησ ἀπολαύειν κοινῇ τὴν πόλιν. ὁποῖοι γὰρ ἄν τινεσ ὦσιν οἱ κωμῳδούμενοι, τοιοῦτοι πολλάκισ οἱ σύμπαντεσ ἔδοξαν εἶναι. σκέψασθε δὲ καὶ εἰσ τοὺσ πατέρασ ὑμῶν τοὺσ Ἀθηναίουσ ἀνενεγκόντεσ, οὓσ αἱ μὲν ἄλλαι συγγραφαὶ κοσμοῦσι σχεδὸν ὡσ εἰπεῖν ἅπασαι, μόνη δὲ ἡ κωμῳδία διέσυρε καὶ παρέσχε τοῖσ βουλομένοισ βλασφημεῖν ἔτι νυνὶ λαβάσ· ἔδοξαν γὰρ αὐτοὶ παρ’ αὑτῶν ἐξελέγχεσθαι. καὶ ὅσον μὲν, ὦ γῆ καὶ θεοὶ, τὸ μέσον τῆσ τε νῦν κιβδηλίασ καὶ ὁπόση τισ ἔν γε ταῖσ καλουμέναισ παραβάσεσι νουθεσία καὶ παίδευσισ ἐνῆν ἐῶ λέγειν. ἀλλ’ οὖν τό γε τῆσ παροιμίασ ἐξ ἀξίου τοῦ ξύλου καὶ πάσχειν ὑπῆρχεν, εἴ τῳ συμβαίνοι· τοῦ δὲ τοσαύτη μὲν λέξεωσ μοχθηρία, τοσαύτη δὲ μελῶν ἀσέλγεια, ἔτι δὲ σχημάτων αἰσχύνη, κωμῳδία δ’ οὐδεμία ἐφίκοιτ’ ἂν τῶν τούτοισ προσόντων κακῶν, τίσ τρόποσ ἡδονῆσ;

καὶ πότερον ὡσ καλὰ ταῦτα ἀνέξεσθε; καὶ τί τούτων αἴσχιον; ἀλλ’ ὡσ συμφέροντα ἀκούειν ἢ θεωρεῖν; καὶ μὴν διαφθορᾶσ γέ ἐστι συνθήματα· ὅταν γὰρ εἰσ συνήθειαν καταστῇ τοῦ κακῶσ ἀκούειν ἀνὴρ ἢ γυνὴ καὶ τὰ χείριστα φέρειν τῶν ὀνειδῶν, εὐχερῶσ ἀνίησιν ἡ γνώμη καὶ διδάσκεται πᾶσ τισ φαῦλοσ εἶναι, εἰ καὶ μὴ πρόσθεν ἦν, ἄλλωσ τε τούτων ὧν οὐδὲν πρὸσ τὸν Διόνυσόν ἐστιν. ἀλλ’ ἔμοιγε καὶ τὸ τῆσ παροιμίασ εἰσ τὰσ τοιαύτασ ἀβελτηρίασ οὐχ ἥκιστα ἔχειν δοκεῖ. εἰε͂ν· ἀλλ’ εἰσ δόξησ λόγον θαυμαστὰ, ὅταν ἐν τοῖσ βαλανείοισ, ὅταν ἐν τοῖσ στενωποῖσ, ὅταν κατ’ ἀγορὰν, ὅταν ἐν ταῖσ οἰκίαισ γύναια, παιδάρια, πᾶσ τισ ἐφεξῆσ τοιαῦτα ἐπιμελῳδῇ; καὶ πότερον τοὺσ πολίτασ μόνον ἐξέσται κωμῳδεῖν; οὐκοῦν δεινὸν εἰ τῶν μὲν ξένων εἴσεσθε φείδεσθαι, ὑμῶν δ’ αὐτῶν οὐ τολμήσετε, ἀλλ’ οὕτωσ ἀνόμοιοι τοῖσ Λακεδαιμονίοισ ἔσεσθε ὥστ’ ἐκεῖνοι μὲν ἅπαντα ἀπόρρητα ἐποιήσαντο τὰ ἑαυτῶν, ὑμεῖσ δὲ καὶ τὰ μηδὲν προσήκοντα λέγειν καθ’ ὑμῶν τοῖσ βουλομένοισ δώσετε. ἀλλὰ νὴ Δία καὶ τῶν ξένων ἐπιληψόμεθα; πολλὴν ἄρα τὴν εὐποιίαν παρὰ πάντων καὶ τὴν ἐπιμιξίαν ἕξομεν· ἦ που ῥᾳδίωσ μὲν οἱ πατέρεσ τοὺσ υἱεῖσ, ῥᾳδίωσ δὲ ἀδελφοὶ πρεσβύτεροι νεωτέρουσ κομιοῦσι δεῦρ’ ἐπὶ παιδείαν, παρ’ οἷσ τοιαῦτ’ ἐστὶ τὰ ᾀδόμενα. οὐ παύσεσθε στηλιτεύοντεσ ὑμᾶσ αὐτούσ; νὴ Δί’, ἀλλ’ ἀστεῖον τὸ τοῦ σκώμματοσ. οὐκοῦν τοσούτῳ μᾶλλον οὐ πολλῶν, εἴπερ γε μὴ πολλοὺσ τοὺσ ἀστείουσ εἶναι δεῖ δοκεῖν. ἡδέωσ δ’ ἂν ἐροίμην τοὺσ χαίροντασ τῷ λοιδορεῖν πότερον παίζουσιν ἢ σπουδάζουσιν. εἰ μὲν γὰρ παίζουσι, τί προσποιοῦνται νουθετεῖν; εἰ δὲ σπουδάζουσιν, αὖθισ αὖ πυθέσθαι καλὸν αὐτῶν πότερόν ποτ’ ἀληθῆ ταῦτα λοιδοροῦσιν ἢ ψευδῆ. εἰ μὲν γὰρ ἀληθῆ, τί μαθόντεσ οὐ χρῶνται τοῖσ νόμοισ; ἀλλ’ οὗ μὲν δεῖ λέγειν σιωπῶσιν, οὗ δὲ δεῖ σιωπᾶν λέγουσιν. ἀλλὰ μὴν εἴ γε καταψεύδονται, ἀγαπᾶν εἰκὸσ ἦν μὴ πάσχοντασ κακῶσ, οὐκ ἀγανακτεῖν, εἰ μὴ λέγειν κακῶσ αὐτοῖσ ἐξέσται. οἶμαι τοίνυν ἐγὼ πᾶσι μὲν ταῦτα συμβουλεύων ὀρθῶσ ἂν ποιεῖν, οὐχ ἥκιστα δ’ ὑμῖν.

ὅσῳ γὰρ παιδείᾳ καὶ φιλανθρωπίᾳ προέχειν δοκεῖτε, τοσῷδε αἴσχιον ἃ μὴ χρὴ φαίνεσθαι διώκοντασ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Συμβουλευτικὸσ περὶ τοῦ μὴ δεῖν κωμῳδεῖν

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Συμβουλευτικὸσ περὶ τοῦ μὴ δεῖν κωμῳδεῖν)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION