헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́16́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πανηγυρικὸσ ἐν Κυζίκῳ περὶ τοῦ ναοῦ)

ἅπασι μὲν, ὡσ ἐγὼ νομίζω, προφάσεισ ἱκαναὶ τοῦ λέγειν ὡσ ἐν τῷ παρόντι· ἥ τε γὰρ πόλισ ἀξία σπουδῆσ, εἰ δή τισ ἄλλη τῶν Ἑλληνίδων, τό τ’ ἔργον ἐφ’ ᾧ τὴν ἱερομηνίαν ποιεῖται μέγιστον τῶν εἰσ ὄψιν ἐλθόντων ἀνθρώποισ, οἵ τε καιροὶ τῶν πώποτε ἄριστοι καὶ τελεώτατοι· ἐμοὶ δὲ καὶ μάλιστα ἐναργὴσ ἡ πρόφασισ καὶ τῆσ συνηθείασ τοῦ βίου τοῦ ἡμετέρου. ὁ γὰρ Ἀσκληπιὸσ κελεύει λέγειν· ὥστ’ οὔτ’ ἀσθένειαν σώματοσ οἱο͂́ν τε ὑπολογίσασθαι πρόσ γε αὐτὸν τὸν σωτῆρα οὔτε τῆσ ὑποθέσεωσ τὸ μέγεθοσ καταδεῖσαι μὴ οὐ ῥᾴδιον ᾖ τυχεῖν· ἀλλ’ ὥσπερ ἔφη Πίνδαροσ, θεοῦ δείξαντοσ ἀρχὴν οὐδὲν δὴ τὸ κωλῦον, ἄλλωσ τε καὶ οὐ νῦν πρῶτον αὐτοῦ πειρώμεθα, ἀλλ’ ἐν πολλοῖσ τε καὶ μεγάλοισ καὶ πρόσθεν ἔγνωμεν ἐφ’ ἡμῶν αὐτῶν, οὐχ ἑτέρων, ὁπόσον τὸ τῆσ ῥᾳστώνησ αὐτῷ περίεστι κἀν τοῖσ καθάπαξ ἀπόροισ εἶναι δοκοῦσι, καὶ μὴ ὅτι τοῖσ χαλεποῖσ μὲν, ἀπογνῶναι δ’ οὐκ ἀναγκαίωσ ἔχουσιν. ἔγωγ’ οὖν πρὸσ τοσοῦτον ἥκω τοῦ πιστεύειν ἑτέρῳ μελήσειν, ὥστ’ οὐκ οἶδ’ ὅντινα τρόπον αὐτοσχεδιάζω, πλὴν ὅσον οὐκ ἀπὸ στόματοσ παντελῶσ, ἀλλὰ γράφων ἔτι. οὔτε γὰρ πρόσθεν ἔγνων ὅ τι χρὴ λέγειν, πρὶν ἔδει λέγειν ἤδη, ὅ τε προστάξασ μείζων ἁπάσησ ἔμοιγε παρασκευῆσ. ἡγοῦμαι δὲ οὐ τὸν αὐτὸν τρόπον περὶ τῶν πραγμάτων τῶν μεγάλων ἔχειν καὶ τῶν πελαγῶν· τὰ μὲν γὰρ ὅσῳ μείζω, τοσούτῳ παρέχει πλείω τὸν φόβον, τὰ δ’ ἔστιν ὅπη καὶ βοηθεῖ, ἔστι γὰρ ὥσπερ ὁρ́μου λαβέσθαι πολλαχόθεν· ὥστ’ εἰ μὴ παντάπασί τισ εἰή δυστυχὴσ, τό γε τοῦ παντὸσ δοκεῖν διαμαρτεῖν διαφεύξεται. πεπύσθαι δέ τινα ἤδη καὶ τῶν ἐν Ὑπερβορέοισ οἶμαι τὸν περὶ Κυζίκου χρησμὸν καὶ τὸν μάρτυρα τῆσ εὐδαιμονίασ τῇ πόλει, ὃσ ταῖσ μὲν ἄλλαισ πόλεσιν ἐξηγητήσ ἐστι, τῇ δὲ πόλει ταύτῃ καὶ ἀρχηγέτησ.

τὰσ μὲν γὰρ ἄλλασ πόλεισ διὰ τῶν οἰκιστῶν ᾤκισεν οὓσ ἀπέστειλεν ἑκασταχόσε, ταύτησ δὲ ἐκ τοῦ εὐθέοσ αὐτὸσ γέγονεν οἰκιστήσ. ὥστε πῶσ οὐκ εὐδαίμων Κύζικοσ, ἀπὸ τοιαύτησ τε ἀρχῆσ ἀρξαμένη εἰσ τοιοῦτόν τε ἅμα τὸν οἰκιστὴν καὶ μάρτυρα ἀναφέρουσα; γνοίη δ’ ἄν τισ καὶ πρὸσ τὴν θέσιν εὐθὺσ αὐτῆσ ἀποβλέψασ καὶ τὴν φύσιν τὴν ὅλην, ὅτι γιγνομένην αὐτῇ τὴν ἐπωνυμίαν ἔθετο ὁ θεόσ· οὕτωσ καὶ τὰ ἀπὸ τῆσ γῆσ καὶ τὰ ἀπὸ τῆσ θαλάττησ συμβαίνει. πρόκειται γὰρ τῆσ Ἀσίασ, ἀρχομένη μὲν ἐκ νήσου, καθισταμένη δ’ εἰσ τὴν ἤπειρον, ἔνθεν μὲν τὸν Εὔξεινον πόντον προβεβλημένη, ἑτέρωθεν δὲ τὸν Ἑλλήσποντον, σύνδεσμόσ τισ οὖσα τῆσ θαλάττησ ἑκατέρασ, μᾶλλον δὲ ἁπάσησ ἣν ἄνθρωποι πλέουσι. παράπλοι δὲ αὐτὴν καὶ περίπλοι καὶ εἴσπλοι ναυτῶν ἁπάντων οὔποτε λείπουσιν, ἀλλ’ οἱ μὲν τὰ νῶτα κομίζονται οὐρίᾳ ἐφέντεσ εἰσ τὸ πέλαγοσ διὰ νήσων τῆσ πόλεωσ, οἱ δ’ εἰσ αὐτὴν καταθέουσί τε καὶ ἀναθέουσι. καίτοι εἰ τὴν Κορινθίων πόλιν εὐδαίμονα τοῖσ ποιηταῖσ ἔδοξε προσειπεῖν, ὅτι ἐπὶ τῷ Ἰσθμῷ κειμένη τοὺσ ἐφ’ ἑκάτερα τῆσ Πελοποννήσου βαδίζοντασ ὑποδέχεται, ἦ που λαμπρῶσ ταύτῃ γε προσήκει τῆσ προσηγορίασ. τῆσ γὰρ θαλάττησ ἐν μέσῳ κειμένη συνάγει πάντασ ἀνθρώπουσ εἰσ ταυτὸν, τούσ τε ἀπὸ τῆσ εἴσω πρὸσ τὴν ἔξω παραπέμπουσα καὶ τοὺσ ἔξωθεν πρὸσ τὰ εἴσω, ὥσπερ τισ ὀμφαλὸσ τοῦ μεταξὺ τόπου Γαδείρων καὶ Φάσιδοσ. ἔστι μὲν δὴ καὶ ἑτέραισ, οἶμαι, νήσοισ συμβεβηκὸσ ἐν ἀφθόνῳ τῇ κύκλῳ θαλάττῃ κεῖσθαι, καὶ Κρήτην Ὅμηροσ σεμνύνων ἔφη κεῖσθαι μέσην ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ· τὸ δὲ τῆσδε σεμνότερον. οὐ γὰρ ἑνὸσ πελάγουσ τὸ μέσον κατείληφεν· ἔξεστι δ’ εἰπεῖν οὐ πολλὴν αὐτῇ μόνον εἶναι τὴν θάλατταν, ἀλλὰ καὶ πολλαπλῆν, τὸ μὲν πρὸσ βορέαν ἄνω πηγήν τινα καὶ ἀφορμὴν ἁπάσησ τῆσ πλοί̈μου, τὸ δ’ αὖ πρὸσ ἑσπέραν πορθμὸν τὸν μήκιστον καὶ χαριέστατον, τρίτον δὲ μέσον τούτων ἀμφοτέρων καὶ φύσει καὶ τόπῳ τοῦτο ὃ δὴ Προποντίδα κληθῆναι, πᾶν ὡσ εἰπεῖν αὐτὴ πεπλήρωκε. καὶ τὰ μὲν ἐκ θαλάττησ τοιαῦτα·

ἡ δὲ τοσοῦτον ἄρα ἀπέχει τῆσ ἠπείρου ὥστ’ ἐξεῖναι καὶ λαθεῖν τὸ μὴ νῆσον εἶναι, κἂν εἴ τισ τὰ χώματα ἀνέλοι καὶ τὰσ γεφύρασ, ἐξεῖναι νήξασθαι πρὸσ αὐτὴν ἐκ τῆσ ἠπείρου. τὰ δ’ αὖ παρὰ τῆσ γῆσ ἀδελφά τε τούτων καὶ ἀντίρροπα. πολλὴ μὲν γῆ πᾶσα καὶ ἄφθονοσ, καὶ ὡσ ἄν τισ ἀξιώσειε κατ’ ἐπωνυμίαν τὴν ἤπειρον εἶναι τὸ μέγεθοσ, πολλαὶ δὲ αἱ φύσεισ καὶ πλεῖστον ἀλλήλων κεχωρισμέναι καὶ πᾶσαι νεύουσαι πρὸσ τὸ βέλτιστον. ὄρη τε γὰρ ἐνταῦθα ἡμερώτερα τῶν παρ’ ἄλλοισ πεδίων, πεδία τε ἀποχρῶντα οὐ πόλεωσ, ἀλλ’ ἐθνῶν εἶναι, καὶ ποταμοὶ καὶ λίμναι καὶ ἕλη καὶ νάπαι καὶ μακάρων δή τινεσ εὐθυμίαι. ὥστε εἴ τισ βούλοιτο πάντασ οἰκίζειν τοὺσ τόπουσ, πολλὰσ μὲν ἂν τὰσ περὶ τὰσ λίμνασ γενέσθαι πόλεισ, πολλὰσ δ’ ἐπὶ ταῖσ ἀκταῖσ τῆσ θαλάττησ, οὐκ ὀλίγασ δὲ ἐν τῇ μεσογείᾳ, καὶ ταῖσ πολλαῖσ ἂν ὑπάρχειν ἀγνοεῖν ἀλλήλασ, ὅσαι μὴ πόλεισ πόλεων ἑξῆσ τύχοιεν οὖσαι. καὶ τὰ μὲν ἐκ γῆσ καὶ θαλάττησ τῇ πόλει τοιαῦτα, ἀλλήλοισ τε ἐφάμιλλα καὶ παραδείγμασιν οὐ πολλοῖσ ἐνεχόμενα. ἀλλὰ μὴν αὐτήν γε τὴν πόλιν καὶ ὡσ νῆσον προσείποισ ἂν καὶ ὡσ χερρόνησον καὶ εἴ τι ἐπέκεινα χερρονήσου πρὸσ ἤπειρον. διὰ γὰρ τὸ μὴ κατ’ αὐχένα εἶναι διαβατὴν μηδὲ ἀπὸ στενοῦ τινοσ ὡρμῆσθαι, ἀλλ’ ἐπὶ μήκουσ παρατείνουσαν τὴν ἤπειρον, κατ’ ἄμφω τὼ σκέλη συνεχῆ πρὸσ αὐτὴν εἶναι, τό τε τῆσ Σκύρου παράδειγμα ὑπερβέβληκε καὶ εἰ δή τισ ἄλλη πόλισ ἢ νῆσοσ παρὰ μικρὸν ἤπειρόσ ἐστι. καίτοι Θουκυδίδησ γε ἐπαινεῖ Σικελίαν, ὅτι εἴκοσι σταδίουσ ἀπέχει τῆσ ἠπείρου τοὐλάχιστον· οὕτωσ καὶ ἡ νῆσοσ ἅπασα καὶ ἡ πόλισ οὐδὲν ἀτιμοτέρα τὴν φύσιν τῶν μεγίστων νήσων Κρήτησ καὶ Σικελίασ.

κάλλη τοίνυν δημοσίων οἰκοδομημάτων καὶ τὴν ἅπασαν κατασκευὴν καὶ μέγεθοσ τῆσ πόλεωσ οὔτ’ ἄποροσ λόγων οὕτωσ οὐδεὶσ ὥστε μὴ ἂν ἔχειν ἐπαινεῖν οὔθ’ οὕτω λέγειν ἱκανὸσ ὥστε ῥᾳδίωσ ἂν ἐνδείξασθαι. ἐγὼ δὲ ἅπαντα τἄλλα παρεὶσ, οὗ μάλιστα ἐμοὶ προσήκει μνημονεῦσαι, τοῦτο ἐκλέξομαι. δοκεῖ γάρ μοι κάλλιστα δὴ τοῦτο συμβόλων δεικνύναι τὸν οἰκιστὴν, καὶ ὅτι τῶν κρειττόνων τινόσ ἐστι ποίημα· ἐοίκε γάρ τισ ἁπάντων εἶναι τῶν θεῶν ἱερὰ, ὥσπερ ἣν καλοῦσιν οὕτωσ ἀγοράν. ὥσπερ γὰρ κατὰ κλήρουσ ἅπασι θεοῖσ ἐξῃρημένη πᾶσα δὴ μεμέρισται, καὶ αὐτὴν οἱ νεῲ διειλήφασιν ὥσπερ ἁμιλλωμένων θεῶν πρὸσ ἀλλήλουσ ὑπὲρ σωτηρίασ τῆσ πόλεωσ. θυσίαι δὲ καὶ πομπαὶ καὶ πρόσοδοι καὶ θεραπεῖαι θεῶν μετὰ τῶν καθεστηκότων θεσμῶν οὐ πόρρω τῆσ Ἀθηναίων πόλεωσ, τὸ μὴ τῇ συγγενείᾳ χρῆσθαι πρὸσ τὸ βέλτιστον. καὶ μὴν ἥ γε ἄλλη δύναμισ τούτων ἀκόλουθοσ. τοσοῦτον γὰρ τῇ πόλει περίεστιν ὥστε καὶ τῶν ἑτέρωθι ναῶν καὶ ἄλλων κόσμων δημοσίων εἴ τισ φαίη ταύτην εἶναι τὴν χορηγὸν, οὐκ ἂν αἰσχυνθείη· οὕτω λαμπρά τε καὶ κοινὰ πᾶσι τὰ ὄντα κέκτηται, καὶ οὔτε Ἰταλία τῶν ταύτησ κτημάτων ὑπερορᾷ οὔτε Αἴγυπτοσ οὕτω πόρρω οὔτε Τυρρηνικὸν πέλαγοσ οὔτε Σύρων καὶ Κιλίκων, ποιητὴσ ἂν εἴποι τισ, ἐνστροφαὶ, οὔτε ἔθνοσ οὐδὲν ὡσ ἔποσ εἰπεῖν οὔτε κατ’ ἤπειρον οὔτ’ ἐν νήσοισ, ὃ μὴ παρὰ τῆσ πόλεωσ ταύτησ κεκόσμηται. Ιὤνασ δὲ καὶ Αἰολέασ καὶ τὰσ πρὸ ποδῶν νήσουσ τε καὶ πόλεισ τί τισ ἂν λέγοι; καὶ τὸ δὴ νεανικώτατον, ὥσπερ γὰρ οἱ ἀγαθοὶ δρομεῖσ ἐκ πολλοῦ προέμενοι ῥᾳδίωσ αἱροῦσιν, οὕτωσ ἄρα καὶ ὑμεῖσ πᾶσιν ἀνθρώποισ ὧν ἐδεήθησαν παρασχόντεσ ἐπιστάντεσ αὐτοὶ τελευταῖοι. πρὸσ αὐτό γε ἥκω τὸ κλυδώνιον, πῶσ ἂν εἴποιμι ὅσον βούλομαι; ἀλλὰ τοσοῦτον ἂν εἴποιμι ὅσον εἰπὼν συγγνοίην ἐμαυτῷ.

πάντασ γὰρ μικροῦ δέω λέγειν ὅσοι τοῖσ ὁμοίοισ ἐνεχείρησαν ὡσπερεὶ παῖδασ ἀπεφήνατε, τοσοῦτον ἔργον ἐγείραντεσ, ὅσον ἐνθυμηθῆναι μὲν ἂν μανίασ ἔργον εἶναι ἔδοξεν, ἐκτελέσαι δὲ κρεῖττον ἢ κατὰ ἄνθρωπον. ἀπορήσαι τισ ἂν πότερον ἐνταυθοῖ μετενήνεκται τῆσ νήσου τὸ πλεῖστον ἢ κατὰ χώραν μένει. οἶμαι δ’ ἂν ἅπαντασ συμφῆσαι μήτε πόλεωσ ἂν ἄλλησ εἶναι τὸ ἀνάθημα μήτε λιθοτομίασ ἑτέρασ ἢ τῆσ ὑμετέρασ· οὐ γὰρ ἂν ἀρκέσαι τὴν φύσιν. πρότερον μὲν γὰρ τῶν νήσων ταῖσ κορυφαῖσ ἐτεκμαίροντο οἱ πλέοντεσ, Κύζικοσ ἥδε, Προκόννησοσ αὕτη, τῶν ἄλλων ἣν ἴδοι τισ· νῦν δὲ ὁ νεὼσ ἀντὶ τῶν ὀρῶν ἀρκεῖ, καὶ μόνοισ ὑμῖν οὐδὲν δεῖ λαμπτήρων οὐδὲ πυρσῶν οὐδὲ πύργων πρὸσ τοὺσ καταίροντασ, ἀλλ’ ὁ νεὼσ πληρῶν ἅπαν τὸ ὁρώμενον τήν τε πόλιν καὶ τὴν μεγαλοψυχίαν τῶν ἐχόντων αὐτὴν ὁμοῦ δηλοῖ, καὶ τοσοῦτοσ ὢν καλλίων ἐστὶν ἢ μείζων. εἰ δ’ ἔτυχον παριόντεσ Ὅμηροσ καὶ Ἡσίοδοσ, ῥᾳδίωσ ἄν μοι δοκοῦσιν εἰπεῖν τὸ περὶ τοῦ τείχουσ τοῦ Τρωικοῦ μυθολόγημα μεταθέντεσ, ὡσ ἄρα Ποσειδῶν καὶ Ἀπόλλων κοινῇ φιλοτεχνήσαντεσ ἀπειργάσαντο τὸ ἔργον τῇ πόλει, ὁ μὲν τὴν πέτραν παρασχὼν ἐκ τοῦ βυθοῦ τῆσ θαλάττησ καὶ ἅμα ποιήσασ δυνατὴν εἶναι κομισθῆναι, ὁ δ’ ὥσπερ εἰκὸσ οἰκιστὴν βουληθεὶσ τὴν ἑαυτοῦ πόλιν κοσμῆσαι προσθήκῃ τηλικαύτῃ. φαίησ ἂν τῶν μὲν λίθων ἕκαστον ἀντὶ νεὼ τοῦ παντὸσ εἶναι, τὸν δὲ νεὼν ἀντὶ τοῦ παντὸσ περιβόλου, τὸν δ’ αὖ περίβολον τοῦ νεὼ πόλεωσ ἀποχρῶντα γίγνεσθαι. εἰ δὲ βούλει τὰ τῆσ ῥᾳστώνησ καὶ τρυφῆσ, ἀντὶ γὰρ τῶν οἰκιῶν τῶν τριωρόφων καὶ τῶν τριήρων πάρεστιν ὁρᾶν νεὼν τὸν μέγιστον, τῶν μὲν ἄλλων πολλαπλασίονα, αὐτὸν δὲ τριπλοῦν τῇ φύσει. τὰ μὲν γὰρ αὐτοῦ κατάγειόσ ἐστι θέα, τὰ δ’ ὑπερῶοσ, μέση δὲ ἡ νενομισμένη. δρόμοι δὲ ὑπὸ γῆν τε καὶ κρεμαστοὶ δι’ αὐτοῦ διήκοντεσ κύκλῳ, ὥσπερ οὐκ ἐν προσθήκησ μέρει, ἀλλ’ ἐξεπίτηδεσ εἶναι δρόμοι πεποιημένοι. ταῦτα μὲν οὖν οὐδὲν δεῖ λόγῳ κοσμεῖν, ἀλλ’ εἰσ τοὺσ γεωμέτρασ καὶ ἐπαινέτασ ἀποθέσθαι, καὶ τούτων ὅσοι τέλειοι καὶ ἱκανοὶ μετρῆσαι πρᾶγμα τοσοῦτον·

ὡσ ἐγὼ καὶ τοῦτο ὀρρωδῶ, μὴ οὐδὲ τούτοισ πᾶσιν ᾖ τὴν ἀκρίβειαν ἐξευρεῖν. εἰ γάρ τισ ἀποσταίη τῶν λόγων τῶν περὶ αὐτοῦ τοῦ νεὼ, ἱκανὸν καὶ τὰ μηχανήματα καὶ τὰ ὀχήματα θαυμάσαι, ἃ πρόσθεν οὐκ ὄντα κατ’ ἀνθρώπουσ ἐξεῦρεν ἡ χρεία τοῦ νεώ. ἄξιον δὲ καὶ τῆσ τύχησ ἕνεκα ὑμῖν συνησθῆναι. ἐπεγράψασθε μὲν γὰρ τὸν ἄριστον τῶν εἰσ ἐκεῖνον τὸν χρόνον βασιλέων· ἥκει δὲ ὑμῖν τὸ ἔργον πρὸσ τέλοσ ἐν τοῖσδε τοῖσ καιροῖσ, οἳ τὰ καλῶν αὖ κάλλιστα εἰλήχασι καὶ ὑπὲρ ὧν δικαιότατ’ ἂν χαριστήριον τοσοῦτον ἑστηκὸσ εἰή τοῖσ θεοῖσ, ἐπειδήπερ οὐ ῥᾴδιον ἦν μεῖζον ἐξευρεῖν. ὅτι μὲν δὴ πλείστουσ οὗτοι τῶν πρὸ αὐτῶν βασιλέων προγόνουσ βασιλέασ παρέσχοντο καὶ ὁποία τισ ἡ τοῦ γένουσ αὐτοῖσ ἀμφοτέρωθεν ἐξ ἀρχῆσ κατασκευὴ, καὶ τροφὴν ἥντινα ἐτράφησαν καὶ ἐφ’ οἷστισι, καὶ τῆσ παιδείασ τῆσ συμπάσησ τὴν περιούσιαν, μακρόσ τε λόγοσ διεξιέναι καὶ οὐδαμῶσ πληρῶσαι ῥᾴδιοσ· ὃ δὲ τῇ τε παρούσῃ συνόδῳ μάλιστα πρέπειν ἀκοῦσαί μοι δοκεῖ καὶ αὐτῶν ἰδιαιότατον ἐγκώμιον καὶ τῶν εἰσ μνήμην ἡκόντων ἐν λόγῳ θαυμαστότατον καὶ πᾶσαν τὴν εὐγένειάν τε καὶ παιδείαν ἔχει συλλαβὸν καὶ οὔτ’ ἰδιώτησ οὐδεὶσ δύναται σιωπᾶν πόλισ τε ἅπασα καὶ γένη ἅπαντα ἀνθρώπων ἐκπέπληκται, περὶ τοῦτο εἰσ ὅσον ἔξεστι διατρίψομεν. οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ τὴν παροιμίαν ἐπὶ πλεῖστον ἄραντεσ καὶ διὰ τῶν μεγίστων ἔργων ὁρ́ον δείξαντεσ ὅτι τῷ ὄντι κοινὰ τὰ φίλων, οὐχ ἵππων ἀγέλησ, οὐδὲ σκευῶν, οὐδὲ πλέθρων τινῶν γῆσ κοινωνήσαντεσ, οὐδ’ εἰσ ὅσον πρόσθεν μήκιστον ἔδει προελθεῖν κοινωνίαν· ἀλλ’ ἐπὶ τοσοῦτον τῆσ μεγαλοψυχίασ ἐλθόντεσ ὥστε πᾶσαν τὴν γῆν καὶ τὴν θάλατταν τῷ λόγῳ τούτῳ καταλαβεῖν καὶ μηδὲν ἀκοινώνητον τῶν ὄντων αὐτοὺσ ἐκφυγεῖν, ὡσ ἀληθῶσ καθ’ Ὅμηρον κοινὴν τὴν γῆν καταστήσαντεσ, τῇ προστασίᾳ μὲν αὑτῶν, τῇ δὲ χρείᾳ συμπάντων·

οὔτε γὰρ εἴ τισ ἔξω τοῦ Ἀτλαντικοῦ πελάγουσ ἐστὶ γῆ, ταύτην προσκτησάμενοι, οὔτε ὅσα ἀοίκητα τῶν εἴσω δι’ ὑπερβολὴν ψύχουσ ἢ καύματοσ, εἰ ταῦτα εὑρόμενοι κραθῆναι παρὰ τῶν θεῶν προσθήκην τῆσ ἀρχῆσ ἐποιήσαντο ἰδίαν καθ’ ἑαυτόν πωσ ἑκάτεροσ, οὐκ ἂν ἔμοιγε ἐπ’ ἀρετῇ τοσούτῳ παρελθεῖν ἅπαντασ δοκοῦσιν, ὅσῳ περ νῦν τὰ ὄντα κοινὰ ποιησάμενοι καὶ περὶ πλείονοσ ἀλλήλουσ ποιησάμενοι τῶν ὄντων ἁπάντων. ἃ πρόσθεν εὔξασθαι μὲν ἐξῆν ὑπὲρ δικαιοσύνησ, ἐλπίσαι δ’ οὐδαμοῦ περιῆν, ἀλλ’ ὁ τῆσ εὐδαιμονίασ ὁρ́οσ ὥσπερ εὐχή τισ ἐφαίνετο. στρατηγοὶ μὲν γὰρ ἤδη στρατηγοὺσ ἐν κινδύνοισ προσείλοντο καὶ πόλεισ ἀλλήλασ ἐπὶ καιρῶν παρέλαβον καὶ βασιλεῖσ πρὸσ βασιλέασ φιλίασ καὶ συνθήκασ ἐποιήσαντο, καὶ οὗτοι τῆσ χρείασ ὡσ τὰ πολλὰ ἡττηθέντεσ, καὶ μέχρι τούτου κοινωνίασ ἴσμεν γενομένασ· βασιλεὺσ δὲ ἑκὼν βασιλέα νῦν δὴ πρῶτον προείλετο κοινωνὸν ἑαυτῷ τῶν ὅλων καὶ μόνοσ τῶν ἐκ τοῦ παντὸσ αἰῶνοσ οὐκ ἀρχὴν προσλαβεῖν μᾶλλον ἐζήτησεν ἢ βασιλέα προσλαβεῖν ἐπὶ πᾶσι τοῖσ ἴσοισ. καὶ γάρ τοι καταθεὶσ εἰσ μέσον τὴν ἀρχὴν οὐκ ἐλάττω ἐποίησε τὸ αὑτοῦ μέροσ, ἀλλ’ αὐτῷ τούτῳ μείζω τήν τε αὑτοῦ καὶ τὴν τοῦ συνάρξαντοσ κατέστησεν. Ἀλέξανδροσ μὲν γὰρ ἐξέπληξε τοὺσ ἀνθρώπουσ, οὐ δεξάμενοσ τὴν πρὸσ Δαρεῖον κοινωνίαν, καὶ ἴσωσ καλῶσ ποιῶν, ἅτε οὐ πρὸσ ὁμότιμον τὴν Ἀσίαν μέλλων νέμεσθαι· ὅμωσ δ’ ἔμοιγε δοκεῖ μηδ’ εἰ πολλῷ τισ ἦν Δαρείου βελτίων, μηδ’ ἂν οὕτω δέξασθαι σὺν ἄλλῳ τῶν ἄλλων ἁπάντων κρατεῖν· οἱ δὲ τὴν βασιλείαν δικαιοσύνησ σύμβολον τῆσ τελεωτάτησ ἐποιήσαντο, ὥσπερ τούτου χάριν παραλαμβάνοντεσ τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα, ἵν’ εἰε͂ν ἅπασιν ἀρετῆσ διδάσκαλοι κοινοί. τοῦτο ὑπὲρ πᾶσαν μὲν Καυκάσου περίοδον, τοῦτο δ’ ὑπὲρ Ἰνδοὺσ ἁλισκομένουσ καὶ Κασπίασ πύλασ, τοῦτο ὑπὲρ πάντα τἀνθρώπεια, τοῦτο τοῖσ καλλίστοισ ἐστὶ νικώντων καὶ ἃ προσήκει τῇ φύσει. ὢ θαυμαστοῦ μὲν τοῦ μηδὲν δεομένου βασιλεύειν, εἰ μὴ δοκοίη τῷ ἀδελφῷ, θαυμαστοῦ δὲ τοῦ μὴ δεχομένου βασιλεύειν, εἰ μὴ σὺν τῷ ἀδελφῷ.

ὢ τοῖσ ἴσοισ ἀλλήλουσ ἀμειψάμενοι, μόνοι μὲν ἀλλήλοισ ἐπὶ πλεῖστον παραπλήσιοι, μόνοι δ’ ἁπάντων πλεῖστον διαφέροντεσ, αὐτοὶ μὲν κοινωνοὶ τῶν μεγίστων, ἑτέρουσ δὲ οὐκ ἔχοντεσ τῶν ἴσων κοινωνούσ. ὁ μὲν γὰρ τῶν Περσῶν βασιλεὺσ ἐδόκει τι διάφορον κεκτῆσθαι τὸν καλούμενον βασιλέωσ ὀφθαλμὸν καὶ βασιλέωσ ὦτα· καὶ τοῦτο ἴσωσ μὲν ἦν τινα καὶ χρείαν παρέχον, τὸ δὲ πλεῖστον ἐμοὶ δοκεῖν ἀλαζόνευμα, ἵνα δὴ διπλᾶ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων ὁρᾶν καὶ ἀκούειν δοκοίη. οἱ δὲ τοῦτο δὴ κάλλιστον καὶ σοφώτατον εὑρ͂ον πρὸσ ὑπερβολήν· ἀμφότεροι γὰρ ἀλλήλοισ ὦτα καὶ ὀφθαλμοὶ κατέστησαν, καὶ τὴν παρὰ τῆσ φύσεωσ χρείαν ἐδιπλασίασαν, καὶ τὴν φυλακὴν τῆσ ἀρχῆσ οὐκ ἀλλοτρίαν, ἀλλ’ οἴκοθεν ὡσ ἀληθῶσ ἐποιήσαντο, κοινώσαντεσ ἅπαντα. καὶ οὐδέν γε μᾶλλον τὸ τῆσ μοναρχίασ ἀγαθὸν διέφθαρται, ἀλλ’ ἐστὶ μοναρχία θαυμαστὴ δυοῖν σώμασι καὶ δυοῖν ψυχαῖν μιᾶσ γνώμησ ἐνιδρυμένησ, ὥσπερ τινὸσ ἁρμονίασ διὰ πασῶν τῶν χορδῶν διηκούσησ. τίσ οὖν γένοιτ’ ἂν ταύτησ ἀμείνων μουσική; τίσ συναυλία φιλτέρα τῷ τε Ἀπόλλωνι καὶ ταῖσ Μούσαισ; τίσ ἁρμονία κοινοτέρα τῷ τῶν ἀνθρώπων γένει; τὰ μὲν γὰρ Ἀμφίονοσ καὶ Ζήθου πρὸσ τοσοῦτον ἦλθεν ὅσον πυργῶσαι Θήβασ, κἀνταῦθά τινεσ τὴν τοῦ ἑτέρου μουσικὴν αἰτιῶνται, οἱ δὲ ὑπὲρ πασῶν τῶν πόλεων καὶ πάντων ἀνθρώπων κοινωσάμενοι τὴν μουσικὴν ταυτὸν ᾄδουσι, πατρόθεν μέν που καὶ ἐκ προγόνων τὸ μέλοσ παραλαβόντεσ, ἔτι δὲ αὐτὸ τῷ παντὶ λαμπρότερον καταστήσαντεσ, ὡσ ἂν μάλιστα ἐκείνων παῖδεσ κατ’ εὐχὴν ἐγένοντο. πρέποντα δέ μοι δοκοῦσι καὶ τῷ τύπῳ τῆσ πολιτείασ διανοηθῆναι·

μόνη γὰρ αὕτη πόλεων μετέβαλε τὸν νόμον. οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι πάντεσ καὶ Ἕλληνεσ καὶ βάρβαροι ὅσοι κατὰ μικρὸν δυναστείασ προσήψαντο, ἓν τοῦτο ἐσκέψαντο, ὅπωσ μηδεὶσ τῶν αὐτῶν ἀπολαύσεται, ἀλλ’ ὡσ οἱο͂́ν τε μάλιστα ἅπαντεσ ἀπελαθήσονται. μόνοι δὲ πάντων οὗτοι κοινὰ τἀγαθὰ προὔθεσαν εἰσ μέσον, ὥσπερ ἆθλα τοῖσ βελτίστοισ, καὶ οὔτε Εὐρώπην ἢ Ἀσίαν ἢ Λιβύην οἰκεῖν διαφέρει οὔτε ἔστιν ὁρ́οσ διείργων οὐδεὶσ, οὐ Τάναϊσ, οὐ λίμνη Μαιῶτισ, οὐκ Ἀτλαντὶσ νῆσοσ, οὐχ ὅ τι εἴποι τισ, ἀλλὰ πάντεσ ἄνθρωποι καὶ πάντα γένη προσήκει τῇ πόλει, καὶ πᾶσιν ἔξεστιν ἄρχειν τὰ γιγνόμενα. ὥσπερ οὖν τῶν ἐν μέρει κοινὴν τὴν μετουσίαν ἅπασι καταστησαμένουσ ᾔδεσαν τοὺσ προγόνουσ τοῖσ ἀξίοισ, οὕτωσ αὐτοὶ πλεῖστον ὑπερφέροντεσ ἁπάντων εἰσ ἀρετὴν κοινὴν τὴν ἀρχὴν τῶν ὅλων ἐποιήσαντο. καὶ τό γε ἥδιστον τῆσ ἐπινοίασ, ὥσπερ γὰρ πρότερον τοὺσ κατ’ ἐνιαυτὸν ἄρχοντασ κατὰ συζυγίαν παρείχοντο ὀνομάζειν τοῖσ ἔξω, οὕτω νῦν τοὺσ διηνεκεῖσ ἔξεστιν ὁμοῦ πατρόθεν τε καὶ σὺν ἀλλήλοισ ὀνομάζειν. οὕτωσ καὶ τῆσ πάσησ πολιτείασ ἀκόλουθα ἐσκέψαντο καὶ τὴν ὑπερβολὴν ἐλπίδοσ κρείττω παρέσχοντο. καὶ μὴν Ὅμηροσ μὲν ἔφη που σεμνύνων τοὺσ βασιλέασ θυμὸσ δὲ μέγασ ἐστὶ διοτρεφέων βασιλήων· οἱ δὲ οὐ θυμοῦ ῥώμην οὐδὲ ὀργῆσ ἀμετρίαν τὰ ἐπίσημα τῆσ ἀρχῆσ ἐποιήσαντο, ἀλλὰ φιλανθρωπίασ καὶ μεγαλοψυχίασ τὰ κράτιστα εἰσηνέγκαντο, καὶ τῷ ὄντι ἐδήλωσαν τὴν τροφὴν θείαν οὖσαν ἑαυτῶν. ὁ γοῦν λογισμὸσ αὐτῶν θεῖοσ καὶ ὡσ ἀληθῶσ ἄνωθεν ἔχων τὸ παράδειγμα καὶ πρὸσ ἐκείνην ὁρῶν τὴν πολιτείαν, εἰ δεῖ κεφάλαιον εἰπεῖν· ἐπεὶ καὶ θεοὺσ αὐτοὺσ καὶ τὸν σύμπαντα δὴ κόσμον τε καὶ οὐρανὸν φιλίαν καὶ κοινωνίαν φασὶν εἶναι τὴν συνέχουσαν, καὶ διὰ τούτων τὸν ἀεὶ χρόνον ἀσφαλῶσ ἅπαντα πορεύεσθαι, φθόνον δὲ καὶ δυσμένειαν ἐν θεῶν οἴκοισ οὐδ’ ἐν ἤθεσιν οὔτε εἶναί ποτε οὔτε γίγνεσθαι. οἱ μὲν τοίνυν χαρακώματα καὶ τείχη προσλαμβάνοντεσ μικροῖσ τισι καὶ θνητοῖσ ὡσ ἀληθῶσ ἐπαύξουσι τὰσ ἀρχὰσ, οἱ δὲ ἀρετῆσ καὶ δικαιοσύνησ καὶ φιλίασ, οὕτω λαμπρὰ καὶ θαυμαστὰ πᾶσιν ἐξενεγκόντεσ ὁρᾶν παραδείγματα, οὗτοι τὴν νίκην ὡσ ἀληθῶσ ἐκ θεῶν κέκτηνται, οὗτοι τῷ ἀθανάτῳ στεφάνῳ κεκόσμηνται, τούτουσ καὶ θεῶν φίλουσ ὥσπερ ἀλλήλων εἰκὸσ εἶναι καὶ ἀνθρώπων εὐεργέτασ καθαρῶσ νομίζεσθαι.

ὥσπερ γὰρ οἱ γράφειν ἀγαθοὶ διὰ τῶν πινάκων τῶν ὑπὲρ κορυφῆσ μεθ’ ὑπερβολῆσ δεικνύουσι τὰ γράμματα ὡσ μέγιστα καὶ ὡσ κάλλιστα γραφόμενοι τοῖσ παισὶ μιμεῖσθαι τὸ εἰσ δύναμιν τὴν ἑαυτῶν, οὕτωσ οὗτοι τὰ κάλλιστα τῶν ἐν ἀνθρώποισ διὰ τοῦ μεγίστου τῶν παραδειγμάτων ἐξέφηναν, ὥστ’ ἔχειν ἕκαστον εἰσ δύναμιν εἶναι μιμεῖσθαι καὶ καθάπερ διδασκάλων τῶν βασιλέων ἀπολαύειν εἰσ τὰ αὑτῶν πράγματα. ποῖαι ταῦτα Σεσώστριδοσ στῆλαι δύναιντ’ ἂν ὑπερβαλέσθαι, ἃσ ἐκεῖνοσ ἐπ’ ἀμφοτέραισ ἵστη περιιὼν, μᾶλλον δὲ τούτων ἐγγὺσ εἶναι δόξαι; τίσ ἀνθρώπων ἅμα τοσοῦτόν τε ἐνίκησε καὶ οὕτω λυσιτελῆ τοῖσ νικωμένοισ; καὶ γάρ τοι τοῖσ μὲν ἄλλοισ ὁ φόβοσ οἰκειοῖ τοὺσ ἀρχομένουσ, ὑπὲρ δὲ τούτων εὐχαὶ καὶ χάριτεσ κοιναὶ παρὰ πάντων οὐκ εὐπρεπείᾳ μόνον εἰσ τὸ μέσον γιγνόμεναι, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ καθαρωτάτου τῆσ γνώμησ. εἰσέρχεται δὲ ἔμοιγε καὶ τὰ τῶν δύο τῶν σωτήρων θεῶν, οἳ τὴν γῆν ἅπασαν κατειληφότεσ σώζουσι κοινῇ καὶ συνεργάζονται, παρ’ ἀλλήλουσ τε πέμποντεσ καὶ τὰσ εὐεργεσίασ τὰσ παρ’ ἑαυτῶν καὶ τὰσ παρὰ τῶν ἀνθρώπων εὐχαριστίασ κοινὰσ ποιούμενοι· παρ’ οἷσ τίνασ μᾶλλον τούτων εἰκὸσ εὐδοκιμεῖν, ἢ τίνασ ἐν πλείονι τῆσ σωτηρίασ εἶναι λόγῳ, οἵτινεσ ὥσπερ προφῆται καὶ μίμημα τῆσ ἐκείνων γνώμησ γεγόνασι, τὴν καλλίστην φιλίαν ἐπ’ ὠφελείᾳ τοῦ κοινοῦ τῶν ἀνθρώπων συνθέμενοι γένουσ; ἄξιον οὖν τοῖσ μὲν θεοῖσ χάριν εἰδέναι, τοῖσ δὲ βασιλεῦσι συγχαίρειν τε καὶ συνεύχεσθαι, μακαρίζειν δ’ αὑτοὺσ τοῦ χρόνου, καὶ πρὸσ τῷ μακαρίζειν ἀπολαύειν τῆσ ἀρχῆσ τὰ γιγνόμενα. καλοὶ μὲν γὰρ καὶ οἱ τῶν οἰκοδομημάτων οὗτοι κόσμοι καὶ θαυμαστῶσ πιθανοὶ τοῖσ πλήθεσιν, ἀλλ’ ἐκεῖνο ἤδη τέλειον καὶ θεοῦ τινοσ ὡσ ἀληθῶσ δωρεὰ, ὅταν ἀμφότεροι συνᾴδωσιν οἱ κόσμοι, οἵ τε ἐν ταῖσ ψυχαῖσ καὶ οἱ τῶν οἰκοδομημάτων.

νῦν χρὴ πάσασ τὰσ πόλεισ ἀδελφὰσ ἀλλήλαισ ὑπολαμβάνειν, νῦν στάσεισ μὲν καὶ ταραχὰσ καὶ φιλονεικίασ καὶ τὸ μικρολογεῖσθαι περὶ τῶν ματαίων ἐκποδὼν ἀνελεῖν, νομίσαντασ θηρίων εἶναι νοσήματα ταῦτα κἀκείνοισ αὐτὰ παρεῖναι δεῖν, εἰρήνην δὲ ἀληθινὴν καὶ φιλίαν ἄδολον καὶ δικαιοσύνην καὶ τὴν διὰ πάντων εἰ οἱο͂́ν τε κοινωνίαν μέγιστον κερδῶν ὑπολαβεῖν, ἐν μὲν ταῖσ ἐπιμιξίαισ ταῖσ παρ’ ἀλλήλουσ τοῦτο δὴ τὸ πάλαι λεχθὲν ἐπισταμένουσ, ξένουσ εἶναι, ἐν δὲ ταῖσ τῶν ξένων ὑποδοχαῖσ ἐλάττω τῆσ ἐξουσίασ ποιοῦντασ, εἰδότασ ἔστιν οὗ καὶ ἧτταν νίκησ εὐσχημονεστέραν οὖσαν καὶ πλείονοσ ἀξίαν. ὥσπερ γὰρ ἐν τούτοισ τὰσ ἁρμονίασ ἐπαινοῦμεν καὶ τὸ σώζειν ἕκαστα τὴν γιγνομένην τάξιν πρὸσ ἄλληλα, οὕτω καὶ ζῆν εἰσ κάλλοσ τοῦτ’ εἶναι χρὴ δοκεῖν, ὅταν ἁρμονία καὶ τάξισ διὰ πάντων κρατῇ. οὗτοσ ὁ τῶν πόλεων ὡσ ἀληθῶσ κόσμοσ οἰκεῖοσ, οὗτοσ καὶ ἄνδρα ἰδίᾳ καὶ πόλιν σώζει, τοῦτον οὐδὲν δεῖ πρίασθαι χρημάτων δαπάνησ οὐδὲ χρόνων τριβῆσ οὐδ’ ὑπηρετῶν, οὐδὲ μηχανήματα ἱστάντασ πραγματεύεσθαι, ἀλλ’ αὐτόν τινα ἕκαστον ἑαυτὸν δεῖ πεῖσαι προελέσθαι τὰ βελτίω. καὶ μὴ θαυμάσητε εἰ μηδὲν ἔχων ἐπιτιμᾶν εἶτα παραινεῖν ἀξιῶ, μηδὲ τῶν ἐπ’ αἰτίᾳ παριόντων μόνον τὴν παραίνεσιν εἶναι νομίσητε. ἀλλ’ ἐστὶ καὶ τοῖσ ἐπαινοῦσι προσήκουσα· δῆλον δὲ ἐκ τοῦ παλαιοῦ τοῦ περὶ τῶν δρομέων θρυλουμένου λόγου. οὐδεὶσ γὰρ ὡσ ἔποσ εἰπεῖν προτρέπει τοὺσ ὑστάτουσ αὐτῶν οὐδὲ τοὺσ ὅλωσ ἀπολειπομένουσ, ἀλλ’ οὓσ ἂν ἐγγὺσ ὄντασ τῆσ νίκησ ὁρᾷ. οἶμαι δὲ καὶ τοὺσ στρατηγοὺσ τοὺσ παρακλητικοὺσ τῶν λόγων οὐ πρὸσ τούτουσ ἀναλίσκειν τῶν στρατιωτῶν οἷσ ἂν ταυτὸν ᾖ πολλά τε καὶ μηδὲν εἰπεῖν, ἀλλ’ οἷσ ἂν εἰσ δέον μέλλῃ μάλιστα γίγνεσθαι. ὣσ δὲ καὶ ἡμεῖσ νῦν οὐδὲν ποικίλον οὐδὲ σοφὸν λέγομεν πρὸσ ὑμᾶσ, ἀλλὰ σχεδὸν ταῦθ’ ἃ ποιεῖτε καὶ ἐν οἷσ τέτραφθε, ταῦτα δ’ ἐστὶν ἀρχόντων αἰδὼσ, νόμων τιμὴ, ταὐτὰ φρονεῖν, ἀεὶ μὲν δή ποτε εὐδοκιμοῦν πρᾶγμα, τοῖσ δὲ παροῦσι καιροῖσ καὶ σφόδρα συμβαῖνον. ταῦτα γὰρ ἐξ ἀρχῆσ τὰ κράτιστα καὶ τοῖσ παροῦσι καιροῖσ προσήκοντα καὶ παρ’ αὑτῶν εὐθὺσ οἴκοθεν τὴν ὠφέλειαν ἔχοντα καὶ πρὸσ τὴν παρὰ τῶν βασιλέων τιμὴν θαυμαστὸν ὅσον διαφέροντα.

ὡσ οὐκ ἔστιν ὅπωσ ἂν μᾶλλον αὐτοῖσ χαρίζοισθε ἢ οὕτωσ δρῶντεσ, ἢ ὅπωσ ἂν μᾶλλον παρ’ αὐτῶν ὑμῖν ἃ βούλεσθε γίγνοιτο ἢ εἰ παρέχοιτε ὑμᾶσ αὐτοὺσ ὁποίουσ ἂν ἐκεῖνοι μάλιστα βούλοιντο. σχεδὸν δὲ, ὥσπερ ἔφην, οὐδὲν ἀλλοῖον ὧν ποιεῖτε παρῄνεσα, ἀλλ’ ὥσπερ τὸν νεὼν ἐπῄνεσα βλέψασ εἰσ αὐτὸν καὶ οὐδὲν οἴκοθεν εὑρὼν, οὕτω καὶ νῦν ἴδιον μὲν οὐδὲν οὔτε εὑρ́ηκα οὔτ’ εἴρηκα, ἃ δὲ ὁρῶ ποιοῦντασ, ταῦτ’ ἐπῄνεσα καὶ ταῦτ’ ἀγαθοῦ χάριν τοῦ συμβόλου, ὅπωσ μηδὲν ἐλλείποι τῷ λόγῳ τῶν προσηκόντων παρεῖναι. τοσαῦτα καὶ ἡμεῖσ ὑμῖν εἰσ τὴν πανήγυριν ὡσ ἐκ τοῦ παραχρῆμα συμβαλλόμεθα, καὶ ἴσωσ μετρίωσ ἔχει.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Πανηγυρικὸσ ἐν Κυζίκῳ περὶ τοῦ ναοῦ

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πανηγυρικὸσ ἐν Κυζίκῳ περὶ τοῦ ναοῦ)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION