Aristides, Aelius, Orationes, Ἡρακλῆς

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ἡρακλῆς)

ἀλλ’ ὦ φίλτατε Ἡράκλεισ σέ γε ἐπαινεῖν ἄθλων ὁ ἥδιστοσ· παῖσ δ’ ἔτ’ ἦν καὶ Θηβαίουσ ἀντ’ ἄλλησ παιδιᾶσ ἠλευθέρωσε τοῦ δασμοῦ, ὃν ἐκεῖνοι συχνὸν ἤδη χρόνον Ὀρχομενίοισ ἔφερον. πάντωσ δὲ πολυύμνητοσ εἶ. πολλοὶ μὲν γὰρ οἱ καταλογάδην ᾄδοντεσ τὰ σὰ, πολλὰ δὲ ποιηταὶ κατὰ πάντασ τρόπουσ ὑμνήκασι· μέγιστον δὲ ὁ καθ’ ἡμέραν ὑπὸ πάντων ἔπαινοσ ἐπὶ πάσησ τῆσ παραπιπτούσησ προφάσεωσ ἀεὶ γιγνόμενοσ. καὶ θαῦμά γ’ οὐδὲν τοσοῦτον τῆσ ἀνθρωπείασ φύσεωσ ὑπερᾶραι ᾧ πατὴρ μὲν τὰ πρῶτα τῶν ὄντων, μήτηρ δὲ ἣν ἐκεῖνοσ ἐξ ἁπασῶν προὔκρινε. τοσαύτην δὲ ἔσχε τὴν σπουδὴν εἰσ τὴν γένεσιν αὐτοῦ ὥστε τρεῖσ ἡμέρασ καὶ νύκτασ ἑξῆσ, ὥσ φασι, συνῆν αὐτῇ, βουλόμενοσ τῆσ αὑτοῦ φύσεωσ ὅτι πλεῖστον καὶ ἀκριβέστατον εἰσ τὰσ γονὰσ καταθέσθαι. ἦν γὰρ ὑπὲρ τῶν ὅλων ἡ βουλὴ, ὅπωσ κοσμηθείη τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα καὶ γῆ καὶ θάλαττα ἐνεργὰ κατασταίη. καὶ γίγνεται δὴ οὕτωσ Ἡρακλῆσ συνεργὸσ τῷ πατρὶ καὶ ὕπαρχοσ τῶν ὑπὸ τὸν τῆσ σελήνησ πόλον, καὶ τὰ σημεῖα εὐθὺσ ἠκολούθησεν. ἐπελθόντασ γὰρ αὐτῷ τοὺσ δράκοντασ ἐπὶ τὰ σπάργανα ἀντ’ ἄλλησ κινήσεωσ τῆσ χειρὸσ διεχρήσατο· ἀρξάμενοσ δὲ ἀφ’ ἑστίασ ἐκάθηρε τὴν Ἑλλάδα, ἔπειτα δὲ καὶ τὸ κοινὸν γένοσ τῶν ἀνθρώπων, πάντασ ἐφεξῆσ ἐπιὼν, τούσ τε ἐν ταῖσ νήσοισ καὶ τοὺσ κατ’ ἤπειρον, οὐδὲν τῶν εἰσ εὐεργεσίαν φερόντων ἐλλείπων, ἀλλὰ τὰ μὲν θηρία χειρούμενοσ, ὧν ὑπὸ πλήθουσ καὶ μεγέθουσ ἀοίκητα ἦν τὰ πολλὰ τῆσ χώρασ, τοὺσ δὲ τυράννουσ ἀναιρῶν ὃν ἑκάστουσ αὐτῶν προσῆκε τρόπον, τὰσ δὲ πόλεισ σωφρονίζων τὰσ μὲν τοῖσ νόμοισ, τὰσ δὲ τοῖσ ὅπλοισ, λῃστὰσ δὲ χερσαίουσ τε καὶ θαλαττίουσ καὶ πάντασ ὅσοι ῥώμῃ σώματοσ θαρροῦντεσ ὕβριζον εἰσ τοὺσ ἐλάττουσ πανωλεθρίᾳ διαφθείρων, ὁμοίωσ ἔν τε τῇ Ἑλλάδι καὶ τῇ βαρβάρῳ.

πάντα γὰρ τὰ τῇ φύσει πολέμια ἐχθρὰ ἡγήσατο ἑαυτοῦ, καὶ μόνοσ τῶν εἰσ γῆν ἐλθόντων εἰσ κοινὸν ἅπασιν ἐνομοθέτησεν, οὐ μόνον ἀνθρώποισ, ἀλλὰ καὶ θηρίοισ ὡσ εἰπεῖν, ὅσ γε καὶ τὰσ ὄρνισ τὰσ περὶ Στύμφηλον διαφθειρούσασ τὰ πολλὰ τῆσ Ἀρκαδίασ εὑρ͂εν ὅπωσ ἐκβάλῃ, ὥσπερ οὐ μόνον γῆν καὶ θάλατταν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀέρα αὐτῷ προσῆκον ἐλευθεροῦν. καὶ μὴν ὅσα μὲν ποταμῶν ῥεύμασιν ἢ λίμναισ ἐπιέζετο, γῆν καθίστη ξηρὰν, ὅσα δ’ αὖ τῆσ ἐξ ὕδατοσ καθάρσεωσ ἐδεῖτο, τοὺσ ποταμοὺσ ἐφιεὶσ οὐ μόνον φορητὰ ἰδεῖν, ἀλλὰ καὶ ἐνεργὰ ἀπέφαινε. καὶ οὕτω δὴ κατειργάσατο γῆν καὶ θάλατταν καὶ ποταμοὺσ καὶ λίμνασ καὶ ἀέρα καὶ πέτρασ καὶ ἄνδρασ καὶ πόλεισ, τοὺσ νόμουσ τοῖσ ὅπλοισ συγκεραννὺσ, ὥστε τῆσ ἐκείνου δυναστείασ μηδὲν εἶναι μήτε λαμπρότερον μήτε λυσιτελέστερον χρήσασθαι. βίᾳ μὲν γὰρ ἀρρήκτῳ οὐδὲν αὐτὸν ἐξέφυγε τῶν ἐγχειρισθέντων, δικαιοσύνησ δὲ ὑπερβολῇ πάντ’ ἐγίγνετο ἐπ’ ὠφελείᾳ τοῦ κοινοῦ γένουσ. ἐκ δὲ τούτων ποιηταὶ Προμηθέασ τε ὑπ’ αὐτοῦ λυομένουσ συνέθεσαν, ὡσ καὶ ὅσα δήσειεν ὁ Ζεὺσ, ταῦτ’ ἐξὸν Ἡρακλεῖ λῦσαι, καὶ τὸν Ἄτλαντα ὡσ ἀπέπαυσε διαδεξάμενοσ καὶ ἀνασχὼν τὸν οὐρανὸν αὐτὸσ, καὶ τὸν Κέρβερον ὡσ ἀνήγαγεν ἐξ Αἵδου καὶ μετ’ αὐτοῦ Θησέα τὸν τῶν Ἐρεχθειδῶν, καὶ ὡσ Πλούτωνα καὶ Ἥραν τρώσειε, καὶ τοὺσ Γίγαντασ ὡσ χειρώσαιτο ἐπίκουροσ τοῖσ θεοῖσ γενόμενοσ· τὰ δ’ οἶμαι βούλεται λέγειν δι’ ὑπερβολῆσ ὅτι Ἡρακλῆσ πᾶσαν μὲν γῆν, πᾶσαν δὲ θάλατταν διηρευνήσατο, καὶ πρὸσ ἅπαντασ ὁρ́ουσ καὶ πάσασ ἐσχατιὰσ ἀφίκετο, καὶ οὐδὲ τῶν κάτω γῆσ ἄρα ἠμέλησεν, οὐδὲ τῶν μέχρι οὐρανοῦ, ἀλλ’ οὕτω σφόδρα ἐν καιρῷ πᾶσιν ἀνθρώποισ ἐγένετο ὥστε καὶ τοῖσ θεοῖσ Ἡρακλέουσ ἐδέησε πρὸσ τὸ καταστήσασθαι τὰ ἑαυτῶν πράγματα. δοκεῖν δέ μοι καὶ τὴν ἔξω θάλατταν πρὸσ τὴν εἴσω πρῶτοσ ὡρίσατο, προμνώμενοσ τοῖσ Ἕλλησι πάντα τοῦτον τὸν τόπον ὡσ οἰκεῖον οἰκίζειν, καὶ τῶν στηλῶν τοῦτ’ εἶναι τὸ βούλημα, ἃσ ἔτι νῦν Ἡρακλέουσ ὀνομάζομεν.

οὐ μόνον δὲ τοῖσ ὑφ’ Ἑλλήνων λεγομένοισ ἀκολουθῶν ἄν τισ γνοίη τὴν ἐκείνου φύσιν καὶ ὅτι κρείττων ἢ κατ’ ἀνθρώπουσ ἐγένετο, ἀλλ’ ἴσμεν Αἰγυπτίουσ ὅσον τινὰ ἄγουσι θεὸν Ἡρακλέα καὶ Τυρίουσ ὅτι πρῶτον σέβουσι θεῶν. καίτοι εἰ μὲν ἅπαντεσ τὸν αὐτὸν νομίζοντεσ οὕτω τιμῶσι, τί μεῖζον ἂν εἴποι τισ σύμβολον τῆσ δυνάμεωσ; εἰ δ’ οἱ μὲν ὡσ ἕνα τῶν πρεσβυτάτων θεῶν νομίζουσιν, ἡμεῖσ δ’ ὡσ ὅμοιον ἐκείνῳ τοῦτον τῆσ αὐτῆσ ἠξιώκαμεν τιμῆσ, καὶ οὕτω κρείττων ἢ κατ’ ἄνθρωπον γεγονὼσ δείκνυται. δῆλα δὲ καὶ ταῖσ τοῦ θεοῦ μαντείαισ. ἐπειδὴ γὰρ ἀπῆλθεν ἐξ ἀνθρώπων Ἡρακλῆσ καθαρθεὶσ ὃν λέγεται τρόπον, εὐθὺσ ἐξηγεῖτο νεώσ τε Ἡρακλέουσ ἱδρύεσθαι καὶ θύειν ὡσ θεῷ· καὶ ταῦτα μέντοι πρὸσ τὴν τῶν Ἀθηναίων φράζων πόλιν, ἣ καὶ πρεσβυτάτη τῶν Ἑλληνίδων καὶ τῆσ εἰσ τοὺσ θεοὺσ εὐσεβείασ καὶ τῶν ἄλλων τῶν σπουδαιοτάτων ὥσπερ ἡγεμὼν τοῖσ ἅπασιν ὑπῆρχεν. ἔτι δ’ αὐτῇ καὶ φιλίασ συμβόλαια πρὸσ Ἡρακλέα πάμπολλα ὑπῆρχεν ἄλλα τε καὶ ὅτι πρῶτον ξένον ἐμύησεν, ἑώσ ἦν ἐν ἀνθρώποισ. καὶ τοσοῦτόν γε τὸ ἐναργὲσ τῆσ σπουδῆσ ἐγένετο καὶ οὕτω σφόδρα τῆσ κρείττονοσ μοίρασ ἐκρίθη τὸ ἐκείνου πρᾶγμα ὥστε καὶ ὅσα Θήσεια ἦν κατὰ δήμουσ, ἅπαντα μετεσκεύασαν καὶ κατέστησαν Ἡράκλεια ἀντὶ Θησείων, νομίσαντεσ Θησέα μὲν ἄριστον εἶναι τῶν πολιτῶν, Ἡρακλέα δὲ ὑπὲρ ἀνθρώπου φύσιν. τί δ’ ἄν τισ τὰ πολλὰ λέγοι;

ἔτι γὰρ καὶ νῦν ἐναργὴσ ἡ κίνησισ τοῦ θεοῦ. τοῦτο μὲν, ὡσ ἀκούομεν, περὶ Γάδειρα θαυμαστὰ οἱᾶ ἐργάζεται καὶ νομίζεται δεύτεροσ οὐδενὸσ τῶν πάντων θεῶν, τοῦτο δὲ ἐν Μεσσήνῃ τῆσ Σικελίασ νόσων τε ἁπασῶν ἐκλύεται καὶ τοὺσ ἐν τῇ θαλάττῃ κινδύνουσ οἱ διαφυγόντεσ ἐξ ἴσου Ποσειδῶνί τε καὶ Ἡρακλεῖ τὴν εὐεργεσίαν λογίζονται. πολλὰ δ’ ἂν καὶ ἄλλα ἔχοι τισ χωρία καὶ ἱερὰ τοῦ θεοῦ καταλέγειν καὶ δυνάμεισ ἐμφανεῖσ. ἀλλὰ τί δεῖ τὰ πόρρω λέγειν; ἀλλὰ τὸ στρατήγιον ἡμῖν Ἡράκλειον ἐοίκεν εἶναι. κἀν τούτῳ πολλάκισ ἤδη παίζων ὤφθη σφαίραισ τισὶν Ἡρακλείοισ. αὗται δέ εἰσι λίθοι στρογγύλοι σταθμὸν ἄγοντεσ οὐκ ὀλίγον. τούτων κτύποσ τε ἀκούεται καὶ αὐτοὺσ ἑτέρωθεν ἑτέρωθι φέρων τίθησι. θαυμαστὰ δὲ καὶ τὰ τῆσ ἄλλησ ἐπιφανείασ· ὥστε καίπερ οὕτω κοινὸν ὂν τὸ στρατήγιον ταῖσ ἀκριβείαισ ταῖσ περὶ τὸν θεὸν ἀντ’ ἀδύτου καθέστηκε. τί δ’ ἂν εἴποισ· τὴν περιβόητον κλῆσιν ἔν τε δὴ κωμῳδίαισ καὶ τραγῳδίαισ καὶ πᾶσι λόγοισ, ἔτι καὶ νῦν παντὸσ ὡσ εἰπεῖν ὦ Ἡράκλεισ βοῶντοσ ἐπὶ ἅπαντι τῷ χρείασ ἱσταμένῳ, τοῦτο δὴ τὸ τοῦ Σοφοκλέουσ, ἆρ’ οὐ μέγιστον ὑπόμνημα καὶ σύμβολον εἶναι τῆσ ἐκείνου δικαιοσύνησ καὶ δυνάμεωσ καὶ ὡσ τῆσ ἀνθρωπείασ προὔστη φύσεωσ πάντασ ἄγων πρὸσ τὸ βέλτιστον; δι’ ἃ δὴ καὶ οἱ κατ’ αὐτὸν ὄντεσ τότε ἐκάλουν εἰσ ἅπαντα, καὶ νῦν ἐμμεμένηκε τὸ ῥῆμα ἀπὸ τῆσ ἀρχαίασ συνηθείασ. αἱ τοίνυν ἐπωνυμίαι καλλίνικόσ τε καὶ ἀλεξίκακοσ ἡ μὲν μόνῳ θεῶν, ἡ δ’ ἐν τοῖσ πρώτοισ δέδοται. Κῶοι δὲ, ὡσ ἐγὼ μέμνημαι, καὶ ἄλεξιν τὸν Ἡρακλέα νομίζουσι. καὶ αὐτοῖσ ἕστηκεν Ἡρακλῆσ ἐκ θεοπροπίου ἐπηρμένοσ τῷ νώτῳ τὸ ῥόπαλον ὡσ κύριοσ ὢν καὶ τὸν οὐρανὸν εἰσ συμμετρίαν ἄγειν. οὐ τοίνυν τοσαῦτ’ ἄν τισ ἔχοι μόνον εἰπεῖν περὶ τοῦ θεοῦ, ὧν τὰ μὲν, ἡνίκ’ ἐν ἀνθρώποισ ἦν, τὰ δὲ καὶ νῦν ἔτι φαίνεται πράττων αὐτὸσ ἐφ’ ἑαυτοῦ. ἀλλὰ καὶ ἡ τῶν παίδων γένεσισ ἐν πρώτοισ ἂν εἰή· οὓσ ἐκεῖνοσ ἐποιήσατο σωτῆρασ κοινοὺσ τῆσ Ἑλλάδοσ καὶ τῆσ αὐτοῦ πολιτείασ κληρονόμουσ. ὧν οἱ μὲν τὴν Πελοπόννησον ἐκόσμησαν μένοντεσ, οἱ δ’ Ἰταλίαν καὶ Σικελίαν εἰσ τοσοῦτον σχήματοσ προὐβίβασαν.

ἕτεροι δὲ εἰσ τὴν Ἀσίαν περαιωθέντεσ τὰσ ταύτῃ πόλεισ Δωριέων ᾤκισάν τε καὶ διῴκησαν. ἐοίκε δὲ καὶ ἡ τῶν Λακεδαιμονίων πόλισ εἰκών τισ Ἡρακλέουσ γενέσθαι, ὡσ μικρὸν μεγάλῳ εἰκάσαι· καὶ μάλα γε εἰκότωσ. οἱ γὰρ Λεωνίδαι καὶ οἱ Λεωτυχίδαι καὶ Ἀρχίδαμοι καὶ Ἀγησίλαοι καὶ Ἄγιδεσ καὶ πρὸ τούτων ὁ τοὺσ νόμουσ θεὶσ αὐτοῖσ Λυκοῦργοσ, πάντεσ οὗτοι τῆσ Ἡρακλέουσ εἰσὶν ἀπορροῆσ, οἳ ἐκείνουσ εἴθισαν ὀλίγουσ μὲν ὄντασ ἀντὶ πολλῶν εἶναι, προί̈στασθαι δὲ τῶν ἐν χρείᾳ πάντων ἀμισθὶ, στρατηγὸν δὲ Σπαρτιάτην πλέον ποιεῖν ἢ στράτευμα ἑτέρων. οὕτω καὶ δι’ αὑτοῦ καὶ διὰ τῶν ἐκγόνων ἀρετῆσ ὡσπερεὶ πηγὰσ τοῖσ Ἕλλησιν ἐμηχανήσατο, καὶ τοῖσ μὲν ἀσκεῖν τὰ κάλλιστα, τοῖσ δὲ ἔχειν ὑφ’ ὧν σωθήσονται παρεσκεύασεν. οὐ τοίνυν ἐπὶ πράξεσι μόνον καὶ ἀγῶσιν ἔχοι τισ ἂν Ἡρακλέουσ μνημονεύειν, ἀλλὰ κἀν ταῖσ εὐθυμίαισ τοῦ βίου πολλοῦ τινοσ ἄξιοσ. δηλοῖ δὲ τῶν ἀγαλμάτων αὐτοῦ τὰ πίνοντα. μοῖραν δ’ ἔλαχε θαυμαστὴν παρὰ πάντων θεῶν, ὅν γε δὴ Ζεὺσ μὲν εἰσ φῶσ ἤγαγεν, Ἀθηνᾶ δὲ παραλαβοῦσα ἐπετρόπευσε καὶ τοὺσ ἄθλουσ ἐξηγεῖτο, Ἀφροδίτη δὲ καὶ Διόνυσοσ ἠσπάζοντο καὶ τὰσ ἀναπαύσεισ τῶν πόνων ἀξίωσ ἐδωροῦντο. Ἥρασ δὲ κηδεία καὶ Ἥβησ γάμοσ ἀρχαῖα λέγειν. τοσοῦτον γὰρ, ὡσ ἐοίκεν, αὐτῷ τὸ τῆσ ῥώμησ ἀπεδόθη ὥστε πάντων θεῶν ἀκμήτων ὄντων δι’ αἰῶνοσ, διαφερόντωσ Ἡρακλῆσ δοκεῖ τὴν ἥβην ἔχειν. ἀλλὰ μὴν Ἑρμοῦ γε καὶ Ἡρακλέουσ ἔστι νῦν ἀγάλματα κοινά· πρὸσ τοσοῦτον ἥκουσι τῆσ ἑταιρίασ. ἴδοισ δ’ ἂν καὶ ἐν ὄρεσι μέσοισ Ἡρακλέα παρὰ μητρὶ θεῶν καὶ ἐν ἄστεσι καὶ πάλιν αὖ σὺν Διοσκούροισ. λουτρῶν τε τὰ ἥδιστα Ἡράκλεια ἐπωνυμίαν ἔχοντά ἐστι· χωρὶσ δὲ πηγαὶ ποταμίων ὑδάτων ἐπώνυμοι καὶ αὐταὶ τοῦ θεοῦ. τοσαύτην παρὰ ταῖσ Νύμφαισ εἴληχε τὴν προεδρίαν. εἰ δ’ ὀρθὴ δόξα τοῦ Θασίου ξένου ἤτοι Μακεδόνοσ γε, ὃσ ἔφη ποτὲ παιᾶνα δόξαι ᾄδειν ὑπ’ ἐμοῦ πεποιημένον, εἶναι δ’ αὐτῷ τοῦτο ἐπᾳδόμενον, ἰὴ Παιὰν Ἥρακλεσ Ἀσκληπιὲ, εἰ ταῦτ’ ἀληθῆ καὶ κύρια, καλὸν ἄν τι χρῆμα καὶ τοῦτο συζυγίασ πεφηνὸσ, ὁ καλλίνικοσ ἅμα τῷ σωτῆρι.

οὕτω καὶ ἐν πόνοισ καὶ ἐν θυμηδίαισ καὶ ἐν θεραπείαισ σώματοσ καὶ πανταχοῦ καιρὸν ἔχων ἐστὶν ὁ θεόσ. ἅπασι μὲν οὖν ἀνθρώποισ ἐν μνήμῃ καὶ τιμαῖσ Ἡρακλῆσ, ἐμοὶ δέ τι καὶ φιλίασ ἴδιον πρὸσ αὐτόν ἐστιν, ἔκ τινοσ φωνῆσ θείασ γενομένησ. ἐδόκει δὲ ἥκειν ἐκ τοῦ μητρῴου. παρεκελεύετο δὲ ἀνέχεσθαι τὰ συμπίπτοντα, ἐπειδή γε καὶ Ἡρακλῆσ Διὸσ παῖσ ὢν ἠνέσχετο. οὗτόσ σοι, ὦ φίλε Ἡράκλεισ, ὁ παρ’ ἡμῶν λόγοσ ἀντ’ ἄλλου μέλουσ ᾐσμένοσ κατὰ τὴν τοῦ ἐνυπνίου δόξαν, ἣν ἐδόκουν Ἡρακλέουσ ἔπαινον λέγειν ἐν προθύροισ Ἀπόλλωνοσ.

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION