Aristides, Aelius, Orationes, Ἀπελλᾶ γενεθλιακός

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ἀπελλᾶ γενεθλιακός)

ὅσα μὲν δὴ θεοῖσ γενεθλίοισ τε καὶ πατρῴοισ καὶ πρό γε τούτων καὶ μετὰ τούτουσ τῷ σωτῆρι καὶ τοῦ βίου καθηγεμόνι καὶ πᾶν ὅ τι ἂν εἴποι τισ εἰκότα ἦν ἀφ’ ἑστίασ ἀρξάμενα κατηῦκται πρεπόντωσ· ὥσθ’ ὁμοῦ σοι καὶ μητέρα τὴν πόλιν ἐξεῖναι καλεῖν καὶ φάσκειν ἐπὶ τῆσ αὐτῆσ γνησίωσ τετράφθαι. οἷσ δ’ ἄν τισ ἀγήλαι τήνδε τὴν ἡμέραν πρεσβεύων γε δὴ τὸν νόμον, ὃσ ἐπὶ τούτοισ νενίκηκεν, ἐκπληροῦται τὰ νῦν εἰσ δύναμιν, πάντων πᾶσαν προθυμίαν εἰσφερομένων. ὥστ’ οὐ μικρῷ τῷ παρεῖναι τεκμήρασθαι πρὸσ εὐθυμίασ ὁπόσον οὐκ ἰδίᾳ μόνον, ἀλλὰ καὶ δημοσίᾳ τὸ σχῆμα τῆσ πόλεωσ ἐπιδέδωκεν, ὥσπερ αἴσθησιν ἀθρόαν νῦν γε δὴ μάλιστα λαβούσησ, ὅσῳ παραλλάττει τὰσ λοιπὰσ εὐδαιμονίᾳ, καθάπερ πᾶσιν οἷσ ἐκρίθη πρωτεύειν δικαίοισ καὶ τὴν τοῦδε γένεσιν ἔχουσα προσθεῖναι. μάλιστα μὲν γὰρ κἀκείνων ἑκάστη, λέγω δ’ ὧν τισ καὶ λόγοσ ἐστὶ καὶ μέγα τοὔνομα, οὐκ ἀπέχονται μὴ οὐ πολίτην τιθέναι καὶ τῷ προσρήματι τούτῳ καλεῖν, ὅπου γε καὶ προστάτην ἀτεχνῶσ ὥσπερ τινὲσ μητέρεσ ἀντιποιούμεναι παιδὸσ, οἱο͂ν δὴ πάρεστιν ὁρᾶν τοῦτον, τὸ μὲν εἶναι μητρὶ διδοῦσαι τῇ φύσει λαχούσῃ, τὸ κεκλῆσθαι δὲ αὐτὰσ οὐκ ἀφαιρούμεναι. ὅσῳ δ’ ἐκείνασ ἥδ’ ἡ πόλισ θεᾶται τῇ γνώμῃ τὴν φύσιν παρελθεῖν βιαζομένασ, διπλασιάζει τὸ φίλτρον. ὥστ’ ἀγαθὴν μὲν τὴν ἔριν ταύτην μόνην μάλιστα καθ’ Ἡσίοδον προσειπεῖν ἐξεῖναι, νικᾶν δὲ ἀναμφισβητήτωσ ταύτην, ἐφ’ ἧσ αἵ τε θυσίαι γίγνονται νῦν καὶ οἱ λόγοι· ἐπεὶ καὶ τοὺσ λόγουσ ἥδε σοι δίδωσιν, ὦ φίλτατε παίδων, οὐ τουτουσὶ μόνον, ἀλλὰ καὶ τοὺσ ἐπὶ τῆσ ἡμέρασ ἑκάστησ. ἐμὲ μέν γε σώσασ θεὸσ ἐκ τῶν ἐσχάτων τῇ πόλει δέδωκε· σὺ δ’ ὅτου τυγχάνεισ ἐξ ἐμοῦ, παρὰ τῆσ λαβούσησ διδούσησ ἔχεισ· τοῦτο δ’ οὐ μικρόν ἐστιν εἰσ τὸν τοῦ καλοῦ λόγον οἶμαι σοί τε καὶ ταύτῃ·

σοὶ μέν γε, εἰ μὴ τὴν πατρίδα ἀτιμάσασ ὡσ οὐκ ἂν γενναίᾳ ψυχῇ πρὸσ ἄσκησιν ἀρετῆσ καὶ παιδείαν ἀρκέσουσαν ξένην εἵλου θεραπεύειν ἑστίαν, τῇ δ’ ὑπάρχει φιλοτιμεῖσθαι δήπουθεν οὐδενὸσ ἧττον, ὅτι σὲ μὴ μόνον ἐνεγκεῖν ηὐτύχησεν, ἀλλὰ καὶ προϊόντα ἤδη τὴν ἡλικίαν παρ’ αὑτῇ κατέσχεν, ἔτι καὶ τῇ περὶ λόγουσ καὶ σοφίαν σπουδῇ μετὰ τῶν ἄλλων ὧν ἔχει καλῶν σὺν ἐκείναισ ἢ πρό γ’ ἐκείνων νικᾶν κριθεῖσα. ταῦτά τοι καὶ τῶν ἄθλων τῶν ἐπὶ τούτοισ τῶν μὲν ἐγγύσ ἐστι τοῦ τυχεῖν ἐλπίσι χρησταῖσ, τὰ δ’ ἤδη κεκάρπωται παρὰ τοῦ σοῦ γένουσ· ἐπεὶ καὶ τοῦτ’ οὐ μικρόν ἐστιν, οἶμαι, πρὸσ ἀλλήλουσ ὑμῖν, τὸ μὴ σὲ φῦναι μόνον αὐτὸν ἐπὶ ταυτησὶ τῆσ πόλεωσ λέγω, προγόνουσ δ’ ἀλλαχόθεν ἀριθμεῖν ἔχειν, ἀλλ’ ἄνωθεν ἀρξαμένην διαδοχὴν, ὅθεν οὐδ’ εὑρεῖν ἦν ἂν διὰ χρόνου μῆκοσ, εἰ μὴ προέκειτο ἡ λαμπρότησ, μέχρι σοῦ προχωρῆσαι, διὰ σοῦ πλήρη τὸν αἰῶνα τὸν ἑξῆσ ἀναμένουσαν. ἀπὸ γάρ τοι Κοδράτου, δῆλον δ’ ἐστὶν, οἶμαι, καὶ φθεγξαμένου πᾶσιν ὁμοίωσ τοὔνομα, ἔξεστιν ἀριθμῷ κατιόντι τὸ γένοσ εἰσ τοῦτον ὁρᾶν ἅπαν καθαρόν τε καὶ γνήσιον τῆσδε τῆσ γῆσ βλάστημα, ποιητὴσ ἂν εἴποι, καὶ μάλ’ ἐπανθοῦν ἑαυτῷ καὶ μᾶλλον ἀνθῆσον, ὥσπερ ἀρχόμενον ἀεὶ καὶ μηδέποτε λῆγον, ἔστ’ ἂν ἡ τρέφουσα γῆ τουτονὶ τὸν καρπὸν ἀθάνατοσ μένῃ. κἄμοιγε κἀκεῖνο ἔπεισι θεωρεῖν πλεονέκτημα τοῦ γένουσ, ἀρτίωσ γάρ με εἰσῆλθε, τὸ μὲν γὰρ γνησίουσ πολίτασ τοὺσ ἀρχηγέτασ ἔχειν εἰπεῖν κοινόν ἐστ’ ἴσωσ καὶ πρὸσ ἑτέρουσ ἀγαθὸν, τὸ δ’ ἀπὸ τοῦ Κοδράτου γεγονέναι χωρὶσ τῶν ἄλλων τῶν ἐκείνῳ προσόντων ἀναστρέφει πρὸσ τοὺσ λοιποὺσ τὸ πλεονέκτημα. τοῖσ μέν γε αὐτὸ τοῦτο ὑπάρχει φιλοτιμεῖσθαι τὸ πολίτασ εἶναι, καὶ τοῦτ’ ἐστὶν αὐτοῖσ τὸ μέγιστον, ὥσπερ οὖν ἔστιν· ὁ δ’ ὑπὸ τοῦ θεοῦ κληθεὶσ ὡσ ἀναληψόμενοσ τὴν πόλιν ὑπὸ χρόνου κεκμηκυῖαν αὐτὸ τοῦτο ὅπερ ἐστὶν ἐποίησεν, ὥστ’ εἶναι λοιπὸν τὰ μὲν ἄλλα γένη τῆσ πόλεωσ φάσκειν, τοῦδε δὲ τοῦ γένουσ τὴν πόλιν, καίτοι τοῦτό γε οὐκ ἐμὸσ ὁ λόγοσ, ἀλλ’ ἡ πόλισ αὐτὴ συνομολογεῖ καὶ κέκραγεν ἐν τοῖσ βουλευτηρίοισ, ἐν τοῖσ θεάτροισ, ἐν ταῖσ ἐκκλησίαισ, ἐν ᾧ μέρει καὶ φήσαισ, ἐπεὶ καὶ πᾶν ὑπ’ ἐκείνου κεκόσμηται. τούτων δὲ οὕτωσ ἐχόντων, ὅσα μὲν ἔκγονοί τε καὶ παῖδεσ ἐκείνου καὶ παίδων παῖδεσ, τοῦτο δὴ τὸ ποιητικὸν, τὴν Ῥωμαίων ἑλόμενοι πολιτείαν λαμπροὶ λαμπρῶσ διῆλθον ὀρθῶσ ἄν μοι δοκῶ ποιῆσαι παραλιπών.

μικρῶν μέν γε ὄντων ἐμέμνητ’ ἄν τισ ἀεὶ τὸ προστυχὸν τῷ λόγῳ σεμνύνων, μεγάλων δ’ ὄντων, οὐ μὲν οὖν ἐχόντων ὑπερβολὴν ὥστ’ ἔργον εἶναι μέρουσ μνησθέντα διελθεῖν ἀξίωσ μὴ σύν τινι λαμπρᾷ τύχῃ τοῦ λόγου, τί ἄν τισ τά γ’ ἐν χερσὶν ἐγκαταλιπὼν, ἃ μηδ’ αὐτὰ μικρὰ, εἰ μὴ καὶ μείζω τῶν ἀρχαίων ἐκείνων ὄντα, εὐχῆσ προσδεῖται, περὶ τοῦ παντὸσ ἔτι πρὸσ τοῖσ προκειμένοισ ἀποκινδυνεύοι; κράτιστον δ’ ἂν εἰή τοὺσ διὰ μέσου προγόνουσ τοῦ πάντ’ ἀρίστου παιδὸσ ἀφέντα τῶν γ’ ἐν ὀφθαλμοῖσ τρόπον τινὰ ὄντων μνησθῆναι βραχέα, καὶ τούτων ὅσα γε πρὸσ τὸν παρόντα τείνει λόγον. ὑποβάλλει δ’ αὐτὸ τοὔνομα τοῦ παιδὸσ, ὥστ’ οἴκοθεν οἴκαδε γένουσ τε ὁμοίωσ καὶ λόγου τὴν ἀρχὴν δίδωσι. γενναῖοσ μὲν δὴ καὶ καλὸσ κἀγαθὸσ καὶ πᾶσαν μετελθὼν ἀρετὴν, ὅσην ἀνθρώπων ἡ φύσισ ἠξίωσε τῶν ὀνομάτων τούτων, εἶτα γενόμενοσ πατὴρ τοῦδε τοῦ παιδὸσ ὁ Φρόντων, περὶ οὗ τί ἂν λέγοιμεν, προληψομένων ἅ τισ ἂν εἴποι τῶν ἀκροωμένων, ἅτ’ οἶμαι μὴ πάλαι μεταστάντοσ τἀνδρὸσ εἰσ τὴν καλλίω τε καὶ θεοφιλεστέραν λῆξιν, πλὴν εἴ τισ Ὁμηρικῶσ βραχείᾳ προσρήσει τὸ πᾶν δηλώσειεν εἰπὼν αἵματοσ εἶσ ἀγαθοῖο φίλον τέκοσ. ἀλλ’ ὁ τοῦ πατρὸσ αὐτῷ πατὴρ, τούτῳ δὲ ὁμώνυμοσ Ἀπελλᾶσ ἐκεῖνοσ, ἀρχὴν γὰρ οἶμαι ταύτην μικρῷ πρόσθεν ὁ λόγοσ ἐνεδίδου, ποῖόσ τισ ἡμῖν; τῶν μὲν ἄλλων οὐδὲν εἴποιμ’ ἂν τῶν ᾀδομένων εἰσ μέσον, οὐκ ἀνδρείαν, οὐ μεγαλοψυχίαν, οὐχ ὅσων ἐθνῶν ἐπῆρξεν, οὐδ’ ὅσασ τιμὰσ ἐκ βασιλέων ἐκαρπώσατο, τούτων οὐδέν·

ταῦτα μὲν γὰρ εὔξασθαι δεῖ ποτ’ εἰπεῖν περὶ τοῦδε τοῦ νῦν ὄντοσ ἡμῖν, καὶ χρηστάσ γ’ ἔχειν ἐλπίδασ ὡσ πατρὸσ ἀμείνων οὐ μόνον οὗτόσ γε, ἀλλὰ καὶ πάππου, προσθήσω δ’ ὅτι καὶ τῶν λοιπῶν προγόνων καθεστήξει, δοκοῦν τοῖσ τε ἄλλοισ θεοῖσ καὶ τῷ Παιῶνι. ἀλλ’ ὃ κοινὸν ἤδη θεωρῶ τούτῳ τε κἀκείνῳ καθάπερ τοὔνομα, τούτου μοι μνησθῆναι δοκῶ τὰ νῦν ἐν καιρῷ, καὶ μάλ’ ἀρχόμενοσ τοῦ λόγου τὸ πρόσω περαίνειν, ὑπερβῆναί θ’ ὑπὸ περιττῆσ ἡδονῆσ οὐκ ἔχων. ἀτὰρ, ὦ δέσποτ’ Ἀσκληπιὲ, μικρῷ μέν σε πρόσθεν ἐπὶ ταῖσ εὐχαῖσ ἐκάλουν, παρείησ δ’ ἐπὶ παντὶ, καὶ μάλιστ’ ἐπὶ τοῖσ νυνὶ λεγομένοισ. ὦ δέσποτα, σὸν ἦν ἔργον ἄρα καὶ τοῦτο καὶ τῆσ σῆσ χάριτοσ σόφισμα. πρότερον μὲν γὰρ τὸν Ἀπελλᾶν ἐκεῖνον οὕτω σφόδρ’ ἐποιήσω φίλον ὥστ’ οὔτ’ ἀναπαυομένου σύ γε καὶ καθεύδοντοσ ἠμέλεισ οὔτ’ ἐγρηγορότοσ καὶ πονοῦντοσ ἀφίστασο, ἀλλ’ ἡμέρα τε καὶ νὺξ ἐποίει ταυτὸν πάντα τρόπον ἐκ μέσου φασὶ πυρὸσ τὸν ἄνδρα σώζειν· τίνα δ’ οὐκ ἂν οὗτόσ γε καὶ ἐκ πυρὸσ αἰθομένοιο βουληθεὶσ ἀναρπάσειεν, ὅπου γε καὶ πυρὶ σώσειεν ἂν, εἰ τοῦτο βούλοιτο; νυνὶ δ’, ὡσ ἐοίκεν, ἡμῖν ἕτερον ἀντ’ αὐτοῦ τὸν θεράποντα σεαυτῷ τρέφεισ, ὥσθ’ ὁμοῦ τοὔνομα τοῦ πάππου καὶ τὴν ἐκ σοῦ τιμὴν αὐτὸν διαδέχεσθαι. καίτοι δοκῶ σέ τ’ ἂν φιλονεικῆσαι τῷ πατρὶ τῷ σῷ κἀμαυτὸν Ὁμήρῳ κατὰ τοῦτο· σοί τε γὰρ ἄμεινον τῷ παντὶ τοῦ Δηλίου παρὰ τοῖσ βωμοῖσ βλαστάνει τὸ φυτὸν, ἐμοί τ’ ἔξεστιν αὐτὸ φῆσαι σόν γ’ εἶναι φυτὸν, ἀλλ’ οὐχ ἑτέρῳ καθάπερ ἐκεῖνοσ ἀπεικάσαι. πῶσ δ’ οὐχὶ τοῦ σωτῆροσ αὐτοῦ τὸ πρέμνον, καὶ μάλ’ ἐν ἀκηράτοισ Χαρίτων κήποισ, ἐξ οὗ τῆσ μακαρίασ προῆλθε γαστρὸσ ἐκτρεφόμενον· ἔξεστι δ’ οὐ μόνον αὐτὸ ταῖσ ῥίζαισ τοῦ γένουσ, αἳ δὴ προείρηνται, ἀλλὰ καὶ τοῖσ ἐπανθοῦσιν αὐτῷ κατὰ ταυτηνὶ τὴν ἡλικίαν συμβαλεῖν καὶ μάλ’ ἐναργῶσ, κἀκ τῶν εἰσ ψυχὴν κἀκ τῶν εἰσ σῶμα φερόντων οὑτωσὶ διελόμενον. τὸ μέν γε τῆσ ψυχῆσ πρᾶον φθάνει τὴν ἀκμὴν τῆσ ἡλικίασ σπεῦδον εἰσ τὸ γῆρασ, οὐ μὴν κεκμηκυῖα προσέοικεν ἡ πραότησ, οἱάν ἐνειργάσαντο πολλοῖσ αἱ κατὰ τὸν βίον ἀνάγκαι, συνηβᾷ δὲ ἀνακεκραμένη πρέποντι φρονήματι.

θεωρείτω δ’ ἀπὸ τῆσ βολῆσ τῶν ὀμμάτων, εἴ τισ ἀπολέλειπται τοῦ μαθεῖν ἔργῳ τὸ λεγόμενον· οὔτε γὰρ ἐπανεστᾶσιν ἀτενεῖσ οὔτε ὕπνῳ δή τινι καθῃρημένοισ ἐοίκασιν ὑπὸ ταπεινότητοσ, ἀλλ’ ἡσυχῆ σεμνότησ ἥμεροσ ἐνείρει τὸ βλέμμα. χάρισ τοίνυν, ἡ παισὶν ἐκ θεῶν δῶρον προτεθεῖσα καθάπερ ἔκ τινοσ ὁμολογίασ, οὔ τί που γυμνὴ κατὰ τοὺσ ζωγράφουσ, ἀλλ’ αἰδῶ πολλὴν ἐπαμφιασαμένη πᾶσι τοῖσ μέρεσιν ἐντέτηκεν. οὐκοῦν οὔτε ἐμειδίασεν ἄλλοσ σὺν Ἀφροδίτῃ τοσαύτῃ οὔτε μὴν ἔστησεν ἐρυθήματι κινούμενον ἤδη τὸν γέλωτα. οὐ τοίνυν οὔτε τὸ θυμοειδὲσ αὐτὸν ἐπιλέλοιπεν, ᾧ τεκμήραιτ’ ἄν τισ τὴν ἀρρένων φύσιν, οὐδέ γε εἰσ ἀγρίαν καὶ θηριώδη ταύτην ἐρεθιζόμενον ἐπεξῆκται· δείγματα δ’ ἀμφοῖν τούτων αὐτὸσ παρέσχηται, νῦν μὲν τῷ προσώπῳ τὴν κίνησιν τῆσ ψυχῆσ ἐπίδηλοσ ὢν, νῦν δὲ ἀτρέμα πείθων αὐτὴν ἡσυχάσαι καὶ γαλήνην ἱστάσ. πειθὼ δ’ ἐν ταῖσ σπουδαῖσ καὶ παιδιαῖσ τίσ ἂν ἀπὸ τῶν τούτου χειλῶν ἀναστήσειεν οὐ φθεγξαμένου μόνον, ἀλλὰ καὶ σιωπῶντοσ; οὔτε γὰρ εἰπὼν ἄν τισ ἐντρέψειεν οὕτωσ ὡσ οὗτοσ ὃ βούλεται τῇ σιωπῇ προδείξασ οὔτ’ ἂν ὁ Νέστωρ ἔτι δόξειεν ἂν, γέρων γε ὢν ἐκεῖνοσ, ἐοικότα φθέγγεσθαι μέλιτι παρὰ τοῦτον ἐξετασθείσ. συνελόντι δ’ οὔποτε σπουδάζει δίχα φαιδρότητοσ, ἀλλὰ πᾶν, κἂν ᾖ χαλεπὸν, οὐκ ἔστιν ἑορτῆσ ἄνευ πραχθῆναι, τό τε ἐν τῷ μέρει τερπνὸν αὐτῷ σπουδῆσ οὐκ ἀπήλλακται. εἰ δὲ ὀρθῶσ ἡμῖν ὁ τοῦ Πλάτωνοσ ἐπικελεύει λόγοσ, χρὴ δὲ οἰέσθαι τοῦθ’ οὕτωσ ἔχειν, ὥστε ἐν ταῖσ παιδιαῖσ τῶν μαθημάτων ὅσα ἀναγκαῖα προμεμαθηκέναι προμανθάνειν, οἱο͂ν τέκτονα μετρεῖν ἢ σταθμᾶσθαι, καὶ πολεμικὸν ἱππεύειν παίζοντα, ἤ τι τῶν τοιούτων ἄλλο ποιοῦντα, καὶ πειρᾶσθαι διὰ τῶν παιδιῶν ἐκεῖσε τρέπειν τὰσ ἡδονὰσ καὶ ἐπιθυμίασ τῶν παίδων οἷ ἀφικομένουσ δεῖ τέλοσ ἔχειν, τοῦτ’ εἰ δεῖ φῆσαι καλῶσ ἔχειν τῷ Πλάτωνι, καὶ γάρ πωσ ἔτυχον αὐτῶν ἀπομνημονεύσασ, οὔτ’ ἀφελὼν οὐδὲν οὔτε προσθεὶσ, τίσ ἂν ἡμῖν ἐκ τῆσ ἄλλησ τῶν παίδων συμμορίασ τούτῳ παράλληλοσ, ᾧ γε ἵππων μὲν ἅμιλλαι καὶ κυνῶν ἀσκήσεισ ἀφεῖνται, τοσούτου δεῖ τι τῶν χειρόνων νοσεῖν ἢ κατὰ ταῦτα ἐν οἷσ ὅ τε νῦν βίοσ ἐστὶν αὐτῷ καὶ ὁ λοιπὸσ μέλλει γενήσεσθαι· λέγω δ’ ἀγῶνεσ παίδων οἱ κατὰ τὰσ παλαίστρασ καὶ λόγων ἅμιλλαι·

προϊὼν δ’ ἤδη τῇ παιδιᾷ μαντεύεται τὸ μέλλον ἀτεχνῶσ τὴν ἑαυτοῦ τύχην γυμνάζων, καὶ δικαστὴσ ἤδη κάθηται, πάντωσ δ’ οὐκ ἠγνόηκεν ἡ φύσισ τὴν διὰ τῆσ παιδιᾶσ ὁδὸν ἐπὶ τὴν ἀληθῆ τύχην. καὶ τούτῳ γε οὐκ ἄν τισ ἐπιτιμήσειεν ὡσ ἀδίκωσ δικάσαντι, καθάπερ τῷ Κύρῳ φασὶ τὸν διδάσκαλον τῆσ δικαιοσύνησ, ἐπεὶ καὶ Κύρου τὴν δικαστικήν ἐστι σοφώτεροσ, παρ’ οὐδενὸσ αὐτὴν ἐκμαθών. τοιοῦτόν ἐστι καθαρὰ φύσισ, ἐξ ἀκηράτου γε τοῦ κηροῦ πλασθεῖσα κατὰ τὸν Πλάτωνα, μέσην ὑγροῦ τε καὶ μαλθακοῦ καὶ τοῦ σκληροῦ καὶ λιθώδουσ τὴν πλάσιν ἔχουσα. τί δ’ ἂν εἴποισ ὅταν εἰσ θεὸν ἡγεμόνα τοῦ παντὸσ ἀναφέρῃ καὶ θεὸν, ᾧ μέλειν ἐκ προγόνων αὐτῶν ἐδόθη πρέπων γε πατέρων ἀγαθῶν ἀγαθὸσ διάδοχοσ ἔκγονόσ τε καὶ παῖσ καὶ πᾶν ὅσον προσειπεῖν ἔξεστιν. ὦ τρὶσ ἐκεῖνοι καὶ πολλάκισ εὐδαίμονεσ, οἳ τὴν μόνην τῷ γένει τῷ τῶν ἀνθρώπων ἀποδοθεῖσαν ἀθανασίαν ἐν σοὶ καρπούμενοι, καὶ μετὰ τῆσ μνήμησ τῆσ ἑαυτῶν κλῆρόν σοι μεγαλοπρεπέστερον τῶν ὑπό τε γῆν καὶ περὶ γῆν θησαυρῶν καταλιπόντεσ τὴν ἑαυτῶν δόξαν, ἧσ ἐπιβιβάζει σε τὰ νῦν ἀσφαλῶσ θεὸσ αὐτὸσ ἐπιστὰσ αὐτὸν αἰτήσασ ὅσον αὐτόσ τε ἐβούλετο καὶ τοῦ γένουσ ἡ πρόσθεν ἀπῄτει τάξισ. οἱᾶ γὰρ οἱᾶ ταυτηνὶ τὴν μακαρίαν ἡμέραν καὶ θεοῖσ κεχαρισμένην ἑτέρα μετ’ οὐ πολὺ διαδέξεται, δυοῖν ἀρχαῖν ἔτουσ ἑνὸσ εἰσ ταυτὸν συνιουσῶν·

ἥ τε γὰρ παροῦσά σοι τῆσ γενέσεωσ ἀρχὴ μέγιστον ἀγαθὸν ἐπάγουσα τὸν ἐνιαυτὸν ἐξ ἀρχῆσ εἰσ τέλοσ, ἥ τε αὐτίκα διαδεξομένη ταύτην ἑτέρα πάλιν ἀρχὴ, καὶ ταῦθ’ ἑνὸσ ὄντοσ ἔτουσ καὶ ταὐτοῦ, καθέστηκε, τὸ πατρῷόν σοι προγονικὸν ἐπὶ χρηστῇ τύχῃ τροφεῖον ἀποδιδοῦσα. καί μοι δοκεῖ προλαβὼν ὁ θεὸσ τὴν ἐπὶ παίδων νενομισμένην τιμὴν ἐπὶ τοῖσ τῶν ἱερῶν Ἀσκληπείων ἄθλοισ ἀποδοῦναί σοι πατρόθεν, ὡσ πολλάκισ εἴρηται, καὶ τῶν ἄνωθεν πρὸσ τοῦ πατρὸσ εἰσ σὲ καθηκουσῶν, ὥσθ’ ἅμα τε πεπληρωκέναι πᾶν ὅσον ἦν θέμισ καὶ μεταβαίνοντα λοιπὸν ἐκ παίδων εἰσ ἄνδρασ, ᾗπερ οὖν ὁ βασίλειοσ τάττει νόμοσ, ἀποδεδόσθαι λοιπὸν ἤδη ταῖσ ἐκ τοῦ βασιλέωσ εἰσ σὲ τιμαῖσ, ἃσ τοῖσ τηλικούτοισ ἀνδρουμένοισ ἤδη νέμει. πάντωσ οὐ πόρρω μαντικῆσ ἡμῖν ἐστιν Ἀπόλλων, ὅσον χρησταὶ μὲν ἐλπίδεσ ἐκεῖναι, χρησταὶ δὲ αἱ νῦν εἰσ ὀφθαλμοὺσ ἡμῖν αὐτίκα ἥξουσαι. ἐγὼ μέν γε ἤδη τινὸσ κουφότητοσ αἰσθάνεσθαί μοι δοκῶ, καθάπερ Διομήδησ Ὁμήρῳ πεποίηται πρὸσ τῆσ Ἀθηνᾶσ ἐλαφρόσ τε ὁμοῦ τὰ μέλη καὶ καθαρὸσ τὰσ ὄψεισ, καὶ κατέχειν ἐμαυτὸν ὑπ’ εὐφροσύνησ οὐκ ἔχω. καλοὶ μὲν γὰρ καὶ κοσμεῖν ἴσωσ ἁρμόττοντεσ καὶ οἱ παρελθόντεσ ἤδη σοι τῆσ γενέσεωσ ἐνιαυτοὶ δηλοῦν ἅπαντα τὰ σοὶ προσόντα, πολὺ δέ μοι δοκεῖ καλλίων ἐκείνων ὅδε ὁ νυνὶ παρὼν εἶναι, μόνον τῶν μετ’ αὐτὸν ἡττησόμενοσ, τὰ δ’ ἄλλα τοὺσ ἐξήκοντασ ἤδη νικῶν· ἐν ᾧ σε προσβλέψομεν οἰκεῖοί τε καὶ συγγενεῖσ καὶ διδάσκαλοι καὶ ἡλικιῶται καὶ πᾶν φίλιον γένοσ ἡδίω προσβάλλοντα τὴν ὄψιν ἀπὸ τῆσ ἁλουργίδοσ τῆσ ἱερᾶσ τοῦ σωτῆροσ, πρέποντά τε τῇ ὡρ́ᾳ τοῦ ἔτουσ τὴν τῆσ ἡλικίασ ὡρ́αν ἀτεχνῶσ ἀστέρι ὀπωρινῷ ἐναλίγκιον καὶ κατ’ ἐκεῖνον τὴν αἴγλην ἀφιέντα· ἁρμόττων τε ἀγωνοθέτησ οὑτοσὶ τῷ προελομένῳ.

σὰ ταῦτα, ὦ δέσποτα, οὕτω γὰρ ἄμεινον εἰσ ἀρχὴν ἀναγαγεῖν τὸν λόγον ἐπευξάμενον αὖθισ, σὰ ταῦτα. φέρ’ οὖν αὐτὸσ ἡμῖν τοὺσ οἰάκασ ἑλὼν, ὥσπερ οὖν ἤδη κατέχεισ, ἔκσωζε τὸν οἶκον, διδοὺσ μὲν ἐκ τοῦ μεγάλου βασιλέωσ τούτῳ τιμὰσ ἅσπερ οἱ τούτου πρόγονοι παρὰ τῶν ἐκείνου προγόνων ἐκαρποῦντο, διδοὺσ δὲ αὐτῷ βασιλεῖ καὶ γένει τῷ βασιλέωσ τὸν αἰῶνα πάντα διοικεῖν ὥσπερ οὖν ἔλαχεν ἐκ Διὸσ, τούτῳ τε τὸ πεπρωμένον ἐν εὐδαιμονίᾳ διάγειν παρασχὼν χρόνον παισὶν ἐκ παίδων τὴν διαδοχὴν τοῦ γένουσ τῇ τε πόλει καὶ σεαυτῷ διαφύλαττε.

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION