μειδίαμα
Third declension Noun; Neuter
자동번역
Transliteration:
Principal Part:
μειδίαμα
μειδίαματος
Structure:
μειδιαματ
(Stem)
Declension
Third declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- καὶ οὐκ αἰσχύνεται τὴν μὲν ἐλευθερίαν καὶ τὸ ἄνετον τῶν ἐν ἐμοὶ λόγων συντεμών, εἰσ μικρὰ δὲ καὶ κομματικὰ ἐρωτήματα κατακλείσασ ἑαυτόν, καὶ ἀντὶ τοῦ λέγειν ὅ τι βούλεται μεγάλῃ τῇ φωνῇ βραχεῖσ τινασ λόγουσ ἀναπλέκων καὶ συλλαβίζων, ἀφ’ ὧν ἀθρόοσ μὲν ἔπαινοσ ἢ κρότοσ πολὺσ οὐκ ἂν ἀπαντήσειεν αὐτῷ, μειδίαμα δὲ παρὰ τῶν ἀκουόντων καὶ τὸ ἐπισεῖσαι τὴν χεῖρα ἐντὸσ τῶν ὁρ́ων καὶ μικρὰ ἐπινεῦσαι τῇ κεφαλῇ καὶ ἐπιστενάξαι τοῖσ λεγομένοισ. (Lucian, Bis accusatus sive tribunalia, (no name) 28:2)
- ἔτι καὶ στόματοσ ἁρμογὴν αὐτὸσ καὶ τὸν αὐχένα, παρὰ τῆσ Ἀμαζόνοσ λαβών ἡ Σωσάνδρα δὲ καὶ Κάλαμισ αἰδοῖ κοσμήσουσιν αὐτήν, καὶ τὸ μειδίαμα σεμνὸν καὶ λεληθὸσ ὥσπερ τὸ ἐκείνησ ἔσται· (Lucian, Imagines, (no name) 6:4)
- ἐγὼ μὲν οὖν ἐπὶ τούτῳ εὐθὺσ ἴδιόν τε καὶ ἠρυθρίων καὶ παντοῖοσ ἦν ὑπὸ ἀπορίασ, οἱ παρόντεσ δὲ οἱ μὲν παραπαίειν, ὡσ τὸ εἰκόσ, οἱ δὲ ληρεῖν ὑφ̓ ἡλικίασ, οἱ δὲ χθεσινῆσ κραιπάλησ ἀνάμεστον ἔτι ᾤοντό με εἶναι, εἰ καὶ ὅτι μάλιστα σὺ ἐπιεικῶσ ἤνεγκασ τὸ γεγονὸσ οὐδ̓ ὅσον ἄκρῳ τῷ μειδιάματι ἐπισημηνάμενοσ τῆσ γλώττησ τὴν διαμαρτίαν. (Lucian, Pro lapsu inter salutandum 1:2)
- δοκεῖ δὲ καὶ γέλωτοσ οἰκεῖοσ ὁ Κικέρων γεγονέναι καὶ φιλοσκώπτησ, τό τε πρόσωπον αὐτοῦ μειδίαμα καὶ γαλήνην παρεῖχε, τῷ δὲ Δημοσθένουσ ἀεί τισ ἐπῆν σπουδή, καὶ τὸ πεφροντικὸσ τούτο καὶ σύννουν οὐ ῥᾳδίωσ ἀπέλειπεν ὅθεν καὶ δύσκολον αὐτὸν οἱ ἐχθροὶ καὶ δύστροπον, ὡσ αὐτόσ φησιν, ἀπεκάλουν. (Plutarch, Comparison of Demosthenes with Cicero, chapter 1 6:1)
- ἀλλὰ καὶ σχῆμα καὶ βάδισμα καὶ βλέμμα καὶ μειδίαμα θαυμάζοντεσ αὐτοῦ καὶ ἀγαπῶντεσ οἱο͂ν συναρμόττειν καὶ συγκολλᾶν ἑαυτοὺσ ὦμεν πρόθυμοι , τότε χρὴ νομίζειν ἀληθῶσ προκόπτειν. (Plutarch, Quomodo quis suos in virtute sentiat profectus, chapter, section 15 1:1)
- καὶ γὰρ ὁ λόγοσ νεαρὸν μὲν οὐδὲν οὐδὲ κομψὸν εἶχεν, ἀλλ’ ἦν ὄρθιοσ Καὶ περιπληθὴσ Καὶ τραχύσ, οὐ μὴν ἀλλὰ Καὶ χάρισ ἀγωγὸσ ἀκοῆσ ἐπέτρεχε τῇ τραχύτητι τῶν νοημάτων, Καὶ τὸ ἦθοσ αὐτοῦ καταμιγνύμενον ἡδονήν τινα Καὶ μειδίαμα τῷ σεμνῷ παρεῖχεν οὐκ ἀπάνθρωπον. (Plutarch, Cato the Younger, chapter 5 2:1)