ἐπίπλαστος
First/Second declension Adjective;
자동번역
Transliteration:
Principal Part:
ἐπίπλαστος
ἐπίπλαστον
Structure:
ἐπιπλαστ
(Stem)
+
ος
(Ending)
Sense
- plastered over, feigned, false
Declension
First/Second declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- "’ οὗτοι τοίνυν εἰσ συστήματα διαιρεθέντεσ καὶ διαφόρουσ λόγων λαβυρίνθουσ ἐπινοήσαντεσ οἱ μὲν Στωϊκοὺσ ὠνομάκασιν ἑαυτούσ, οἱ δὲ Ἀκαδημαϊκούσ, οἱ δὲ Ἐπικουρείουσ, οἱ δὲ Περιπατητικοὺσ καὶ ἄλλα πολλῷ γελοιότερα τούτων ἔπειτα δὲ ὄνομα σεμνὸν τὴν ἀρετὴν περιθέμενοι καὶ τὰσ ὀφρῦσ ἐπάραντεσ καὶ τὰ μέτωπα ῥυτιδώσαντεσ καὶ τοὺσ πώγωνασ ἐπισπασάμενοι περιέρχονται ἐπιπλάστῳ σχήματι κατάπτυστα ἤθη περιστέλλοντεσ, ἐμφερεῖσ μάλιστα τοῖσ τραγικοῖσ ἐκείνοισ ὑποκριταῖσ, ὧν ἢν ἀφέλῃ τισ τὰ προσωπεῖα καὶ τὴν χρυσόπαστον ἐκείνην στολήν, τὸ καταλειπόμενόν ἐστι γελοῖον ἀνθρώπιον ἑπτὰ δραχμῶν ἐσ τὸν ἀγῶνα μεμισθωμένον. (Lucian, Icaromenippus, (no name) 29:3)
- ἐγὼ γοῦν, ἔφη, ὅτε τὸ πρῶτον ἐπανῄειν ἀπὸ τῆσ Ἑλλάδοσ, πλησίον που γενόμενοσ ἐπιστήσασ ἐμαυτὸν λόγον ἀπῄτουν τῆσ δεῦρο ἀφίξεωσ, ἐκεῖνα δὴ τὰ τοῦ Ὁμήρου λέγων τίπτ’ αὖτ’, ὦ δύστηνε, λιπὼν φάοσ ἠελίοιο, τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν εὐτυχίαν ἐκείνην καὶ τὴν ἐλευθερίαν, ἤλυθεσ, ὄφρα ἴδῃσ τὸν ἐνταῦθα θόρυβον, συκοφάντασ καὶ προσαγορεύσεισ ὑπερηφάνουσ καὶ δεῖπνα καὶ κόλακασ καὶ μιαιφονίασ καὶ διαθηκῶν προσδοκίασ καὶ φιλίασ ἐπιπλάστουσ; (Lucian, Nigrinus, Nigrinou Fiaosofia 17:1)
- σὺ δέ, ὦ Ἀκαρνάν, ‐ ἔστενε γὰρ κἀκεῖνοσ καὶ κατηρᾶτο τῇ Μυρτίῳ ‐ τί αἰτιᾷ τὸν Ἔρωτα, σεαυτὸν δέον, ὃσ τοὺσ μὲν πολεμίουσ οὐδεπώποτε ἔτρεσασ, ἀλλὰ φιλοκινδύνωσ ἠγωνίζου πρὸ τῶν ἄλλων, ὑπὸ δὲ τοῦ τυχόντοσ παιδισκαρίου καὶ δακρύων ἐπιπλάστων καὶ στεναγμῶν ἑάλωσ ὁ γενναῖοσ. (Lucian, Dialogi mortuorum, 13:3)
- Τῶν παλαιῶν ἑλκέων τῶν ἐν τοῖσιν ἀντικνημίοισι γινομένων, αἱματώδεα δέ ποι γίνεται καὶ μέλανα‧ μελιλώτου ἄνθοσ τρίψασ, μέλιτι φυρῶν, ἐπιπλάστῳ χρῆσθαι. (Hippocrates, Oeuvres Completes D'Hippocrate., , 19.1)
- σωφρόνων δ’ ἐστὶ μὴ περιμένειν ὅτε πολεμεῖν ὑμῖν ὁμολογήσει, ἀλλ’ ἐσ τὰ ἔργα αὐτοῦ μᾶλλον ἢ τοὺσ λόγουσ ἀφορᾶν μηδὲ φιλίασ ὄνομα ἐπίπλαστον ὑποκρινομένῳ τοὺσ ἀληθεῖσ καὶ βεβαίουσ ἐκδοῦναι φίλουσ, μηδὲ τὴν σφετέραν περὶ τῆσ ἡμετέρασ βασιλείασ κρίσιν ὑπεριδεῖν ἀκυρουμένην ὑπ’ ἀνδρὸσ ὁμοίωσ ἡμῖν τε καὶ ὑμῖν ἐχθροῦ. (Appian, The Foreign Wars, chapter 2 6:12)