Ancient Greek Dictionary

Ancient Greek Dictionary

Ancient Greek-English Dictionary Language

βασιλεύω

Non-contract Verb; Transliteration:

Principal Part: βασιλεύω

Structure: βασιλεύ (Stem) + ω (Ending)

Etym.: basileu/s

Sense

  1. to be king, to rule, reign as king
  2. to enjoy as absolute master
  3. (absolute) to live right royally
  4. (causal) to appoint as king

Conjugation

Present tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular βασιλεύω βασιλεύεις βασιλεύει
Dual βασιλεύετον βασιλεύετον
Plural βασιλεύομεν βασιλεύετε βασιλεύουσιν*
SubjunctiveSingular βασιλεύω βασιλεύῃς βασιλεύῃ
Dual βασιλεύητον βασιλεύητον
Plural βασιλεύωμεν βασιλεύητε βασιλεύωσιν*
OptativeSingular βασιλεύοιμι βασιλεύοις βασιλεύοι
Dual βασιλεύοιτον βασιλευοίτην
Plural βασιλεύοιμεν βασιλεύοιτε βασιλεύοιεν
ImperativeSingular βασίλευε βασιλευέτω
Dual βασιλεύετον βασιλευέτων
Plural βασιλεύετε βασιλευόντων, βασιλευέτωσαν
Infinitive βασιλεύειν
Participle MasculineFeminineNeuter
βασιλευων βασιλευοντος βασιλευουσα βασιλευουσης βασιλευον βασιλευοντος
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular βασιλεύομαι βασιλεύει, βασιλεύῃ βασιλεύεται
Dual βασιλεύεσθον βασιλεύεσθον
Plural βασιλευόμεθα βασιλεύεσθε βασιλεύονται
SubjunctiveSingular βασιλεύωμαι βασιλεύῃ βασιλεύηται
Dual βασιλεύησθον βασιλεύησθον
Plural βασιλευώμεθα βασιλεύησθε βασιλεύωνται
OptativeSingular βασιλευοίμην βασιλεύοιο βασιλεύοιτο
Dual βασιλεύοισθον βασιλευοίσθην
Plural βασιλευοίμεθα βασιλεύοισθε βασιλεύοιντο
ImperativeSingular βασιλεύου βασιλευέσθω
Dual βασιλεύεσθον βασιλευέσθων
Plural βασιλεύεσθε βασιλευέσθων, βασιλευέσθωσαν
Infinitive βασιλεύεσθαι
Participle MasculineFeminineNeuter
βασιλευομενος βασιλευομενου βασιλευομενη βασιλευομενης βασιλευομενον βασιλευομενου

Imperfect tense

Active
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular ἐβασίλευον ἐβασίλευες ἐβασίλευεν*
Dual ἐβασιλεύετον ἐβασιλευέτην
Plural ἐβασιλεύομεν ἐβασιλεύετε ἐβασίλευον
Middle/Passive
1st person2nd person3rd person
IndicativeSingular ἐβασιλευόμην ἐβασιλεύου ἐβασιλεύετο
Dual ἐβασιλεύεσθον ἐβασιλευέσθην
Plural ἐβασιλευόμεθα ἐβασιλεύεσθε ἐβασιλεύοντο

The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.

Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.

Examples

  • αἱ γὰρ αἰσθήσεισ ἰδίασ ἔχειν ἀφορμὰσ δοκοῦσιν ὅτι δὲ νοῦσ ὠφελεῖ καὶ νοῦσ κοσμεῖ καὶ νοῦσ τὸ νικῶν καὶ κρατοῦν καὶ βασιλεῦον, τὰ δ’ ἄλλα τυφλὰ καὶ κωφὰ καὶ ἄψυχα παρέλκει καὶ βαρύνει καὶ καταισχύνει χωρὶσ ἀρετῆσ τοὺσ ἔχοντασ, ἀπὸ τῶν πραγμάτων λαβεῖν ἔστι. (Plutarch, De Alexandri magni fortuna aut virtute, chapter 2, section 3 3:3)
  • κατέβη δὲ ταῖσ διαδοχαῖσ τὸ γένοσ αὐτοῦ βασιλεῦον εἰσ Περσέα τελευταῖον, ἐφ’ οὗ Ῥωμαῖοι Μακεδονίαν ὑπηγάγοντο. (Plutarch, Demetrius, chapter 53 4:3)
  • ἡ μὲν γὰρ λεγομένη παρὰ τοῖσ σοφοῖσ ἐπικράτησισ αἰθέροσ, ἐν ᾧ τὸ βασιλεῦον καὶ τὸ κυριώτατον τῆσ ψυχικῆσ δυνάμεωσ ὂν οὐκ ἀποτρέπονται πῦρ ὀνομάζειν πολλάκισ, ὁρ́ῳ τε καὶ πρᾴωσ γιγνομένη ἔν τισι χρόνοισ τεταγμένοισ, μετὰ πάσησ φιλίασ καὶ ὁμονοίασ ἐοίκε συμβαίνειν. (Dio, Chrysostom, Orationes, 65:2)

Synonyms

  1. to be king

  2. to appoint as king

Related

Derived

Similar forms

Source: Ancient Greek entries from Wiktionary

Find this word at Wiktionary

SEARCH

MENU NAVIGATION