ἀκόντιον
Second declension Noun; Neuter
Transliteration:
Principal Part:
ἀκόντιον
Structure:
ἀκοντι
(Stem)
+
ον
(Ending)
Etym.: a)/kwn의 지소사, Hhymn., Hdt., etc.
Declension
Second declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- εἶτα περὶ ἀκοντίου βολῆσ εἰσ μῆκοσ ἁμιλλῶνται. (Lucian, Anacharsis, (no name) 27:4)
- καὶ ὁ Ἄδραστοσ ἐπὶ τὸν σῦν ἀφεὶσ τὴν λόγχην ἐκείνου μὲν ἁμαρτήσεται, φονεύσει δὲ τὸν Κροίσου παῖδα, ὡσ ἂν ἀπ’ ἰσχυρᾶσ ἐμβολῆσ τῶν Μοιρῶν φερομένου τοῦ ἀκοντίου ἐπὶ τὸν νεανίσκον. (Lucian, Juppiter confuatus, (no name) 12:6)
- ὥστε ἀφέντασ τὴν κόνιν καὶ τὸ ἔλαιον δίδασκε αὐτοὺσ τοξεύειν καὶ ἀκοντίζειν μὴ κοῦφα διδοὺσ τὰ ἀκόντια καὶ οἱᾶ διαφέρεσθαι πρὸσ τὸν ἄνεμον, ἀλλ’ ἔστω λόγχη βαρεῖα μετὰ συριγμοῦ ἑλιττομένη καὶ λίθοσ χειροπληθὴσ καὶ σάγαρισ καὶ γέρρον ἐν τῇ ἀριστερᾷ καὶ θώραξ καὶ κράνοσ. (Lucian, Anacharsis, (no name) 32:5)
- καὶ ὅμωσ οὐ κατέπαυσεν αὐτὸν ἅτε γὰρ ἠσκημένοσ ἐν τῇ ὀρχηστικῇ, ῥᾳδίωσ, οἶμαι, διεδίδρασκεν τὰσ ἐπ’ αὐτὸν ἀφέσεισ τῶν ἀκοντίων. (Lucian, De saltatione, (no name) 8:8)
- Ἐμοὶ μὲν καὶ πάνυ καλόσ, ὦ Ἀφροδίτη, δοκεῖ, καὶ μάλιστα ὅταν ὑποβαλόμενοσ ἐπὶ τῆσ πέτρασ τὴν χλαμύδα καθεύδῃ τῇ λαιᾷ μὲν ἔχων τὰ ἀκόντια ἤδη ἐκ τῆσ χειρὸσ ὑπορρέοντα, ἡ δεξιὰ δὲ περὶ τὴν κεφαλὴν ἐσ τὸ ἄνω ἐπικεκλασμένη ἐπιπρέπῃ τῷ προσώπῳ περικειμένη, ὁ δὲ ὑπὸ τοῦ ὕπνου λελυμένοσ ἀναπνέῃ τὸ ἀμβρόσιον ἐκεῖνο ἆσθμα. (Lucian, Dialogi deorum, 3:3)
- ἁπλῶσ ἐγκλίναντεσ ἐπὶ δόρυ καὶ παρὰ τὸ βῆμα παρελάσαντεσ τοὺσ ἵππουσ ἀπαλλάσσονται, ἀλλ̓ οἱ ὀξύτατοι αὐτῶν ἐσ τὸ ἔργον ὑπολείπονταί σφισιν ἓν ἕκαστοσ ἀκόντιον, οἱ δὲ ἄκροι καὶ δύο. (Arrian, chapter 39 2:1)
- Κῦροσ δ’ ἐπ’ αὐτὸν ἐξακοντίσασ διὰ τοῦ θώρακοσ ἔτρωσε τὸ στῆθοσ, ὅσον ἐνδῦναι δύο δακτύλουσ τὸ ἀκόντιον, πεσεῖν δὲ αὐτὸν ὑπὸ τῆσ πληγῆσ ἀπὸ τοῦ ἵππου. (Plutarch, Artaxerxes, chapter 11 2:1)
- τοιοῦτοὶ τινὲσ εἰσιν, ὦ ἑταῖροι, οἱ Οὐλπιάνειοι σοφισταί, οἱ καὶ τὸ μιλιάριον καλούμενον ὑπὸ Ῥωμαίων, τὸ εἰσ θερμοῦ ὕδατοσ κατεργασίαν κατασκευαζόμενον, ἰπνολέβητα ὀνομάζοντεσ, πολλῶν ὀνομάτων ποιηταὶ καὶ πολλοῖσ παρασάγγαισ ὑπερδραμόντεσ τὸν Σικελιώτην Διονύσιον, ὃσ τὴν μὲν παρθένον ἐκάλει μένανδρον, ὅτι μένει τὸν ἄνδρα, καὶ τὸν στῦλον μενεκράτην, ὅτι μένει καὶ κρατεῖ, βαλάντιον δὲ τὸ ἀκόντιον, ὅτι ἐναντίον βάλλεται, καὶ τὰσ τῶν μυῶν διεκδύσεισ μυστήρια ἐκάλει, ὅτι τοὺσ μῦσ τηρεῖ. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 3, book 3, chapter 541)
- πεντάθλου γάρ τινοσ ἀκοντίῳ πατάξαντοσ Ἐπίτιμον τὸν Φαρσάλιον ἀκουσίωσ καὶ κατακτείναντοσ, ἡμέραν ὅλην ἀναλῶσαι μετὰ Πρωταγόρου διαποροῦντα πότερον τὸ ἀκόντιον ἢ τὸν βαλόντα μᾶλλον ἢ τοὺσ ἀγωνοθέτασ κατὰ τὸν ὀρθότατον λόγον αἰτίουσ χρὴ τοῦ πάθουσ ἡγεῖσθαι. (Plutarch, , chapter 36 3:1)
- ἧσ γὰρ ἐκτήσατο χώρασ τοῖσ πολίταισ γῆν ὅσην ἐθέλοι λαβεῖν κελευσθεὶσ ἔλαβε τοσαύτην, ὅσην ἐπῆλθε τὸ ἀκόντιον αὐτοῦ βαλόντοσ· (Plutarch, Praecepta gerendae reipublicae, chapter, section 27 14:1)