κατάσχετος
First/Second declension Adjective;
Transliteration:
Principal Part:
κατάσχετος
κατάσχετον
Structure:
κατασχετ
(Stem)
+
ος
(Ending)
Etym.: poet. for ka/toxos
Declension
First/Second declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- ἡ γὰρ Πορκία πρὸσ τὸ μέλλον ἐκπαθὴσ οὖσα καὶ τὸ μέγεθοσ μὴ φέρουσα τῆσ φροντίδοσ ἑαυτήν τε μόλισ οἴκοι κατεῖχε, καὶ πρὸσ πάντα θόρυβον καὶ βοήν, ὥσπερ αἱ κατάσχετοι τοῖσ βακχικοῖσ πάθεσιν, ἐξᾴττουσα τῶν μὲν εἰσιόντων ἀπ’ ἀγορᾶσ ἕκαστον ἀνέκρινεν ὅ τι πράττοι Βροῦτοσ, ἑτέρουσ δὲ συνεχῶσ ἐξέπεμπε. (Plutarch, Brutus, chapter 15 4:1)
- φησιν ὁ Πλάτων, τὸν τεχνίτην καὶ διηκριβωμένον ὁ μουσόληπτοσ καὶ κατάσχετοσ ἀποδείκνυσι γελοῖον, ἀλλὰ καὶ περὶ τὰσ μάχασ τὸ παθητικὸν καὶ τὸ ἐνθουσιῶδεσ ἀνυπόστατόν ἐστι καὶ ἀήττητον· (Plutarch, De virtute morali, section 12 19:1)
- οὐ γὰρ μόνον ἐν ποιήμασιν, ᾗ φησιν ὁ Πλάτων, τὸν τεχνίτην καὶ διηκριβωμένον ὁ μουσόληπτοσ καὶ κατάσχετοσ ἀποδείκνυσι γελοῖον, ἀλλὰ καὶ περὶ τὰσ μάχασ τὸ παθητικὸν καὶ ἐνθουσιῶδεσ ἀνυπόστατόν ἐστι καὶ ἀήττητον ὃ καὶ τοὺσ θεοὺσ Ὅμηροσ ἐμποιεῖν φησι τοῖσ ἀνθρώποισ· (Plutarch, De virtute morali, section 12 6:4)
- ὁ δὲ Κάτων ἐπειδὴ τὴν ἱερωσύνην ἔλαβε τοῦ Ἀπόλλωνοσ, μετοικήσασ καὶ νειμάμενοσ μοῖραν τῶν πατρῴων ἑκατὸν εἴκοσι ταλάντων γενομένην, τὴν μὲν δίαιταν ἔτι μᾶλλον συνέστειλεν, Ἀντίπατρον δὲ Τύριον τῶν ἀπὸ τῆσ στοᾶσ φιλοσόφων προσεταιρισάμενοσ, τοῖσ ἠθικοῖσ μάλιστα καὶ πολιτικοῖσ ἐνεφύετο δόγμασι, περὶ πᾶσαν μὲν ἀρετὴν ὥσπερ ἐπιπνοίᾳ τινὶ κατάσχετοσ γεγονώσ, διαφόρωσ δὲ τοῦ καλοῦ τὸ περὶ τὴν δικαιοσύνην ἀτενὲσ, καὶ ἄκαμπτον εἰσ ἐπιείκειαν ἢ χάριν, ὑπερηγαπηκώσ. (Plutarch, Cato the Younger, chapter 4 1:1)
- ἀλλ’ εἰσόμεσθα, μή τι καὶ κατάσχετον κρυφῇ καλύπτει καρδίᾳ θυμουμένῃ, δόμουσ παραστείχοντεσ· (Sophocles, Antigone, episode 3:8)
- εἰ δ’ ἄρα του καὶ κεῖθι κατάσχετοσ ἔσσομαι οἴστρῳ, γίνεσθε κρυεροῖσ δάκρυσι μυδαλέοι, ἔνδικον ὀτλήσοντεσ ἀεὶ πόνον· (Unknown, Greek Anthology, book 5, chapter 226 1:1)
- ὃσ δ’ ἂν αὐτῶν ἐπὶ πλέον κατάσχετοσ γενόμενοσ πλανᾶται κατὰ τὰσ ὕλασ μόνοσ, τοῦτον συλλαβὼν ὁ ἱερεὺσ ἁλύσει δήσασ ἱερᾷ τρέφει πολυτελῶσ τὸν ἐνιαυτὸν ἐκεῖνον, ἔπειτα προαχθεὶσ εἰσ τὴν θυσίαν τῆσ θεοῦ, σὺν ἄλλοισ ἱερείοισ θύεται μυρισθείσ. (Strabo, Geography, Book 11, chapter 4 9:4)