- τούτων δὲ οἰκονομουμένων φήμη δυσμενὴσ ἐξηχεῖτο κατὰ τοῦ γένουσ ἀνθρώποισ συμφρονοῦσιν εἰσ κακοποίησιν, ἀφορμῆσ διδομένησ εἰσ διάθεσιν, ὡσ ἂν ἀπὸ τῶν νομίμων αὐτοὺσ κωλυόντων. (Septuagint, Liber Maccabees III 3:2)
(70인역 성경, Liber Maccabees III 3:2)
- δίδου σοφῷ ἀφορμήν, καὶ σοφώτεροσ ἔσται. γνώριζε δικαίῳ, καὶ προσθήσει τοῦ δέχεσθαι. (Septuagint, Liber Proverbiorum 9:9)
(70인역 성경, 잠언 9:9)
- διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριοσ. ἀνθ̓ ὧν ἡ ἀφορμὴ ὑμῶν ἐκ τῶν ἐθνῶν τῶν κύκλῳ ὑμῶν καὶ ἐν τοῖσ νομίμοισ μου οὐκ ἐπορεύθητε καὶ τὰ δικαιώματά μου οὐκ ἐποιήσατε, ἀλλ̓ οὐδὲ κατὰ τὰ δικαιώματα τῶν ἐθνῶν τῶν κύκλῳ ὑμῶν οὐ πεποιήκατε, (Septuagint, Prophetia Ezechielis 5:7)
(70인역 성경, 에제키엘서 5:7)
- προσελθὼν δὲ τοῖσ κοινοῖσ, οὐκ εἰσ δίκασ καὶ τὴν ἀπὸ τῆσ λογογραφίασ ἐργασίαν ἔθηκα τὸν πόνον, ἀλλ’ εἰσ τὴν ἀπὸ τοῦ βήματοσ παρρησίαν ἣ τοῖσ μὲν λέγουσιν ἐπισφαλῆ παρέχεται τὸν βίον, τοῖσ δ’ εὐλαβουμένοισ μεγίστην δίδωσιν ἀφορμὴν πρὸσ κατόρθωσιν· (Demades, On the Twelve Years, 8:2)
(데마데스, On the Twelve Years, 8:2)
- μετὰ δὲ Θεμιστοκλέα Ἀρχίασ, ἐφ’ οὗ παραινεῖ τοῖσ Ἀθηναίοισ μὴ κωλύειν Φίλιππον τῆσ Ἀμφικτυονίασ μετέχειν μηδὲ ἀφορμὴν διδόναι πολέμου νεωστὶ πεποιημένουσ τὴν πρὸσ αὐτὸν εἰρήνην· (Dionysius of Halicarnassus, Ad Ammaeum, chapter 10 2:2)
(디오니시오스, Ad Ammaeum, chapter 10 2:2)
- ὡσ Δημοσθένησ εἶπεν, ἀλλὰ τὸ εὐτυχεῖν παρὰ τὴν ἀξίαν ἀφορμὴ τοῦ κακῶσ πράττειν τοῖσ μὴ φρονοῦσιν. (Plutarch, De fortuna, chapter, section 6 5:1)
(플루타르코스, De fortuna, chapter, section 6 5:1)
- καὶ οὐκ ἐξήρκεσεν αὐτῷ τοσαῦτα καὶ τηλικαῦτα τὴν πόλιν ἀδικῆσαι, ἀλλ’ οἰκῶν ἐν Μεγάροισ, οἷσ παρ’ ὑμῶν ἐξεκομίσατο χρήμασιν ἀφορμῇ χρώμενοσ, ἐκ τῆσ Ἠπείρου παρὰ Κλεοπάτρασ εἰσ Λευκάδα ἐσιτήγει καὶ ἐκεῖθεν εἰσ Κόρινθον. (Lycurgus, Speeches, 38:3)
(리쿠르고스, 연설, 38:3)
- καὶ τὸ γνωμολογεῖν δὲ τῆσ σεμνότητόσ ἐστιν, οἱο͂ν τὸ γὰρ εὖ πράττειν παρὰ τὴν ἀξίαν ἀφορμὴ τοῦ κακῶσ φρονεῖν τοῖσ ἀνοήτοισ γίνεται. (Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, , 16:1)
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, , 16:1)
- περίοδοσ δὲ ἐκ μὲν ἑνὸσ κώλου συνίσταται, ὡσ τὸ τὸ γὰρ εὖ πράττειν παρὰ τὴν ἀξίαν ἀφορμὴ τοῦ κακῶσ φρονεῖν τοῖσ ἀνοήτοισ γίνεται, αἱ δὲ ἐκ δύο κώλων, ὥσπερ τὸ τὸ μὲν γὰρ ἐξ ἀρχῆσ τι μὴ δοῦναι γνώμῃ χρησαμένων ἐστὶν ἔργον ἀνθρώπων, τὸ δὲ τοὺσ ἔχοντασ ἀφελέσθαι φθονούντων. (Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, , 4:1)
(아리스티데스, 아일리오스, Ars Rhetorica, , 4:1)