Plutarch, chapter 20 6:

ὅτῳ δὲ προσιόντι δόξειε μὴ θαλερὸν εἶναι μηδὲ χλωρόν, ἀλλ’ οἱο͂ν ἀτροφεῖν καὶ φθίνειν, ὁ μὲν εὐθὺσ ἔφραζε κραυγῇ τοῖσ προστυγχάνουσιν, οἱ δ’ ὥσπερ ἐμπρησμῷ βοηθοῦντεσ ἐβόων ὕδωρ, ὕδωρ, καὶ συνέτρεχον πανταχόθεν ἀγγεῖα πλήρη κομίζοντεσ ἐπὶ τὸν τόπον. Γαί̈ου δὲ Καίσαροσ ὥσ φασι τὰσ ἀναβάσεισ ἐπισκευάζοντοσ, καὶ τῶν τεχνιτῶν περιορυττόντων τὰ πλησίον, ἔλαθον αἱ ῥίζαι κακωθεῖσαι παντάπασι, καὶ τὸ φυτὸν ἐμαράνθη.