Plutarch, chapter 28

(플루타르코스, chapter 28)

οὕτωσ οὖν ἄνδρα τῶν πατρικίων γένει πρῶτον ἤθει τε δοκιμώτατον αὐτῷ τε Ῥωμύλῳ πιστὸν καὶ συνήθη, τῶν ἀπ’ Ἄλβησ ἐποίκων, Ιοὔλιον Πρόκλον, εἰσ ἀγορὰν παρελθόντα καὶ τῶν ἁγιωτάτων ἔνορκον ἱερῶν ἁψάμενον εἰπεῖν ἐν πᾶσιν, ὡσ ὁδὸν αὐτῷ βαδίζοντι Ῥωμύλοσ ἐξ ἐναντίασ προσιὼν φανείη, καλὸσ μὲν ὀφθῆναι καὶ μέγασ ὡσ οὔποτε πρόσθεν, ὅπλοισ δὲ λαμπροῖσ καὶ φλέγουσι κεκοσμημένοσ. αὐτὸσ μὲν οὖν ἐκπλαγεὶσ πρὸσ τὴν ὄψιν " ὦ βασιλεῦ," φάναι, " τί δὴ παθὼν ἢ διανοηθείσ, ἡμᾶσ μὲν ἐν αἰτίαισ < πεποίηκασ> ἀδίκοισ καὶ πονηραῖσ, πᾶσαν δὲ τὴν πόλιν ὀρφανὴν ἐν μυρίῳ πένθει προλέλοιπασ;

ἐκεῖνον δ’ ἀποκρίνασθαι· " θεοῖσ ἔδοξεν ὦ Πρόκλε τοσοῦτον ἡμᾶσ γενέσθαι μετ’ ἀνθρώπων χρόνον, ἐκεῖθεν ὄντασ, καὶ πόλιν ἐπ’ ἀρχῇ καὶ δόξῃ μεγίστῃ κτίσαντασ, αὖθισ οἰκεῖν οὐρανόν. ἀλλὰ χαῖρε καὶ φράζε Ῥωμαίοισ, ὅτι σωφροσύνην μετ’ ἀνδρείασ ἀσκοῦντεσ ἐπὶ πλεῖστον ἀνθρωπίνησ ἀφίξονται δυνάμεωσ. ἐγὼ δ’ ὑμῖν εὐμενὴσ ἔσομαι δαίμων Κυρῖνοσ. ταῦτα πιστὰ μὲν εἶναι τοῖσ Ῥωμαίοισ ἐδόκει διὰ τὸν τρόπον τοῦ λέγοντοσ καὶ διὰ τὸν ὁρ́κον·

οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ δαιμόνιόν τι συνεφάψασθαι πάθοσ ὅμοιον ἐνθουσιασμῷ· μηδένα γὰρ ἀντειπεῖν, ἀλλὰ πᾶσαν ὑπόνοιαν καὶ διαβολὴν ἀφέντασ εὔχεσθαι Κυρίνῳ καὶ θεοκλυτεῖν ἐκεῖνον. ἐοίκε μὲν οὖν ταῦτα τοῖσ ὑφ’ Ἑλλήνων περί τ’ Ἀριστέου τοῦ Προικοννησίου καὶ Κλεομήδουσ τοῦ Ἀστυπαλαιέωσ μυθολογουμένοισ.

Ἀριστέαν μὲν γὰρ ἔν τινι κναφείῳ τελευτῆσαί φασι, καὶ τὸ σῶμα μετιόντων αὐτοῦ τῶν φίλων ἀφανὲσ οἴχεσθαι· λέγειν δέ τινασ εὐθὺσ ἐξ ἀποδημίασ ἥκοντασ ἐντυχεῖν Ἀριστέᾳ τὴν ἐπὶ Κρότωνοσ πορευομένῳ. Κλεομήδη δὲ ῥώμῃ καὶ μεγέθει σώματοσ ὑπερφυᾶ γενόμενον, ἔμπληκτόν τε τῷ τρόπῳ καὶ μανικὸν ὄντα, πολλὰ δρᾶν βίαια, καὶ τέλοσ ἔν τινι διδασκαλείῳ παίδων τὸν ὑπερείδοντα τὴν ὀροφὴν κίονα πατάξαντα τῇ χειρὶ κλάσαι μέσον καὶ τὴν στέγην καταβαλεῖν. ἀπολομένων δὲ τῶν παίδων διωκόμενον, εἰσ κιβωτὸν καταφυγεῖν μεγάλην καὶ τὸ πῶμα κατακλείσαντα συνέχειν ἐντόσ, ὥστ’ ἀποσπάσαι μὴ δύνασθαι πολλοὺσ ὁμοῦ βιαζομένουσ·

κατασχίσαντασ δὲ τὴν κιβωτόν, οὔτε ζῶντα τὸν ἄνθρωπον εὑρεῖν οὔτε νεκρόν. ἐκπλαγέντασ οὖν ἀποστεῖλαι θεοπρόπουσ εἰσ Δελφούσ, οἷσ τὴν Πυθίαν εἰπεῖν ἔσχατοσ ἡρώων Κλεομήδησ Ἀστυπαλαιεύσ. λέγεται δὲ καὶ τὸν Ἀλκμήνησ ἐκκομιζομένησ νεκρὸν ἄδηλον γενέσθαι, λίθον δὲ φανῆναι κείμενον ἐπὶ τῆσ κλίνησ, καὶ ὅλωσ πολλὰ τοιαῦτα μυθολογοῦσι, παρὰ τὸ εἰκὸσ ἐκθειάζοντεσ τὰ θνητὰ τῆσ φύσεωσ ἅμα τοῖσ θείοισ.

ἀπογνῶναι μὲν οὖν παντάπασι τὴν θειότητα τῆσ ἀρετῆσ ἀνόσιον καὶ ἀγεννέσ, οὐρανῷ δὲ μειγνύειν γῆν ἀβέλτερον. φατέον οὖν, ἐχομένοισ τῆσ ἀσφαλείασ, κατὰ Πίνδαρον, ὡσ σῶμα μὲν πάντων ἕπεται θανάτῳ περισθενεῖ, ζῳὸν δ’ ἔτι λείπεται αἰῶνοσ εἴδωλον· τὸ γάρ ἐστι μόνον ἐκ θεῶν. ἥκει γὰρ ἐκεῖθεν, ἐκεῖ δ’ ἄνεισιν, οὐ μετὰ σώματοσ, ἀλλ’ ἐὰν ὅτι μάλιστα σώματοσ ἀπαλλαγῇ καὶ διακριθῇ καὶ γένηται καθαρὸν παντάπασι καὶ ἄσαρκον καὶ ἁγνόν.

καθ’ Ἡράκλειτον, ὥσπερ ἀστραπὴ νέφουσ διαπταμένη τοῦ σώματοσ. ἡ δὲ σώματι πεφυρμένη καὶ περίπλεωσ σώματοσ, οἱο͂ν ἀναθυμίασισ ἐμβριθὴσ καὶ ὁμιχλώδησ, δυσέξαπτόσ ἐστι καὶ δυσανακόμιστοσ. οὐδὲν οὖν δεῖ τὰ σώματα τῶν ἀγαθῶν συναναπέμπειν παρὰ φύσιν εἰσ οὐρανόν, ἀλλὰ τὰσ ἀρετὰσ καὶ τὰσ ψυχὰσ παντάπασιν οἰέσθαι κατὰ φύσιν καὶ δίκην θείαν ἐκ μὲν ἀνθρώπων εἰσ ἡρ́ωασ, ἐκ δ’ ἡρώων εἰσ δαίμονασ, ἐκ δὲ δαιμόνων, ἂν τέλεον ὥσπερ ἐν τελετῇ καθαρθῶσι καὶ ὁσιωθῶσιν, ἅπαν ἀποφυγοῦσαι τὸ θνητὸν καὶ παθητικόν, οὐ νόμῳ πόλεωσ, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καὶ κατὰ τὸν εἰκότα λόγον εἰσ θεοὺσ ἀναφέρεσθαι, τὸ κάλλιστον καὶ μακαριώτατον τέλοσ ἀπολαβούσασ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION