Plutarch, chapter 9

(플루타르코스, chapter 9)

Ἀμουλίου δ’ ἀποθανόντοσ καὶ τῶν πραγμάτων καταστάντων, Ἄλβην μὲν οὔτ’ οἰκεῖν μὴ ἄρχοντεσ οὔτ’ ἄρχειν ἐβούλοντο τοῦ μητροπάτοροσ ζῶντοσ, ἀποδόντεσ δὲ τὴν ἡγεμονίαν ἐκείνῳ καὶ τῇ μητρὶ τιμὰσ πρεπούσασ, ἔγνωσαν οἰκεῖν καθ’ ἑαυτούσ, πόλιν ἐν οἷσ χωρίοισ ἐξ ἀρχῆσ ἐνετράφησαν κτίσαντεσ· αὕτη γὰρ εὐπρεπεστάτη τῶν αἰτιῶν ἐστιν. ἦν δ’ ἴσωσ ἀναγκαῖον, οἰκετῶν καὶ ἀποστατῶν πολλῶν ἠθροισμένων πρὸσ αὐτούσ, ἢ καταλυθῆναι παντάπασι τούτων διασπαρέντων, ἢ συνοικεῖν ἰδίᾳ μετ’ αὐτῶν.

ὅτι γὰρ οὐκ ἠξίουν οἱ τὴν Ἄλβην οἰκοῦντεσ ἀναμειγνύναι τοὺσ ἀποστάτασ ἑαυτοῖσ οὐδὲ προσδέχεσθαι πολίτασ, ἐδήλωσε πρῶτον μὲν τὸ περὶ τὰσ γυναῖκασ ἔργον, οὐχ ὕβρει τολμηθὲν ἀλλὰ δι’ ἀνάγκην, ἑκουσίων ἀπορίᾳ γάμων· ἐτίμησαν γὰρ αὐτὰσ ἁρπάσαντεσ περιττῶσ. ἔπειτα τῆσ πόλεωσ τὴν πρώτην ἵδρυσιν λαμβανούσησ, ἱερόν τι φύξιμον τοῖσ ἀφισταμένοισ κατασκευάσαντεσ, ὃ Θεοῦ Ἀσυλαίου προσηγόρευον, ἐδέχοντο πάντασ, οὔτε δεσπόταισ δοῦλον οὔτε θῆτα χρήσταισ οὔτ’ ἄρχουσιν ἀνδροφόνον ἐκδιδόντεσ, ἀλλὰ μαντεύματι πυθοχρήστῳ πᾶσι βεβαιοῦν τὴν ἀσυλίαν φάσκοντεσ, ὥστε πληθῦσαι ταχὺ τὴν πόλιν, ἐπεὶ τάσ γε πρώτασ ἑστίασ λέγουσι τῶν χιλίων μὴ πλείονασ γενέσθαι.

ταῦτα μὲν οὖν ὕστερον. Ὁρμήσασι δὲ πρὸσ τὸν συνοικισμὸν αὐτοῖσ εὐθὺσ ἦν διαφορὰ περὶ τοῦ τόπου.

Ῥωμύλοσ μὲν οὖν τὴν καλουμένην Ῥώμην κουαδράταν ὅπερ ἐστὶ τετράγωνον ἔκτισε, καὶ ἐκεῖνον ἐβούλετο πολίζειν τὸν τόπον, Ῥέμοσ δὲ χωρίον τι τοῦ Ἀβεντίνου καρτερόν, ὃ δι’ ἐκεῖνον μὲν ὠνομάσθη Ῥεμωρία, νῦν δὲ Ῥιγνάριον καλεῖται. συνθεμένων δὲ τὴν ἔριν ὄρνισιν αἰσίοισ βραβεῦσαι, καὶ καθεζομένων χωρίσ, ἕξ φασι τῷ Ῥέμῳ, διπλασίουσ δὲ τῷ Ῥωμύλῳ προφανῆναι γῦπασ·

οἱ δὲ τὸν μὲν Ῥέμον ἀληθῶσ ἰδεῖν, ψεύσασθαι δὲ τὸν Ῥωμύλον, ἐλθόντοσ δὲ τοῦ Ῥέμου, τότε τοὺσ δώδεκα τῷ Ῥωμύλῳ φανῆναι· διὸ καὶ νῦν μάλιστα χρῆσθαι γυψὶ Ῥωμαίουσ οἰωνιζομένουσ. Ἡρόδωροσ δ’ ὁ Ποντικὸσ ἱστορεῖ καὶ τὸν Ἡρακλέα χαίρειν γυπὸσ ἐπὶ πράξει φανέντοσ. ἔστι μὲν γὰρ ἀβλαβέστατον ζῴων ἁπάντων, μηδὲν ὧν σπείρουσιν ἢ φυτεύουσιν ἢ νέμουσιν ἄνθρωποι σινόμενον, τρέφεται δ’ ἀπὸ νεκρῶν σωμάτων, ἀποκτίννυσι δ’ οὐδὲν οὐδὲ λυμαίνεται ψυχὴν ἔχον, πτηνοῖσ δὲ διὰ συγγένειαν οὐδὲ νεκροῖσ πρόσεισιν.

ἀετοὶ δὲ καὶ γλαῦκεσ καὶ ἱέρακεσ ζῶντα κόπτουσι τὰ ὁμόφυλα καὶ φονεύουσι· καίτοι κατ’ Αἰσχύλον ὄρνιθοσ ὄρνισ πῶσ ἂν ἁγνεύοι φαγών; ἔτι τἆλλα μὲν ἐν ὀφθαλμοῖσ ὡσ ἔποσ εἰπεῖν ἀναστρέφεται καὶ παρέχει διὰ παντὸσ αἴσθησιν ἑαυτῶν, ὁ δὲ γὺψ σπάνιόν ἐστι θέαμα, καὶ νεοσσοῖσ γυπὸσ οὐ ῥᾳδίωσ ἴσμεν ἐντετυχηκότεσ, ἀλλὰ καὶ παρέσχεν ἐνίοισ ἄτοπον ὑπόνοιαν, ἔξωθεν αὐτοὺσ ἀφ’ ἑτέρασ τινὸσ γῆσ καταίρειν ἐνταῦθα, τὸ σπάνιον καὶ μὴ συνεχέσ, οἱο͂ν οἱ μάντεισ ἀξιοῦσιν εἶναι τὸ μὴ κατὰ φύσιν μηδ’ ἀφ’ αὑτοῦ, πομπῇ δὲ θείᾳ φαινόμενον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION