Plutarch, chapter 17

(플루타르코스, chapter 17)

μετὰ δὲ τὴν Καινινητῶν ἅλωσιν ἔτι τῶν ἄλλων Σαβίνων ἐν παρασκευαῖσ ὄντων, συνέστησαν οἱ Φιδήνην καὶ Κρουστουμέριον καὶ Ἀντέμναν οἰκοῦντεσ ἐπὶ τοὺσ Ῥωμαίουσ, καὶ μάχησ γενομένησ ἡττηθέντεσ ὁμοίωσ, τάσ τε πόλεισ Ῥωμύλῳ παρῆκαν ἑλεῖν καὶ τὴν χώραν δάσασθαι καὶ μετοικίσαι σφᾶσ αὐτοὺσ εἰσ Ῥώμην. ὁ δὲ Ῥωμύλοσ τὴν μὲν ἄλλην κατένειμε χώραν τοῖσ πολίταισ, ὅσην δ’ εἶχον οἱ τῶν ἡρπασμένων παρθένων πατέρεσ, αὐτοὺσ ἔχειν ἐκείνουσ εἰάσεν. ἐπὶ τούτοισ βαρέωσ φέροντεσ οἱ λοιποὶ Σαβῖνοι Τάτιον ἀποδείξαντεσ στρατηγὸν ἐπὶ τὴν Ῥώμην ἐστράτευσαν.

ἦν δὲ δυσπρόσοδοσ ἡ πόλισ, ἔχουσα πρόβλημα τὸ νῦν Καπιτώλιον, ἐν ᾧ φρουρὰ καθειστήκει καὶ Ταρπήιοσ ἡγεμὼν αὐτῆσ, οὐχὶ Ταρπηία παρθένοσ, ὡσ ἔνιοι λέγουσιν, εὐήθη τὸν Ῥωμύλον ἀποδεικνύοντεσ· ἀλλὰ θυγάτηρ ἡ Ταρπηία τοῦ ἄρχοντοσ οὖσα προὔδωκε τοῖσ Σαβίνοισ, ἐπιθυμήσασα τῶν χρυσῶν βραχιονιστήρων οὓσ εἶδε περικειμένουσ, καὶ ᾔτησε μισθὸν τῆσ προδοσίασ ἃ φοροῖεν ἐν ταῖσ ἀριστεραῖσ χερσί. συνθεμένου δὲ τοῦ Τατίου, νύκτωρ ἀνοίξασα πύλην μίαν, ἐδέξατο τοὺσ Σαβίνουσ.

οὐ μόνοσ οὖν ὡσ ἐοίκεν Ἀντίγονοσ ἔφη προδιδόντασ μὲν φιλεῖν, προδεδωκότασ δὲ μισεῖν, οὐδὲ Καῖσαρ, εἰπὼν ἐπὶ τοῦ Θρᾳκὸσ Ῥοιμητάλκου, φιλεῖν μὲν προδοσίαν, προδότην δὲ μισεῖν, ἀλλὰ κοινόν τι τοῦτο πάθοσ ἐστὶ πρὸσ τοὺσ πονηροὺσ τοῖσ δεομένοισ αὐτῶν, ὥσπερ ἰοῦ καὶ χολῆσ ἐνίων θηρίων δέονται· τὴν γὰρ χρείαν ὅτε λαμβάνουσιν ἀγαπῶντεσ, ἐχθαίρουσι τὴν κακίαν ὅταν τύχωσι. τοῦτο καὶ πρὸσ τὴν Ταρπηίαν τότε παθὼν ὁ Τάτιοσ, ἐκέλευσε μεμνημένουσ τῶν ὁμολογιῶν τοὺσ Σαβίνουσ μηδενὸσ αὐτῇ φθονεῖν ὧν ἐν ταῖσ ἀριστεραῖσ ἔχουσι, καὶ πρῶτοσ ἅμα τὸν βραχιονιστῆρα τῆσ χειρὸσ περιελὼν καὶ τὸν θυρεὸν ἐπέρριψε.

πάντων δὲ τὸ αὐτὸ ποιούντων, βαλλομένη τε τῷ χρυσῷ καὶ καταχωσθεῖσα τοῖσ θυρεοῖσ, ὑπὸ πλήθουσ καὶ βάρουσ ἀπέθανεν. ἑάλω δὲ καὶ Ταρπήιοσ προδοσίασ ὑπὸ Ῥωμύλου διωχθείσ, ὡσ Ιὄβασ φησὶ Γάλβαν Σουλπίκιον ἱστορεῖν.

τῶν δ’ ἄλλα περὶ Ταρπηίασ λεγόντων ἀπίθανοι μέν εἰσιν οἱ Τατίου θυγατέρα τοῦ ἡγεμόνοσ τῶν Σαβίνων οὖσαν αὐτήν, Ῥωμύλῳ δὲ βίᾳ συνοικοῦσαν, ἱστοροῦντεσ ταῦτα ποιῆσαι καὶ παθεῖν ὑπὸ τοῦ πατρόσ· ὧν καὶ Ἀντίγονόσ ἐστι. Σιμύλοσ δ’ ὁ ποιητὴσ καὶ παντάπασι ληρεῖ, μὴ Σαβίνοισ οἰόμενοσ, ἀλλὰ Κελτοῖσ τὴν Ταρπηίαν προδοῦναι τὸ Καπιτώλιον, ἐρασθεῖσαν αὐτῶν τοῦ βασιλέωσ. λέγει δὲ ταῦτα· ἡ δ’ ἀγχοῦ Τάρπεια παραὶ Καπιτώλιον αἶποσ ναίουσα Ῥώμησ ἔπλετο τειχολέτισ, Κελτῶν ἣ στέρξασα γαμήλια λέκτρα γενέσθαι σκηπτούχῳ, πατέρων οὐκ ἐφύλαξε δόμουσ. καὶ μετ’ ὀλίγα περὶ τῆσ τελευτῆσ· τὴν δ’ οὔτ’ ἄρ’ Βόιοί τε καὶ ἔθνεα μυρία Κελτῶν χηράμενοι ῥείθρων ἐντὸσ ἔθεντο Πάδου, ὅπλα δ’ ἐπιπροβαλόντεσ ἀρειμανέων ἀπὸ χειρῶν κούρῃ ἐπὶ στυγερῇ κόσμον ἔθεντο φόνον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION