Plutarch, Περικλῆς, chapter 6

(플루타르코스, Περικλῆς, chapter 6)

οὐ μόνον δὲ ταῦτα τῆσ Ἀναξαγόρου συνουσίασ ἀπέλαυσε Περικλῆσ, ἀλλὰ καὶ δεισιδαιμονίασ δοκεῖ γενέσθαι καθυπέρτεροσ, ὅσην τὸ πρὸσ τὰ μετέωρα θάμβοσ ἐνεργάζεται τοῖσ αὐτῶν τε τούτων τὰσ αἰτίασ ἀγνοοῦσι καὶ περὶ τὰ θεῖα δαιμονῶσι καὶ ταραττομένοισ δι’ ἀπειρίαν αὐτῶν, ἣν ὁ φυσικὸσ λόγοσ ἀπαλλάττων ἀντὶ τῆσ φοβερᾶσ καὶ φλεγμαινούσησ δεισιδαιμονίασ τὴν ἀσφαλῆ μετ’ ἐλπίδων ἀγαθῶν εὐσέβειαν ἐργάζεται. λέγεται δέ ποτε κριοῦ μονόκερω κεφαλὴν ἐξ ἀγροῦ τῷ Περικλεῖ κομισθῆναι, καὶ Λάμπωνα μὲν τὸν μάντιν, ὡσ εἶδε τὸ κέρασ ἰσχυρὸν καὶ στερεὸν ἐκ μέσου τοῦ μετώπου πεφυκόσ, εἰπεῖν ὅτι δυεῖν οὐσῶν ἐν τῇ πόλει δυναστειῶν, τῆσ Θουκυδίδου καὶ Περικλέουσ, εἰσ ἕνα περιστήσεται τὸ κράτοσ παρ’ ᾧ γένοιτο τὸ σημεῖον·

τὸν δ’ Ἀναξαγόραν τοῦ κρανίου διακοπέντοσ ἐπιδεῖξαι τὸν ἐγκέφαλον οὐ πεπληρωκότα τὴν βάσιν, ἀλλ’ ὀξὺν ὥσπερ ὠὸν ἐκ τοῦ παντὸσ ἀγγείου συνωλισθηκότα κατὰ τὸν τόπον ἐκεῖνον ὅθεν ἡ ῥίζα τοῦ κέρατοσ εἶχε τὴν ἀρχήν. καὶ τότε μὲν θαυμασθῆναι τὸν Ἀναξαγόραν ὑπὸ τῶν παρόντων, ὀλίγῳ δ’ ὕστερον τὸν Λάμπωνα, τοῦ μὲν Θουκυδίδου καταλυθέντοσ, τῶν δὲ τοῦ δήμου πραγμάτων ὁμαλῶσ ἁπάντων ὑπὸ τῷ Περικλεῖ γενομένων.

ἐκώλυε δ’ οὐδέν, οἶμαι, καὶ τὸν φυσικὸν ἐπιτυγχάνειν καὶ τὸν μάντιν, τοῦ μὲν τὴν αἰτίαν, τοῦ δὲ τὸ τέλοσ καλῶσ ἐκλαμβάνοντοσ· ὑπέκειτο γὰρ τῷ μέν, ἐκ τίνων γέγονε καὶ πῶσ πέφυκε, θεωρῆσαι, τῷ δέ, πρὸσ τί γέγονε καὶ τί σημαίνει, προειπεῖν. οἱ δὲ τῆσ αἰτίασ τὴν εὑρ́εσιν ἀναίρεσιν εἶναι λέγοντεσ τοῦ σημείου οὐκ ἐπινοοῦσιν ἅμα τοῖσ θείοισ καὶ τὰ τεχνητὰ τῶν συμβόλων ἀθετοῦντεσ, ψόφουσ τε δίσκων καὶ φῶτα πυρσῶν καὶ γνωμόνων ἀποσκιασμούσ·

ὧν ἕκαστον αἰτίᾳ τινὶ καὶ κατασκευῇ σημεῖον εἶναί τινοσ πεποίηται. ταῦτα μὲν οὖν ἴσωσ ἑτέρασ ἐστὶ πραγματείασ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION