Plutarch, Περικλῆς, chapter 39

(플루타르코스, Περικλῆς, chapter 39)

θαυμαστὸσ οὖν ὁ ἀνὴρ οὐ μόνον τῆσ ἐπιεικείασ καὶ πρᾳότητοσ, ἣν ἐν πράγμασι πολλοῖσ καὶ μεγάλαισ ἀπεχθείαισ διετήρησεν, ἀλλὰ καὶ τοῦ φρονήματοσ, εἰ τῶν αὑτοῦ καλῶν ἡγεῖτο βέλτιστον εἶναι τὸ μήτε φθόνῳ μήτε θυμῷ χαρίσασθαι μηδὲν ἀπὸ τηλικαύτησ δυνάμεωσ, μηδὲ χρήσασθαί τινι τῶν ἐχθρῶν ὡσ ἀνηκέστῳ. καί μοι δοκεῖ τὴν μειρακιώδη καὶ σοβαρὰν ἐκείνην προσωνυμίαν ἓν τοῦτο ποιεῖν ἀνεπίφθονον καὶ πρέπουσαν, οὕτωσ εὐμενὲσ ἦθοσ καὶ βίον ἐν ἐξουσίᾳ καθαρὸν καὶ ἀμίαντον Ὀλύμπιον προσαγορεύεσθαι, καθάπερ τὸ τῶν θεῶν γένοσ ἀξιοῦμεν αἴτιον μὲν ἀγαθῶν, ἀναίτιον δὲ κακῶν πεφυκὸσ ἄρχειν καὶ βασιλεύειν τῶν ὄντων, οὐχ ὥσπερ οἱ ποιηταὶ συνταράττοντεσ ἡμᾶσ ἀμαθεστάταισ δόξαισ ἁλίσκονται τοῖσ αὑτῶν μυθεύμασι, τὸν μὲν τόπον, ἐν ᾧ τοὺσ θεοὺσ κατοικεῖν λέγουσιν, ἀσφαλὲσ ἕδοσ καὶ ἀσάλευτον καλοῦντεσ, οὐ πνεύμασιν, οὐ νέφεσι χρώμενον, ἀλλ’ αἴθρᾳ μαλακῇ καὶ φωτὶ καθαρωτάτῳ τὸν ἅπαντα χρόνον ὁμαλῶσ περιλαμπόμενον, ὡσ τοιαύτησ τινὸσ τῷ μακαρίῳ καὶ ἀθανάτῳ διαγωγῆσ μάλιστα πρεπούσησ, αὐτοὺσ δὲ τοὺσ θεοὺσ ταραχῆσ καὶ δυσμενείασ καὶ ὀργῆσ ἄλλων τε μεστοὺσ παθῶν ἀποφαίνοντεσ οὐδ’ ἀνθρώποισ νοῦν ἔχουσι προσηκόντων.

ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἴσωσ ἑτέρασ δόξει πραγματείασ εἶναι.

τοῦ δὲ Περικλέουσ ταχεῖαν αἴσθησιν καὶ σαφῆ πόθον Ἀθηναίοισ ἐνειργάζετο τὰ πράγματα.

καὶ γὰρ οἱ ζῶντοσ βαρυνόμενοι τὴν δύναμιν ὡσ ἀμαυροῦσαν αὐτούσ, εὐθὺσ ἐκ ποδῶν γενομένου πειρώμενοι ῥητόρων καὶ δημαγωγῶν ἑτέρων ἀνωμολογοῦντο μετριώτερον ἐν ὄγκῳ καὶ σεμνότερον ἐν πρᾳότητι μὴ φῦναι τρόπον· ἡ δ’ ἐπίφθονοσ ἰσχὺσ ἐκείνη, μοναρχία λεγομένη καὶ τυραννὶσ πρότερον, ἐφάνη τότε σωτήριον ἔρυμα τῆσ πολιτείασ γενομένη·

τοσαύτη φθορὰ καὶ πλῆθοσ ἐπέκειτο κακίασ τοῖσ πράγμασιν, ἣν ἐκεῖνοσ ἀσθενῆ καὶ ταπεινὴν ποιῶν ἀπέκρυπτε καὶ κατεκώλυεν ἀνήκεστον ἐν ἐξουσίᾳ γενέσθαι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION