συνέχεια
First declension Noun; Feminine
Transliteration:
Principal Part:
συνέχεια
Structure:
συνεχει
(Stem)
+
ᾱ
(Ending)
Sense
- continuity
- connexion or sequence
Declension
First declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- ἡ μὲν οὖν συνέχεια τῆσ ὀργῆσ καὶ τὸ προσκρούειν πολλάκισ ἕξιν ἐμποιεῖ πονηρὰν τῇ ψυχῇ, ἣν ὀργιλότητα καλοῦσιν, εἰσ ἀκραχολίαν καὶ πικρίαν καὶ δυσκολίαν τελευτῶσαν, ὅταν ἑλκώδησ καὶ μικρόλυποσ ὁ θυμὸσ γένηται καὶ φιλαίτιοσ ὑπὸ τῶν τυχόντων ὡσ σίδηροσ ἀσθενὴσ καὶ λεπτὸσ ἀναχαρασσόμενοσ· (Plutarch, De cohibenda ira, section 31)
- οἱ δὲ Πάρθοι διαστάντεσ ἐκ μήκουσ ἤρξαντο τοξεύειν ἅμα πανταχόθεν, οὐ τὴν ἀκριβῆ τοξείαν ἡ γὰρ συνέχεια καὶ πυκνότησ τῶν Ῥωμαίων οὐδὲ τῷ βουλομένῳ διαμαρτάνειν ἀνδρὸσ παρεῖχεν, εὐτόνουσ δὲ τὰσ πληγὰσ καὶ βιαίουσ διδόντεσ ἀπὸ τόξων κραταιῶν καὶ μεγάλων καὶ τῇ σκολιότητι τῆσ καμπῆσ ἠναγκασμένον τὸ βέλοσ ἀποστελλόντων. (Plutarch, chapter 24 5:1)
- καί μοι λέγε ταύτασ λαβών, ἵν’ εἰδῆτε, ἡ ἐμὴ συνέχεια καὶ πλάνοι καὶ ταλαιπωρίαι καὶ τὰ πολλὰ ψηφίσματα, ἃ νῦν οὗτοσ διέσυρε, τί ἀπειργάσατο. (Demosthenes, Speeches 11-20, 317:1)
- αἰτία δ’ οὐχ ἥκιστα ἡ συνέχεια τῶν χειμώνων, ἣν οὐδὲ κέραμοσ οὐδεὶσ ἐνέγκαι ἐλέγετο· (Aristides, Aelius, Orationes, 2:15)
- ὃ τοίνυν οὐδενὸσ ἧττον ἐθαυμάσθη τῶν εἰρημένων, ὅτε γὰρ ἡ συνέχεια τῶν πυρετῶν ἦν ἡμέρασ τετταράκοντα καὶ ἔτι πλείουσ, καί τινεσ καὶ τῶν λιμένων ἐπάγησαν καὶ τῆσ πρὸσ Ἐλαίᾳ θαλάττησ ὅσον ἐκ Περγάμου κατιόντι ὁ αἰγιαλὸσ ἐπέχει, τότε μοι προστάττει χιτωνίσκον ἐνδῦναι λινοῦν καὶ μηδ’ ὁτιοῦν ἄλλο, ἀλλ’ ἐν τούτῳ διακαρτερεῖν, καὶ προελθόντα ἐξ εὐνῆσ ἀπονίψασθαι ἐπὶ τῆσ κρήνησ ἔξω. (Aristides, Aelius, Orationes, 18:10)
- τῇ συνεχείᾳ τοῦ ἀκροβολισμοῦ μηδένα πελάσαι αὐτοῖσ ἄνευ πολλῶν τραυμάτων. (Arrian, chapter 15 8:1)
- ταύτησ τῆσ λέξεωσ ἡ εὐέπεια καὶ ἡ χάρισ ἐν τῇ συνεχείᾳ καὶ λειότητι γέγονε τῶν ἁρμονιῶν· (Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 2330)
- οἱ δὲ Κορνικολανοὶ πολὺν μὲν χρόνον ἀνδρείωσ ἀπομαχόμενοι πολλὰσ τοῖσ προσβαλοῦσι πληγὰσ ἔδωκαν, κάμνοντεσ δὲ τῇ συνεχείᾳ τῶν πόνων καὶ οὐδὲ τὴν αὐτὴν ἔτι γνώμην ἅπαντεσ φυλάττοντεσ ̔τοῖσ μὲν γὰρ ἐδόκει παραδιδόναι τὴν πόλιν, τοῖσ δὲ μέχρι παντὸσ ἀντέχειν’ δι’ αὐτὸ τὸ στασιάζειν μάλιστα καταπονούμενοι κατὰ κράτοσ ἑάλωσαν. (Dionysius of Halicarnassus, Antiquitates Romanae, book 3, chapter 50 8:1)