- ὁ δὲ τοιοῦτο[σ αὐτοῦ] λόγοσ, ὦ ἄνδρεσ δ[ικασ]ταί, οὐ[κ ἀπολόγημ]ά ἐστιν, ἀλλ’ ὁμολόγημα ὡσ οὐ δεῖ [με τὰ χρέα διαλ]ύειν. (Hyperides, Speeches, 20:1)
(히페레이데스, Speeches, 20:1)
- τοῦτο δ’ ἔστι τὸ ὁμολόγημα, μηδὲν μᾶλλον μηδ’ ἐπὶ πλέον μηδ’ ἧττον μηδ’ ἐπ’ ἔλαττον ἑτέραν ἑτέρασ ἁρμονίαν ἁρμονίασ εἶναι. (Plato, Euthyphro, Apology, Crito, Phaedo, 619:2)
(플라톤, Euthyphro, Apology, Crito, Phaedo, 619:2)
- εἰ δὲ καὶ οἱ θαρραλέοι ἀνδρεῖοι, οὐκ ἠρωτήθην ‐ εἰ γάρ με τότε ἤρου, εἶπον ἂν ὅτι οὐ πάντεσ ‐ τοὺσ δὲ ἀνδρείουσ ὡσ οὐ θαρραλέοι εἰσίν, τὸ ἐμὸν ὁμολόγημα οὐδαμοῦ ἐπέδειξασ ὡσ οὐκ ὀρθῶσ ὡμολόγησα. (Plato, Euthydemus, Protagoras, Gorgias, Meno, 338:3)
(플라톤, Euthydemus, Protagoras, Gorgias, Meno, 338:3)
- ἢ πῶσ λέγομεν, ὦ Πῶλε, εἴπερ τὰ πρότερον μένει ἡμῖν ὁμολογήματα; (Plato, Euthydemus, Protagoras, Gorgias, Meno, 202:1)
(플라톤, Euthydemus, Protagoras, Gorgias, Meno, 202:1)
- ταῦτα δή, οἰόμαι, ὁμολογήματα τρία μάχεται αὐτὰ αὑτοῖσ ἐν τῇ ἡμετέρᾳ ψυχῇ, ὅταν τὰ περὶ τῶν ἀστραγάλων λέγωμεν, ἢ ὅταν φῶμεν ἐμὲ τηλικόνδε ὄντα, μήτε αὐξηθέντα μήτε τοὐναντίον παθόντα, ἐν ἐνιαυτῷ σοῦ τοῦ νέου νῦν μὲν μείζω εἶναι, ὕστερον δὲ ἐλάττω, μηδὲν τοῦ ἐμοῦ ὄγκου ἀφαιρεθέντοσ ἀλλὰ σοῦ αὐξηθέντοσ. (Plato, Cratylus, Theaetetus, Sophist, Statesman, 82:3)
(플라톤, Cratylus, Theaetetus, Sophist, Statesman, 82:3)
