ἄκλητος
First/Second declension Adjective;
Transliteration:
Principal Part:
ἄκλητος
ἄκλητη
ἄκλητον
Structure:
ἀ
(Prefix)
+
κλητ
(Stem)
+
ος
(Ending)
Declension
First/Second declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- ἐσ δὲ οὕτω καλὸν χωρίον οὐκ ἂν οἰόμεθα καὶ ἀκλήτουσ αὐτὰσ ἐλθεῖν; (Lucian, De Domo, (no name) 4:7)
- τὸν δῆμον ἐκ κοινοῦ τρέφειν, ἀεί θ’ ὅπερ Ὀλυμπίασί φασι ταῖσ μυίαισ ποιεῖν, βοῦν τοῖσ ἀκλήτοισ προκατακόπτειν πανταχοῦ. (Athenaeus, The Deipnosophists, book 1, chapter 7 2:1)
- ὅτι περὶ Περικλέουσ φησὶν Ἀρχίλοχοσ ὁ Πάριοσ, ποιητὴσ ὡσ ἀκλήτου ἐπεισπαίοντοσ εἰσ τὰ συμπόσια Μυκονίων δίκην. (Athenaeus, The Deipnosophists, book 1, chapter 141)
- ὡσ ἀκλήτου ἐπεισπαίοντοσ εἰσ τὰ συμπόσια Μυκονίων δίκην· (Unknown, Elegy and Iambus, Volume II, , 272)
- εἰσ τὸν αὐτόν Ὑλοβάτασ, φιλόδενδροσ, ὀρεσσαύλου πόσισ Ἀχοῦσ, Πάν, σκοπόσ, εὐκεράου μαλοφύλαξ ἀγέλασ, Πὰν ὁ δασυκνάμων, ὁ πολύσποροσ, ὃσ μετανάστασ ἔδραμον αἰχματᾶν ἐσ δάιν Ἀσσυρίων, Μιλτιάδου στήσαντοσ ὁμάσπιδα περσοδιώκτην, ἵσταμαι, ἀκλήτου ξείνια συμμαχίησ. (Unknown, Greek Anthology, Volume V, book 16, chapter 2331)
- ὅτι τὰ ἔθνη πάντα τῆσ βασιλείασ γινώσκει, ὅτι πᾶσ ἄνθρωποσ ἢ γυνή, ὃσ εἰσελεύσεται πρὸσ τὸν βασιλέα εἰσ τὴν αὐλὴν τὴν ἐσωτέραν ἄκλητοσ, οὐκ ἔστιν αὐτῷ σωτηρία. πλὴν ᾧ ἐκτείνῃ ὁ βασιλεὺσ τὴν χρυσῆν ράβδον, οὗτοσ σωθήσεται. κἀγὼ οὐ κέκλημαι εἰσελθεῖν πρὸσ τὸν βασιλέα, εἰσὶν αὗται ἡμέραι τριάκοντα. (Septuagint, Liber Esther 4:10)
- τὸ τελευταῖον δὲ ἤδη ὑπέργηρωσ ὢν ἄκλητοσ εἰσ ἣν τύχοι παριὼν οἰκίαν ἐδείπνει καὶ ἐκάθευδε, τῶν ἐνοικούντων θεοῦ τινα ἐπιφάνειαν ἡγουμένων τὸ πρᾶγμα καί τινα ἀγαθὸν δαίμονα εἰσεληλυθέναι αὐτοῖσ εἰσ τὴν οἰκίαν. (Lucian, (no name) 63:3)
- πρῴην γοῦν ἄκλητοσ ἧκον ἐπὶ τὴν βοήθειαν. (Lucian, Abdicatus, (no name) 2:2)
- παρελθὼν οὖν ἄκλητοσ οὐκ εὐθὺσ ἰασάμην οὐ γὰρ οὕτω ποιεῖν ἔθοσ ἐστὶν ἡμῖν οὐδὲ ταῦτα ἡ τέχνη παραινεῖ, ἀλλὰ πάντων πρῶτον τοῦτο διδασκόμεθα συνορᾶν εἴτε ἰάσιμόν ἐστι τὸ νόσημα εἴτε ἀνήκεστον καὶ ὑπερβεβηκὸσ τοὺσ ὁρ́ουσ τῆσ τέχνησ. (Lucian, Abdicatus, (no name) 4:5)
- τοῦτο γὰρ μείζω οἶμαι ποιεῖν τὴν ἐμὴν εὐεργεσίαν, ὃσ οὔτε υἱὸσ ὢν τότε οὔτε ἀναγκαίαν τῆσ θεραπείασ ἔχων αἰτίαν ἀλλὰ ἐλεύθεροσ καθεστὼσ καὶ ἀλλότριοσ, τῆσ φυσικῆσ αἰτίασ ἀφειμένοσ, ὅμωσ οὐ περιεῖδον, ἀλλ’ ἐθελοντήσ, ἄκλητοσ, αὐτεπάγγελτοσ ἧκον ἐβοήθησα, προσελιπάρησα, ἰασάμην, ἀνέστησα, καὶ τὸν πατέρα ἐμαυτῷ διεφύλαξα, καὶ ὑπὲρ τῆσ ἀποκηρύξεωσ ἀπελογησάμην, καὶ τῇ εὐνοίᾳ τὴν ὀργὴν ἔπαυσα, καὶ τὸν νόμον ἔλυσα τῇ φιλοστοργίᾳ, καὶ μεγάλη εὐεργεσίασ τὴν ἐσ τὸ γένοσ ἐπάνοδον ἐπριάμην, καὶ ἐν οὕτωσ ἐπισφαλεῖ καιρῷ τὴν πρὸσ τὸν πατέρα πίστιν ἐπεδειξάμην, καὶ μετὰ τῆσ τέχνησ ἐμαυτὸν ἐσεποίησα, καὶ γνήσιοσ υἱὸσ ἐν τοῖσ δεινοῖσ ἀνεφάνην. (Lucian, Abdicatus, (no name) 16:1)