Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 9 5:

καὶ ἔστιν τοῦ αὐτοῦ ἤθουσ ἅπαντα ταῦτα, τὰ δ’ ἐναντία τοῦ ἐναντίου· ὁ γὰρ αὐτόσ ἐστιν ἐπιχαιρέκακοσ καὶ φθονερόσ· ἐφ’ ᾧ γάρ τισ λυπεῖται γιγνομένῳ καὶ ὑπάρχοντι, ἀναγκαῖον τοῦτον ἐπὶ τῇ στερήσει καὶ τῇ φθορᾷ τῇ τούτου χαίρειν· διὸ κωλυτικὰ μὲν ἐλέου πάντα ταῦτ’ ἐστί, διαφέρει δὲ διὰ τὰσ εἰρημένασ αἰτίασ, ὥστε πρὸσ τὸ μὴ ἐλεεινὰ ποιεῖν ἅπαντα ὁμοίωσ χρήσιμα.