Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 1

(아리스토텔레스, 수사학, Book 2, chapter 1)

ἐκ τίνων μὲν οὖν δεῖ καὶ προτρέπειν καὶ ἀποτρέπειν, καὶ ἐπαινεῖν καὶ ψέγειν, καὶ κατηγορεῖν καὶ ἀπολογεῖσθαι, καὶ ποῖαι δόξαι καὶ προτάσεισ χρήσιμοι πρὸσ τὰσ τούτων πίστεισ, ταῦτ’ ἐστίν· περὶ γὰρ τούτων καὶ ἐκ τούτων τὰ ἐνθυμήματα, ὡσ περὶ ἕκαστον εἰπεῖν ἰδίᾳ τὸ γένοσ τῶν λόγων. ἐπεὶ δὲ ἕνεκα κρίσεώσ ἐστιν ἡ ῥητορική καὶ γὰρ τὰσ συμβουλὰσ κρίνουσι καὶ ἡ δίκη κρίσισ ἐστίν, ἀνάγκη μὴ μόνον πρὸσ τὸν λόγον ὁρᾶν, ὅπωσ ἀποδεικτικὸσ ἔσται καὶ πιστόσ, ἀλλὰ καὶ αὑτὸν ποιόν τινα καὶ τὸν κριτὴν κατασκευάζειν·

πολὺ γὰρ διαφέρει πρὸσ πίστιν, μάλιστα μὲν ἐν ταῖσ συμβουλαῖσ, εἶτα καὶ ἐν ταῖσ δίκαισ, τό τε ποιόν τινα φαίνεσθαι τὸν λέγοντα καὶ τὸ πρὸσ αὑτοὺσ ὑπολαμβάνειν πωσ διακεῖσθαι αὐτόν, πρὸσ δὲ τούτοισ ἐὰν καὶ αὐτοὶ διακείμενοί πωσ τυγχάνωσιν.

τὸ μὲν οὖν ποιόν τινα φαίνεσθαι τὸν λέγοντα χρησιμώτερον εἰσ τὰσ συμβουλάσ ἐστιν, τὸ δὲ διακεῖσθαί πωσ τὸν ἀκροατὴν εἰσ τὰσ δίκασ·

οὐ γὰρ ταὐτὰ φαίνεται φιλοῦσι καὶ μισοῦσιν, οὐδ’ ὀργιζομένοισ καὶ πράωσ ἔχουσιν, ἀλλ’ ἢ τὸ παράπαν ἕτερα ἢ κατὰ μέγεθοσ ἕτερα· τῷ μὲν γὰρ φιλοῦντι περὶ οὗ ποιεῖται τὴν κρίσιν ἢ οὐκ ἀδικεῖν ἢ μικρὰ δοκεῖ ἀδικεῖν, τῷ δὲ μισοῦντι τοὐναντίον· καὶ τῷ μὲν ἐπιθυμοῦντι καὶ εὐέλπιδι ὄντι, ἐὰν ᾖ τὸ ἐσόμενον ἡδύ, καὶ ἔσεσθαι καὶ ἀγαθὸν ἔσεσθαι φαίνεται, τῷ δ’ ἀπαθεῖ <ἢ> καὶ δυσχεραίνοντι τοὐναντίον. τοῦ μὲν οὖν αὐτοὺσ εἶναι πιστοὺσ τοὺσ λέγοντασ τρία ἐστὶ τὰ αἴτια·

τοσαῦτα γάρ ἐστι δι’ ἃ πιστεύομεν ἔξω τῶν ἀποδείξεων. ἔστι δὲ ταῦτα φρόνησισ καὶ ἀρετὴ καὶ εὔνοια· διαψεύδονται γὰρ περὶ ὧν λέγουσιν ἢ συμβουλεύουσιν ἢ δι’ ἅπαντα ταῦτα ἢ διὰ τούτων τι· ἢ γὰρ δι’ ἀφροσύνην οὐκ ὀρθῶσ δοξάζουσιν, ἢ δοξάζοντεσ ὀρθῶσ διὰ μοχθηρίαν οὐ τὰ δοκοῦντα λέγουσιν, ἢ φρόνιμοι μὲν καὶ ἐπιεικεῖσ εἰσιν ἀλλ’ οὐκ εὖνοι, διόπερ ἐνδέχεται μὴ τὰ βέλτιστα συμβουλεύειν γιγνώσκοντασ, καὶ παρὰ ταῦτα οὐδέν.

ἀνάγκη ἄρα τὸν ἅπαντα δοκοῦντα ταῦτ’ ἔχειν εἶναι τοῖσ ἀκροωμένοισ πιστόν. ὅθεν μὲν οὖν φρόνιμοι καὶ σπουδαῖοι φανεῖεν ἄν, ἐκ τῶν περὶ τὰσ ἀρετὰσ διῃρημένων ληπτέον·

ἐκ γὰρ τῶν αὐτῶν κἂν ἕτερόν τισ κἂν ἑαυτὸν κατασκευάσειε τοιοῦτον· περὶ δ’ εὐνοίασ καὶ φιλίασ ἐν τοῖσ περὶ τὰ πάθη λεκτέον. ἔστι δὲ τὰ πάθη δι’ ὅσα μεταβάλλοντεσ διαφέρουσι πρὸσ τὰσ κρίσεισ οἷσ ἕπεται λύπη καὶ ἡδονή, οἱο͂ν ὀργὴ ἔλεοσ φόβοσ καὶ ὅσα ἄλλα τοιαῦτα, καὶ τὰ τούτοισ ἐναντία.

δεῖ δὲ διαιρεῖν περὶ ἕκαστον εἰσ τρία, λέγω δ’ οἱο͂ν περὶ ὀργῆσ πῶσ τε διακείμενοι ὀργίλοι εἰσί, καὶ τίσιν εἰώθασιν ὀργίζεσθαι, καὶ ἐπὶ ποίοισ·

εἰ γὰρ τὸ μὲν ἓν ἢ τὰ δύο ἔχοιμεν τούτων, ἅπαντα δὲ μή, ἀδύνατον ἂν εἰή τὴν ὀργὴν ἐμποιεῖν· ὁμοίωσ δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων. ὥσπερ οὖν καὶ ἐπὶ τῶν προειρημένων διεγράψαμεν τὰσ προτάσεισ, οὕτω καὶ περὶ τούτων ποιήσωμεν καὶ διέλωμεν τὸν εἰρημένον τρόπον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION