Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 25

(아리스토텔레스, 수사학, Book 2, chapter 25)

καὶ περὶ μὲν ἐνθυμημάτων, καὶ τῶν ὄντων καὶ τῶν φαινομένων, εἴρηται, περὶ δὲ λύσεωσ ἐχόμενόν ἐστιν τῶν εἰρημένων εἰπεῖν. ἔστιν δὲ λύειν ἢ ἀντισυλλογισάμενον ἢ ἔνστασιν ἐνεγκόντα. τὸ μὲν οὖν ἀντισυλλογίζεσθαι δῆλον ὅτι ἐκ τῶν αὐτῶν τόπων ἐνδέχεται ποιεῖν·

οἱ μὲν γὰρ συλλογισμοὶ ἐκ τῶν ἐνδόξων, δοκοῦντα δὲ πολλὰ ἐναντία ἀλλήλοισ ἐστίν· αἱ δ’ ἐνστάσεισ φέρονται καθάπερ καὶ ἐν τοῖσ Τοπικοῖσ, τετραχῶσ·

ἢ γὰρ ἐξ ἑαυτοῦ ἢ ἐκ τοῦ ὁμοίου ἢ ἐκ τοῦ ἐναντίου ἢ ἐκ τῶν κεκριμένων. λέγω δὲ ἀφ’ ἑαυτοῦ μέν, οἱο͂ν εἰ περὶ ἔρωτοσ εἰή τὸ ἐνθύμημα ὡσ σπουδαῖοσ, ἡ ἔνστασισ διχῶσ·

ἢ γὰρ καθόλου εἰπόντα ὅτι πᾶσα ἔνδεια πονηρόν, ἢ κατὰ μέροσ ὅτι οὐκ ἂν ἐλέγετο Καύνιοσ ἔρωσ, εἰ μὴ ἦσαν καὶ πονηροὶ ἔρωτεσ. ἀπὸ δὲ τοῦ ἐναντίου ἔνστασισ φέρεται, οἱο͂ν, εἰ τὸ ἐνθύμημα ἦν ὅτι ὁ ἀγαθὸσ ἀνὴρ πάντασ τοὺσ φίλουσ εὖ ποιεῖ, <ὅτι> ἀλλ’ οὐδ’ ὁ μοχθηρὸσ κακῶσ.

ἀπὸ δὲ τοῦ ὁμοίου, οἱο͂ν, εἰ ἦν τὸ ἐνθύμημα ὅτι οἱ κακῶσ πεπονθότεσ ἀεὶ μισοῦσιν, ὅτι ἀλλ’ οὐδ’ οἱ εὖ πεπονθότεσ ἀεὶ φιλοῦσιν.

αἱ δὲ κρίσεισ αἱ ἀπὸ τῶν γνωρίμων ἀνδρῶν, οἱο͂ν εἴ τισ ἐνθύμημα εἶπεν ὅτι τοῖσ μεθύουσι δεῖ συγγνώμην ἔχειν, ἀγνοοῦντεσ γὰρ ἁμαρτάνουσιν, ἔνστασισ ὅτι οὔκουν ὁ Πιττακὸσ αἰνετόσ·

οὐ γὰρ ἂν μείζουσ ζημίασ ἐνομοθέτησεν ἐάν τισ μεθύων ἁμαρτάνῃ. ἐπεὶ δὲ τὰ ἐνθυμήματα λέγεται ἐκ τεττάρων, τὰ δὲ τέτταρα ταῦτ’ ἐστίν, εἰκὸσ παράδειγμα τεκμήριον σημεῖον, ἔστι δὲ τὰ μὲν ἐκ τῶν ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ ἢ ὄντων ἢ δοκούντων συνηγμένα ἐνθυμήματα ἐκ τῶν εἰκότων, τὰ δὲ δι’ ἐπαγωγῆσ ἐκ τοῦ ὁμοίου, ἢ ἑνὸσ ἢ πλειόνων, ὅταν λαβὼν τὸ καθόλου εἶτα συλλογίσηται τὰ κατὰ μέροσ, διὰ παραδείγματοσ, τὰ δὲ διὰ ἀναγκαίου καὶ <ἀεὶ> ὄντοσ διὰ τεκμηρίου, τὰ δὲ διὰ τοῦ καθόλου ἢ τοῦ ἐν μέρει ὄντοσ, ἐάν τε ὂν ἐάν τε μή, διὰ σημείων, τὸ δὲ εἰκὸσ οὐ τὸ ἀεὶ ἀλλὰ τὸ ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ, φανερὸν ὅτι τὰ τοιαῦτα μὲν τῶν ἐνθυμημάτων ἀεὶ ἔστι λύειν φέροντα ἔνστασιν, ἡ δὲ λύσισ φαινομένη ἀλλ’ οὐκ ἀληθὴσ ἀεί·

οὐ γὰρ ὅτι οὐκ εἰκόσ λύει ὁ ἐνιστάμενοσ, ἀλλ’ ὅτι οὐκ ἀναγκαῖον·

διὸ καὶ ἀεὶ ἔστι πλεονεκτεῖν ἀπολογούμενον μᾶλλον ἢ κατηγοροῦντα διὰ τοῦτον τὸν παραλογισμόν·

ἐπεὶ γὰρ ὁ μὲν κατηγορῶν διὰ εἰκότων ἀποδείκνυσιν, ἔστι δὲ οὐ ταὐτὸ λῦσαι ἢ ὅτι οὐκ εἰκὸσ ἢ ὅτι οὐκ ἀναγκαῖον, ἀεὶ δ’ ἔχει ἔνστασιν τὸ ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ οὐ γὰρ ἂν ᾖ ἅμ’ ἀεὶ εἰκόσ, ἀεὶ καὶ ἀναγκαῖον, ὁ δὲ κριτὴσ οἰέται, ἂν οὕτω λυθῇ, ἢ οὐκ εἰκὸσ εἶναι ἢ οὐχ αὑτῷ κριτέον, παραλογιζόμενοσ, ὥσπερ ἐλέγομεν οὐ γὰρ ἐκ τῶν ἀναγκαίων δεῖ αὐτὸν μόνον κρίνειν, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν εἰκότων· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ γνώμῃ τῇ ἀρίστῃ κρίνειν, οὔκουν ἱκανὸν ἂν λύσῃ ὅτι οὐκ ἀναγκαῖον, ἀλλὰ δεῖ λύειν ὅτι οὐκ εἰκόσ. τοῦτο δὲ συμβήσεται ἐὰν ᾖ ἡ ἔνστασισ μᾶλλον ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ.

ἐνδέχεται δὲ εἶναι τοιαύτην διχῶσ, ἢ τῷ χρόνῳ ἢ τοῖσ πράγμασιν, κυριώτατα δὲ εἰ ἀμφοῖν· εἰ γὰρ τὰ <πλείω καὶ> πλεονάκισ οὕτωσ, τοῦτ’ ἐστὶν εἰκὸσ μᾶλλον. λύεται δὲ καὶ τὰ σημεῖα καὶ τὰ διὰ σημείου ἐνθυμήματα εἰρημένα, κἂν ᾖ ὑπάρχοντα, ὥσπερ ἐλέχθη ἐν τοῖσ πρώτοισ·

ὅτι γὰρ ἀσυλλόγιστόν ἐστιν πᾶν σημεῖον, δῆλον ἡμῖν ἐκ τῶν Ἀναλυτικῶν. πρὸσ δὲ τὰ παραδειγματώδη ἡ αὐτὴ λύσισ καὶ τὰ εἰκότα·

ἐάν τε γὰρ ἔχωμεν <ἕν> τι οὐχ οὕτω, λέλυται, ὅτι οὐκ ἀναγκαῖον, εἰ καὶ τὰ πλείω ἢ πλεονάκισ ἄλλωσ, ἐάν τε καὶ τὰ πλείω καὶ τὰ πλεονάκισ οὕτω, μαχετέον ἢ ὅτι τὸ παρὸν οὐχ ὅμοιον ἢ οὐχ ὁμοίωσ, ἢ διαφοράν γέ τινα ἔχει. τὰ δὲ τεκμήρια καὶ τεκμηριώδη ἐνθυμήματα κατὰ μὲν τὸ ἀσυλλόγιστον οὐκ ἔσται λῦσαι δῆλον δὲ καὶ τοῦθ’ ἡμῖν ἐκ τῶν Ἀναλυτικῶν, λείπεται δ’ ὡσ οὐχ ὑπάρχει τὸ λεγόμενον δεικνύναι.

εἰ δὲ φανερὸν καὶ ὅτι ὑπάρχει καὶ ὅτι τεκμήριον, ἄλυτον ἤδη γίγνεται τοῦτο· πάντα γὰρ γίγνεται ἀπόδειξισ ἤδη φανερά.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION