Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 13

(아리스토텔레스, 수사학, Book 2, chapter 13)

τὸ μὲν οὖν τῶν νέων τοιοῦτόν ἐστιν ἦθοσ, οἱ δὲ πρεσβύτεροι καὶ παρηκμακότεσ σχεδὸν ἐκ τῶν ἐναντίων τούτοισ τὰ πλεῖστα ἔχουσιν ἤθη· διὰ γὰρ τὸ πολλὰ ἔτη βεβιωκέναι καὶ πλείω ἐξηπατῆσθαι καὶ ἐξημαρτηκέναι, καὶ τὰ πλείω φαῦλα εἶναι τῶν πραγμάτων, οὔτε διαβεβαιοῦνται οὐδέν, ἧττόν τε ἄγανται πάντα ἢ δεῖ. καὶ οἰόνται, ἴσασι δ’ οὐδέν, καὶ ἀμφιδοξοῦντεσ προστιθέασιν ἀεὶ τὸ ἴσωσ καὶ τάχα, καὶ πάντα λέγουσιν οὕτωσ, παγίωσ δ’ οὐδέν.

καὶ κακοήθεισ εἰσίν·

ἔστι γὰρ κακοήθεια τὸ ἐπὶ τὸ χεῖρον ὑπολαμβάνειν πάντα. ἔτι δὲ καχύποπτοί εἰσι διὰ τὴν ἀπιστίαν, ἄπιστοι δὲ δι’ ἐμπειρίαν. καὶ οὔτε φιλοῦσιν σφόδρα οὔτε μισοῦσι διὰ ταῦτα, ἀλλὰ κατὰ τὴν Βίαντοσ ὑποθήκην καὶ φιλοῦσιν ὡσ μισήσοντεσ καὶ μισοῦσιν ὡσ φιλήσοντεσ.

καὶ μικρόψυχοι διὰ τὸ τεταπεινῶσθαι ὑπὸ τοῦ βίου·

οὐδενὸσ γὰρ μεγάλου οὐδὲ περιττοῦ ἀλλὰ τῶν πρὸσ τὸν βίον ἐπιθυμοῦσι. καὶ ἀνελεύθεροι·

ἓν γάρ τι τῶν ἀναγκαίων ἡ οὐσία, ἅμα δὲ καὶ διὰ τὴν ἐμπειρίαν ἴσασιν ὡσ χαλεπὸν τὸ κτήσασθαι καὶ ῥᾴδιον τὸ ἀποβαλεῖν. καὶ δειλοὶ καὶ πάντα προφοβητικοί·

ἐναντίωσ γὰρ διάκεινται τοῖσ νέοισ· κατεψυγμένοι γάρ εἰσιν, οἱ δὲ θερμοί, ὥστε προωδοπεποίηκε τὸ γῆρασ τῇ δειλίᾳ· καὶ γὰρ ὁ φόβοσ κατάψυξίσ τίσ ἐστιν. καὶ φιλόζωοι, καὶ μᾶλλον ἐπὶ τῇ τελευταίᾳ ἡμέρᾳ διὰ τὸ τοῦ ἀπόντοσ εἶναι τὴν ἐπιθυμίαν, καὶ οὗ ἐνδεεῖσ, τούτου μάλιστα ἐπιθυμεῖν.

καὶ φίλαυτοι μᾶλλον ἢ δεῖ·

μικροψυχία γάρ τισ καὶ αὕτη. καὶ πρὸσ τὸ συμφέρον ζῶσιν, ἀλλ’ οὐ πρὸσ τὸ καλόν, μᾶλλον ἢ δεῖ, διὰ τὸ φίλαυτοι εἶναι· τὸ μὲν γὰρ συμφέρον αὐτῷ ἀγαθόν ἐστι, τὸ δὲ καλὸν ἁπλῶσ. καὶ ἀναίσχυντοι μᾶλλον ἢ αἰσχυντηλοί·

διὰ γὰρ τὸ μὴ φροντίζειν ὁμοίωσ τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ συμφέροντοσ ὀλιγωροῦσι τοῦ δοκεῖν. καὶ δυσέλπιδεσ διὰ τὴν ἐμπειρίαν τὰ γὰρ πλείω τῶν γιγνομένων φαῦλά ἐστιν·

ἀποβαίνει γὰρ τὰ πολλὰ ἐπὶ τὸ χεῖρον, καὶ ἔτι διὰ τὴν δειλίαν. καὶ ζῶσι τῇ μνήμῃ μᾶλλον ἢ τῇ ἐλπίδι·

τοῦ γὰρ βίου τὸ μὲν λοιπὸν ὀλίγον τὸ δὲ παρεληλυθὸσ πολύ, ἔστι δὲ ἡ μὲν ἐλπὶσ τοῦ μέλλοντοσ ἡ δὲ μνήμη τῶν παροιχομένων· ὅπερ αἴτιον καὶ τῆσ ἀδολεσχίασ αὐτοῖσ· διατελοῦσι γὰρ τὰ γενόμενα λέγοντεσ· ἀναμιμνησκόμενοι γὰρ ἥδονται. καὶ οἱ θυμοὶ ὀξεῖσ μὲν ἀσθενεῖσ δέ εἰσιν, καὶ αἱ ἐπιθυμίαι αἱ μὲν ἐκλελοίπασιν αἱ δὲ ἀσθενεῖσ εἰσιν, ὥστε οὔτ’ ἐπιθυμητικοὶ οὔτε πρακτικοὶ κατὰ τὰσ ἐπιθυμίασ, ἀλλὰ κατὰ τὸ κέρδοσ·

διὸ σωφρονικοὶ φαίνονται οἱ τηλικοῦτοι· αἵ τε γὰρ ἐπιθυμίαι ἀνείκασι καὶ δουλεύουσι τῷ κέρδει. καὶ μᾶλλον ζῶσι κατὰ λογισμὸν ἢ κατὰ τὸ ἦθοσ·

ὁ μὲν γὰρ λογισμὸσ τοῦ συμφέροντοσ τὸ δ’ ἦθοσ τῆσ ἀρετῆσ ἐστιν. καὶ τἀδικήματα ἀδικοῦσιν εἰσ κακουργίαν, οὐκ εἰσ ὕβριν. ἐλεητικοὶ δὲ καὶ οἱ γέροντέσ εἰσιν, ἀλλ’ οὐ διὰ ταὐτὰ τοῖσ νέοισ·

οἱ μὲν γὰρ διὰ φιλανθρωπίαν, οἱ δὲ δι’ ἀσθένειαν· πάντα γὰρ οἰόνται ἐγγὺσ εἶναι αὑτοῖσ παθεῖν, τοῦτο δ’ ἦν ἐλεητικόν· ὅθεν ὀδυρτικοί εἰσι, καὶ οὐκ εὐτράπελοι οὐδὲ φιλογέλοιοι· ἐναντίον γὰρ τὸ ὀδυρτικὸν τῷ φιλογέλωτι. τῶν μὲν οὖν νέων καὶ τῶν πρεσβυτέρων τὰ ἤθη τοιαῦτα, ὥστ’ ἐπεὶ ἀποδέχονται πάντεσ τοὺσ τῷ σφετέρῳ ἤθει λεγομένουσ λόγουσ καὶ τοὺσ ὁμοίουσ, οὐκ ἄδηλον πῶσ χρώμενοι τοῖσ λόγοισ τοιοῦτοι φανοῦνται καὶ αὐτοὶ καὶ οἱ λόγοι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION