Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 4 31:

(아리스토텔레스, 수사학, Book 2, chapter 4 31:)

ὀργὴ μὲν οὖν ἐστιν ἐκ τῶν πρὸσ αὑτόν, ἔχθρα δὲ καὶ ἄνευ τοῦ πρὸσ αὑτόν· ἂν γὰρ ὑπολαμβάνωμεν εἶναι τοιόνδε, μισοῦμεν. καὶ ἡ μὲν ὀργὴ ἀεὶ περὶ τὰ καθ’ ἕκαστα, οἱο͂ν Καλλίᾳ ἢ Σωκράτει, τὸ δὲ μῖσοσ καὶ πρὸσ τὰ γένη· τὸν γὰρ κλέπτην μισεῖ καὶ τὸν συκοφάντην ἅπασ. καὶ τὸ μὲν ἰατὸν χρόνῳ, τὸ δ’ ἀνίατον. καὶ τὸ μὲν λύπησ ἔφεσισ, τὸ δὲ κακοῦ· αἴσθεσθαι γὰρ βούλεται ὁ ὀργιζόμενοσ, τῷ δ’ οὐδὲν διαφέρει. ἔστι δὲ τὰ μὲν λυπηρὰ αἰσθητὰ πάντα, τὰ δὲ μάλιστα κακὰ ἥκιστα αἰσθητά, ἀδικία καὶ ἀφροσύνη· οὐδὲν γὰρ λυπεῖ ἡ παρουσία τῆσ κακίασ. καὶ τὸ μὲν μετὰ λύπησ, τὸ δ’ οὐ μετὰ λύπησ· ὁ μὲν γὰρ ὀργιζόμενοσ λυπεῖται, ὁ δὲ μισῶν οὔ. καὶ ὁ μὲν πολλῶν ἂν γενομένων ἐλεήσειεν, ὁ δ’ οὐδενόσ· ὁ μὲν γὰρ ἀντιπαθεῖν βούλεται ᾧ ὀργίζεται, ὁ δὲ μὴ εἶναι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION