Plutarch, Νικίας, chapter 4

(플루타르코스, Νικίας, chapter 4)

ὥσ φησι Θουκυδίδησ. ἐν δέ τινι τῶν Πασιφῶντοσ διαλόγων γέγραπται ὅτι καθ’ ἡμέραν ἔθυε τοῖσ θεοῖσ, καὶ μάντιν ἔχων ἐπὶ τῆσ οἰκίασ προσεποιεῖτο μὲν ἀεὶ σκέπτεσθαι περὶ τῶν δημοσίων, τὰ δὲ πλεῖστα περὶ τῶν ἰδίων καὶ μάλιστα περὶ τῶν ἀργυρείων μετάλλων·

ἐκέκτητο γὰρ ἐν τῇ Λαυρεωτικῇ πολλά, μεγάλα μὲν εἰσ πρόσοδον, οὐκ ἀκινδύνουσ δὲ τὰσ ἐργασίασ ἔχοντα· καὶ πλῆθοσ ἀνδραπόδων ἔτρεφεν αὐτόθι, καὶ τῆσ οὐσίασ ἐν ἀργυρίῳ τὸ πλεῖστον εἶχεν. ὅθεν οὐκ ὀλίγοι περὶ αὐτὸν ἦσαν αἰτοῦντεσ καὶ λαμβάνοντεσ.

ἐδίδου γὰρ οὐχ ἧττον τοῖσ κακῶσ ποιεῖν δυναμένοισ ἢ τοῖσ εὖ πάσχειν ἀξίοισ, καὶ ὅλωσ πρόσοδοσ ἦν αὐτοῦ τοῖσ τε πονηροῖσ ἡ δειλία καὶ τοῖσ χρηστοῖσ ἡ φιλανθρωπία. λαβεῖν δὲ περὶ τούτων μαρτυρίαν καὶ παρὰ τῶν κωμικῶν ἔστι. Τηλεκλείδησ μὲν γὰρ εἴσ τινα τῶν συκοφαντῶν ταυτὶ πεποίηκε·

Χαρικλέησ μὲν οὖν ἔδωκε μνᾶν, ἵν’ αὐτὸν μὴ λέγῃ ὡσ ἔφυ τῇ μητρὶ πάδων πρῶτοσ ἐκ βαλλαντίου· τέσσαρασ δὲ μνᾶσ ἔδωκε Νικίασ Νικηράτου· ὧν δ’ ἕκατι τοῦτ’ ἔδωκε, καίπερ εὖ εἰδὼσ ἐγὼ οὐκ ἐρῶ, φίλοσ γὰρ ἁνήρ, σωφρονεῖν δέ μοι δοκεῖ. ὁ δ’ ὑπ’ Εὐπόλιδοσ κωμῳδούμενοσ ἐν τῷ Μαρικᾷ παράγων τινὰ τῶν ἀπραγμόνων καὶ πενήτων λέγει·

πόσου χρόνου γὰρ συγγεγένησαι Νικίᾳ; οὐδ’ εἶδον, εἰ μὴ ἔναγχοσ ἑστῶτ’ ἐν ἀγορᾷ. ἁνὴρ ὁμολογεῖ Νικίαν ἑορακέναι. καίτοι τί μαθὼν ἂν εἶδεν, εἰ μὴ προὐδίδου; ἠκούσατ’, ὦ ξυνήλικεσ, ἐπ’ αὐτοφώρῳ Νικίαν εἰλημμένον. ὑμεῖσ γάρ, ὦ φρενοβλαβεῖσ, λάβοιτ’ ἂν ἄνδρ’ ἄριστον ἐν κακῷ τινι; ὁ δ’ Ἀριστοφάνουσ Κλέων ἀπειλῶν λέγει·

λαρυγγιῶ τοὺσ ῥήτορασ καὶ Νικίαν ταράξω. ὑποδηλοῖ δὲ καὶ Φρύνιχοσ τὸ ἀθαρσὲσ αὐτοῦ καὶ καταπεπληγμένον ἐν τούτοισ· ἦν γὰρ πολίτησ ἀγαθόσ, ὡσ εὖ οἶδ’ ἐγώ, κοὐχ ὑποταγεὶσ ἐβάδιζεν, ὥσπερ Νικίασ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION