Plutarch, Νικίας, chapter 11

(플루타르코스, Νικίας, chapter 11)

ἀκμαζούσησ δὲ τῆσ πρὸσ τὸν Νικίαν τοῦ Ἀλκιβιάδου διαφορᾶσ, καὶ γιγνομένησ ὀστρακοφορίασ, ἣν εἰώθει διὰ χρόνου τινὸσ ὁ δῆμοσ ποιεῖσθαι, ἕνα τῶν ὑπόπτων ἢ διὰ δόξαν ἄλλωσ ἢ πλοῦτον ἐπιφθόνων ἀνδρῶν τῷ ὀστράκῳ μεθιστὰσ εἰσ δέκα ἔτη, πολὺσ θόρυβοσ ἀμφοτέρουσ περιί̈στατο καὶ κίνδυνοσ, ὡσ θατέρου πάντωσ ὑποπεσουμένου τῷ ἐξοστρακισμῷ. τοῦ μὲν γὰρ Ἀλκιβιάδου καὶ τὸν βίον ἐβδελύττοντο καὶ τὸ θράσοσ ὠρρώδουν, ὡσ μᾶλλον ἐν τοῖσ περὶ ἐκείνου γραφομένοισ δηλοῦται, τὸν δὲ Νικίαν ὅ τε πλοῦτοσ ἐπίφθονον ἐποίει καὶ μάλιστα τῆσ διαίτησ τὸ μὴ φιλάνθρωπον μηδὲ δημοτικόν, ἀλλ’ ἄμικτον καὶ ὀλιγαρχικὸν ἀλλόκοτον ἐδόκει, πολλὰ δ’ ἤδη ταῖσ ἐπιθυμίαισ αὐτῶν ἀντιτείνων, παρὰ γνώμην βιαζόμενοσ πρὸσ τὸ συμφέρον, ἐπαχθὴσ ἦν.

ὡσ δ’ ἁπλῶσ εἰπεῖν, νέων ἦν καὶ πολεμοποιῶν ἅμιλλα πρὸσ εἰρηνοποιοὺσ καὶ πρεσβυτέρουσ, τῶν μὲν εἰσ τοῦτον, τῶν δ’ εἰσ ἐκεῖνον τὸ ὄστρακον τρεπόντων. ἐν δὲ διχοστασίῃ καὶ ὁ πάγκακοσ ἔμμορε τιμῆσ·

ὥσ που καὶ τότε διαστὰσ ὁ δῆμοσ δίχα χώραν ἔδωκε τοῖσ ἰταμωτάτοισ καὶ πανουργοτάτοισ, ὧν ἦν καὶ Ὑπέρβολοσ ὁ Περιθοίδησ, ἄνθρωποσ ἀπ’ οὐδεμιᾶσ τολμῶν δυνάμεωσ, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ τολμᾶν εἰσ δύναμιν προελθών, καὶ γενόμενοσ δι’ ἣν εἶχεν ἐν τῇ πόλει δόξαν ἀδοξία τῆσ πόλεωσ. οὗτοσ ἐν τῷ τότε χρόνῳ τοῦ μὲν ὀστράκου πόρρω τιθέμενοσ ἑαυτόν, ἅτε δὴ τῷ κύφωνι μᾶλλον προσήκων, ἐλπίζων δὲ θατέρου τῶν ἀνδρῶν ἐκπεσόντοσ αὐτὸσ ἀντίπαλοσ τῷ λειπομένῳ γενέσθαι, καταφανὴσ ἦν ἡδόμενόσ τε τῇ διαφορᾷ καὶ παροξύνων τὸν δῆμον ἐπ’ ἀμφοτέρουσ.

συνιδόντεσ οὖν τὴν μοχθηρίαν οἱ περὶ τὸν Νικίαν καὶ τὸν Ἀλκιβιάδην, καὶ λόγον δόντεσ ἀλλήλοισ κρύφα, καὶ τὰσ στάσεισ συναγαγόντεσ εἰσ ἓν ἀμφοτέρασ καὶ ἀναμίξαντεσ, ἐκράτησαν ὥστε μηδέτερον αὐτῶν, ἀλλὰ τὸν Ὑπέρβολον ἐξοστρακισθῆναι. καὶ παραυτίκα μὲν ἡδονὴν τοῦτο καὶ γέλωτα τῷ δήμῳ παρέσχεν, ὕστερον δὲ ἠγανάκτουν ὡσ καθυβρισμένον τὸ πρᾶγμα τοῦτο πρὸσ ἄνθρωπον ἀνάξιον γεγονέναι νομίζοντεσ, εἶναι γάρ τι καὶ κολάσεωσ ἀξίωμα, μᾶλλον δὲ κόλασιν τὸν ἐξοστρακισμὸν ἡγούμενοι Θουκυδίδῃ καὶ Ἀριστείδῃ καὶ τοῖσ ὁμοίοισ, Ὑπερβόλῳ δὲ τιμὴν καὶ προσποίησιν ἀλαζονείασ, εἰ διὰ μοχθηρίαν ἔπαθε ταὐτὰ τοῖσ ἀρίστοισ, ὥσ που καὶ Πλάτων ὁ κωμικὸσ εἴρηκε περὶ αὐτοῦ·

καίτοι πέπραχε τῶν προτέρων μὲν ἄξια, αὑτοῦ δὲ καὶ τῶν στιγμάτων ἀνάξια·

οὐ γὰρ τοιούτων εἵνεκ’ ὄστραχ’ εὑρέθη. καὶ τὸ πέρασ οὐδεὶσ ἔτι τὸ παράπαν ἐξωστρακίσθη μετὰ Ὑπέρβολον, ἀλλ’ ἔσχατοσ ἐκεῖνοσ, πρῶτοσ δ’ Ἵππαρχοσ ὁ Χολαργεὺσ συγγενήσ τισ ὢν τοῦ τυράννου. ἄκριτον δ’ ἡ τύχη πρᾶγμα καὶ ἄληπτον λογισμῷ.

Νικίασ γάρ, εἰ τὸν περὶ ὀστράκου κίνδυνον ἀνέρριψε πρὸσ Ἀλκιβιάδην, ἢ κρατήσασ ἂν ἀσφαλῶσ ᾤκει τὴν πόλιν ἐκεῖνον ἐξελάσασ, ἢ κρατηθεὶσ αὐτὸσ ἐξῄει πρὸ τῶν ἐσχάτων ἀτυχιῶν, τὸ δοκεῖν ἄριστοσ εἶναι στρατηγὸσ διαφυλάξασ. οὐκ ἀγνοῶ δ’ ὅτι Θεόφραστοσ ἐξοστρακισθῆναί φησι τὸν Ὑπέρβολον Φαίακοσ, οὐ Νικίου, πρὸσ Ἀλκιβιάδην ἐρίσαντοσ. ἀλλ’ οἱ πλείονεσ οὕτω γεγράφασιν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION