Plutarch, Νικίας, chapter 5

(플루타르코스, Νικίας, chapter 5)

οὕτω δὴ διακείμενοσ εὐλαβῶσ πρὸσ τοὺσ συκοφάντασ οὔτε συνεδείπνει τινὶ τῶν πολιτῶν οὔτε κοινολογίαισ οὔτε συνδιημερεύσεσιν ἐνέβαλλεν ἑαυτόν, οὐδ’ ὅλωσ ἐσχόλαζε ταῖσ τοιαύταισ διατριβαῖσ, ἀλλ’ ἄρχων μὲν ἐν τῷ στρατηγίῳ διετέλει μέχρι νυκτόσ, ἐκ δὲ βουλῆσ ὕστατοσ ἀπῄει πρῶτοσ ἀφικνούμενοσ. εἰ δὲ μηδὲν ἐν κοινῷ πράττειν ἔχοι, δυσπρόσοδοσ ἦν καὶ δυσέντευκτοσ οἰκουρῶν καὶ κατακεκλεισμένοσ. οἱ δὲ φίλοι τοῖσ ἐπὶ ταῖσ θύραισ φοιτῶσιν ἐνετύγχανον, καὶ παρῃτοῦντο συγγνώμην ἔχειν, ὡσ καὶ τότε Νικίου πρὸσ δημοσίασ χρείασ τινὰσ καὶ ἀσχολίασ ὄντοσ.

καὶ ὁ μάλιστα ταῦτα συντραγῳδῶν καὶ συμπεριτιθεὶσ ὄγκον αὐτῷ καὶ δόξαν Ιἕρων ἦν, ἀνὴρ τεθραμμένοσ ἐπὶ τῆσ οἰκίασ τοῦ Νικίου, περί τε γράμματα καὶ μουσικὴν ἐξησκημένοσ ὑπ’ αὐτοῦ, προσποιούμενοσ δ’ υἱὸσ εἶναι Διονυσίου τοῦ Χαλκοῦ προσαγορευθέντοσ, οὗ καὶ ποιήματα σώζεται, καὶ τῆσ εἰσ Ἰταλίαν ἀποικίασ ἡγεμὼν γενόμενοσ ἔκτισε Θουρίουσ. οὗτοσ οὖν ὁ Ιἕρων τά τε πρὸσ τοὺσ μάντεισ ἀπόρρητα διεπράττετο τῷ Νικίᾳ, καὶ λόγουσ ἐξέφερεν εἰσ τὸν δῆμον ὡσ ἐπίπονόν τινα καὶ ταλαίπωρον διὰ τὴν πόλιν ζῶντοσ αὐτοῦ βίον·

ᾧ γ’ ἔφη καὶ περὶ λουτρὸν ὄντι καὶ περὶ δεῖπνον ἀεί τι προσπίπτειν δημόσιον· "ἀμελῶν δὲ τῶν ἰδίων ὑπὸ τοῦ τὰ κοινὰ φροντίζειν μόλισ ἄρχεται καθεύδειν περὶ πρῶτον ὕπνον. "ὅθεν αὐτῷ καὶ τὸ σῶμα διάκειται κακῶσ, καὶ τοῖσ φίλοισ οὐ προσηνὴσ οὐδὲ ἡδύσ ἐστιν, ἀλλὰ καὶ τούτουσ προσαποβέβληκε τοῖσ χρήμασι πολιτευόμενοσ. "οἱ δ’ ἄλλοι καὶ φίλουσ κτώμενοι καὶ πλουτίζοντεσ αὑτοὺσ ἀπὸ τοῦ βήματοσ εὐπαθοῦσι καὶ προσπαίζουσι τῇ πολιτείᾳ. τῷ δ’ ὄντι τοιοῦτοσ ἦν ὁ Νικίου βίοσ ὥστ’ αὐτὸν εἰπεῖν τὰ τοῦ Ἀγαμέμνονοσ εἰσ αὑτόν·

προστάτην γε τοῦ βίου τὸν ὄγκον ἔχομεν, τῷ τ’ ὄχλῳ δουλεύομεν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION