Plutarch, Νικίας, chapter 2

(플루타르코스, Νικίας, chapter 2)

ἔνεστιν οὖν περὶ Νικίου πρῶτον εἰπεῖν ὃ γέγραφεν Ἀριστοτέλησ, ὅτι τρεῖσ ἐγένοντο βέλτιστοι τῶν πολιτῶν καὶ πατρικὴν ἔχοντεσ εὔνοιαν καὶ φιλίαν πρὸσ τὸν δῆμον, Νικίασ ὁ Νικηράτου καὶ Θουκυδίδησ ὁ Μελησίου καὶ Θηραμένησ ὁ Ἅγνωνοσ, ἧττον δὲ οὗτοσ ἢ ἐκεῖνοι· καὶ γὰρ εἰσ δυσγένειαν ὡσ ξένοσ ἐκ Κέω λελοιδόρηται, καὶ διὰ τὸ μὴ μόνιμον, ἀλλ’ ἐπαμφοτερίζον ἀεὶ τῇ προαιρέσει τῆσ πολιτείασ ἐπεκλήθη Κόθορνοσ. ἐκείνων δὲ πρεσβύτεροσ μὲν ὁ Θονκυδίδησ ἦν, καὶ πολλὰ καὶ Περικλεῖ δημαγωγοῦντι τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν προϊστάμενοσ ἀντεπολιτεύσατο, νεώτεροσ δὲ Νικίασ γενόμενοσ ἦν μὲν ἔν τινι λόγῳ καὶ Περικλέουσ ζῶντοσ, ὥστε κἀκείνῳ συστρατηγῆσαι καὶ καθ’ αὑτὸν ἄρξαι πολλάκισ, Περικλέουσ δ’ ἀποθανόντοσ εὐθὺσ εἰσ τὸ πρωτεύειν προήχθη, μάλιστα μὲν ὑπὸ τῶν πλουσίων καὶ γνωρίμων, ἀντίταγμα ποιουμένων αὐτὸν πρὸσ τὴν Κλέωνοσ βδελυρίαν καὶ τόλμαν, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸν δῆμον εἶχεν εὔνουν καὶ συμφιλοτιμούμενον.

ὅμωσ δὲ καὶ τὴν πλεονεξίαν αὐτοῦ καὶ τὴν ἰταμότητα καὶ τὸ θράσοσ ὁρῶντεσ αὐτοὶ οἷσ πρὸσ χάριν ἔπραττεν, οἱ πολλοὶ τὸν Νικίαν ἐπήγοντο.

καὶ γὰρ οὐκ ἦν αὐστηρὸν οὐδ’ ἐπαχθὲσ ἄγαν αὐτοῦ τὸ σεμνόν, ἀλλ’ εὐλαβείᾳ τινὶ μεμιγμένον αὐτῷ τῷ δεδιέναι δοκοῦντι τοὺσ πολλοὺσ δημαγωγοῦν. τῇ φύσει γὰρ ὢν ἀθαρσὴσ καὶ δύσελπισ, ἐν μὲν τοῖσ πολεμικοῖσ ἀπέκρυπτεν εὐτυχίᾳ τὴν δειλίαν·

κατώρθου γὰρ ὁμαλῶσ στρατηγῶν· τὸ δ’ ἐν τῇ πολιτείᾳ ψοφοδεὲσ καὶ πρὸσ τοὺσ συκοφάντασ εὐθορύβητον αὐτοῦ καὶ δημοτικὸν ἐδόκει, καὶ δύναμιν οὐ μικρὰν ἀπ’ εὐνοίασ τοῦ δήμου παρεῖχε τῷ δεδιέναι τοὺσ ὑπερορῶντασ, αὔξειν δὲ τοὺσ δεδιότασ. τοῖσ γὰρ πολλοῖσ τιμὴ μεγίστη παρὰ τῶν μειζόνων τὸ μὴ καταφρονεῖσθαι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION