Plutarch, Ἀλκιβιάδης, chapter 4

(플루타르코스, Ἀλκιβιάδης, chapter 4)

ἤδη δὲ πολλῶν καὶ γενναίων ἀθροιζομένων καὶ περιεπόντων, οἱ μὲν ἄλλοι καταφανεῖσ ἦσαν τὴν λαμπρότητα τῆσ ὡρ́ασ ἐκπεπληγμένοι καὶ θεραπεύοντεσ, ὁ δὲ Σωκράτουσ ἔρωσ μέγα μαρτύριον ἦν τῆσ ἀρετῆσ καὶ εὐφυί̈ασ τοῦ παιδόσ, ἣν ἐμφαινομένην τῷ εἴδει καὶ διαλάμπουσαν ἐνορῶν, φοβούμενοσ δὲ τὸν πλοῦτον καὶ τὸ ἀξίωμα καὶ τὸν προκαταλαμβάνοντα κολακείαισ καὶ χάρισιν ἀστῶν καὶ ξένων καὶ συμμάχων ὄχλον, οἱο͂σ ἦν ἀμύνειν καὶ μὴ περιορᾶν ὡσ φυτὸν ἐν ἄνθει τὸν οἰκεῖον καρπὸν ἀποβάλλον καὶ διαφθεῖρον. οὐδένα γὰρ ἡ τύχη περιέσχεν ἔξωθεν καὶ περιέφραξε τοῖσ λεγομένοισ ἀγαθοῖσ τοσοῦτον ὥστ’ ἄτρωτον ὑπὸ φιλοσοφίασ γενέσθαι, καὶ λόγοισ ἀπρόσιτον παρρησίαν καὶ δηγμὸν ἔχουσιν·

ὡσ Ἀλκιβιάδησ εὐθὺσ ἐξ ἀρχῆσ θρυπτόμενοσ καὶ ἀποκλειόμενοσ ὑπὸ τῶν πρὸσ χάριν ἐξομιλούντων εἰσακοῦσαι τοῦ νουθετοῦντοσ καὶ παιδεύοντοσ, ὅμωσ ὑπ’ εὐφυί̈ασ ἐγνώρισε Σωκράτη καὶ προσήκατο, διασχὼν τοὺσ πλουσίουσ καὶ ἐνδόξουσ ἐραστάσ. ταχὺ δὲ ποιησάμενοσ συνήθη, καὶ λόγων ἀκούσασ οὐχ ἡδονὴν ἄνανδρον ἐραστοῦ θηρεύοντοσ, οὐδὲ φιλημάτων καὶ ψαύσεωσ προσαιτοῦντοσ, ἀλλ’ ἐλέγχοντοσ τὸ σαθρὸν τῆσ ψυχῆσ αὐτοῦ καὶ πιεζοῦντοσ τὸν κενὸν καὶ ἀνόητον τῦφον, ἔπτηξ’ ἀλέκτωρ δοῦλοσ ὣσ κλίνασ πτερόν.

καὶ τὸ μὲν Σωκράτουσ ἡγήσατο πρᾶγμα τῷ ὄντι θεῶν ὑπηρεσίαν εἰσ νέων ἐπιμέλειαν εἶναι καὶ σωτηρίαν· καταφρονῶν δ’ αὐτὸσ ἑαυτοῦ, θαυμάζων δ’ ἐκεῖνον, ἀγαπῶν δὲ τὴν φιλοφροσύνην, αἰσχυνόμενοσ δὲ τὴν ἀρετήν, ἐλάνθανεν εἴδωλον ἔρωτοσ, ὥσ φησιν ὁ Πλάτων, ἀντέρωτα κτώμενοσ, ὥστε θαυμάζειν ἅπαντασ ὁρῶντασ αὐτὸν Σωκράτει μὲν συνδειπνοῦντα καὶ συμπαλαίοντα καὶ συσκηνοῦντα, τοῖσ δ’ ἄλλοισ ἐρασταῖσ χαλεπὸν ὄντα καὶ δυσχείρωτον, ἐνίοισ δὲ καὶ παντάπασι σοβαρῶσ προσφερόμενον, ὥσπερ Ἀνύτῳ τῷ Ἀνθεμίωνοσ. ἐτύγχανε μὲν γὰρ ἐρῶν τοῦ Ἀλκιβιάδου, ξένουσ δε τινασ ἑστιῶν ἐκάλει κἀκεῖνον ἐπὶ τὸ δεῖπνον.

ὁ δὲ τὴν μὲν κλῆσιν ἀπείπατο, μεθυσθεὶσ δ’ οἴκοι μετὰ τῶν ἑταίρων ἐκώμασε πρὸσ τὸν Ἄνυτον, καὶ ταῖσ θύραισ ἐπιστὰσ τοῦ ἀνδρῶνοσ καὶ θεασάμενοσ ἀργυρῶν ἐκπωμάτων καὶ χρυσῶν πλήρεισ τὰσ τραπέζασ, ἐκέλευσε τοὺσ παῖδασ τὰ ἡμίση λαβόντασ οἴκαδε κομίζειν πρὸσ αὐτόν, εἰσελθεῖν δ’ οὐκ ἠξίωσεν, ἀλλὰ ταῦτα πράξασ ἀπῆλθε.

"καὶ φιλανθρώπωσ· "ἃ γὰρ ἐξῆν αὐτῷ λαβεῖν ἅπαντα, τούτων ἡμῖν τὰ μέρη καταλέλοιπεν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION