Athenaeus, The Deipnosophists, book 1, chapter 53

φοινικίνου δὲ οἴνου μέμνηται καὶ Ἔφιππος:? κάρυα, ῥόας, φοίνικας, ἕτερα νώγαλα, σταμνάριὰ τ οἴνου μικρὰ τοῦ φοινικίνου. καὶ πάλιν φοινικίνου βῖκός τις ὑπανεῴγνυτο. μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Ξενοφῶν Ἀναβάσει. Μενδαίου δὲ Κρατῖνος: νῦν δ ἂν ἴδῃ Μενδαῖον ἡβῶντ ἀρτίως οἰνίσκον, ἕπεται κἀκολουθεῖ καὶ λέγει: οἴμ ὡς ἁπαλὸς καὶ λευκός: ἆρ οἴσει τρία· Ἕρμιππος δέ που ποιεῖ τὸν Διόνυσον πλειόνων μεμνημένον Μενδαίῳ μὲν καὶ ἐνουροῦσιν θεοὶ αὐτοὶ στρώμασιν ἐν μαλακοῖς. Μάγνητα δὲ μειλιχόδωρον καὶ Θάσιον, τῷ δὴ μήλων ἐπιδέδρομεν ὀδμή, τοῦτον ἐγὼ κρίνω πολὺ πάντων εἶναι ἄριστον τῶν ἄλλων οἴνων μετ ἀμύμονα Χῖον ἄλυπον. ἔστι δέ τις οἶνος, τὸν δὴ σαπρίαν καλέουσι, οὗ καὶ ἀπὸ στόματος στάμνων ὑπανοιγομενάων ὄζει ἰών, ὄζει δὲ ῥόδων, ὄζει δ ὑακίνθου: ὀσμὴ θεσπεσία κατὰ πᾶν δ ἔχει ὑψερεφὲς δῶ, ἀμβροσία καὶ νέκταρ ὁμοῦ.

τοῦτ ἐστὶ τὸ νέκταρ, τούτου χρὴ παρέχειν πίνειν ἐν δαιτὶ θαλείῃ τοῖσιν ἐμοῖσι φίλοις, τοῖς δ ἐχθροῖς ἐκ Πεπαρήθου. φησὶ δὲ Φαινίας ὁ Ἐρέσιος Μενδαίους τοὺς βότρυς ἐπὶ τῇ ἀμπέλῳ ῥαίνειν τῷ ἐλατηρίῳ: διὸ γίνεσθαι τὸν οἶνον μαλακόν.?