헬라어 문장 검색 - ΑριστόΡηετορί2́22́

(아리스토텔레스, 수사학, Book 2, chapter 22)

περὶ δ’ ἐνθυμημάτων καθόλου τε εἴπωμεν τίνα τρόπον δεῖ ζητεῖν, καὶ μετὰ ταῦτα τοὺσ τόπουσ· ἄλλο γὰρ εἶδοσ ἑκάτερον τούτων ἐστίν. ὅτι μὲν οὖν τὸ ἐνθύμημα συλλογισμόσ ἐστιν, εἴρηται πρότερον, καὶ πῶσ συλλογισμόσ, καὶ τί διαφέρει τῶν διαλεκτικῶν·

οὔτε γὰρ πόρρωθεν οὔτε πάντα δεῖ λαμβάνοντασ συνάγειν·

τὸ μὲν γὰρ ἀσαφὲσ διὰ τὸ μῆκοσ, τὸ δὲ ἀδολεσχία διὰ τὸ φανερὰ λέγειν. τοῦτο γὰρ αἴτιον καὶ τοῦ πιθανωτέρουσ εἶναι τοὺσ ἀπαιδεύτουσ τῶν πεπαιδευμένων ἐν τοῖσ ὄχλοισ, ὥσπερ φασὶν οἱ ποιηταὶ τοὺσ ἀπαιδεύτουσ παρ’ ὄχλῳ μουσικωτέρωσ λέγειν· οἱ μὲν γὰρ τὰ κοινὰ καὶ καθόλου λέγουσιν, οἱ δ’ ἐξ ὧν ἴσασι, καὶ τὰ ἐγγύσ· ὥστ’ οὐκ ἐξ ἁπάντων τῶν δοκούντων ἀλλ’ ἐκ τῶν ὡρισμένων λεκτέον, οἱο͂ν ἢ τοῖσ κρίνουσιν ἢ οὓσ ἀποδέχονται, καὶ τοῦτο διότι οὕτωσ φαίνεται δῆλον εἶναι ἅπασιν ἢ τοῖσ πλείστοισ· καὶ μὴ μόνον συνάγειν ἐκ τῶν ἀναγκαίων, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ. πρῶτον μὲν οὖν δεῖ λαβεῖν ὅτι περὶ οὗ δεῖ λέγειν καὶ συλλογίζεσθαι εἴτε πολιτικῷ συλλογισμῷ εἴθ’ ὁποιῳοῦν, ἀναγκαῖον κατὰ τούτου ἔχειν τὰ ὑπάρχοντα, ἢ πάντα ἢ ἔνια·

μηδὲν γὰρ ἔχων ἐξ οὐδενὸσ ἂν ἔχοισ συνάγειν. λέγω δ’ οἱο͂ν πῶσ ἂν δυναίμεθα συμβουλεύειν Ἀθηναίοισ εἰ πολεμητέον ἢ μὴ πολεμητέον, μὴ ἔχοντεσ τίσ ἡ δύναμισ αὐτῶν, πότερον ναυτικὴ ἢ πεζικὴ ἢ ἄμφω, καὶ αὕτη πόση, καὶ πρόσοδοι τίνεσ ἢ φίλοι καὶ ἐχθροί, εἶτα τίνασ πολέμουσ πεπολεμήκασι καὶ πῶσ, καὶ τἆλλα τὰ τοιαῦτα·

ἢ ἐπαινεῖν, εἰ μὴ ἔχοιμεν τὴν ἐν Σαλαμῖνι ναυμαχίαν ἢ τὴν ἐν Μαραθῶνι μάχην ἢ τὰ ὑπὸ τῶν Ἡρακλειδῶν πραχθέντα ἢ ἄλλο τι τῶν τοιούτων.

ἐκ γὰρ τῶν ὑπαρχόντων ἢ δοκούντων ὑπάρχειν καλῶν ἐπαινοῦσι πάντεσ. ὁμοίωσ δὲ καὶ ψέγουσιν ἐκ τῶν ἐναντίων, σκοποῦντεσ τί ὑπάρχει τοιοῦτον αὐτοῖσ ἢ δοκεῖ ὑπάρχειν, οἱο͂ν ὅτι τοὺσ Ἕλληνασ κατεδουλώσαντο, καὶ τοὺσ πρὸσ τὸν βάρβαρον συμμαχεσαμένουσ καὶ ἀριστεύσαντασ ἠνδραποδίσαντο, Αἰγινήτασ καὶ Ποτιδαιάτασ, καὶ ὅσα ἄλλα τοιαῦτα, καὶ εἴ τι ἄλλο τοιοῦτον ἁμάρτημα ὑπάρχει αὐτοῖσ.

ὡσ δ’ αὔτωσ καὶ οἱ κατηγοροῦντεσ καὶ οἱ ἀπολογούμενοι ἐκ τῶν ὑπαρχόντων σκοπούμενοι κατηγοροῦσι καὶ ἀπολογοῦνται. οὐδὲν δὲ διαφέρει περὶ Ἀθηναίων ἢ Λακεδαιμονίων, ἢ ἀνθρώπου ἢ θεοῦ, τὸ αὐτὸ τοῦτο δρᾶν·

καὶ γὰρ συμβουλεύοντα τῷ Ἀχιλλεῖ, καὶ ἐπαινοῦντα καὶ ψέγοντα, καὶ κατηγοροῦντα καὶ ἀπολογούμενον ὑπὲρ αὐτοῦ, τὰ ὑπάρχοντα ἢ δοκοῦντα ὑπάρχειν ληπτέον, ἵν’ ἐκ τούτων λέγωμεν, ἐπαινοῦντεσ ἢ ψέγοντεσ εἴ τι καλὸν ἢ αἰσχρὸν ὑπάρχει, κατηγοροῦντεσ δ’ ἢ ἀπολογούμενοι εἴ τι δίκαιον ἢ ἄδικον, συμβουλεύοντεσ δ’ εἴ τι συμφέρον ἢ βλαβερόν. ὁμοίωσ δὲ τούτοισ καὶ περὶ πράγματοσ ὁτουοῦν, οἱο͂ν περὶ δικαιοσύνησ, εἰ ἀγαθὸν ἢ μὴ ἀγαθόν, ἐκ τῶν ὑπαρχόντων τῇ δικαιοσύνῃ καὶ τῷ ἀγαθῷ·

ὥστ’ ἐπειδὴ καὶ πάντεσ οὕτω φαίνονται ἀποδεικνύντεσ, ἐάν τε ἀκριβέστερον ἐάν τε μαλακώτερον συλλογίζωνται οὐ γὰρ ἐξ ἁπάντων λαμβάνουσιν ἀλλ’ ἐκ τῶν περὶ ἕκαστον ὑπαρχόντων, καὶ διὰ τοῦ λόγου δῆλον ὅτι ἀδύνατον ἄλλωσ δεικνύναι, φανερὸν ὅτι ἀναγκαῖον, ὥσπερ ἐν τοῖσ Τοπικοῖσ, πρῶτον περὶ ἕκαστον ἔχειν ἐξειλεγμένα περὶ τῶν ἐνδεχομένων καὶ τῶν ἐπικαιροτάτων, περὶ δὲ τῶν ἐξ ὑπογυίου γιγνομένων ζητεῖν τὸν αὐτὸν τρόπον, ἀποβλέποντα μὴ εἰσ ἀόριστα ἀλλ’ εἰσ τὰ ὑπάρχοντα περὶ ὧν ὁ λόγοσ, καὶ περιγράφοντα ὅ τι πλεῖστα καὶ ἐγγύτατα τοῦ πράγματοσ·

ὅσῳ μὲν γὰρ ἂν πλείω ἔχῃ τῶν ὑπαρχόντων, τοσούτῳ ῥᾷον δεικνύναι, ὅσῳ δ’ ἐγγύτερον, τοσούτῳ οἰκειότερα καὶ ἧττον κοινά.

λέγω δὲ κοινὰ μὲν τὸ ἐπαινεῖν τὸν Ἀχιλλέα ὅτι ἄνθρωποσ καὶ ὅτι τῶν ἡμιθέων καὶ ὅτι ἐπὶ τὸ Ἴλιον ἐστρατεύσατο·

ταῦτα γὰρ καὶ ἄλλοισ ὑπάρχει πολλοῖσ, ὥστε οὐδὲν μᾶλλον ὁ τοιοῦτοσ τὸν Ἀχιλλέα ἐπαινεῖ ἢ Διομήδην· ἴδια δὲ ἃ μηδενὶ ἄλλῳ συμβέβηκεν ἢ τῷ Ἀχιλλεῖ, οἱο͂ν τὸ ἀποκτεῖναι τὸν Ἕκτορα τὸν ἄριστον τῶν Τρώων καὶ τὸν Κύκνον, ὃσ ἐκώλυσεν ἅπαντασ ἀποβαίνειν ἄτρωτοσ ὤν, καὶ ὅτι νεώτατοσ καὶ οὐκ ἔνορκοσ ὢν ἐστράτευσεν, καὶ ὅσα ἄλλα τοιαῦτα. εἷσ μὲν οὖν τρόποσ τῆσ ἐκλογῆσ πρῶτοσ οὗτοσ ὁ τοπικόσ, τὰ δὲ στοιχεῖα τῶν ἐνθυμημάτων λέγωμεν·

στοιχεῖον δὲ λέγω καὶ τόπον ἐνθυμήματοσ τὸ αὐτό. πρῶτον δὲ εἴπωμεν περὶ ὧν ἀναγκαῖον εἰπεῖν πρῶτον. ἔστιν γὰρ τῶν ἐνθυμημάτων εἴδη δύο·

τὰ μὲν γὰρ δεικτικά ἐστιν ὅτι ἔστιν ἢ οὐκ ἔστιν, τὰ δ’ ἐλεγκτικά, καὶ διαφέρει ὥσπερ ἐν τοῖσ διαλεκτικοῖσ ἔλεγχοσ καὶ συλλογισμόσ. ἔστι δὲ τὸ μὲν δεικτικὸν ἐνθύμημα τὸ ἐξ ὁμολογουμένων συνάγειν, τὸ δὲ ἐλεγκτικὸν τὸ τὰ ἀνομολογούμενα συνάγειν.

σχεδὸν μὲν οὖν ἡμῖν περὶ ἕκαστον τῶν εἰδῶν τῶν χρησίμων καὶ ἀναγκαίων ἔχονται οἱ τόποι·

ἐξειλεγμέναι γὰρ αἱ προτάσεισ περὶ ἕκαστόν εἰσιν, ὥστε ἐξ ὧν δεῖ φέρειν τὰ ἐνθυμήματα τόπων περὶ ἀγαθοῦ ἢ κακοῦ, ἢ καλοῦ ἢ αἰσχροῦ, ἢ δικαίου ἢ ἀδίκου, καὶ περὶ τῶν ἠθῶν καὶ παθημάτων καὶ ἕξεων ὡσαύτωσ, εἰλημμένοι ἡμῖν ὑπάρχουσι πρότερον οἱ τόποι. ἔτι δὲ ἄλλον τρόπον καθόλου περὶ ἁπάντων λάβωμεν, καὶ λέγωμεν παρασημαινόμενοι τοὺσ ἐλεγκτικοὺσ καὶ τοὺσ ἀποδεικτικούσ, καὶ τοὺσ τῶν φαινομένων ἐνθυμημάτων, οὐκ ὄντων δὲ ἐνθυμημάτων, ἐπεί περ οὐδὲ συλλογισμῶν.

δηλωθέντων δὲ τούτων περὶ τῶν λύσεων καὶ ἐνστάσεων διορίσωμεν, πόθεν δεῖ πρὸσ τὰ ἐνθυμήματα φέρειν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 22

(아리스토텔레스, 수사학, Book 2, chapter 22)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION