Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 11 7:

(아리스토텔레스, 수사학, Book 2, chapter 11 7:)

καὶ ὧν ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια λέγονται ἢ ὑπὸ ποιητῶν ἢ ὑπὸ λογογράφων. καταφρονοῦσιν δὲ τῶν ἐναντίων· ἐναντίον γὰρ ζήλῳ καταφρόνησίσ ἐστι, καὶ τῷ ζηλοῦν τὸ καταφρονεῖν. ἀνάγκη δὲ τοὺσ οὕτωσ ἔχοντασ ὥστε ζηλῶσαί τινασ ἢ ζηλοῦσθαι καταφρονητικοὺσ εἶναι τούτων τε καὶ ἐπὶ τούτοισ ὅσοι τὰ ἐναντία κακὰ ἔχουσι τῶν ἀγαθῶν τῶν ζηλωτῶν· διὸ πολλάκισ καταφρονοῦσιν τῶν εὐτυχούντων, ὅταν ἄνευ τῶν ἐντίμων ἀγαθῶν ὑπάρχῃ αὐτοῖσ ἡ τύχη. δι’ ὧν μὲν οὖν τὰ πάθη ἐγγίγνεται καὶ διαλύεται, ἐξ ὧν αἱ πίστεισ γίγνονται περὶ αὐτῶν, εἴρηται.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION