Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 3 5:

καὶ τοῖσ ὁμολογοῦσι καὶ μεταμελομένοισ· ὡσ γὰρ ἔχοντεσ δίκην τὸ λυπεῖσθαι ἐπὶ τοῖσ πεποιημένοισ παύονται τῆσ ὀργῆσ· σημεῖον δὲ ἐπὶ τῆσ τῶν οἰκετῶν κολάσεωσ· τοὺσ μὲν γὰρ ἀντιλέγοντασ καὶ ἀρνουμένουσ μᾶλλον κολάζομεν, πρὸσ δὲ τοὺσ ὁμολογοῦντασ δικαίωσ κολάζεσθαι παυόμεθα θυμούμενοι· αἴτιον δ’ ὅτι ἀναισχυντία τὸ τὰ φανερὰ ἀρνεῖσθαι, ἡ δ’ ἀναισχυντία ὀλιγωρία καὶ καταφρόνησισ·