ζηλωτής
First declension Noun; Masculine
자동번역
Transliteration:
Principal Part:
ζηλωτής
ζηλωτοῦ
Structure:
ζηλωτ
(Stem)
+
ης
(Ending)
Sense
- emulator, zealous admirer or follower
- zealot
Declension
First declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- Μάλα πολλοί, Περιπατητικοὶ καὶ Ἐπικούρειοι καὶ οἱ τὸν Πλάτωνα ἐπιγραφόμενοι, καὶ αὖ Διογένουσ ἄλλοι τινὲσ καὶ Ἀντισθένουσ ζηλωταὶ καὶ οἱ ἀπὸ τοῦ Πυθαγόρου καὶ ἔτι πλείουσ. (Lucian, 29:1)
- ταύτησ τῆσ ἁρμονίασ πολλοὶ μὲν ἐγένοντο ζηλωταὶ κατά τε ποίησιν καὶ ἱστορίαν καὶ λόγουσ πολιτικούσ, διαφέροντεσ δὲ τῶν ἄλλων ἐν μὲν ἐπικῇ ποιήσει ὅ τε Κολοφώνιοσ Ἀντίμαχοσ καὶ Ἐμπεδοκλῆσ ὁ φυσικόσ, ἐν δὲ μελοποιίᾳ Πίνδαροσ, ἐν τραγῳδίᾳ δ’ Αἰσχύλοσ, ἐν ἱστορίᾳ δὲ Θουκυδίδησ, ἐν δὲ πολιτικοῖσ λόγοισ Ἀντιφῶν. (Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 2212)
- φησὶ γὰρ οὗτοσ ἐν τῷ β τῶν Νόστων ’ μετὰ τὸ συντελέσαι τοὺσ ἄθλουσ Ἡρακλέα Εὐρυσθέωσ θυσίαν τινὰ ἐπιτελοῦντοσ συμπαραληφθέντα καὶ τῶν τοῦ Εὐρυσθέωσ υἱῶν τὰσ μερίδασ ἑκάστῳ παρατιθέντων, τῷ δ’ Ἡρακλεῖ ταπεινοτέραν παραθέντων, ὁ Ἡρακλῆσ ἀτιμάζεσθαι ὑπολαβὼν ἀπέκτεινε τρεῖσ τῶν παίδων Περιμήδην, Εὐρύβιον, Εὐρύπυλον οὐ τοιοῦτοι οὖν τὸν θυμὸν ἡμεῖσ, εἰ καὶ πάντα ̔ Ἡρακλέουσ ζηλωταί. (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 4, book 4, chapter 4538)
- καὶ γὰρ ἥ τε Ἰσοκράτουσ καὶ Πλάτωνοσ καίτοι θαυμασιωτάτων ἀνδρῶν μνήμη καὶ σύγκρισισ οὐκ ἔξω τοῦ εἰκότοσ ἐγίγνετό μοι, ἀλλ’, ἐπεὶ τοῦ μέσου καὶ κρατίστου χαρακτῆροσ οὗτοι ζηλωταὶ γενόμενοι μεγίστησ δόξησ ἔτυχον, ἵνα δείξαιμι, κἂν εἰ τῶν ἄλλων ἀμείνουσ εἰσί, Δημοσθένει γε οὐκ ἀξίουσ ὄντασ ἁμιλλᾶσθαι περὶ τῶν ἀριστείων. (Dionysius of Halicarnassus, De Demosthene, chapter 33 1:2)
- ταῦτα δείσασ ὁ Κικέρων πρῶτον μὲν ὡρ́μησε πρεσβευτὴσ Δολοβέλλᾳ συνεκπλεῦσαι εἰσ Συρίαν ἐπεὶ δ’ οἱ μέλλοντεσ ὑπατεύειν μετ’ Ἀντώνιον, Ἵρτιοσ καί Πάνσασ, ἄνδρεσ ἀγαθοὶ καί ζηλωταὶ τοῦ Κικέρωνοσ, ἐδέοντο μὴ σφᾶσ καταλιπεῖν, ὑποδεχόμενοι καταλύσειν Ἀντώνιον ἐκείνου παρόντοσ, ὁ δ’ οὔτ’ ἀπιστῶν παντάπασιν οὔτε πιστεύων Δολοβέλλαν μὲν εἰάσε χαίρειν, ὁμολογήσασ δὲ τοῖσ περὶ τὸν Ἵρτιον τὸ θέροσ ἐν Ἀθήναισ διάξειν, ὅταν δ’ ἐκεῖνοι παραλάβωσι τὴν ἀρχήν, ἀφίξεσθαι πάλιν, αὐτὸσ καθ’ ἑαυτὸν ἐξέπλευσε. (Plutarch, Cicero, chapter 43 2:1)
