σύνοικος
First/Second declension Adjective;
Transliteration:
Principal Part:
σύνοικος
σύνοικον
Structure:
συνοικ
(Stem)
+
ος
(Ending)
Sense
- dwelling in the same house with, as an inmate, living in the same country, a fellow-inhabitant, denizen
- associated with, wedded to, used to, associated with
Declension
First/Second declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- ἐγώ, φησίν, ὦ Δελφοί, καὶ παρὰ πᾶσι μὲν τοῖσ Ἕλλησι τοιοῦτοσ ὑπολαμβάνεσθαι ὁποῖόσ εἰμι, ἀλλὰ μὴ ὁποῖον ἡ παρὰ τῶν μισούντων καὶ φθονούντων φήμη ταῖσ τῶν ἀγνοούντων ἀκοαῖσ παραδέδωκεν, ἀντὶ τῶν πάντων ἀλλαξαίμην ἄν, μάλιστα δὲ παρ’ ὑμῖν, ὅσῳ ἱεροί τέ ἐστε καὶ πάρεδροι τοῦ Πυθίου καὶ μόνον οὐ σύνοικοι καὶ ὁμωρόφιοι τοῦ θεοῦ. (Lucian, Phalaris, book 1 1:3)
- ἔπειτα Πελασγῶν τινεσ τῶν οἰκούντων ἐν τῇ καλουμένῃ νῦν Θετταλίᾳ τὴν ἑαυτῶν ἀναγκασθέντεσ ἐκλιπεῖν σύνοικοι γίνονται τοῖσ Ἀβοριγῖσι καὶ κοινῇ μετ’ ἐκείνων ἐπολέμουν πρὸσ τοὺσ Σικελούσ. (Dionysius of Halicarnassus, Antiquitates Romanae, book 1, chapter 17 1:1)
- Ἀβοριγίνων δὲ κατεχόντων τὰ χωρία πρῶτοι μὲν αὐτοῖσ γίνονται σύνοικοι Πελασγοὶ πλάνητεσ ἐκ τῆσ τότε μὲν καλουμένησ Αἱμονίασ, νῦν δὲ Θετταλίασ, ἐν ᾗ χρόνον τινὰ ᾤκησαν· (Dionysius of Halicarnassus, Antiquitates Romanae, book 2, chapter 1 4:1)
- εἰ δὲ χρεόν ἐστι τεκμαιρόμενον λέγειν τοῖσι νῦν ἔτι ἐοῦσι Πελασγῶν τῶν ὑπὲρ Τυρσηνῶν Κρηστῶνα πόλιν οἰκεόντων, οἳ ὅμουροι κοτὲ ἦσαν τοῖσι νῦν Δωριεῦσι καλεομένοισι οἴκεον δὲ τηνικαῦτα γῆν τὴν νῦν Θεσσαλιῶτιν καλεομένην, καὶ τῶν Πλακίην τε καὶ Σκυλάκην Πελασγῶν οἰκησάντων ἐν Ἑλλησπόντῳ, οἳ σύνοικοι ἐγένοντο Ἀθηναίοισι, καὶ ὅσα ἄλλα Πελασγικὰ ἐόντα πολίσματα τὸ οὔνομα μετέβαλε· (Herodotus, The Histories, book 1, chapter 57 2:2)
- Ἀθηναίοισι γὰρ ἤδη τηνικαῦτα ἐσ Ἕλληνασ τελέουσι Πελασγοὶ σύνοικοι ἐγένοντο ἐν τῇ χώρῃ, ὅθεν περ καὶ Ἕλληνεσ ἤρξαντο νομισθῆναι. (Herodotus, The Histories, book 2, chapter 51 3:1)
- οὐκοῦν καὶ ἡδονῆσ τρίτῳ εἰδώλῳ πρὸσ ἀλήθειαν ἀπ’ ἐκείνου συνοικοῖ ἄν, εἰ τὰ πρόσθεν ἀληθῆ; (Plato, Republic, book 9 433:1)
