- ἀκολουθεῖ δὲ τῇ ἀκολασίᾳ ἀταξία, ἀναίδεια, ἀκοσμία, τρυφή, ῥᾳθυμία, ἀμέλεια, ὀλιγωρία, ἔκλυσισ. (Aristotle, Virtues and Vices 34:1)
(아리스토텔레스, Virtues and Vices 34:1)
- φύσεωσ μὲν γὰρ ἀρετὴν διαφθείρει ῥᾳθυμία, φαυλότητα δ’ ἐπανορθοῖ διδαχή· (Plutarch, De liberis educandis, section 4 6:2)
(플루타르코스, De liberis educandis, section 4 6:2)
- καὶ πικρῶσ ἔχων πρὸσ τὸν Φιλώταν ἐπεσπάσατο τοὺσ πάλαι μισοῦντασ αὑτόν, ἤδη φανερῶσ λέγοντασ ὡσ ῥᾳθυμία τοῦ βασιλέωσ εἰή Λίμνον οἰομένου, Χαλαιστραῖον ἄνθρωπον, ἐπιχειρῆσαι τολμήματι τοσούτῳ καθ’ αὑτὸν ἀλλὰ τοῦτον μὲν ὑπηρέτην εἶναι, μᾶλλον δὲ ὄργανον ἀπὸ μείζονοσ ἀρχῆσ ἀφιέμενον, ἐν ἐκείνοισ δὲ τὴν ἐπιβουλὴν ζητητέον οἷσ μάλιστα ταῦτα λανθάνειν συνέφερε, τοιούτοισ λόγοισ καὶ ὑπονοίαισ ἀναπετάσαντοσ τὰ ὦτα τοῦ βασιλέωσ ἐπῆγον ἤδη μυρίασ κατὰ τοῦ Φιλώτου διαβολάσ. (Plutarch, Alexander, chapter 49 5:1)
(플루타르코스, Alexander, chapter 49 5:1)
- ἵν’ ὑμῶν ἕκαστοσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοῦτο γνῷ καὶ εἰδῇ, ὅτι ἡ καθ’ ἡμέραν ῥᾳστώνη καὶ ῥᾳθυμία, ὥσπερ τοῖσ ἰδίοισ βίοισ, οὕτω καὶ ταῖσ πόλεσιν οὐκ ἐφ’ ἑκάστου τῶν ἀμελουμένων ποιεῖ τὴν αἴσθησιν εὐθέωσ, ἀλλ’ ἐπὶ τῷ κεφαλαίῳ τῶν πραγμάτων ἀπαντᾷ. (Demosthenes, Speeches, 9:3)
(데모스테네스, Speeches, 9:3)
- ὡσ μέντοι διὰ ταῦτα ποιῶ ἃ ποιῶ, καὶ ταῦτα νῷ πράττων, ἀλλ’ οὐ τῇ τοῦ βελτίστου αἱρέσει, πολλὴ ἂν καὶ μακρὰ ῥᾳθυμία εἰή τοῦ λόγου. (Plato, Euthyphro, Apology, Crito, Phaedo, 694:2)
(플라톤, Euthyphro, Apology, Crito, Phaedo, 694:2)
- καίτοι εἰ ῥᾳθυμίᾳ μᾶλλον ἢ πόνων μελέτῃ, καὶ μὴ μετὰ νόμων τὸ πλέον ἢ τρόπων ἀνδρείασ ἐθέλοιμεν κινδυνεύειν, περιγίνεται ἡμῖν τοῖσ τε μέλλουσιν ἀλγεινοῖσ μὴ προκάμνειν καὶ ἐσ αὐτὰ ἐλθοῦσι μὴ ἀτολμοτέροισ τῶν ἀεὶ μοχθούντων φαίνεσθαι· (Dionysius of Halicarnassus, De Thucydidis idiomatibus (epistula ad Ammaeum), chapter 122)
(디오니시오스, De Thucydidis idiomatibus (epistula ad Ammaeum), chapter 122)
- ἡμεῖσ δὲ τὰ καθ’ αὑτοὺσ ἐν πολλῇ ῥᾳθυμίᾳ καὶ ἀγνοίᾳ θέμενοι καὶ ἀμελήσαντεσ ἑτέρουσ γενεαλογοῦμεν ὅτι τοῦ γείτονοσ ὁ πάπποσ ἦν Σύροσ, Θρᾷττα δ’ ἡ τήθη, ὁ δεῖνα δ’ ὀφείλει τάλαντα τρία καὶ τοὺσ τόκουσ οὐκ ἀποδέδωκεν. (Plutarch, De curiositate, section 2 2:2)
(플루타르코스, De curiositate, section 2 2:2)
- ἔτρεψεν αὑτόν, καὶ τὰσ ἄλλασ γυναῖκασ ἀνέκρινε, τίσ ἡ Τυρὼ καί τίσ ἡ καλὴ Χλωρὶσ καὶ διὰ τί Ἐπικάστη Ἐπικάστη ἁψαμένη βρόχον αἰπὺν ἀφ’ ὑψηλοῖο μελάθρου ἡμεῖσ δὲ τὰ καθ’ αὑτοὺσ ἐν πολλῇ ῥᾳθυμίᾳ καὶ ἀγνοίᾳ θέμενοι καὶ ἀμελήσαντεσ ἑτέρουσ γενεαλογοῦμεν, ὅτι τοῦ γείτονοσ ὁ πάπποσ ἦν Σύροσ, Θρᾷττα δ’ ἡ τήθη· (Plutarch, De curiositate, section 2 5:1)
(플루타르코스, De curiositate, section 2 5:1)
- "οὗτοσ δ’ ὑπερβάλλει τῇ τρυφῇ καὶ ῥᾳθυμίᾳ, διατρίβει τε γὰρ αἰεὶ ἐν τοῖσ βασιλείοισ ἐν τρυφῇ καὶ δαπάνῃ τὸν βίον διάγων καὶ πράττει οὐδὲ ἓν πρᾶγμα αὐτὸσ οὐδὲ πολλοῖσ πλησιάζει, ἀλλὰ δικαστὰσ ἀποδεικνύει· (Athenaeus, The Deipnosophists, Book 12, book 12, chapter 131)
(아테나이오스, The Deipnosophists, Book 12, book 12, chapter 131)