Plutarch, De fraterno amore, section 3 1:

αὐτὴ γὰρ ἡ προσδεχομένη καὶ ζητοῦσα φιλίαν καὶ ὁμιλίαν χρεία διδάσκει τὸ συγγενὲσ τιμᾶν καὶ περιέπειν καὶ διαφυλάττειν, ὡσ ἀφίλουσ καὶ ἀμίκτουσ καὶ μονοτρόπουσ ζῆν μὴ δυναμένουσ μηδὲ πεφυκότασ. ὅθεν ὁ Μένανδροσ ὀρθῶσ οὐκ ἐκ πότων καὶ τῆσ καθ’ ἡμέραν τρυφῆσ ζητοῦμεν ᾧ πιστεύσομεν τὰ τοῦ βίου φησί, πάτερ. οὐ περιττὸν οἰέτ’ ἐξευρηκέναι ἀγαθὸν ἕκαστοσ, ἂν ἔχῃ φίλου σκιάν; σκιαὶ γάρ εἰσιν ὄντωσ αἱ πολλαὶ φιλίαι καὶ μιμήματα καὶ εἴδωλα τῆσ πρώτησ ἐκείνησ, ἣν παισί τε πρὸσ γονεῖσ ἡ φύσισ ἀδελφοῖσ τε πρὸσ ἀδελφοὺσ ἐμπεποίηκε, κἀκείνην ὁ μὴ σεβόμενοσ μηδὲ τιμῶν ἆρά τίνα πίστιν εὐνοίασ τοῖσ ἀλλοτρίοισ δίδωσιν;