Lysias, Speeches, Κατὰ Παγκλέωνοσ ὅτι οὐκ ἦν Πλαταιεύς 17:

ὅσα μὲν οὖν αὐτόθι ἐρρήθη, πολὺσ ἂν εἰή μοι λόγοσ διηγεῖσθαι· εἰσ τοῦτο δὲ βιαιότητοσ ἦλθον οἵ τε παρόντεσ τούτῳ καὶ αὐτὸσ οὗτοσ, ὥστε ἐθέλοντοσ μὲν τοῦ Νικομήδουσ ἐθελούσησ δὲ τῆσ γυναικὸσ ἀφιέναι, εἴ τισ ἢ εἰσ ἐλευθερίαν τοῦτον <ἀφαιροῖτο> ἢ ἄγοι φάσκων ἑαυτοῦ δοῦλον εἶναι, τούτων οὐδὲν ποιήσαντεσ ἀφελόμενοι ᾤχοντο. ὡσ οὖν τῇ τε προτεραίᾳ ἐπὶ τούτοισ ἐξηγγυήθη καὶ τότε βίᾳ ᾤχοντο ἀφελόμενοι αὐτόν, μάρτυρασ παρέξομαι ὑμῖν. καί μοι ἐπίλαβε τὸ ὕδωρ. Μάρτυρεσ ῥᾴδιον τοίνυν εἰδέναι ὅτι οὐδ’ αὐτὸσ Παγκλέων νομίζει ἑαυτὸν μὴ ὅτι Πλαταιέα εἶναι, ἀλλ’ οὐδ’ ἐλεύθερον.