Lysias, Speeches, Κατὰ Ἀγοράτου ἐνδείξεως 115:

ἀκούω δ’ αὐτὸν καὶ <τούτῳ> διισχυρίζεσθαι, ὅτι "ἐπ’ αὐτοφώρῳ" τῇ ἀπαγωγῇ ἐπιγέγραπται, ὃ πάντων ἐγὼ οἶμαι εὐηθέστατον· ὡσ εἰ μὲν τὸ ἐπ’ αὐτοφώρῳ μὴ προσεγέγραπτο, ἔνοχοσ <ἂν> ὢν τῇ ἀπαγωγῇ· διότι δὲ τοῦτο προσγέγραπται, ἔνοχοσ ὢν ῥᾳστώνην τινὰ οἰέται αὑτῷ εἶναι. τοῦτο δὲ οὐδὲν ἄλλο ἐοίκεν ἢ ὁμολογεῖν ἀποκτεῖναι, μὴ ἐπ’ αὐτοφώρῳ δέ, καὶ περὶ τούτου διισχυρίζεσθαι, ὥσπερ, εἰ μὴ ἐπ’ αὐτοφώρῳ μέν, ἀπέκτεινε δέ, τούτου ἕνεκα δέον αὐτὸν σῴζεσθαι.