헬라어 문장 검색 - ΑριστόΡηετορί2́04́

(아리스토텔레스, 수사학, Book 2, chapter 4)

τίνασ δὲ φιλοῦσι καὶ μισοῦσι, καὶ διὰ τί, τὴν φιλίαν καὶ τὸ φιλεῖν ὁρισάμενοι λέγωμεν. ἔστω δὴ τὸ φιλεῖν τὸ βούλεσθαί τινι ἃ οἰέται ἀγαθά, ἐκείνου ἕνεκα ἀλλὰ μὴ αὑτοῦ, καὶ τὸ κατὰ δύναμιν πρακτικὸν εἶναι τούτων.

φίλοσ δέ ἐστιν ὁ φιλῶν καὶ ἀντιφιλούμενοσ· οἰόνται δὲ φίλοι εἶναι οἱ οὕτωσ ἔχειν οἰόμενοι πρὸσ ἀλλήλουσ. τούτων δὲ ὑποκειμένων ἀνάγκη φίλον εἶναι τὸν συνηδόμενον τοῖσ ἀγαθοῖσ καὶ συναλγοῦντα τοῖσ λυπηροῖσ μὴ διά τι ἕτερον ἀλλὰ δι’ ἐκεῖνον·

γιγνομένων γὰρ ὧν βούλονται χαίρουσιν πάντεσ, τῶν ἐναντίων δὲ λυποῦνται, ὥστε τῆσ βουλήσεωσ σημεῖον αἱ λῦπαι καὶ αἱ ἡδοναί. καὶ οἷσ δὴ ταὐτὰ ἀγαθὰ καὶ κακά, καὶ οἱ τοῖσ αὐτοῖσ φίλοι καὶ οἱ τοῖσ αὐτοῖσ ἐχθροί·

ταὐτὰ γὰρ τούτοισ βούλεσθαι ἀνάγκη, ὥστε ἅπερ αὑτῷ καὶ ἄλλῳ βουλόμενοσ τούτῳ φαίνεται φίλοσ εἶναι. καὶ τοὺσ πεποιηκότασ εὖ φιλοῦσιν, ἢ αὐτοὺσ ἢ ὧν κήδονται, ἢ εἰ μεγάλα, ἢ εἰ προθύμωσ, ἢ εἰ ἐν τοιούτοισ καιροῖσ, καὶ αὐτῶν ἕνεκα, ἢ οὓσ ἂν οἰώνται βούλεσθαι ποιεῖν εὖ.

καὶ τοὺσ τῶν φίλων φίλουσ καὶ φιλοῦντασ οὓσ αὐτοὶ φιλοῦσιν.

καὶ τοὺσ φιλουμένουσ ὑπὸ τῶν φιλουμένων αὐτοῖσ. καὶ τοὺσ τοῖσ αὐτοῖσ ἐχθροὺσ καὶ μισοῦντασ οὓσ αὐτοὶ μισοῦσιν, καὶ τοὺσ μισουμένουσ ὑπὸ τῶν αὐτοῖσ μισουμένων·

πᾶσιν γὰρ τούτοισ τὰ αὐτὰ ἀγαθὰ φαίνεται εἶναι καὶ αὐτοῖσ, ὥστε βούλεσθαι τὰ αὐτοῖσ ἀγαθά, ὅπερ ἦν τοῦ φίλου. ἔτι τοὺσ εὐποιητικοὺσ εἰσ χρήματα καὶ εἰσ σωτηρίαν·

διὸ τοὺσ ἐλευθερίουσ καὶ ἀνδρείουσ τιμῶσι καὶ τοὺσ δικαίουσ· τοιούτουσ δ’ ὑπολαμβάνουσι τοὺσ μὴ ἀφ’ ἑτέρων ζῶντασ·

τοιοῦτοι δ’ οἱ ἀπὸ τοῦ ἐργάζεσθαι, καὶ τούτων οἱ ἀπὸ γεωργίασ, καὶ τῶν ἄλλων οἱ αὐτουργοὶ μάλιστα. καὶ τοὺσ σώφρονασ, ὅτι οὐκ ἄδικοι.

καὶ τοὺσ ἀπράγμονασ διὰ τὸ αὐτό.

καὶ οἷσ βουλόμεθα φίλοι εἶναι, ἂν φαίνωνται βουλόμενοι· εἰσὶ δὲ τοιοῦτοι οἵ τ’ ἀγαθοὶ κατ’ ἀρετὴν καὶ οἱ εὐδόκιμοι ἢ ἐν ἅπασιν ἢ ἐν τοῖσ βελτίστοισ ἢ ἐν τοῖσ θαυμαζομένοισ ὑφ’ αὑτῶν ἢ ἐν τοῖσ θαυμάζουσιν αὐτούσ. ἔτι τοὺσ ἡδεῖσ συνδιαγαγεῖν καὶ συνδιημερεῦσαι·

τοιοῦτοι δ’ οἱ εὔκολοι καὶ μὴ ἐλεγκτικοὶ τῶν ἁμαρτανομένων καὶ μὴ φιλόνικοι μηδὲ δυσέριδεσ πάντεσ γὰρ οἱ τοιοῦτοι μαχητικοί, οἱ δὲ μαχόμενοι τἀναντία φαίνονται βούλεσθαι, καὶ οἱ ἐπιδέξιοι καὶ τῷ τωθάσαι καὶ τῷ ὑπομεῖναι· ἐπὶ ταὐτὸ γὰρ ἀμφοτέρωσ σπεύδουσι τῷ πλησίον, δυνάμενοί τε σκώπτεσθαι καὶ ἐμμελῶσ σκώπτοντεσ.

καὶ τοὺσ ἐπαινοῦντασ τὰ ὑπάρχοντα ἀγαθά, καὶ τούτων μάλιστα ἃ φοβοῦνται μὴ ὑπάρχειν αὐτοῖσ.

καὶ τοὺσ καθαρείουσ περὶ ὄψιν, περὶ ἀμπεχόνην, περὶ ὅλον τὸν βίον.

καὶ τοὺσ μὴ ὀνειδιστὰσ μήτε τῶν ἁμαρτημάτων μήτε τῶν εὐεργετημάτων·

ἀμφότεροι γὰρ ἐλεγκτικοί. καὶ τοὺσ μὴ μνησικακοῦντασ, μηδὲ φυλακτικοὺσ τῶν ἐγκλημάτων, ἀλλ’ εὐκαταλλάκτουσ·

οἱούσ γὰρ ἂν ὑπολαμβάνωσιν εἶναι πρὸσ τοὺσ ἄλλουσ, καὶ πρὸσ αὑτοὺσ οἰόνται. καὶ τοὺσ μὴ κακολόγουσ μηδὲ εἰδότασ μήτε τὰ τῶν πλησίον κακὰ μήτε τὰ αὐτῶν, ἀλλὰ τἀγαθά·

ὁ γὰρ ἀγαθὸσ ταῦτα δρᾷ.

καὶ τοὺσ μὴ ἀντιτείνοντασ τοῖσ ὀργιζομένοισ ἢ σπουδάζουσιν· μαχητικοὶ γὰρ οἱ τοιοῦτοι. καὶ ταῦτα μάλιστα πεπονθότασ περὶ ἃ μάλιστα βούλονται αὐτοὶ ἢ θαυμάζεσθαι ἢ σπουδαῖοι δοκεῖν εἶναι ἢ ἡδεῖσ.

καὶ τοὺσ ὁμοίουσ καὶ ταὐτὰ ἐπιτηδεύοντασ, ἐὰν μὴ παρενοχλῶσι μηδ’ ἀπὸ ταὐτοῦ ᾖ ὁ βίοσ·

γίγνεται γὰρ οὕτω τὸ κεραμεὺσ κεραμεῖ. καὶ τοὺσ τῶν αὐτῶν ἐπιθυμοῦντασ, ὧν ἐνδέχεται ἅμα μετέχειν αὐτούσ·

εἰ δὲ μή, ταὐτὸ καὶ οὕτω συμβαίνει. καὶ πρὸσ οὓσ οὕτωσ ἔχουσιν ὥστε μὴ αἰσχύνεσθαι τὰ πρὸσ δόξαν, μὴ καταφρονοῦντεσ.

καὶ πρὸσ οὓσ αἰσχύνονται τὰ πρὸσ ἀλήθειαν.

καὶ πρὸσ οὓσ φιλοτιμοῦνται, ἢ ὑφ’ ὧν ζηλοῦσθαι βούλονται καὶ μὴ φθονεῖσθαι, τούτουσ ἢ φιλοῦσιν ἢ βούλονται φίλοι εἶναι. καὶ οἷσ ἂν τἀγαθὰ συμπράττωσιν, ἐὰν μὴ μέλλῃ αὐτοῖσ ἔσεσθαι μείζω κακά.

καὶ οἳ ὁμοίωσ καὶ τοὺσ ἀπόντασ καὶ τοὺσ παρόντασ φιλοῦσιν·

διὸ καὶ τοὺσ περὶ τοὺσ τεθνεῶτασ τοιούτουσ πάντεσ φιλοῦσιν. καὶ ὅλωσ τοὺσ σφόδρα φιλοφίλουσ καὶ μὴ ἐγκαταλείποντασ· μάλιστα γὰρ φιλοῦσι τῶν ἀγαθῶν τοὺσ φιλεῖν ἀγαθούσ. καὶ τοὺσ μὴ πλαττομένουσ πρὸσ αὐτούσ·

τοιοῦτοι δὲ οἱ καὶ τὰ φαῦλα τὰ ἑαυτῶν λέγοντεσ· εἴρηται γὰρ ὅτι πρὸσ τοὺσ φίλουσ τὰ πρὸσ δόξαν οὐκ αἰσχυνόμεθα· εἰ οὖν ὁ αἰσχυνόμενοσ μὴ φιλεῖ, ὁ μὴ αἰσχυνόμενοσ φιλοῦντι ἐοίκεν. καὶ τοὺσ μὴ φοβερούσ, καὶ οὓσ θαρροῦμεν· οὐδεὶσ γὰρ ὃν φοβεῖται φιλεῖ. εἴδη δὲ φιλίασ ἑταιρεία οἰκειότησ συγγένεια καὶ ὅσα τοιαῦτα.

ποιητικὰ δὲ φιλίασ χάρισ καὶ τὸ μὴ δεηθέντοσ ποιῆσαι καὶ τὸ ποιήσαντα μὴ δηλῶσαι· αὐτοῦ γὰρ οὕτωσ ἕνεκα φαίνεται καὶ οὐ διά τι ἕτερον.

περὶ δ’ ἔχθρασ καὶ τοῦ μισεῖν φανερὸν ὡσ ἐκ τῶν ἐναντίων ἔστι θεωρεῖν.

ποιητικὰ δὲ ἔχθρασ ὀργή, ἐπηρεασμόσ, διαβολή. ὀργὴ μὲν οὖν ἐστιν ἐκ τῶν πρὸσ αὑτόν, ἔχθρα δὲ καὶ ἄνευ τοῦ πρὸσ αὑτόν·

ἂν γὰρ ὑπολαμβάνωμεν εἶναι τοιόνδε, μισοῦμεν. καὶ ἡ μὲν ὀργὴ ἀεὶ περὶ τὰ καθ’ ἕκαστα, οἱο͂ν Καλλίᾳ ἢ Σωκράτει, τὸ δὲ μῖσοσ καὶ πρὸσ τὰ γένη· τὸν γὰρ κλέπτην μισεῖ καὶ τὸν συκοφάντην ἅπασ. καὶ τὸ μὲν ἰατὸν χρόνῳ, τὸ δ’ ἀνίατον. καὶ τὸ μὲν λύπησ ἔφεσισ, τὸ δὲ κακοῦ· αἴσθεσθαι γὰρ βούλεται ὁ ὀργιζόμενοσ, τῷ δ’ οὐδὲν διαφέρει. ἔστι δὲ τὰ μὲν λυπηρὰ αἰσθητὰ πάντα, τὰ δὲ μάλιστα κακὰ ἥκιστα αἰσθητά, ἀδικία καὶ ἀφροσύνη· οὐδὲν γὰρ λυπεῖ ἡ παρουσία τῆσ κακίασ. καὶ τὸ μὲν μετὰ λύπησ, τὸ δ’ οὐ μετὰ λύπησ· ὁ μὲν γὰρ ὀργιζόμενοσ λυπεῖται, ὁ δὲ μισῶν οὔ. καὶ ὁ μὲν πολλῶν ἂν γενομένων ἐλεήσειεν, ὁ δ’ οὐδενόσ· ὁ μὲν γὰρ ἀντιπαθεῖν βούλεται ᾧ ὀργίζεται, ὁ δὲ μὴ εἶναι. φανερὸν οὖν ἐν τούτων ὅτι ἐνδέχεται ἐχθροὺσ καὶ φίλουσ καὶ ὄντασ ἀποδεικνύναι καὶ μὴ ὄντασ ποιεῖν καὶ φάσκοντασ διαλύειν, καὶ δι’ ὀργὴν ἢ δι’ ἔχθραν ἀμφισβητοῦντασ ἐφ’ ὁποτέραν ἂν προαιρῆταί τισ ἄγειν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristotle, Rhetoric, Book 2, chapter 4

(아리스토텔레스, 수사학, Book 2, chapter 4)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION