헬라어 문장 검색 - Λψσιασ́Σπεεξηέ14́

(리시아스, Speeches, Κατὰ Ἀλκιβιάδου λιποταξίου)

ἡγοῦμαι μέν, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, οὐδεμίαν ὑμᾶσ ποθεῖν ἀκοῦσαι πρόφασιν παρὰ τῶν βουλομένων Ἀλκιβιάδου κατηγορεῖν· τοιοῦτον γὰρ πολίτην ἑαυτὸν ἐξ ἀρχῆσ παρέσχεν, ὥστε καὶ εἰ μή τισ ἰδία ἀδικούμενοσ ὑπ’ αὐτοῦ τυγχάνει, οὐδὲν ἧττον προσήκει ἐκ τῶν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων ἐχθρὸν αὐτὸν ἡγεῖσθαι. οὐ γὰρ μικρὰ τὰ ἁμαρτήματα οὐδὲ συγγνώμησ ἄξια, οὐδ’ ἐλπίδα παρέχοντα ὡσ ἔσται τοῦ λοιποῦ βελτίων, ἀλλ’ οὕτω πεπραγμένα καὶ εἰσ τοσοῦτον κακίασ ἀφιγμένα, ὥστ’ ἐπ’ ἐνίοισ ὧν οὗτοσ φιλοτιμεῖται <καὶ> τοὺσ ἐχθροὺσ αἰσχύνεσθαι.

ἐγὼ μέντοι, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, καὶ πρότερον πρὸσ τοὺσ πατέρασ ἡμῖν διαφορᾶσ ὑπαρχούσησ, καὶ πάλαι τοῦτον πονηρὸν ἡγούμενοσ, καὶ νῦν ὑπ’ αὐτοῦ πεπονθὼσ κακῶσ, πειράσομαι ὑπὲρ πάντων τῶν πεπραγμένων μεθ’ ὑμῶν αὐτὸν τιμωρήσασθαι. περὶ μὲν οὖν τῶν ἄλλων Ἀρχεστρατίδησ ἱκανῶσ κατηγόρησε·

καὶ γὰρ τοὺσ νόμουσ ἐπέδειξε καὶ μάρτυρασ πάντων παρέσχετο· ὅσα δ’ οὗτοσ παραλέλοιπεν, ἐγὼ καθ’ ἕκαστον ὑμᾶσ διδάξω. ἀνάγνωθι δέ μοι τὸν νόμον. Νόμοσ εἰκὸσ τοίνυν ἐστίν, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ἐξ οὗ τὴν εἰρήνην ἐποιησάμεθα, πρῶτον περὶ τούτων νυνὶ δικάζοντασ μὴ μόνον δικαστὰσ ἀλλὰ καὶ νομοθέτασ αὐτοὺσ γενέσθαι, εὖ εἰδότασ ὅτι, ὅπωσ ἂν ὑμεῖσ νυνὶ περὶ αὐτῶν γνῶτε, οὕτω καὶ τὸν ἄλλον χρόνον ἡ πόλισ αὐτοῖσ χρήσεται. δοκεῖ δέ μοι καὶ πολίτου χρηστοῦ καὶ δικαστοῦ δικαίου ἔργον εἶναι ταύτῃ τοὺσ νόμουσ διαλαμβάνειν, ὅπῃ εἰσ τὸν λοιπὸν χρόνον μέλλει συνοίσειν τῇ πόλει.

τολμῶσι γάρ τινεσ λέγειν ὡσ οὐδεὶσ ἔνοχόσ ἐστι λιποταξίου οὐδὲ δειλίασ·

μάχην γὰρ οὐδεμίαν γεγονέναι, τὸν δὲ νόμον κελεύειν, ἐάν τισ λίπῃ τὴν τάξιν εἰσ τοὐπίσω δειλίασ ἕνεκα, μαχομένων τῶν ἄλλων, περὶ τούτου τοὺσ στρατιώτασ δικάζειν. ὁ δὲ νόμουσ οὐ περὶ τούτων κελεύει μόνον, ἀλλὰ καὶ ὁπόσοι ἂν μὴ παρῶσιν ἐν τῇ πεζῇ στρατιᾷ. ἀνάγνωθί μοι τὸν νόμον. Νόμοσ ἀκούετε, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ὅτι περὶ ἀμφοτέρων κεῖται, καὶ ὅσοι ἂν μάχησ οὔσησ εἰσ τοὐπίσω ἀναχωρήσωσι, καὶ ὅσοι ἂν ἐν τῇ πεζῇ στρατιᾷ μὴ παρῶσι. σκέψασθε δὲ τίνεσ εἰσὶν οὓσ δεῖ παρεῖναι.

οὐχ οἵτινεσ ἂν τὴν ἡλικίαν ταύτην ἔχωσιν; οὐχ οὓσ ἂν οἱ στρατηγοὶ καταλέξωσιν; ἡγοῦμαι δ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ὅλῳ τῷ νόμῳ μόνον αὐτὸν τῶν πολιτῶν ἔνοχον εἶναι· ἀστρατείασ μὲν γὰρ δικαίωσ ἂν αὐτὸν ἁλῶναι, ὅτι καταλεγεὶσ ὁπλίτησ οὐκ ἐξῆθε μεθ’ ὑμῶν, <λιποταξίου δέ, ὅτι ἐν τῷ> στρατοπέδῳ μόνοσ οὐ παρέσχε μετὰ τῶν ἄλλων ἑαυτὸν τάξαι, δειλίασ δέ, ὅτι δεῖν αὐτὸν μετὰ τῶν ὁπλιτῶν κινδυνεύειν ἱππεύειν εἵλετο.

καίτοι φασὶν αὐτὸν ταύτην τὴν ἀπολογίαν ποιήσεσθαι, ὡσ ἐπειδήπερ ἵππευεν, οὐδὲν ἠδίκει τὴν πόλιν.

ἐγὼ δ’ ἡγοῦμαι διὰ τοῦθ’ ὑμᾶσ δικαίωσ ἂν αὐτῷ ὀργίζεσθαι, ὅτι τοῦ νόμου κελεύοντοσ, ἐάν τισ ἀδοκίμαστοσ ἱππεύῃ, ἄτιμον εἶναι, ἐτόλμησεν ἀδοκίμαστοσ ἱππεύειν. καί μοι ἀνάγνωθι τὸν νόμον. οὗτοσ τοίνυν εἰσ τοῦτ’ ἦλθε πονηρίασ, καὶ οὕτωσ ὑμῶν κατεφρόνησε καὶ τοὺσ πολεμίουσ ἔδεισε καὶ ἱππεύειν ἐπεθύμησε καὶ τῶν νόμων οὐκ ἐφρόντισεν, ὥστε οὐδὲν αὐτῷ τούτων τῶν κινδύνων ἐμέλησεν, ἀλλ’ ἐβουλήθη καὶ ἄτιμοσ εἶναι καὶ τὰ χρήματ’ αὐτοῦ δημευθῆναι καὶ πάσαισ ταῖσ κειμέναισ ζημίαισ ἔνοχοσ γενέσθαι μᾶλλον ἢ μετὰ τῶν πολιτῶν εἶναι καὶ ὁπλίτησ γενέσθαι.

καὶ ἕτεροι μὲν οὐδεπώποτε ὁπλιτεύσαντεσ, ἱππεύοντεσ δὲ τὸν ἄλλον χρόνον καὶ πολλὰ κακὰ τοὺσ πολεμίουσ πεποιηκότεσ, οὐκ ἐτόλμησαν ἐπὶ τοὺσ ἵππουσ ἀναβῆναι, δεδιότεσ ὑμᾶσ καὶ τὸν νόμον·

οὕτω γὰρ ἦσαν παρεσκευασμένοι, οὐχ ὡσ ἀπολουμένησ τῆσ πόλεωσ, ἀλλ’ ὡσ σωθησομένησ καὶ μεγάλησ ἐσομένησ καὶ τιμωρησομένησ τοὺσ ἀδικοῦντασ· Ἀλκιβιάδησ δ’ ἐτόλμησεν ἀναβῆναι, βῆναι, οὔτε εὔνουσ ὢν τῷ πλήθει οὔτε πρότερον ἱππεύσασ οὔτε νῦν ἐπιστάμενοσ οὔτε ὑφ’ ὑμῶν δοκιμασθείσ, ὡσ οὐκ ἐξεσόμενον τῇ πόλει δίκην παρὰ τῶν ἀδικούντων λαμβάνειν. ἐνθυμηθῆναι δὲ χρὴ ὅτι, εἰ ἐξέσται ὅ τι ἄν τισ βούληται ποιεῖν, οὐδὲν ὄφελοσ νόμουσ κεῖσθαι ἢ ὑμᾶσ συλλέγεσθαι ἢ στρατηγοὺσ αἱρεῖσθαι.

θαυμάζω δέ, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, εἴ τισ ἀξιοῖ, ἐὰν μέν τισ προσιόντων τῶν πολεμίων τῆσ πρώτησ τάξεωσ τεταγμένοσ τῆσ δευτέρασ γένηται, τούτου μὲν δειλίαν καταψηφίζεσθαι, ἐὰν δέ τισ ἐν τοῖσ ὁπλίταισ τεταγμένοσ ἐν τοῖσ ἱππεῦσιν ἀναφανῇ, τούτῳ συγγνώμην ἔχειν. καὶ μὲν δή, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ἡγοῦμαι δικάζειν ὑμᾶσ οὐ μόνον τῶν ἐξαμαρτανόντων ἕνεκα, ἀλλ’ ἵνα καὶ τοὺσ ἄλλουσ τῶν ἀκοσμούντων σωφρονεστέρουσ ποιῆτε.

ἐὰν μὲν τοίνυν τοὺσ ἀγνῶτασ κολάζητε, οὐδεὶσ ἔσται τῶν ἄλλων βελτίων· οὐδεὶσ γὰρ εἴσεται τὰ ὑφ’ ὑμῶν καταψηφισθέντα· ἐὰν δὲ τοὺσ ἐπιφανεστάτουσ τῶν ἐξαμαρτανόντων τιμωρῆσθε, πάντεσ πεύσονται, ὥστε τούτῳ παραδείγματι χρώμενοι βελτίουσ ἔσονται οἱ πολῖται. ἐὰν τοίνυν τούτου καταψηφίσησθε, οὐ μόνον οἱ ἐν τῇ πόλει εἴσονται, ἀλλὰ καὶ οἱ σύμμαχοι αἰσθήσονται καὶ οἱ πολέμιοι πεύσονται, καὶ ἡγήσονται πολὺ πλείονοσ ἀξίαν εἶναι τὴν πόλιν, ἐὰν ὁρῶσιν ἐπὶ τοῖσ τοιούτοισ τῶν ἁμαρτημάτων μάλισθ’ ὑμᾶσ ὀργιζομένουσ καὶ μηδεμιᾶσ συγγνώμησ τοὺσ ἀκοσμοῦντασ ἐν τῷ πολέμῳ τυγχάνοντασ.

ἐνθυμεῖσθε δ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ὅτι τῶν στρατιωτῶν οἱ μὲν κάμνοντεσ ἐτύγχανον, οἱ δὲ ἐνδεεῖσ ὄντεσ τῶν ἐπιτηδείων, καὶ ἡδέωσ ἂν οἱ μὲν ταῖσ πόλεσι καταμείναντεσ ἐθεραπεύοντο, οἱ δὲ οἴκαδ’ ἀπελθόντεσ τῶν οἰκείων ἐπεμέλοντο, οἱ δὲ ψιλοὶ ἐστρατεύοντο, οἱ δ’ ἐν τοῖσ ἱππεῦσιν ἐκινδύνευον·

ἀλλ’ ὅμωσ οὐκ ἐτολμᾶτε ἀπολιπεῖν τὰσ τάξεισ οὐδὲ τἀρεστὰ ὑμῖν αὐτοῖσ αἱρεῖσθαι ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον ἐφοβεῖσθε τοὺσ τῆσ πόλεωσ νόμουσ ἢ τὸν πρὸσ τοὺσ πολεμίουσ κίνδυνον.

ὧν χρὴ μεμνημένουσ ὑμᾶσ νυνὶ τὴν ψῆφον φέρειν, καὶ πᾶσι φανερὸν ποιεῖν ὅτι Ἀθηναίων οἱ μὴ βουλόμενοι τοῖσ πολεμίοισ μάχεσθαι ὑφ’ ὑμῶν κακῶσ πείσονται. ἡγοῦμαι δέ, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, περὶ μὲν τοῦ νόμου καὶ αὐτοῦ τοῦ πράγματοσ οὐχ ἕξειν αὐτοὺσ ὅ τι λέξουσιν·

ἀναβαίνοντεσ δ’ ὑμᾶσ ἐξαιτήσονται καὶ ἀντιβολήσουσιν, οὐκ ἀξιοῦντεσ τοῦ Ἀλκιβιάδου ὑέοσ τοσαύτην δειλίαν καταγνῶναι, ὡσ ἐκεῖνον πολλῶν ἀγαθῶν ἀλλ’ οὐχὶ πολλῶν κακῶν αἴτιον γεγενημένον· ὃν εἰ τηλικοῦτον ὄντα ἀπεκτείνατε, ὅτε πρῶτον εἰσ ὑμᾶσ ἐλάβετε ἐξαμαρτάνοντα, οὐκ ἂν ἐγένοντο συμφοραὶ τοσαῦται τῇ πόλει. δεινὸν δέ μοι δοκεῖ, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, εἶναι, εἰ αὐτοῦ μὲν ἐκείνου θάνατον κατέγνωτε, τοῦ δὲ ὑοῦ ἀδικοῦντοσ δι’ ἐκεῖνον ἀποψηφιεῖσθε, ὃσ αὐτὸσ μὲν οὐκ ἐτόλμα μεθ’ ὑμῶν μάχεσθαι, ὁ δὲ πατὴρ αὐτοῦ μετὰ τῶν πολεμίων ἠξίου στρατεύεσθαι.

καὶ ὅτε μὲν παῖσ ὢν οὔπω δῆλοσ ἦν ὁποῖόσ τισ ἔσται, διὰ τὰ τοῦ πατρὸσ ἁμαρτήματα ὀλίγου τοῖσ ἕνδεκα παρεδόθη· ἐπειδὴ δὲ πρὸσ τοῖσ ἐκείνῳ πεπραγμένοισ ἐπίστασθε καὶ τὴν τούτου πονηρίαν, διὰ τὸν πατέρα ἐλεεῖν αὐτὸν ἀξιώσετε; οὐκ οὖν δεινόν, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, τούτουσ μὲν οὕτωσ εὐτυχεῖσ εἶναι ὥστ’, ἐπειδὰν ἐξαμαρτάνοντεσ ληφθῶσι, διὰ τὸ αὑτῶν γένοσ σῴζεσθαι, ἡμᾶσ δέ, εἰ ἐδυστυχήσαμεν διὰ τοὺσ οὕτωσ ἀτακτοῦντασ, μηδένα ἂν δύνασθαι παρὰ τῶν πολεμίων ἐξαιτήσασθαι μηδὲ διὰ τὰσ τῶν προγόνων ἀρετάσ;

καίτοι πολλαὶ καὶ μεγάλαι καὶ ὑπὲρ ἁπάντων τῶν Ἑλλήνων γεγόνασι, καὶ οὐδὲν ὅμοιαι τοῖσ ὑπὸ τούτων περὶ τὴν πόλιν πεπραγμένοισ, ὦ ἄνδρεσ δικασταί.

εἰ δ’ ἐκεῖνοι δοκοῦσι βελτίουσ εἶναι σῴζοντεσ τοὺσ φίλουσ, δῆλον ὅτι καὶ ὑμεῖσ ἀμείνουσ δόξετε εἶναι τιμωρούμενοι τοὺσ ἐχθρούσ. ἀξιῶ δ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ἐὰν μέν τινεσ τῶν συγγενῶν αὐτὸν ἐξαιτῶνται, ὀργίζεσθαι ὅτι τούτου μὲν οὐκ ἐπεχείρησαν δεηθῆναι ἢ δεηθέντεσ οὐκ ἐδύναντο εὑρέσθαι ποιεῖν τὰ ὑπὸ τῆσ πόλεωσ προσταττόμενα, ὑμᾶσ δὲ πείθειν πειρῶνται ὡσ οὐ χρὴ παρὰ τῶν ἀδικούντων δίκην λαμβάνειν·

ἐὰν δέ τινεσ τῶν ἀρχόντων βοηθῶσιν αὐτῷ ἐπίδειξιν μὲν τῆσ ἑαυτῶν δυνάμεωσ ποιούμενοι, φιλοτιμούμενοι δὲ ὅτι καὶ τοὺσ φανερῶσ ἡμαρτηκότασ σῴζειν δύνανται, ὑμᾶσ δὲ, χρὴ ὑπολαμβάνειν πρῶτον μὲν ὅτι, εἰ πάντεσ Ἀλκιβιάδῃ ὅμοιοι ἐγένοντο, οὐδὲν ἂν ἔδει τῶν στρατηγῶν οὐδὲ γὰρ <ἂν> εἶχον ὅτου ἡγοῦντο, ἔπειθ’ ὅτι πολὺ μᾶλλον αὐτοὺσ προσήκει τῶν λιπόντων τὴν τάξιν κατηγορεῖν ἢ ὑπὲρ τῶν τοιούτων ἀπολογεῖσθαι.

τίσ γὰρ ἔστιν ἐλπὶσ τοὺσ ἄλλουσ ἐθελήσειν ποιεῖν τὰ ὑπὸ τῶν στρατηγῶν προσταττόμενα, ὅταν αὐτοὶ οὗτοι τοὺσ ἀκοσμοῦντασ σῴζειν πειρῶνται; ἐγὼ τοίνυν ἀξιῶ, ἐὰν μὲν ἀποδείξωσιν οἱ λέγοντεσ καὶ αἰτούμενοι ὑπὲρ Ἀλκιβιάδου ὡσ ἐστρατεύσατο ἐν τοῖσ ὁπλίταισ ἢ ὡσ ἵππευε δεδοκιμασμένοσ, ἀποψηφίσασθαι·

ἐὰν δὲ μηδὲν ἔχοντεσ δίκαιον κελεύωσιν αὑτοῖσ χαρίζεσθαι, μεμνῆσθαι χρὴ ὅτι διδάσκουσιν ὑμᾶσ ἐπιορκεῖν καὶ τοῖσ νόμοισ μὴ πείθεσθαι, καὶ ὅτι λίαν προθύμωσ τοῖσ ἀδικοῦσι βοηθοῦντεσ πολλοὺσ τῶν αὐτῶν ἔργων ἐπιθυμεῖν ποιήσουσι. θαυμάζω δὲ μάλιστα, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, εἴ τισ ὑμῶν τὸν Ἀλκιβιάδην ἀξιώσει διὰ μὲν τοὺσ βοηθοῦντασ σῴζεσθαι, διὰ δὲ τὴν αὐτοῦ πονηρίαν μὴ ἀπολέσθαι.

ἧσ ἄξιον ὑμᾶσ ἀκοῦσαι, ἵν’ ἐπίστησθε ὅτι οὐκ ἂν εἰκότωσ αὐτοῦ ἀποψηφίζοισθε, ὡσ ταῦτα μὲν ἡμαρτηκότοσ, τὰ δ’ ἄλλα πολίτου χρηστοῦ γεγενημένου· ἐκ γὰρ τῶν ἄλλων τῶν τούτῳ πεπραγμένων δικαίωσ ἂν αὐτοῦ θάνατον καταψηφίζοισθε. προσήκει δ’ ὑμῖν περὶ αὐτῶν εἰδέναι·

ἐπειδὴ γὰρ καὶ τῶν ἀπολογουμένων ἀποδέχεσθε λεγόντων τὰσ σφετέρασ αὐτῶν ἀρετὰσ καὶ τὰσ τῶν προγόνων εὐεργεσίασ, εἰκὸσ ὑμᾶσ καὶ τῶν κατηγόρων ἀκροᾶσθαι, ἐὰν ἀποφαίνωσι τοὺσ φεύγοντασ πολλὰ εἰσ ὑμᾶσ ἡμαρτηκότασ καὶ τοὺσ προγόνουσ αὐτῶν πολλῶν κακῶν αἰτίουσ γεγενημένουσ. οὗτοσ γὰρ παῖσ μὲν ὢν παρ’ Ἀρχεδήμῳ τῷ γλάμωνι, <τῷ> οὐκ ὀλίγα τῶν ὑμετέρων ὑφῃρημένῳ, πολλῶν ὁρώντων ἔπινεν ὑπὸ τῷ αὐτῷ ἱματίῳ κατακείμενοσ, ἐκώμαζε <δὲ> μεθ’ ἡμέραν, ἄνηβοσ ἑταίραν ἔχων, μιμούμενοσ τοὺσ ἑαυτοῦ προγόνουσ, καὶ ἡγούμενοσ οὐκ ἂν δύνασθαι πρεσβύτεροσ ὢν λαμπρὸσ γενέσθαι, εἰ μὴ νέοσ ὢν πονηρότατοσ δόξει εἶναι.

μετεπέμφθη δ’ ὑπὸ Ἀλκιβιάδου, ἐπειδὴ φανερῶσ ἐξημάρτανε.

καίτοι ποῖόν τινα χρὴ αὐτὸν ὑφ’ ὑμῶν νομίζεσθαι εἶναι, ὅστισ κἀκείνῳ τοιαῦτ’ ἐπιτηδεύων διεβέβλητο ὃσ τοὺσ ἄλλουσ ταῦτ’ ἐδίδασκε; μετὰ Θεοτίμου δὲ ἐπιβουλεύσασ τῷ πατρὶ Ὄρνουσ προὔδωκεν. ὁ δὲ παραλαβὼν τὸ χωρίον πρότερον μὲν ὕβριζεν αὐτὸν ὡραῖον ὄντα, τελευτῶν δὲ δήσασ ἀργύριον εἰσεπράττετο. ὁ δὲ πατὴρ αὐτὸν οὕτωσ ἐμίσει σφόδρα, ὥστ’ οὐδ’ <ἂν> ἀποθανόντοσ ἔφασκε τὰ ὀστᾶ κομίσασθαι.

τελευτήσαντοσ δ’ ἐκείνου ἐραστὴσ γενόμενοσ Ἀρχεβιάδησ αὐτὸν ἐλύσατο. οὐ πολλῷ δὲ χρόνῳ ὕστερον κατακυβεύσασ τὰ ὄντα, ἐκ Λευκῆσ ἀκτῆσ ὁρμώμενοσ τοὺσ φίλουσ κατεπόντιζεν. ὅσα μὲν οὖν, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ἢ εἰσ τοὺσ πολίτασ ἢ εἰσ τοὺσ ξένουσ ἢ περὶ τοὺσ αὑτοῦ οἰκείουσ ἢ περὶ τοὺσ ἄλλουσ ἡμάρτηκε, μακρὸν ἂν εἰή λέγειν·

Ἱππόνικοσ δὲ πολλοὺσ παρακαλέσασ ἐξέπεμψε τὴν αὑτοῦ γυναῖκα, φάσκων τοῦτον οὐχ ὡσ ἀδελφὸν αὐτῆσ ἀλλ’ ὡσ ἄνδρα ἐκείνησ εἰσ τὴν οἰκίαν εἰσιέναι τὴν αὑτοῦ. καὶ τοιαῦθ’ ἡμαρτηκότι καὶ οὕτω δεινὰ καὶ πολλὰ καὶ μεγάλα πεποιηκότι οὔτε τῶν γεγενημένων αὐτῷ μέλει οὔτε τῶν μελλόντων ἔσεσθαι, ἀλλ’ ὃν ἔδει κοσμιώτατον εἶναι τῶν πολιτῶν, ἀπολογίαν ποιούμενον τὸν ἑαυτοῦ βίον τῶν τοῦ πατρὸσ ἁμαρτημάτων, οὗτοσ ἑτέρουσ ὑβρίζειν πειρᾶται, ὥσπερ δυνάμενοσ ἂν πολλοστὸν μέροσ τῶν ὀνειδῶν τῶν ἑαυτῷ προσηκόντων τοῖσ ἄλλοισ μεταδοῦναι, καὶ ταῦθ’ ὑὸσ ὢν Ἀλκιβιάδου, ὃσ ἔπεισε μὲν Δεκέλειαν Λακεδαιμονίουσ ἐπιτειχίσαι, ἐπὶ δὲ τὰσ νήσουσ ἀποστήσων ἔπλευσε, διδάσκαλοσ δὲ τῶν τῆσ πόλεωσ κακῶν ἐγένετο, πλεονάκισ δὲ μετὰ τῶν ἐχθρῶν ἐπὶ τὴν πατρίδα ἐστρατεύσατο ἢ μετὰ τῶν πολιτῶν ἐπ’ ἐκείνουσ.

ἀνθ’ ὧν καὶ ὑμῖν καὶ τοῖσ μέλλουσιν ἔσεσθαι τιμωρεῖσθαι προσήκει ὅντινα λαμβάνετε τούτων.

καίτοι σφόδρα εἴθισται λέγειν ὡσ οὐκ εἰκόσ ἐστι τὸν μὲν πατέρα αὐτοῦ κατελθόντα δωρεὰσ παρὰ τοῦ δήμου λαβεῖν, τοῦτον δ’ ἀδίκωσ διὰ τὴν φυγὴν τὴν ἐκείνου διαβεβλῆσθαι.

ἐμοὶ δὲ δοκεῖ δεινὸν εἶναι, εἰ τὰσ μὲν δωρεὰσ αὐτοῦ ἀφείλεσθε ὡσ οὐ δικαίωσ δεδωκότεσ, τούτου δὲ ἀδικοῦντοσ ἀποψηφιεῖσθε ὡσ τοῦ πατρὸσ χρηστοῦ περὶ τὴν πόλιν γεγενημένου. καὶ μὲν δή, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ἄλλων τε πολλῶν ἄξιον ἕνεκα αὐτοῦ καταψηφίσασθαι, καὶ ὅτι ταῖσ ὑμετέραισ ἀρεταῖσ χρῆται παραδείγμασι περὶ τῆσ ἑαυτοῦ πονηρίασ.

τολμᾷ γὰρ λέγειν ὡσ Ἀλκιβιάδησ οὐδὲν δεινὸν εἴργασται ἐπὶ τὴν πατρίδα στρατεύσασ· καὶ γὰρ ὑμᾶσ φεύγοντασ Φυλὴν καταλαβεῖν καὶ δένδρα τεμεῖν καὶ πρὸσ τὰ τείχη προσβαλεῖν, καὶ ταῦτα ποιήσαντασ οὐκ ὄνειδοσ τοῖσ παισὶ καταλιπεῖν, ἀλλὰ τιμὴν παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποισ κτήσασθαι, ὡσ τῶν αὐτῶν ὄντασ ἀξίουσ ὅσοι φυγόντεσ μετὰ τῶν πολεμίων ἐπὶ τὴν χώραν ἐστράτευσαν, καὶ ὅσοι κατῄεσαν Λακεδαιμονίων ἐχόντων τὴν πόλιν.

καὶ μὲν δὴ πᾶσιν ἡγοῦμαι δῆλον εἶναι ὅτι οὗτοι μὲν ἐζήτουν κατιέναι ὡσ τὴν μὲν τῆσ θαλάττησ ἀρχὴν Λακεδαιμονίοισ παραδώσοντεσ, αὐτοὶ δ’ ὑμῶν ἄρξοντεσ.

τὸ δ’ ὑμέτερον πλῆθοσ κατελθὸν τοὺσ μὲν πολεμίουσ ἐξήλασε, τῶν δὲ πολιτῶν καὶ τοὺσ βουλομένουσ δουλεύειν ἠλευθέρωσεν· ὥστ’ οὐχ ὁμοίων τῶν ἔργων ἀμφοτέροισ γεγενημένων τοὺσ λόγουσ ποιεῖται. ἀλλ’ ὅμωσ τοσούτων συμφορῶν καὶ οὕτωσ αὐτῷ μεγάλων ὑπαρχουσῶν ἐπὶ τῇ τοῦ πατρὸσ πονηρία φιλοτιμεῖται, καὶ λέγει ὡσ οὕτωσ ἐκεῖνοσ μέγα ἐδύνατο, ὥστε τῇ πόλει πάντων <τῶν> κακῶν αἴτιοσ γεγένηται.

καίτοι τίσ οὕτωσ ἄπειροσ τῆσ ἑαυτοῦ πατρίδοσ, ὃσ οὐκ ἂν βουλόμενοσ εἶναι πονηρὸσ εἰσηγήσαιτο μὲν τοῖσ πολεμίοισ ἃ χρὴ καταλαβεῖν τῶν χωρίων, δηλώσειε δ’ ἂν ἃ κακῶσ φυλάττεται τῶν φρουρίων, διδάξειε δ’ ἂν ἃ πονηρῶσ ἔχει τῶν πραγμάτων, μηνύσειε δ’ ἂν τοὺσ βουλομένουσ ἀφίστασθαι τῶν συμμάχων; οὐ γὰρ δήπου, ὅτε μὲν ἔφευγε, διὰ τὴν δύναμιν κακῶσ οἱο͂́σ τ’ ἦν ποιεῖν τὴν πόλιν, ἐπειδὴ δὲ ὑμᾶσ ἐξαπατήσασ κατῆλθε καὶ πολλῶν ἦρξε τριήρων, οὔτε τοὺσ πολεμίουσ ἐδύνατο ἐκ τῆσ χώρασ ἐκβαλεῖν, οὔτε Χίουσ οὓσ ἀπέστησε πάλιν φίλουσ ποιῆσαι, οὔτε ἄλλο οὐδὲν ἀγαθὸν ὑμᾶσ ἐργάσασθαι.

ὥστ’ οὐ χαλεπὸν γνῶναι ὅτι Ἀλκιβιάδησ δυνάμει μὲν οὐδὲν τῶν ἄλλων διέφερε, πονηρία δὲ τῶν πολιτῶν πρῶτοσ ἦν.

ἃ μὲν γὰρ ᾔδει τῶν ὑμετέρων κακῶσ ἔχοντα, μηνυτὴσ αὐτῶν Λακεδαιμονίοισ ἐγένετο· ἐπειδὴ δ’ ἔδει αὐτὸν στρατηγεῖν, οὐδὲν κακὸν ποιεῖν ἐκείνουσ ἐδύνατο, ἀλλ’ ὑποσχόμενοσ δι’ ἑαυτὸν παρέξειν βασιλέα χρήματα, πλεῖν ἢ διακόσια τάλαντα τῆσ πόλεωσ ὑφείλετο. καὶ οὕτω πολλὰ ἐνόμιζεν εἰσ ὑμᾶσ ἡμαρτηκέναι, ὥστε λέγειν δυνάμενοσ καὶ φίλων ὄντων καὶ χρήματα κεκτημένοσ οὐδέποτ’ ἐλθὼν εὐθύνασ ἐτόλμησε δοῦναι, ἀλλὰ φυγὴν αὑτοῦ καταγνοὺσ καὶ Θράκησ καὶ πάσησ πόλεωσ ἐβούλετο πολίτησ γενέσθαι μᾶλλον ἢ τῆσ πατρίδοσ εἶναι τῆσ ἑαυτοῦ.

καὶ τὸ τελευταῖον, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ὑπερβολὴν ποιησάμενοσ τῆσ προτέρασ πονηρίασ ἐτόλμησε τὰσ ναῦσ Λυσάνδρῳ μετὰ Ἀδειμάντου προδοῦναι. ὥστε νῦν χρὴ ἡγησαμένουσ πατρικὸν ἐχθρὸν τοῦτον εἶναι τῇ πόλει καταψηφίσασθαι, καὶ μήτε ἔλεον μήτε συγγνώμην μήτε χάριν μηδεμίαν περὶ πλείονοσ ποιήσασθαι τῶν νόμων τῶν κειμένων καὶ τῶν ὁρ́κων οὓσ ὠμόσατε.

σκέψασθαι δὲ χρή, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, διὰ τί ἄν τισ τοιούτων ἀνδρῶν φείσαιτο;

πότερον ὡσ πρὸσ μὲν τὴν πόλιν δεδυστυχήκασιν, ἄλλωσ δὲ κόσμοί εἰσι καὶ σωφρόνωσ βεβιώκασιν; οὐχ οἱ μὲν πολλοὶ αὐτῶν ἡταιρήκασιν, οἱ δ’ ἀδελφαῖσ συγγεγόνασι, τοῖσ δ’ ἐκ θυγατέρων παῖδεσ γεγόνασιν, οἱ δὲ μυστήρια πεποιήκασι καὶ τοὺσ Ἑρμᾶσ περικεκόφασι καὶ περὶ πάντασ τοὺσ θεοὺσ ἠσεβήκασι καὶ εἰσ ἅπασαν τὴν πόλιν ἡμαρτήκασιν, ἀδίκωσ καὶ παρανόμωσ καὶ πρὸσ τοὺσ ἄλλουσ πολιτευόμενοι καὶ πρὸσ σφᾶσ αὐτοὺσ διακείμενοι, οὐδεμιᾶσ τόλμησ ἀπεχόμενοι, οὐδὲ ἔργου δεινοῦ ἄπειροι γεγενημένοι; ἀλλὰ καὶ πεπόνθασιν καὶ πεποιήκασιν ἅπαντα.

οὕτω γὰρ διάκεινται, ὥστ’ ἐπὶ μὲν τοῖσ καλοῖσ αἰσχύνεσθαι, ἐπὶ δὲ τοῖσ κακοῖσ φιλοτιμεῖσθαι. καὶ μὲν δή, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ἤδη τινῶν ἀπεψηφίσασθε ἀδικεῖν μὲν νομίσαντεσ, οἰόμενοι δ’ εἰσ τὸ λοιπὸν χρησίμουσ ὑμῖν ἔσεσθαι.

τίσ οὖν ἐλπὶσ ὑπὸ τούτου τι ἀγαθὸν πείσεσθαι τὴν πόλιν, ὃν ὑμεῖσ, ὅτι μὲν οὐδενὸσ ἄξιόσ ἐστιν, ἐπειδὰν ἀπολογῆται, εἴσεσθε, ὅτι δὲ πονηρόσ ἐστιν ἐκ τῶν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων ἤσθησθε; ἀλλὰ μὲν δὴ οὐδ’ ἂν ἐξελθὼν ἐκ τῆσ πόλεωσ οὐδὲν δύναιτο κακὸν ὑμᾶσ ἐργάσασθαι, δειλὸσ ὢν καὶ πένησ καὶ πράττειν ἀδύνατοσ καὶ τοῖσ οἰκείοισ διάφοροσ καὶ ὑπὸ τῶν ἄλλων μισούμενοσ.

ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον παράδειγμα ποιῆσαι καὶ τοῖσ ἄλλοισ καὶ τοῖσ τούτου φίλοισ, οἳ τὰ μὲν προσταττόμενα ποιεῖν οὐκ ἐθέλουσι, τοιούτων δ’ ἔργων ἐπιθυμοῦσι, καὶ περὶ τῶν σφετέρων αὐτῶν κακῶσ βουλευσάμενοι περὶ τῶν ὑμετέρων δημηγοροῦσιν.

ἐγὼ μὲν οὖν ὡσ ἐδυνάμην ἄριστα κατηγόρηκα, ἐπίσταμαι δ’ ὅτι οἱ μὲν ἄλλοι τῶν ἀκροωμένων θαυμάζουσιν, ὅπωσ ποθ’ οὕτωσ ἀκριβῶσ ἐδυνήθην ἐξευρεῖν τὰ τούτων ἁμαρτήματα, οὗτοσ δέ μου καταγελᾷ, ὅτι οὐδὲ πολλοστὸν μέροσ εἴρηκα τῶν τούτοισ ὑπαρχόντων κακῶν.

ὑμεῖσ οὖν καὶ τὰ εἰρημένα καὶ τὰ παραλελειμμένα ἀναλογισάμενοι πολὺ μᾶλλον αὐτοῦ καταψηφίσασθε, ἐνθυμηθέντεσ ὅτι ἔνοχοσ μέν ἐστι τῇ γραφῇ, μεγάλη δ’ εὐτυχία τὸ τοιούτων πολιτῶν ἀπαλλαγῆναι <τῇ> πόλει.

ἀνάγνωθι δ’ αὐτοῖσ τοὺσ νόμουσ καὶ τοὺσ ὁρ́κουσ καὶ τὴν γραφήν· καὶ τούτων μεμνημένοι ψηφιοῦνται τὰ δίκαια.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lysias, Speeches, Κατὰ Ἀλκιβιάδου λιποταξίου

(리시아스, Speeches, Κατὰ Ἀλκιβιάδου λιποταξίου)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION