Athenaeus, The Deipnosophists, Book 6, book 6, chapter 32

χαρακτηρίζει δ’ οὐκ ἀρρύθμωσ τὸν παράσιτον ὁποῖὸσ τίσ ἐστι Τιμοκλῆσ ἐν Δρακοντίῳ οὕτωσ ι ἔπειτ’ ἐγὼ παράσιτον ἐπιτρέψω τινὶ κακῶσ λέγειν; ἥκιστά γ’ οὐδὲν ἔστι γὰρ ἐν τοῖσ τοιούτοισ χρησιμώτερον γένοσ, εἰ δ’ ἐστὶ τὸ φιλέταιρον ἕν τι τῶν καλῶν, ἀνήρ παράσιτοσ τοῦτο ποιεῖ διὰ τέλουσ, ἐρᾷσ, συνεραστὴσ ἀπροφάσιστοσ γίγνεται. πράττεισ τι, πράξει συμπαρὼν ὅ τι ἂν δέῃ, δίκαια ταὐτὰ τῷ τρέφοντι νενομικώσ, ἐπαινέτησ θαυμαστὸσ οἱο͂σ τῶν φίλων, χαίρουσι δείπνων ἡδοναῖσ ἀσυμβόλοισ· τίσ δ’ οὐχὶ θνητῶν; ἢ τίσ ἡρ́ωσ ἢ θεὸσ ἀποδοκιμάζει τὴν τοιαύτην διατριβήν; ἵνα μὴ δὲ πολλὰ μακρολογῶ δι’ ἡμέρασ, τεκμήριόν τι παμμέγεθεσ οἶμαὶ γ’ ἐρεῖν, ὁ τῶν παρασίτων ὡσ τετίμηται βίοσ. γέρα γὰρ αὐτοῖσ ταὐτὰ τοῖσ τὠλύμπια νικῶσι δίδοται χρηστότητοσ εἵνεκα, σίτησισ, οὗ γὰρ μὴ τίθενται συμβολαί, πρυτανεῖα ταῦτα πάντα προσαγορευτέα.